Εθνική... αποδείξεων!!

Το Ευρωμπάσκετ έρχεται και το gazzetta.gr παίρνει θέση και ενισχύεται βάζοντας στη "μηχανή" του τον Σωτήρη Γεωργίου, ειδικό μπασκετικό αναλυτή και... Ρομπέν των Δασών του στοιχήματος!

Λοιπόν, εδώ είμαστε! Ύστερα από παρότρυνση πολλών φίλων από τη βραδινή μας μπασκετική εκπομπή στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, στο κλασικό 12-3, συνήθως Παρασκευές, όπως είχαμε συνηθίσει και μετά την πρόσκληση του Gazzetta όπου βρίσκω τον καλό μου φίλο Βασίλη Παπαθεοδώρου, ξεκινάμε και το blog μας! Μια και ο Βασίλης είναι… εγγύηση ότι ποτέ δεν θα σε πάρει τηλέφωνο να σου πει ότι ο τάδε είναι φίλος μας κλπ...

Συνεπώς πλέον θα τα λέμε πιο αναλυτικά από εδώ, καθώς στο ραδιόφωνο είναι γνωστό ότι πολλοί φίλοι δεν μπορούν να πιάσουν γραμμή ή να ρωτήσουν όσα θέλουν και να κάνουμε διάλογο αρκετή ώρα. Γι’ αυτό και πλέον θα έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε συχνά από εδώ, βρίσκοντας πάντα θέματα να σχολιάζουμε και μετά την πρώτη πάσα, η οποία θα δίνεται κάθε φορά από εμένα! Φυσικά ο στόχος του blog, τουλάχιστον κατ’ εμέ, είναι να κάνουμε διάλογο και γι’ αυτό θα απαντάω στις τοποθετήσεις σας και θα έχουμε και άλλες εκπλήξεις όπως on line επικοινωνία ορισμένες ημέρες!

Σήμερα, καθώς η επικαιρότητα μπασκετικά είναι εθνική, θα ξεκινήσουμε από εκεί, δύο μέρες πριν από την αναχώρηση για τη Λιθουανία. Και η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι επειδή πάντα ψάχνω το αντίθετο από ό,τι ακούω, αυτή η Εθνική μπορεί να λέμε ότι δεν έχει πίεση, δεν έχει άγχος, δεν έχει να αποδείξει κάτι, αλλά εγώ λέω το αντίθετο ! Η Εθνική ως σύνολο δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Ο καθένας ατομικά, όμως, πολλά και διάφορα! Και αυτό είναι και το μεγάλο κίνητρο που δεν μεταφράζεται ντε και καλά και σε άγχος, αφού όπως έλεγε και ο Κώστας Πετρόπουλος, ο «Νουρέγιεφ», υπάρχει και το δημιουργικό άγχος! Και αυτά τα παιδιά και ο Ζούρος έχουν τη δική τους ευκαιρία και πρόκληση∙ και πολλά-πολλά να αποδείξουν και σε πολλούς και γι’ αυτό λέω «Εθνική... αποδείξεων»!

Τι έχουμε λοιπόν για αποδείξεις και με… ονόματα, όπως λέει και ο Δάντης στο γνωστό άσμα του!

ΗΛΙΑΣ ΖΟΥΡΟΣ: Μπήκε από νωρίς στα βαθιά με τον Ολυμπιακό εν μια νυκτί, παίρνοντας το χρίσμα προ δεκαετίας από τον Κόκκαλη και κολυμπώντας χωρίς... σωσίβιο, πνίγηκε γρήγορα! Στη συνέχεια προσπάθησε να ξαναχτίσει το όνομά του ξεκινώντας ως έπρεπε από τα χαμηλά –για την ακρίβεια από τα... μεσαία– και τα κατάφερε με καλές... δουλίτσες και μεροκάματο. Αναζητά πλέον το μεγάλο βήμα, γιατί στα πηγαδάκια πάντα όλοι λένε: «καλό παιδί και διαβασμένο ο Ηλίας, όμως όταν η μπάλα καίει πνίγεται και χάνει και αυτός την μπάλα»! Η αλήθεια είναι ότι ο Ζούρος είναι από τους πιο καταρτισμένους τεχνικούς όλων των εποχών και είναι εξαιρετικός γνώστης και αναλυτής του μπάσκετ. Και γι’ αυτό δημιουργεί αξιόλογες ομάδες, τις δουλεύει και παίρνει και καλούς παίκτες. Όμως το μεγάλο ερωτηματικό και προσωπικό του στοίχημα είναι να διαχειριστεί κρίσιμες καταστάσεις και δύσκολες προσωπικότητες με επιτυχία. Και να κοουτσάρει όπως μπορεί βάσει της γνώσης και του επιπέδου του και σε οριακές καταστάσεις... Ξεκίνησε με συμπάθεια αλλά χωρίς ενθουσιασμό στην Εθνική μας. Όμως γρήγορα κερδίζει ολοένα και περισσότερο, ακόμα και τους πιο απαιτητικούς. Και αυτό καθώς η Ελλάδα παρά τις απουσίες δημιούργησε γρήγορα ωραίο κλίμα, δούλεψε πολύ στη ζώνη και με σωστή κατεύθυνση, έχει αρκετά «plays» παρά τη λειψυδρία –μην κρυβόμαστε– ταλέντου, έδωσε αυτοπεποίθηση αλλά και ρόλους σε ρολίστες που ίσως να μη βρίσκονταν καν στη δωδεκάδα, και η Εθνική μας έχει αρχή και τέλος και σημεία αναφοράς. Όλα αυτά μέσα σε έναν μήνα δεν γίνονται εύκολα και σαφώς αποτελούν προπονητικό δημιούργημα και γι’ αυτό ο Ηλίας μάς κερδίζει ασχέτως τελικού αποτελέσματος. Το πρώτο σημείο αναφοράς για όσους κριτικάρουν σοβαρά, είναι αν δουλεύει και στη συνέχεια αν δουλεύει σωστά και στην ορθή κατεύθυνση ο κάθε τεχνικός. Το αποτέλεσμα είναι προϊόν πολλών παραγόντων ή και συγκυριών που εύκολα σε κάνουν μάγκα και άλλο τόσο... λαλάκα! Τι μένει λοιπόν στον Ζούρο; Μια αξιόλογη πορεία της Εθνικής μας, για να μπορέσει να δείξει ότι δεν κρύφτηκε και πέτυχε μάλιστα στα δύσκολα, και σαν αποτέλεσμα, για να αρχίσει και να μπαίνει στη δεύτερη ελίτ της προπονητικής (πίσω από τις παλιές καραβάνες) στην Ευρώπη και να εξασφαλίζει καλές δουλειές σε «δυνατές» λίγκες, χωρίς να χρειάζεται να συμβιβάζεται στην άγονη γραμμή (και ας μιλάμε για μπασκετούπολη) του χιονισμένου Κάουνας με ιδιόρρυθμους προέδρους και καταστάσεις.

ΝΙΚ ΚΑΛΑΘΗΣ: Υπό άλλες συνθήκες, δηλαδή παρόντων των Διαμαντίδη, Σπανούλη ή ακόμα και Παπαλουκά, θα προλάβαινε ίσα ίσα τη δωδεκάδα. Πλέον όχι μόνο είναι πενταδάτος, αλλά και αναντικατάστατος και τον περίμενε και ο Ζούρος πώς και πώς για να αποκτήσει ύψος και εμπειρία η Εθνική - και ας προέρχεται ουσιαστικά από μία μόνο καλή χρονιά. Ο Καλάθης θεωρείται όχι άδικα από τα νέα μεγάλα μας αστέρια, έστω τα αμερικανοθρεμμένα, αλλά δεν έχει ακόμα δείξει ότι χωρίς τον Διαμαντίδη δίπλα του μπορεί να αναδειχθεί σε ηγέτη. Έχει τη δική του ευκαιρία, καθώς αν πάει καλά στο Ευρωμπάσκετ, εντάσσεται άμεσα στην ελίτ των νέων πλέι μέικερ της Ευρώπης και οι εμφανίσεις του πέρυσι με τον ΠΑΟ στα χιαστί και στο φάιναλ φορ αποδεικνύεται σε αυτή την περίπτωση ότι δεν ήταν φωτοβολίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο gazzetta.gr