Δεν πετάξαµε απλώς το α' ηµίχρονο στη Ρίγα, αλλά
το ακατάλληλο σχήµα και ο εφησυχασµός των περισσοτέρων διεθνών µετά τη
µεγάλη νίκη στο Ισραήλ µάς έστειλαν στα αποδυτήρια ηττούµενους κιόλας
από την ταπεινή και χαµηλής δυναµικότητας Λετονία!
Γράφει ο Βαγγέλης Μπραουδάκης.
Το «ακατάλληλο σχήµα» του Σάντος επιβεβαιώθηκε στην ανάπαυλα µε την αλλαγή του Φετφατζίδη από τον Τζιόλη και τη µετατροπή του 4-2-3-1 σε 4-3-3 µε τον Λυµπερόπουλο φορ (προηγουµένως παρίστανε το 10άρι ως µεσαίος στην τριάδα πίσω από τον φουνταριστό «Σάλπι»!) και τον Σαλπιγγίδη δεξιά, ενώ ο «εφησυχασµός» τονίστηκε κυρίως από τη δήλωση «δεν ήµασταν συγκεντρωµένοι» των διεθνών µετά τη λήξη...
Βέβαια, οι αρχικές επιλογές του Σάντος (µε όσα υλικά του είχαν αποµείνει µετά από τις κάρτες και τους τραυµατισµούς στο Τελ Αβίβ) θεωρητικά ήταν ορθές. Οταν σου λείπουν τα επιθετικά ακραία µπακ, πώς να παίξεις 4-3-3 µε εσωτερικούς χαφ και ακροβολισµένους επιθετικούς, ειδικά όταν ξέρεις ότι ο αντίπαλος θα σου αφήσει την κατοχή και θα επιχειρήσει να σε χτυπήσει στην κόντρα; Οµως, το ορθό της ιδέας δεν ταίριαζε στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που διέθετε, αφού -πέραν της προαναφερθείσας αδυναµίας του Λυµπερόπουλου- ο Φετφατζίδης δεν είναι ακόµα έτοιµος για αγώνες µε αντιπάλους που οκτώ ή εννέα είναι πάντα πίσω από την µπάλα...
Επιπλέον, η αύρα της νίκης στο Ισραήλ µάς έκανε και απρόσεκτους στο ξεκίνηµα. Τόσο ώστε να θεωρούµε ότι ο Βερπακόφσκις (ακόµα κι αν τον αφήσουµε -στον Εργοτέλη έπαιζε και τον ξέρουµε...) δεν θα κάνει ζηµιές, µε συνέπεια από το 19' να τρέχουµε και να µη φτάνουµε! Δεχτήκαµε το γκολ, κλείσανε ακόµα περισσότερο οι χώροι έξω από την περιοχή της Λετονίας, µόνο παράλληλες πάσες µάς επέτρεπαν, ενέργεια από αυτό το σχήµα δεν έβγαινε κι όλα έµοιαζαν το ίδιο δύσκολα µε άλλα µατς, επίσης σε παρόµοια εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης, επί Ρεχάγκελ...
Οι αλλαγές στο ηµίχρονο, η είσοδος του «έχω καλύτερη σέντρα από τον Βύντρα» Μανιάτη στο 71', το άπλωµα της µπάλας σ' όλο το πλάτος της αµυντικής διάταξης των Λετονών, το ύψος εντός αντίπαλης µεγάλης περιοχής αφού πλην του Λυµπερόπουλου έµπαινε πια και ο Σαµαράς µήπως και τελειώσει τα γεµίσµατα των περιφερειακών µας, η ολοένα και µεγαλύτερη πίεση που ασκούσαµε ευτυχώς έφεραν την ισοφάριση...
Το «ευτυχώς» δεν πηγαίνει στο προσεχές µατς µε την Κροατία, µατς-τελικός, αφού και πάλι νίκη θα χρειαζόµαστε στις 7 Οκτωβρίου στο Καραϊσκάκη. Το «ευτυχώς» πηγαίνει στο «plan b», αυτό της ισοπαλίας µε τους Κροάτες και της νίκης κατόπιν στη Γεωργία, ήτοι στους επιπλέον τέσσερις βαθµούς που υπό προϋποθέσεις ίσως να µας στείλουν χωρίς µπαράζ (ως καλύτερους δεύτερους) απευθείας στο Γιούρο...
Πηγή: Goal
Το «ακατάλληλο σχήµα» του Σάντος επιβεβαιώθηκε στην ανάπαυλα µε την αλλαγή του Φετφατζίδη από τον Τζιόλη και τη µετατροπή του 4-2-3-1 σε 4-3-3 µε τον Λυµπερόπουλο φορ (προηγουµένως παρίστανε το 10άρι ως µεσαίος στην τριάδα πίσω από τον φουνταριστό «Σάλπι»!) και τον Σαλπιγγίδη δεξιά, ενώ ο «εφησυχασµός» τονίστηκε κυρίως από τη δήλωση «δεν ήµασταν συγκεντρωµένοι» των διεθνών µετά τη λήξη...
Βέβαια, οι αρχικές επιλογές του Σάντος (µε όσα υλικά του είχαν αποµείνει µετά από τις κάρτες και τους τραυµατισµούς στο Τελ Αβίβ) θεωρητικά ήταν ορθές. Οταν σου λείπουν τα επιθετικά ακραία µπακ, πώς να παίξεις 4-3-3 µε εσωτερικούς χαφ και ακροβολισµένους επιθετικούς, ειδικά όταν ξέρεις ότι ο αντίπαλος θα σου αφήσει την κατοχή και θα επιχειρήσει να σε χτυπήσει στην κόντρα; Οµως, το ορθό της ιδέας δεν ταίριαζε στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που διέθετε, αφού -πέραν της προαναφερθείσας αδυναµίας του Λυµπερόπουλου- ο Φετφατζίδης δεν είναι ακόµα έτοιµος για αγώνες µε αντιπάλους που οκτώ ή εννέα είναι πάντα πίσω από την µπάλα...
Επιπλέον, η αύρα της νίκης στο Ισραήλ µάς έκανε και απρόσεκτους στο ξεκίνηµα. Τόσο ώστε να θεωρούµε ότι ο Βερπακόφσκις (ακόµα κι αν τον αφήσουµε -στον Εργοτέλη έπαιζε και τον ξέρουµε...) δεν θα κάνει ζηµιές, µε συνέπεια από το 19' να τρέχουµε και να µη φτάνουµε! Δεχτήκαµε το γκολ, κλείσανε ακόµα περισσότερο οι χώροι έξω από την περιοχή της Λετονίας, µόνο παράλληλες πάσες µάς επέτρεπαν, ενέργεια από αυτό το σχήµα δεν έβγαινε κι όλα έµοιαζαν το ίδιο δύσκολα µε άλλα µατς, επίσης σε παρόµοια εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης, επί Ρεχάγκελ...
Οι αλλαγές στο ηµίχρονο, η είσοδος του «έχω καλύτερη σέντρα από τον Βύντρα» Μανιάτη στο 71', το άπλωµα της µπάλας σ' όλο το πλάτος της αµυντικής διάταξης των Λετονών, το ύψος εντός αντίπαλης µεγάλης περιοχής αφού πλην του Λυµπερόπουλου έµπαινε πια και ο Σαµαράς µήπως και τελειώσει τα γεµίσµατα των περιφερειακών µας, η ολοένα και µεγαλύτερη πίεση που ασκούσαµε ευτυχώς έφεραν την ισοφάριση...
Το «ευτυχώς» δεν πηγαίνει στο προσεχές µατς µε την Κροατία, µατς-τελικός, αφού και πάλι νίκη θα χρειαζόµαστε στις 7 Οκτωβρίου στο Καραϊσκάκη. Το «ευτυχώς» πηγαίνει στο «plan b», αυτό της ισοπαλίας µε τους Κροάτες και της νίκης κατόπιν στη Γεωργία, ήτοι στους επιπλέον τέσσερις βαθµούς που υπό προϋποθέσεις ίσως να µας στείλουν χωρίς µπαράζ (ως καλύτερους δεύτερους) απευθείας στο Γιούρο...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου