Επιτέλους το καταφέραμε. Η ψαλίδα με το
αμερικάνικο μπάσκετ έκλεισε οριστικά καθώς καταλάβαμε την πατρίδα του
μπάσκετ. Ο Τ. Μαγουλάς γράφει για την ψαλίδα που δεν υπάρχει πια διότι
αποφάσισε η ήπειρός μας να την κάνει δική της.
Επιτέλους το καταφέραμε ως Ευρωπαίοι. Η ψαλίδα με το αμερικάνικο
μπάσκετ έκλεισε οριστικά. Θυμίζει λίγο το… "ποντίκι που βρυχάται" καθώς
καταλάβαμε την πατρίδα του μπάσκετ. Αυτό… καταλάβαμε μετά από τόσα
χρόνια. Η ψαλίδα δεν υπάρχει πια διότι αποφάσισε η ήπειρός μας να την
κάνει δική της.
Το γεγονός ότι όντως βλέπουμε το καλύτερο Ευρωμπάσκετ των τελευταίων 10-15 ετών οφείλεται στην ανταγωνιστικότητα των περισσοτέρων ομάδων η οποία με την σειρά της οφείλεται στην παρουσία ποιοτικών αμερικανών. Πρώτος και καλύτερος ο Σκωτσεζοσκοπιανός ΜακΚάλεμπ, ο Αφρικανοπολωνός Κελάτι, ο Αμερικανογεωργιανός Μπερτ και ο βετεράνος του …εμφυλίου στα εδάφη της Βοσνίας Χένρι Ντόμερκαντ. Δεν είναι μόνο αυτοί, επιλέξαμε όμως τους επιφανέστερους. Διότι ας μην ξεχνάμε πως καταλύτες της ομάδας είναι τρία παιδιά γεννημένα στις ΗΠΑ, μεγαλωμένα μπασκετικά σε Οχάιο, Μίτσιγκαν και Φλόριδα εκεί όπου έμαθαν όλα όσα γνωρίζουν.
Μην λησμονούμε ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών, Ντιρκ Νοβίτσκι αποτελεί ουσιαστικά παράγωγο του αμερικάνικου μπάσκετ αφού το αδύνατο πιτσιρίκι της Α2 Γερμανίας, έγινε ο πρώτος των πρώτων δουλεύοντας δίπλα στους γιάνκηδες.
Κάποια χρόνια παλαιότερα η Ευρώπη προσπάθησε να περάσει την δική της ταυτότητα έχοντας δύο μεγάλες σχολές. Την Σοβιετική και την Γιουγκοσλαβική. Ουσιαστικά ήταν από την μία πλευρά η ταχύτητα, ο ρυθμός, το σκορ και από την άλλη η αυστηρή τακτική, η άμυνα, ο αργός ρυθμός. Κάθε χώρα προσπάθησε να κρατήσει τα στοιχεία που της ταίριαζαν ή νόμιζε ότι τις ταίριαζαν. Οι Λιθουανοί, οι Ισπανοί προτίμησαν την ταχύτητα εμείς, οι Σέρβοι την άμυνα και τον αργό ρυθμό.
Τα χρόνια πέρασαν η Αμερική πήρε τους καλύτερους Ευρωπαίους, συνήθως δε σε νεαρή ηλικία, και η αλήθεια είναι ότι τους πλησιάσαμε αρκετά. Οι εθνικές μας άρχισαν να τους νικούν, οι παίκτες έκαναν σταθερές καριέρες στο ΝΒΑ. Μέσα σε όλη αυτή την φούρια, ολοκληρώθηκε ένας κύκλος και φτάσαμε στην αρχή του: η Αμερική προσφέρει στην Ευρώπη πάλι τα φώτα της και τα ταλέντα της.
Όπως η Σοβιετική Ένωση δεν διαλύθηκε από τις πυρηνικές απειλές αλλά από τα ταχυφαγεία στην κόκκινη πλατεία, έτσι και το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην φούρια του να φτάσει τους Αμερικανούς, ουσιαστικά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτό. Περισσότερο από ότι κατά το παρελθόν.
Ο λόγος που …χάσαμε; Το αποτέλεσμα. Η αρρώστεια της άμεσης ανταγωνιστικότητας, άνοιξε την πόρτα και οι Αμερικανοί, το έχουν στην φύση τους, μπούκαραν. Το ερώτημα είναι αν αυτό είναι κακό; Αν υπολογίσουμε πως η μαμά Ρωσία θα είχε ως βασικό τον Βασίλη Ξανθόπουλο, αν είχε γεννηθεί εκεί, και τον Καλάθη σε…γυάλα, καταλαβαίνετε ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλήθεια πώς αισθάνεται ο Ντράζεν βλέποντας τον μετρίως μέτριο Ντρέιπερ να κουμαντάρει την πανίσχυρη περιφερειακά, κάποτε, Κροατία;
Οι Σκοπιανοί είχαν πάντα καλά πλέι μέικερ (Ναουμόσκι, Στεφάνοβ, Ιλιέφσκι) ο Μακάλεμπ όμως κάνει την διαφορά. Το θέμα για όλες αυτές τις ομάδες είναι πως θα διαχειριστούν την εξέλιξη των ταλέντων τους σε σχέση με τον έναν νατουραλιζέ που δικαιούνται σε κάθε επίσημο αγώνα.
Όσο για εμάς; Ο Κολόμβος θα έπρεπε να τιμάται από το 1980 όταν ήρθε ο…θεός επί του παρκέ. Ο από μηχανής Κολόμβος σώζει το ελληνικό μπάσκετ και στις ημέρες μας αλλά εδώ εντοπίζεται η παγίδα. Το να περιμένουμε τους θείους από τα… Σικάγα να μας στείλουν τα παιδιά τους και να μην εξετάζουμε γιατί τα μεγαλωμένα, μπασκετικά, στην Ελλάδα παλλικάρια έμειναν πίσω, αποτελεί την βασική συζήτηση πίσω από την πορεία της εθνικής φέτος.
Μην παρεξηγηθούμε και μας στέλνει μηνύματα συμπαράστασης ο Μπόγρης. Μακάρι κάθε χρόνο να εμφανίζεται κι ένα ακόμα ελληνόπουλο της ξενιτιάς είτε μιλάει τα … ellinikos είτε όχι. Διότι αν δεν το έχουμε προσέξει, δεν είμαστε δύο, τρία δισεκατομμύρια οπότε να μας περισσεύουν οι … Έλληνες σε ότι κι αν κάνουν.
Το θέμα είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο παραγωγής μας, να επιστρέψουμε στα χρόνια όπου βγάζαμε καταρχάς ταλέντα έστω κι αν μετά παλεύαμε φιλότιμα να τα κάνουμε χτιστοσοβατομπετατζήδες. Αυτό είναι το ελάχιστο που ζητάμε από τον πρόεδρο και την παρέα της…τάβλας.
Πηγή: contra.gr
Το γεγονός ότι όντως βλέπουμε το καλύτερο Ευρωμπάσκετ των τελευταίων 10-15 ετών οφείλεται στην ανταγωνιστικότητα των περισσοτέρων ομάδων η οποία με την σειρά της οφείλεται στην παρουσία ποιοτικών αμερικανών. Πρώτος και καλύτερος ο Σκωτσεζοσκοπιανός ΜακΚάλεμπ, ο Αφρικανοπολωνός Κελάτι, ο Αμερικανογεωργιανός Μπερτ και ο βετεράνος του …εμφυλίου στα εδάφη της Βοσνίας Χένρι Ντόμερκαντ. Δεν είναι μόνο αυτοί, επιλέξαμε όμως τους επιφανέστερους. Διότι ας μην ξεχνάμε πως καταλύτες της ομάδας είναι τρία παιδιά γεννημένα στις ΗΠΑ, μεγαλωμένα μπασκετικά σε Οχάιο, Μίτσιγκαν και Φλόριδα εκεί όπου έμαθαν όλα όσα γνωρίζουν.
Μην λησμονούμε ότι ο κορυφαίος Ευρωπαίος όλων των εποχών, Ντιρκ Νοβίτσκι αποτελεί ουσιαστικά παράγωγο του αμερικάνικου μπάσκετ αφού το αδύνατο πιτσιρίκι της Α2 Γερμανίας, έγινε ο πρώτος των πρώτων δουλεύοντας δίπλα στους γιάνκηδες.
Κάποια χρόνια παλαιότερα η Ευρώπη προσπάθησε να περάσει την δική της ταυτότητα έχοντας δύο μεγάλες σχολές. Την Σοβιετική και την Γιουγκοσλαβική. Ουσιαστικά ήταν από την μία πλευρά η ταχύτητα, ο ρυθμός, το σκορ και από την άλλη η αυστηρή τακτική, η άμυνα, ο αργός ρυθμός. Κάθε χώρα προσπάθησε να κρατήσει τα στοιχεία που της ταίριαζαν ή νόμιζε ότι τις ταίριαζαν. Οι Λιθουανοί, οι Ισπανοί προτίμησαν την ταχύτητα εμείς, οι Σέρβοι την άμυνα και τον αργό ρυθμό.
Τα χρόνια πέρασαν η Αμερική πήρε τους καλύτερους Ευρωπαίους, συνήθως δε σε νεαρή ηλικία, και η αλήθεια είναι ότι τους πλησιάσαμε αρκετά. Οι εθνικές μας άρχισαν να τους νικούν, οι παίκτες έκαναν σταθερές καριέρες στο ΝΒΑ. Μέσα σε όλη αυτή την φούρια, ολοκληρώθηκε ένας κύκλος και φτάσαμε στην αρχή του: η Αμερική προσφέρει στην Ευρώπη πάλι τα φώτα της και τα ταλέντα της.
Όπως η Σοβιετική Ένωση δεν διαλύθηκε από τις πυρηνικές απειλές αλλά από τα ταχυφαγεία στην κόκκινη πλατεία, έτσι και το ευρωπαϊκό μπάσκετ στην φούρια του να φτάσει τους Αμερικανούς, ουσιαστικά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτό. Περισσότερο από ότι κατά το παρελθόν.
Ο λόγος που …χάσαμε; Το αποτέλεσμα. Η αρρώστεια της άμεσης ανταγωνιστικότητας, άνοιξε την πόρτα και οι Αμερικανοί, το έχουν στην φύση τους, μπούκαραν. Το ερώτημα είναι αν αυτό είναι κακό; Αν υπολογίσουμε πως η μαμά Ρωσία θα είχε ως βασικό τον Βασίλη Ξανθόπουλο, αν είχε γεννηθεί εκεί, και τον Καλάθη σε…γυάλα, καταλαβαίνετε ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλήθεια πώς αισθάνεται ο Ντράζεν βλέποντας τον μετρίως μέτριο Ντρέιπερ να κουμαντάρει την πανίσχυρη περιφερειακά, κάποτε, Κροατία;
Οι Σκοπιανοί είχαν πάντα καλά πλέι μέικερ (Ναουμόσκι, Στεφάνοβ, Ιλιέφσκι) ο Μακάλεμπ όμως κάνει την διαφορά. Το θέμα για όλες αυτές τις ομάδες είναι πως θα διαχειριστούν την εξέλιξη των ταλέντων τους σε σχέση με τον έναν νατουραλιζέ που δικαιούνται σε κάθε επίσημο αγώνα.
Όσο για εμάς; Ο Κολόμβος θα έπρεπε να τιμάται από το 1980 όταν ήρθε ο…θεός επί του παρκέ. Ο από μηχανής Κολόμβος σώζει το ελληνικό μπάσκετ και στις ημέρες μας αλλά εδώ εντοπίζεται η παγίδα. Το να περιμένουμε τους θείους από τα… Σικάγα να μας στείλουν τα παιδιά τους και να μην εξετάζουμε γιατί τα μεγαλωμένα, μπασκετικά, στην Ελλάδα παλλικάρια έμειναν πίσω, αποτελεί την βασική συζήτηση πίσω από την πορεία της εθνικής φέτος.
Μην παρεξηγηθούμε και μας στέλνει μηνύματα συμπαράστασης ο Μπόγρης. Μακάρι κάθε χρόνο να εμφανίζεται κι ένα ακόμα ελληνόπουλο της ξενιτιάς είτε μιλάει τα … ellinikos είτε όχι. Διότι αν δεν το έχουμε προσέξει, δεν είμαστε δύο, τρία δισεκατομμύρια οπότε να μας περισσεύουν οι … Έλληνες σε ότι κι αν κάνουν.
Το θέμα είναι να ανεβάσουμε το επίπεδο παραγωγής μας, να επιστρέψουμε στα χρόνια όπου βγάζαμε καταρχάς ταλέντα έστω κι αν μετά παλεύαμε φιλότιμα να τα κάνουμε χτιστοσοβατομπετατζήδες. Αυτό είναι το ελάχιστο που ζητάμε από τον πρόεδρο και την παρέα της…τάβλας.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου