«Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» λέει ο σοφός λαός και σε τέτοιες
περιπτώσεις δεν είναι πολλά αυτά που έχεις να πεις για τον αποκλεισμό
της Εθνικής ομάδας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Ελλάδα έκανε χαρακίρι, το φάντασμα της αποτυχίας της Ντιζόν επέστρεψε 13 χρόνια μετά, αλλά για όποιον παρακολούθησε από το ξεκίνημα την φετινή προσπάθεια, μπορεί να αντιληφθεί πως ο πρόωρος αποκλεισμός δεν είναι δα και η μεγαλύτερη έκπληξη που έχει συμβεί.
Και δεν είναι έκπληξη, όχι επειδή πίστευε κανείς πως οι Νιγηριανοί θα έκαναν τη μεγάλη ανατροπή από το -12, αλλά επειδή η εικόνα της Ελλάδας δεν έπειθε όσους αντιλαμβάνονται το μπάσκετ περισσότερο από έναν απλό τηλεθεατή που χάζευε τα παιχνίδια κι έλεγε «παίζουμε ωραίο μπάσκετ»…
Γιατί είναι ωραίο να βλέπεις μια ομάδα να τρέχει, να σουτάρει, να πηδάει και να βάζει 90 και 100 πόντους, αλλά για όσους γνωρίζουν, αυτό το μοντέλο μπάσκετ κόβει μεν εισιτήρια, αλλά δεν κερδίζει τα παιχνίδια.
Από την αρχή της προετοιμασίας η άμυνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος έμπαζε νερά και ατάκες του στυλ «όταν χρειαστεί, θα παίξουμε κι άμυνα» ήταν κουβέντες για μωρά παιδιά που περισσότερο έβγαζαν προς τα έξω την επιθυμία κι όχι την πραγματική πίστη τους.
Το μοιραίο έγινε απέναντι στους Νιγηριανούς, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και σ' ένα από τα προσεχή παιχνίδια, αν τελικά η Ελλάδα κατάφερνε να γλιτώσει αυτόν τον σκόπελο και να πάει παραπέρα. Κακά τα ψέματα, οι νίκες έρχονται από την άμυνα κι όχι από την επίθεση, η Εθνική και το προπονητικό τιμ δεν φρόντισε να το εμπεδώσει κι επομένως ο αποκλεισμός ήρθε πρόωρα, αλλά δίκαια.
Οι Νιγηριανοί το `θελαν περισσότερο, φάνηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο πως θα έκαναν κατάθεση ψυχής στο παρκέ και το σφιχταγκάλιασμα των παικτών του πάγκου την ώρα που οι συμπαίκτης τους εκτελούσε τις κρίσιμες βολές στα τελευταία 4'', ήταν μια συγκλονιστική σκηνή που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει…
Οσο για τη διαιτησία που χρησιμοποίησε ο Ηλίας Ζούρος στο φινάλε του αγώνα; Αστεία δικαιολογία που δεν ταιριάζει σε μια εθνική ομάδα που ήταν πάντα σε high επίπεδο και δεν έχει κανέναν λόγο να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.
Είναι γελοίο να στεκόμαστε στην τελευταία φάση του Σπανούλη, όταν έχουν προηγηθεί άλλα 39:59 λεπτά στα οποία η Εθνική έπαιζε με τη φωτιά και δεν της έφταιγε καμία διαιτησία. Και στο κάτω – κάτω αμφιβάλω, αν έστω κι ένας διαιτητής θα σφύριζε φάουλ σ' αυτή τη φάση για να πάρει πάνω του την ευθύνη να κρίνει ένα παιχνίδι με σουτ από τα… 10 μέτρα! Υπάρχουν άλλα κι άλλα, πολύ χειρότερα στο παρελθόν, που οι διαιτητές απέφυγαν να πάρουν την ευθύνη για να μην «χρεωθούν» τον νικητή…
Η Εθνική δεν χρειάζεται πανικό για να αντιμετωπίσει το φετινό σοκ. Οι αποτυχίες είναι μέσα στο πρόγραμμα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτά τα παιδιά για το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους για πρώτη φορά ύστερα από 13 χρόνια.
Ο κορμός υπάρχει, μέλλον υπάρχει και μια σωστή διαχείριση της κρίσης είναι αρκετή για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ… Α, κι έναν προπονητή βεβαίως που θα έχει την ισχυρή προσωπικότητα να διαχειριστεί αυτή την κρίση…
Πηγή: sentragoal.gr
Η Ελλάδα έκανε χαρακίρι, το φάντασμα της αποτυχίας της Ντιζόν επέστρεψε 13 χρόνια μετά, αλλά για όποιον παρακολούθησε από το ξεκίνημα την φετινή προσπάθεια, μπορεί να αντιληφθεί πως ο πρόωρος αποκλεισμός δεν είναι δα και η μεγαλύτερη έκπληξη που έχει συμβεί.
Και δεν είναι έκπληξη, όχι επειδή πίστευε κανείς πως οι Νιγηριανοί θα έκαναν τη μεγάλη ανατροπή από το -12, αλλά επειδή η εικόνα της Ελλάδας δεν έπειθε όσους αντιλαμβάνονται το μπάσκετ περισσότερο από έναν απλό τηλεθεατή που χάζευε τα παιχνίδια κι έλεγε «παίζουμε ωραίο μπάσκετ»…
Γιατί είναι ωραίο να βλέπεις μια ομάδα να τρέχει, να σουτάρει, να πηδάει και να βάζει 90 και 100 πόντους, αλλά για όσους γνωρίζουν, αυτό το μοντέλο μπάσκετ κόβει μεν εισιτήρια, αλλά δεν κερδίζει τα παιχνίδια.
Από την αρχή της προετοιμασίας η άμυνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος έμπαζε νερά και ατάκες του στυλ «όταν χρειαστεί, θα παίξουμε κι άμυνα» ήταν κουβέντες για μωρά παιδιά που περισσότερο έβγαζαν προς τα έξω την επιθυμία κι όχι την πραγματική πίστη τους.
Το μοιραίο έγινε απέναντι στους Νιγηριανούς, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και σ' ένα από τα προσεχή παιχνίδια, αν τελικά η Ελλάδα κατάφερνε να γλιτώσει αυτόν τον σκόπελο και να πάει παραπέρα. Κακά τα ψέματα, οι νίκες έρχονται από την άμυνα κι όχι από την επίθεση, η Εθνική και το προπονητικό τιμ δεν φρόντισε να το εμπεδώσει κι επομένως ο αποκλεισμός ήρθε πρόωρα, αλλά δίκαια.
Οι Νιγηριανοί το `θελαν περισσότερο, φάνηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο πως θα έκαναν κατάθεση ψυχής στο παρκέ και το σφιχταγκάλιασμα των παικτών του πάγκου την ώρα που οι συμπαίκτης τους εκτελούσε τις κρίσιμες βολές στα τελευταία 4'', ήταν μια συγκλονιστική σκηνή που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει…
Οσο για τη διαιτησία που χρησιμοποίησε ο Ηλίας Ζούρος στο φινάλε του αγώνα; Αστεία δικαιολογία που δεν ταιριάζει σε μια εθνική ομάδα που ήταν πάντα σε high επίπεδο και δεν έχει κανέναν λόγο να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.
Είναι γελοίο να στεκόμαστε στην τελευταία φάση του Σπανούλη, όταν έχουν προηγηθεί άλλα 39:59 λεπτά στα οποία η Εθνική έπαιζε με τη φωτιά και δεν της έφταιγε καμία διαιτησία. Και στο κάτω – κάτω αμφιβάλω, αν έστω κι ένας διαιτητής θα σφύριζε φάουλ σ' αυτή τη φάση για να πάρει πάνω του την ευθύνη να κρίνει ένα παιχνίδι με σουτ από τα… 10 μέτρα! Υπάρχουν άλλα κι άλλα, πολύ χειρότερα στο παρελθόν, που οι διαιτητές απέφυγαν να πάρουν την ευθύνη για να μην «χρεωθούν» τον νικητή…
Η Εθνική δεν χρειάζεται πανικό για να αντιμετωπίσει το φετινό σοκ. Οι αποτυχίες είναι μέσα στο πρόγραμμα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτά τα παιδιά για το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους για πρώτη φορά ύστερα από 13 χρόνια.
Ο κορμός υπάρχει, μέλλον υπάρχει και μια σωστή διαχείριση της κρίσης είναι αρκετή για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ… Α, κι έναν προπονητή βεβαίως που θα έχει την ισχυρή προσωπικότητα να διαχειριστεί αυτή την κρίση…
Πηγή: sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου