O Mάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για την αξία των δάσκαλων
στη ζωή....μα πιο πολύ για την αξία των μαθημάτων, όταν οι δάσκαλοι δεν
είναι πια στη ζωή.
Ηταν φίλος μου και δάσκαλός μου.Τον είδα χθες βράδι στον ύπνο μου και ξύπνησα ανήσυχος…ιδρωμένος.
Ηταν από τα όνειρα που το πρωί τα θυμάσαι.
Συμπτωματικά (;) ψάχνοντας κάτι άλλο σε παλιά αρχεία έπεσα πάνω σε ένα κείμενο που’χα γράψει στις 24/5/2009. Δεν θυμάμαι πού.
Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας…. Με την ελπίδα ότι θα το διαβάσει έστω και ένας καινούργιος συνάδελφος μου.
-----------------------------------------------------------------------
Οι επαγγελματικές μου σχέσεις με τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους δεν ήταν ποτέ καλές. Εχω φάει στην μάπα πάνω από 30 χρόνια ανθρώπους που μου λέγανε ΤΙ να κάνω, χωρίς να έχουν ιδέα το ΤΙ είναι αυτό που κάνω.
Τον Νίκο Τσιπλάκο τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στις «24ΩΡΕΣ» του Κοσκωτά. Ημουν γύρω στα 30 και είχα δική μου καθημερινή στήλη σε μια εφημερίδα που ήταν έτοιμη να φέρει την επανάσταση. Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου.
Ο Νίκος ήταν αρχισυντάκτης μου.
Με φωναξε στο γραφείο του. Πήγα με το ζωνάρι λυμένο (μην τσιμπήσετε ποτέ από το χαριτωμένο χαμόγελό μου).
Άρχισα να διαμαρτύρομαι πριν καν αρχίσει να μου μιλάει. Ηταν γύρω στην ηλικία μου.
-Μεγάλε, καπνίζεις; με ρώτησε.
-Ναι...
-Πάρε...μου έδωσε ένα από τα δικά του. «Να σε γνωρίσω θέλω. Αν ήθελα να τσακωθώ, θα τηλεφωνούσα στην γκόμενά μου!»
Τον αγάπησα εκείνη την στιγμή.
Από τότε κάθε μεσημέρι πριν πάω στο γραφείο, περνούσα απο του Νίκου να πιούμε καφέ και τσιγάρο. Οπου και να δουλέψαμε μαζί....
Συντάκτης ύλης. Τρομερός. Κύριος. Φίλος και μεγάλος Δάσκαλος. Ηταν από τους ανθρώπους που γουστάρεις να σου λένε. Δύσκολα του περνούσες κείμενο, αλλά αν το πέρναγε ήσουν στον Παράδεισο.
Εφημεριδάς. Ζούσε από το χαρτί, το μέλλον της ΕΣΗΕΑ, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη Δημοκρατία. Ζούσε ανάμεσα στα βιβλία του, που ήταν βαλμένα με ιερή τάξη στις βιβλιοθήκες του. Ηξερε πού ήταν το καθένα, αλλά βασικότερα, ήξερε τί έγραφε το καθένα.
Είχα την μεγάλη τύχη να «διορθώνει» τα κείμενα μου. Σε μια εποχή που ωρίμαζα. Δεν σε έκανε ρόμπα, αλλά δεν τα χάριζε τα καλά λόγια περί γραψίματος και δημοσιογραφίας.
Δεν είστε δημοσιογράφοι για να ξέρετε τί εννοώ... αλλά σπάνια αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ο Νίκος ήταν εξαίρεση.
Εδω και αρκετά χρόνια έχω κλειστές πόρτες στην παραδοσιακή εντυπη δημοσιογραφία. Κάθε φορά που μιλούσα με τον Τσιπλάκο, το «μαζευα» και απολάμβανα το παρελθόν, όπως την εποχή πού πηρα τον πρώτο μου μισθό. Το αγαπούσε το πράγμα... κι όταν αγαπάς κάτι μπορείς να το μεταδίδεις. Δάσκαλος, με άλλα λόγια.
Με τον Νίκο βρισκόμασταν 6-7 φορές τον χρόνο. Δεν μου’χει στείλει ποτέ SMS. Σιχαινόταν την τεχνολογία.
Οταν έγραψα τα πρώτα μου 2-3 κείμενα στο blog μου.... πήρα ενα SMS!
ΤΣΙΠΛΑΚΟΣ: ΑΨΟΓΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!
Μου’φυγε ο κώλος. Αφού είχα την έγκριση του Νίκου.... τίποτα μα τίποτα δεν θα με σταματούσε... και ούτε με σταμάτησε.
Στα πρώτα μου λοιπόν post είχα βγάλει το σπαθί και έκοβα ο,τι εύρισκα. Εγραψα ενα κοφτερό σχόλιο για μια συνάδελφο που αντιπαθώ. Απείλησα για χειρότερα. Δεν καταλάβαινα τίποτα.
Ντριιιιιιιν! Ο Τσιπλάκος.
-Ακου μαλάκα, το ιντερνετ σου δεν είναι πιστόλι. Βγάλε λοιπόν το δάκτυλο από τη σκάνδάλη και γράψε σοβαρά.
Πριν απο 3 (περίπου) χρόνια, του τηλέφωνησα. Ακουγόταν βραχνιασμένος.
-Τί έχεις ρε?
-Καρκίνο!
-.........................
-Θέλω μια χάρη.
-Ο,τι θες....
-Να πάμε αυριο να αγοράσω ενα κομπιούτερ. Από τα μικρά.
Πήγαμε. Πήρε ενα laptop. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα από υπολογιστές. (Που δίαολο είχε διαβάσει το blog μου;)Πέρασα μερικά βράδια να του εξηγώ τηλεφωνικά, τί να κάνει. Νομίζω ότι του κράτησε παρέα σε δύσκολες στιγμές... βασικά το χρησιμοποιούσε σερφάροντας και ακούγοντας τζάζ. Δεν ξέρω αν έγραφε κιόλας. Η τελευταία του δουλειά ήταν στο ΒΗΜΑ.
Ο Νίκος έφυγε χθες.
Εκείνη τη στγιμή που το’μαθα έφυγαν μαζί του μερικά από τα τελευταία μου (εσωτερικά) στηρίγματα της δημοσιογραφίας. Σαν να φυγε ενα μεγάλο κομμάτι της μαζί με την ψυχή του.
Προχθές είχα μια δυσάρεστη διαμάχη με τον Αρη Δαβαράκη στο FB. Τα ακροδάκτυλά μου καίγανε πάνω από το keyboard. Eίχα τον διάολο μέσα μου... κλαπ-κλαπ-κλαπ... ξαφνικά δυό φράσεις πέρασαν σαν τρέιλερ από το κόκκινο μυαλό μου:
-Ακου μαλάκα, το ιντερνετ σου δεν είναι πιστόλι. Βγάλε λοιπόν το δάκτυλο από τη σκάνδάλη και γράψε σοβαρά.
Σήκωσα τα δάκτυλα από το keyboard και όταν τα ξανακούμπησα ένα δάκτυλο βρήκε το delete.
Ο δάσκαλος είναι σπουδαίος δάσκαλος, όταν δεν είναι παρών.
Να το θυμάστε αυτό.πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου