FC: Αν και αν και αν...!!

Περπατώ-περπατώ μες τη ζούγκλα, όταν η απαλεψιά είν’ εδώ...

Σχολιάζει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club.

Στο περίφημο ποίημα του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ περιλαμβάνονται 13 «If». Ακολουθούμε πιστά το μοτίβο μπας και λυθεί το «ξόρκι» κι αρχίσει κάποτε η ελληνική κοινωνία να παράγει κάτι διαφορετικό από αγένεια, χολή και υπέρμετρο παρτακισμό.

1. Αν οι πολιτικοί στα τηλεοπτικά πάνελς σταματούσαν επιτέλους να διακόπτουν τον ειρμό των συνομιλητών τους, μόνο και μόνο για να πουν για 1000η φορά την ίδια μπανάλ κλισεδούρα που δεν πείθει κανέναν.

2. Αν οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί συνειδητοποιούσαν ότι ο «κοπανιστός αέρας» και το «περιεχόμενο/ρεπορτάζ ουσίας» είναι δύο διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων στην πραγματικότητα πωλείται μόνο το δέυτερο.

3. Αν το σύστημα παρέιχε όλα τα τεχνικά μέσα, το ανθρώπινο δυναμικό καθώς και μια ευρεία χρονική «ανάσα» στους δικαστές, για να μην πνίγονται από τον φόρτο εργασιακής «λάντζας» και να μπορούν απερίσπαστοι να συγκεντρωθούν στις σπουδαιότερες για το δημόσιο συμφέρον υποθέσεις.

4. Αν οι κυβερνητικοί παράγοντες αποφάσιζαν να βγουν από το κουκούλι των ψεμάτων που ζουν και να πουν την αλήθεια γι’ αυτό που συμβαίνει ως έχει στο λαό, έτσι ώστε ο καθένας να οργανώσει την άμυνά του.

5. Αν ο δημόσιος διάλογος μπορούσε να γίνεται με επιχειρήματα-αντεπιχειρήματα και να κατέληγε σε προτάσεις κι όχι με κραυγές-κολλήματα-ψέματα-προπαγάνδα-μίσος όπως συμβαίνει, τα οποία καταλήγουν σε χάος.

6. Αν άπαντες συνειδητοποιούσαμε ότι μόνο με παλιά υλικά δεν μπορείς να φτιάξεις καινούρια πράγματα.

7. Αν η πυγμή μιας κυβέρνησης δεν μετριόταν με το άπλωμα του χεριού για φραγκοδίφραγκα, αλλά με στέρεες αποφάσεις που να έχουν ως γνώμονα την ευημερία των πολιτών της.

8. Αν -έστω και την ύστατη στιγμή- οι δημόσιοι λειτουργοί κατανοούσαν ότι τα οφίτσια δεν υπάρχουν για να κάνεις πλιάτσικο στο κράτος προς ίδιον όφελος ή προς το συμφέρον ολιγομελών ομάδων, αλλά για να τα διαχειρίζεσαι χρηστά για το καλό όλων.

9. Αν το ποδόσφαιρό μας, αυτή η ύψιστη μορφή κοινωνικοποίησης και ψυχαγωγίας, είχε μεγαλύτερο ανταγωνισμό, λιγότερο αδηφάγες και «παλαιοκομματικές» διοικήσεις και περισσότερους «κανονικούς ανθρώπους» στις κερκίδες των γηπέδων.

10. Αν ο φόβος έπαυε να είναι ανασταλτικός παράγοντας κι εχθρός και γινόταν κινητήριος δύναμη.

11. Αν δεν αγαπάγαμε τόσο πολύ τη θεωρία και τόσο λίγο την πράξη.

12. Αν η ελπίδα μπορούσε ευκολότερα να μεταλλαχθεί σε πίστη κι όχι σε μαύρο σύννεφο.

13. «Άμα και άμα και θα και άμα... και να το θάμα!» (Ν. Άσιμος - Άμα σε ‘λέγαν Βάσω).

Χώρα σωστή τότε θε να ‘μασταν, αναγνώστη μου.

πηγή: sport-fm.gr