FC: Ο Λάσμε «έδιωξε» τον Σόφο!

Αν ο Γκαμπονέζος τελικά δεν έμενε στην ομάδα, πιθανότατα ο Σοφοκλής θα παρέμενε και ο Πεδουλάκης θα έψαχνε και για έναν «αντι-Λάσμε».

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.

Αν θυμηθεί κανείς το ξεκίνημα της περσινής χρονιάς του μπασκετικού Παναθηναϊκού, θα δει πόσο πολύ είχε βασίσει το παιχνίδι της ομάδας ο Πεδουλάκης πάνω στη δύναμη του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Με τον «Σόφο» μπροστάρη παραλίγο να κάνει διπλό στη Μαδρίτη τότε κόντρα στη Ρεάλ, εκείνον σημάδευε συνέχεια ο Διαμαντίδης, όχι ακριβώς με πι-εν-ρολ αλλά με το σύστημα «δώστε τη μπάλα στον Σοφοκλή κι εκείνος ξέρει τι να την κάνει». Και είναι αλήθεια ότι στα πρώτα εκείνα παιχνίδια, ακόμα κι αν οι αντίπαλοι κρέμονταν σαν τα τσαμπιά πάνω του και του έκαναν δυο και τρία φάουλ σε κάθε φάση, ο Σοφοκλής ήταν αποτελεσματικός. Έβαζε καλάθια, έπαιρνε φάουλ, συχνά έβαζε γκολ - φάουλ, έφθειρε τους αντίπαλους ψηλούς προκαλώντας πονοκέφαλο στους αντίπαλους προπονητές. Πώς σταματάς μια δύναμη της φύσης;

Σ’ εκείνα τα πρώτα παιχνίδια, δεν υπήρχε στο ρόστερ Λάσμε. Δεν υπήρχε ούτε Γκιστ, καθώς ο Παναθηναϊκός είχε επιλέξει τον Πάνκο για τη θέση «4». Υπήρχε μια γενικότερη αμηχανία, ένα «ψάξιμο» για το τι θα κάνει η ομάδα, πώς θα πορευτεί, ποιος κοντός θα κουμπώσει με ποιον ψηλό για να υπάρχουν αυτοματισμοί, ποιος θα χρεωθεί το μακρινό σουτ, πόσο θα ταίριαζε ο Ούκιτς με τον Διαμαντίδη. Όλα στον αέρα ήταν και δεν έδειχνε τότε να υπάρχει καμία χημεία ούτε ανάμεσα στα γκαρντ, ούτε ανάμεσα σε κοντούς και ψηλούς.

Ο πρώτος προπονητής που έλυσε τον γρίφο και σταμάτησε τη δύναμη της φύσης που λέγεται «Σόφο», ήταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας, στο πρώτο ντέρμπι αιωνίων στο ΟΑΚΑ. Με συνεχή ντουμπλαρίσματα και τριπλαρίσματα εγκλώβισε τον «Σόφο», του έκρυψε το δρόμο προς το καλάθι, τον ανάγκασε να πασάρει λάθος ή να κάνει βήματα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε εκείνο το παιχνίδι, που ήταν για τους περισσότερους και η πρώτη γνωριμία με τον Λάσμε, ο οποίος είχε λίγες μέρες στην ομάδα και την Ελλάδα και οι «ειδικοί» έβγαλαν το πόρισμα: «δεν κάνει αυτός για τον Παναθηναϊκό». Αιτία; Οι χαμένες βολές! Δεν είδαν ή δεν μπορούσαν να δουν ούτε την ενέργεια, ούτε τα άλματα με καλό timing όποτε σηκωνόταν για τάπα, ούτε την έφεση στα αμυντικά και επιθετικά ριμπάουντ.

Τελικά, ο Λάσμε έκανε... Όσο κύλαγε ο καιρός και έμπαινε περισσότερο στη φιλοσοφία της ομάδας, γινόταν και καλύτερος. Βρήκε τα πατήματά του, άρχισε να συνεργάζεται με τον Διαμαντίδη χωρίς καν να κοιτάζονται, παράλληλα ο Διαμαντίδης με τον Ούκιτς άρχισαν να «επικοινωνούν μπασκετικά» και το σημείο - κλειδί ήταν η τράμπα Πάνκο - Γκιστ: ο Λάσμε βρήκε δίπλα του ένα πολύ αθλητικό «τεσσάρι» όπως είναι ο Γκιστ που τον συμπλήρωσε, που πήδαγε σε όλες τις φάσεις για τάπες και ριμπάουντ, που κάλυπτε τα νώτα του, που γινόταν ένας ψηλός πλέι-μέικερ μερικές φορές και του πάσαρε ο ίδιος κάτω από το καλάθι.

Την ίδια στιγμή, ο «Σόφο» άρχισε να απομακρύνεται από τα φώτα. Το παιχνίδι του, για το οποίο τον επέλεξαν και στο οποίο βασίστηκε η ομάδα στην αρχή της σεζόν, άρχισε να μοιάζει ντεμοντέ. Ο ίδιος συνήθως ξεκινούσε στην πεντάδα αλλά «εθιμοτυπικά», για μερικά λεπτά, ώστε να διαβάσει το παιχνίδι ο Λάσμε από τον πάγκο και να μπει φρέσκος για να κάνει τη δουλειά. Ο «Σόφο» έγινε πλέον παίκτης για ειδικές αποστολές, για ομάδες που δεν είχαν παίκτη με μπόι και με όγκο να τον αντιμετωπίσει, έγινε όμως ταυτόχρονα ένα όπλο περιορισμένων χρήσεων και δυνατοτήτων, όταν βγήκαν στην επιφάνεια εκτός από τα πλεονεκτήματά του και οι αδυναμίες του: τα καλάθια που έβαζε στην επίθεση λόγω όγκου, τα έτρωγε στην άμυνα λόγω αργών ποδιών.

Λογικό έμοιαζε αυτό και το ήξεραν όταν τον πήραν, μόνο που είχε βρεθεί ο Λάσμε που και τα έβαζε στην επίθεση και δεν τα έτρωγε στην άμυνα. Κάπως έτσι ο Γκαμπονέζος μας έκανε να «ξεχάσουμε» τον Μπατίστ, έγινε σύνθημα, αγαπήθηκε και αποδείχθηκε ο άνθρωπος - κλειδί στη σειρά των τελικών της Α1. Αν η υπόθεση ανανέωσης της συνεργασίας μαζί του δεν είχε αίσιο τέλος, αν είχε προλάβει να «χωθεί» καμιά ΤΣΣΚΑ ή καμιά άλλη ομάδα με φουσκωμένο πορτοφόλι και τον είχε αποκτήσει, πιθανότατα θα έμενε ο «Σόφο» και του χρόνου, για σιγουριά και ταυτόχρονα ο Πεδουλάκης θα έψαχνε τον «επόμενο Λάσμε», έναν αλτικό και ευκίνητο ψηλό (και όχι απαραίτητα πολύ ψηλό), με γρήγορα πόδια και εξίσου γρήγορο μυαλό, για να αντικαταστήσει τον Λάσμε. Αλλά απ’ τη στιγμή που έμεινε τελικά, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να μην ενεργοποιήσει την οψιόν του Σοφοκλή και να ψάξει για έναν άλλου τύπου παίκτη που να καλύψει το κενό το δικό του και του Τσαρτσαρή και να σχηματίσει μια αξιόμαχη φροντλάιν, μαζί με τον Λάσμε, τον Γκιστ, τον Σκορδίλη και τον Φώτση.

Πηγή: sport-fm.gr