Μέσα στο φέουδο του Ντι Στέφανο!!

Ο Μέσι ξαναγράφει από την αρχή και επανεκδίδει κάθε σελίδα της παλαιάς ιστορίας του ποδοσφαίρου, όπως γράφει στο gazzetta.gr ο Αλέξης Σπυρόπουλος.

Η έντυπη έκδοση της δευτεριάτικης Marca είχε πρωτοσέλιδη λεβεντιά. «Τα φορτώνουν στον Ουνδιάνο για να δικαιολογήσουν την ήττα». Είχε και αρκετή σκληρότητα, με τον Αντσελότι. Για τα αποτελέσματα στα τέσσερα ντέρμπι. Ενας κερδισμένος πόντος, στους 12. Ο Ιταλός άξιζε τις επικρίσεις, και στη Βαρκελώνη και στο Καλδερόν. Στη Βαρκελώνη, εξάρι ο Σέρχιο Ράμος, ψευτοεννιάρι ο Μπέιλ, τα διόρθωσε στην πορεία, δεν πρόλαβε να σώσει κάτι από το ματς. Στο Καλδερόν, βασικοί ακραίοι μπακ Αρμπελόα και Φάμπιο Κοεντράο, τα διόρθωσε στην πορεία, πρόλαβε να σώσει κάτι, αυτόν τον ένα και μοναδικό πόντο, στο φινάλε. Εδώ, όμως…

Στο Μπερναμπέου, την Κυριακή, ήταν άλλο. Κατ’ αρχήν, όλα τα έκανε σωστά. Το είχε πει μεσοβδόμαδα μετά τη Σάλκε, αυτοσαρκαστικά σχεδόν, στα μίντια προτού καν τον ερωτήσουν. «Μη ανησυχείτε, αυτή τη φορά θα παίξουν οι έντεκα που ξέρετε». Κανένα τρικ. Εβαλε τους έντεκα. Και παρουσίασε, ομάδα σε εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση. Απλώς, ήταν και η Μπαρτσελόνα σε εξίσου καλή αγωνιστική κατάσταση. Οποιος την είχε δει με την Οσασούνα, μία εβδομάδα πίσω, ήξερε ότι η Μπάρτσα είναι καλά.
Δεν πόνταρες, ύστερα από εκείνο το 7-0, εναντίον της. Είχε δείξει, πόσο καλά είναι. Και κατέβηκε, να παίξει τελικό. Κακώς, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έδινε τη Ρεάλ…τόσο φαβορί. Και τη Μπαρτσελόνα, τόσο (σχεδόν) ξεγραμμένη. Διαισθανόμουν, σε βαθμό βεβαιότητας, πως η Μπαρτσελόνα δεν το έχανε, αυτό το παιγνίδι. Δεν θα το έχανε, και με έντεκα εναντίον έντεκα. Με έντεκα εναντίον δέκα, της δόθηκε το εξτρά άνοιγμα. Του δρόμου προς τη νίκη.
Η Μπαρτσελόνα νίκησε, γιατί άντεξε στις «έμφυτες» αμυντικές κακοτεχνίες της. Αντεξε τον ευάλωτο Ντάνι Αλβες, υπερευάλωτο όταν (ενώ έχει να κάνει με Ντι Μαρία, από πάνω) δεν παίρνει και τη βοήθεια απ’ τον μπροστινό ακραίο στο να μαρκάρει. Αντεξε, επίσης, το δεδομένο μις-ματς Μασεράνο/Μπενζεμά. Ο κολοσσιαίος Πικέ είχε το νου του, πιο πολύ στις μάχες με τον Κριστιάνο Ρονάλντο ψηλά. Η Μπαρτσελόνα αντιστάθηκε στις μικρές-μικρές ήττες της, εδώ κι εκεί.
Αντεξε, και τον αδύναμο κρίκο της. Τον Νεϊμάρ. Ο νούμερο-ένα γραφιάς ποδοσφαίρου στην Ισπανία, ο Σαντιάγο Σεγουρόλα, σημείωσε ότι ο Βραζιλιάνος έπαιξε στο κλάσικο με «νοοτροπία Ιπανέμα». Ιπανέμα, με τη μπάλα. Γιατί, δίχως τη μπάλα…δεν ξέρει να παίζει γενικώς. Ούτε, καν, Ιπανέμα. Δεν ξέρει, τι σημαίνει να κρατά τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο. Να ‘ναι έτοιμος να θυσιαστεί, για τον συμπαίκτη. Ο Πεπ το αντιμετώπισε, κάποτε, με τον Μέσι. Τον πήρε από την άκρη, και τον έστειλε στον άξονα. Ο Τάτα, με τον Μέσι ήδη στον άξονα, δεν έχει αυτή τη λύση στη διαχείριση του Νεϊμάρ.
Πώς τα άντεξε, όλ’ αυτά, η Μπαρτσελόνα; Με τον καλό, δοκιμασμένο τρόπο. Μέσι, Ινιέστα, Τσάβι. Η Μπαρτσελόνα νίκησε, γιατί είχε (έχει) δικό της το «θείο βρέφος». Τον καλύτερο, ανεξάρτητα από χρυσές, ασημένιες, χάλκινες μπάλες. Ένα παιδί, που ξαναγράφει απ’ την αρχή και επανεκδίδει κάθε σελίδα της παλαιάς ιστορίας. Τι συμβολισμός, να υπερκεράσει τον Ντι Στέφανο μέσα στο φέουδο του Ντι Στέφανο με τον Ντι Στέφανο εν ζωή και παρόντα…
Δίπλα, ο Ινιέστα ήταν ξανά Ινιέστα 2009/2010. Εποχή που άξιζε αυτός, πιο πολύ κι από Μέσι, Χρυσή Μπάλα. Ινιέστα του Στάμφορντ Μπριτζ, Ινιέστα της Ρώμης,
Ινιέστα του Τζοχάνεσμπουργκ. Και πιο πίσω, ο αιώνιος Τσάβι. Σε μια ηλικία, στην οποία δεν μπορεί πια να κάνει τα πράγματα που έκανε κάποτε με τον Ροναλντίνιο στο 2-6, αλλά πάλι ένας ρυθμιστής της κυκλοφορίας και του ρυθμού, με κεφάλι γεμάτο μικροτσίπ.
Το Παιγνίδι υπήρξε καλό, με τη Μπαρτσελόνα. Οι στιγμές. Ο Πικέ αποτρέπει στη γραμμή χατ-τρικ του Μπενζεμά, θα ‘ταν 3-1. Μία καίρια στιγμή. Ο Πέδρο είναι δυο-τρία λεπτά έτοιμος, να μπει αντί του Νεϊμάρ. Αλλά δεν βγαίνει η μπάλα έξω. Και περιμένει. Οσο περιμένει, ο Νεϊμάρ παίρνει την πάσα του Μέσι και κερδίζει πέναλτι+κόκκινη! Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από τέτοιες στιγμές. Οι στιγμές που καθορίζουν τους προπονητές. Τους ξεχωρίζουν, με κριτήριο το τι κάνουν μετά.
Εκείνη τη στιγμή, υπό το φως των νέων δεδομένων, σκέφτηκα πως ο Τάτα θα κρατήσει τον Νεϊμάρ και θα βγάλει τον Σεσκ. Αλλά σκέφτηκα…συνηθισμένα. Ο Τάτα έμεινε στο πλάνο του. Δεν του το άλλαξε, μία φάση. Καταλάβαμε, εκεί και τότε, ότι ο Τάτα δεν είναι ένας συνηθισμένος προπονητής. Ο Τάτα είναι ένας σπουδαίος προπονητής. Την ίδια στιγμή, ο σπουδαίος Αντσελότι λειτούργησε συνηθισμένα. Εκανε αυτό που…θα σκεφτόμουν κι εγώ! Για να βάλει τον Βαράν στο κενό απ’ την αποβολή του Σέρχιο Ράμος, θυσίασε (όχι τον Μπέιλ) τον Μπενζεμά. Η γαλλική παρακάμερα έπιασε, επί τόπου, τον μορφασμό του Ζιντάν. Πιο σκληρός κι απ’ την κριτική της Marca.
Είχα μία εξτρά είσοδο για το Μπερναμπέου και πήρα, μαζί, ένα φίλο απ’ την Αθήνα. Ηρθε, κουβαλώντας ένα σακίδιο με το έμβλημα της Μπάρτσα. Στο αεροδρόμιο, το έκρυβε. Και στο γήπεδο, θεωρούσε δεδομένο ότι δεν τον παίρνει να το ΄χει μαζί. «Σ’ έχει παλαβώσει τελείως, η Ελλάδα;» του είπα. Καθ’ οδόν, στον δρόμο είδε οπαδούς της Μπαρτσελόνα. Δεν τους ενοχλούσε κανείς, δεν φοβούνταν κανένα. Αρχισε να καταλαβαίνει. Μετά, τον πήγα για μια μπύρα σ’ ένα αμερικάνικο δίπλα στο Μπερναμπέου. Καθήσαμε σε τραπέζι. Γούρλωσε τα μάτια, όταν είδε σ’ ένα πάγκο στο βάθος, όρθιους, ένα νεαρό με φανέλα Μπαρτσελόνα, Μέσι-10, και πέντε-έξι γύρω του, αγόρια και κορίτσια, με φανέλλες Ρεάλ. Να τα πίνουν, να χαχανίζουν, να περνάνε καλά. «Βλέπεις αυτό που βλέπω;» με ρώτησε, για να βεβαιωθεί. «Ναι, ρε. Τι φαντάστηκες; Ότι οι άνθρωποι σκοτώνονται για τη μπάλα;»
Εβγαλε απ’ το σακίδιο ένα μαραφέτι, νομίζω τάμπλετ λέγεται, ipad, δεν ξέρω ακριβώς, κι άρχισε να τους…κινηματογραφεί. Από απόσταση μεν, δίχως ιδιαίτερη διακριτικότητα δε. Κανονικά, του επέστησα την προσοχή, έπρεπε πρώτα να τους ρωτήσει εάν επιθυμούν να κινηματογραφηθούν. Ηταν τόσο αφοσιωμένος, που αμφιβάλλω αν με άκουσε. «Αυτό, θα το αναρτήσω» είπε.

Πηγή: gazzetta.gr