Πάνω στη στιγμή έτυχε να ανοίξω έναν ψηφιακό διάλογο με έναν φανατικό οπαδό του Αρη, ένα παιδί που μου θύμισε πώς ήταν οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων στα χρόνια της εφηβείας μου, δηλαδή 20+ χρόνια πίσω. Έναν φανατικό οπαδό, όπως θα έπρεπε να είναι. Που διαφέρει πολύ από τις σημερινές συνηθισμένες εκδόσεις των “οργανωμένων”, από τις εκδόσεις που έχουν αναγκάσει όλους εμάς, δηλαδή την υπόλοιπη κοινωνία του ποδοσφαίρου, να τους δαιμονοποιήσουμε και να μη θέλουμε να τους βλέπουμε, να επιθυμούμε να εξαφανιστούν από τη ζωή του αθλητισμού.
Του ζήτησα να μου γράψει κάτι, για να το ποστάρω στο blog μου. Το μοιράζομαι μαζί σας με την αφορμή των γενεθλίων του Αρη. Με την ευχή να πληθύνουν οι “οργανωμένοι οπαδοί” σαν τον Κώστα. Είναι ευχή για τον Άρη να γίνουν όλοι οι φανατικοί του σαν αυτό το παιδί. Διότι αυτοί θα αποτελούν την εγγύηση του συλλόγου ότι στα 110, στα 120 και στα 130 του χρόνια θα κάνει μια πολύ καλύτερη ζωή από τη σημερινή.
“Αν κάτι αξίζει...
Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να συλλογίζεται, να προσμετρά και να ζυγίσει τις καταστάσεις που βιώνεις κάθε φορά. Χαρούμενες φάσεις συνοδευόμενες από πολλά χαμόγελα, σκηνικά που φέρνουν θλίψη και πόνο αβάσταχτο στην καρδιά. Όλα μπαίνουν σε μια κατάσταση υπολογισμών και η διαδικασία όσο χρονοβόρα και περίπλοκη να είναι, με μερικά αποτυπώματα ουσίας σου δείχνει αν κάτι από όλα αυτά, αξίζει πραγματικά.
Θυμάσαι την πρώτη σου φορά στο γήπεδο σαν χθες, τότε που ο πατέρας, ο θείος, η ξαδέρφη, ο νονός, σε κουβάλησε στους ώμους του για να κοινωνήσεις την πρώτη σου φορά στην κερκίδα. Εκεί που έμελλε μετά από αρκετές δεκαετίες ακόμα να συγκινείσαι και να δακρύζεις με τα ίδια συναισθήματα που είχες νιώσει τότε.
Δεν είναι ένα ρομαντικό παραμύθι, ούτε καν μια ομολογία που αποσκοπεί σε σκέψεις λύπησης και μιζέριας. Είναι η πραγματικότητα, αυτό που βιώνουν όλοι οι οπαδοί, αυτοί που ξέρουν πως είναι να αγαπάς τόσο πολύ κάτι που συνεχώς σε πληγώνει. Και εσύ είσαι ακόμα εκεί, σέβεσαι κάτι που πολλές φορές δε σε σέβεται. Κάτι που ούτε καν δε σου προσφέρει μια υπηρεσία σε αντάλλαγμα του χρόνου, του κόπου και των χρημάτων που εσύ ξοδεύεις για να είσαι εκεί.
Πολλές φορές ακούγεται ότι στο παρελθόν στα παιχνίδια ο κόσμος πήγαινε ανακατεμένος. Χωρίς βία, χωρίς αστυνομία, χωρίς καν διαχωρισμό. Ο καθένας μπορούσε να υποστηρίζει την αγαπημένη του ομάδα και να μη σκέφτεται αν θα τις φάει από τον διπλανό του, αντίπαλο στην κερκίδα για 90 σκάρτα λεπτά.
Τι να φταίει άραγε που αυτές οι στιγμές πια είναι ανάμνηση που σιγοσβήνει και δε θα γυρίσει ποτέ. Όλοι μιλάνε για την βία που έφεραν στα γήπεδα οι οπαδοί, πιο συγκεκριμένα οι οργανωμένοι οπαδοί. Και αφού εδώ και τόσα χρόνια ξέρουμε τη λύση στο πρόβλημα της βίας και της μεγάλης κατηφόρας του αθλήματος, γιατί οι αρμόδιοι φορείς δε δίνουν μια και καλή τη λύση να τελειώνουμε.
Κάποιοι θα πουν ότι δε θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, να μην κοντραριστούν με τα οργανωμένα κομμάτια της κερκίδας γιατί θα τους στοιχίσει σε ψήφους, άρα συμφέροντα. Ακόμα και αυτό όμως κατέπεσε, ας είναι «καλά» η κρίση, χιλιάδες κόσμου απολύθηκαν, συντάξεις μειώθηκαν, μισθοί εξανεμίστηκαν, εργασιακά δικαιώματα εξαφανίστηκαν, ακόμα και τα δωρεάν φάρμακα δεν υπάρχουν πια. Όλοι παραμιλάνε ενάντια στις πολιτικές των αρμοδίων, οπότε οι αρμόδιοι δε φοβούνται τα ψηφαλάκια των οπαδών, οι περισσότεροι από τους οποίος είναι άνεργοι, πεινασμένοι και διωγμένοι από παντού.
Θα ήταν πολύ εύκολο να καταδικάσουμε ξανά και ξανά τους οπαδούς, τα παιδιά που στην τελική είναι αυτά που κουβαλάνε λίγο ρομαντισμό μέσα τους, λίγη αλήθεια στη ζωή τους. Βλέπεις ομάδες να πνίγονται από χρέη, να διαλύονται, να εξευτελίζονται και αυτοί ακόμα εκεί. Στα πέταλα της ζωής τους και να τραγουδάνε την αγάπη τους, τον πόνο, τη χαρά τους. Και όλα αυτά για ένα σκοπό, ανιδιοτελή για τους περισσότερους, την ανάγκη να είναι στο πλευρό της αγαπημένης τους ομάδας. Δε ζουν όλοι από αυτό, το αντίθετο, ζούνε όσους συμμετέχουν σε αυτό.
Πάντα υπάρχει η απορία πως γίνεται σε μια χώρα που η αναγνωσιμότητα εφημερίδων είναι πολύ χαμηλή, να καταφέρνουν να επιβιώνουν τόσες πολλές αθλητικές εφημερίδες. Πως περισσεύει για όλους αυτούς τους στρατευμένους αθλητικογράφους μεροκάματο, όταν ακόμα και ιστορικές πολιτικές εφημερίδες του τόπου, στην καλύτερη απολύουν κόσμο και κοσμάκη ή βάζουν οριστικά λουκέτο.
Στρατιές ολόκληρες από αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους, χωρίς να δικαιολογούν με τίποτα τον χαρακτηρισμό αυτό, εξυπηρετούν άραγε ποιανού τα συμφέροντα. Του οπαδού που απλά θέλει να διαβάσει κάτι θετικό για την ομάδα του, έστω και ας είναι για το επίπεδο του χόρτου που έχει το βοηθητικό γήπεδο της ομάδας του. Του κάφρου που γουστάρει να βλέπει την κατσίκα του γείτονα να ψοφά, ακόμα και αν από τότε που ψόφησε η δική του κατσίκα, το δικό του παιδί θρέφεται από το γάλα της κατσίκας του γείτονα.
Ας μη ξεχνάμε ότι όλες οι ομάδες πλέον είναι ανώνυμες εταιρείες, δεν υπάρχει εκείνο το συναίσθημα της παρέας. Στο παιχνίδι έχουν εμπλακεί δικηγόροι, λογιστές, τεχνοκράτες, «ειδικοί» πάσης φύσεως που οσμίζονται το αίμα στο νερό σαν τον καρχαρία. Όλοι αυτοί βγάζουν κέρδος από την τρέλα των οπαδών, την αγάπη των φιλάθλων για το άθλημα. Χωρίς συναίσθημα, χωρίς συνείδηση, με μόνο σκοπό το κέρδος και κάτω υπό οποιοδήποτε κόστος.
Στη φάση βέβαια μπλέκονται και οι βλάκες, πού δεν υπάρχει άραγε βλακεία, που νομίζουν ότι αν χειρονομήσουν στον αντίπαλο στην κερκίδα η αν «μιλήσουν» όπως ένας θερμοκέφαλος οπαδός του χειρίστου είδους κάφρου, θα γίνουν αγαπητοί στον κόσμο τους και έτσι με τη σειρά τους και αυτοί θα απαιτήσουν ένα πιο «ζεστό» συμβόλαιο με την ομάδα τους. Είναι οι ίδιοι που όταν μετά από λίγο καιρό θα βγουν στην αφάνεια και δεν υπάρχει κανείς ούτε για να τους φτύσει, αυτοί θα ψάχνουν απεγνωσμένα για λίγο σάλιο, γιατί έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν. Με το σάλιο.
Υπάρχουν βέβαια και οι βλάκες που φοράνε κοστούμι και παριστάνουν τους παράγοντες, κυκλοφορούν με «φουσκωτούς» και με την παρουσία της συνοδείας τους αισθάνονται άτρωτοι και δυνατοί. Ενώ είναι αυτοί οι οποίοι χαλάνε τη συνταγή, μολύνουν την φάση και με τη διχόνοια προσπαθούν να κρατήσουν τα ηνία της αποτυχημένης εργασίας τους, η οποία αντικατοπτρίζεται στωικά στο γήπεδο. Για μπάλα μιλάμε και αν ο κόσμος δε δει μπάλα, είσαι αποτυχημένος. Όσο πρόλογο και να καταφέρεις να πουλήσεις στον πονεμένο λαό.
Φυσικά να μην ξεχνάμε και τους συμπλεγματικούς του καναπέ, αυτούς που θυμούνται να πάνε στο γήπεδο μόνο σε συγκεκριμένα παιχνίδια, βγάζοντας στο έπακρο τα κομπλεξικά βιώματα τους. Είναι αυτοί που πετάνε μπουκάλια σε αθλητές, κροτίδες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς για να βγάλουν από μέσα τη δειλία τους. Όσα δε σκέφτονται να κάνουν στα ίσια, επιλέγουν να το πράξουν με την ασφάλεια της κάλυψης του όχλου.
Καταφέραμε να έχουμε ένα από τα πιο γελοία, αστεία πρωταθλήματα ποδοσφαίρου της Ευρώπης. Ομάδες με μονοψήφιο αριθμό εισιτηρίων, χωρίς έδρα καν. Χωρίς προέδρους, χωρίς προπονητές. Δανεικοί αριστερά και δεξιά, διαιτητές της πλάκας, πιόνια που δε ξεγελάνε ούτε και τον πιο άσχετο της παρέας με τα σφυρίγματα τους. Αποτελέσματα πιο στημένα και από τα καλοστημένα κόλπα ενός περιοδεύων μάγου σε λούνα πάρκ.
Ακόμα όμως και έτσι, υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να κρατήσουμε, κάτι στο οποίο μπορούμε να στηριχθούμε και να αρχίσουμε τη φάση από την αρχή. Η μαγεία που βγάζουν οι κερκίδες μας έχει ταξιδέψει στα πέρατα της γης. Όχι το ποδόσφαιρο και το θέαμα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους αλλά το μοναδικό θέαμα που παράγουμε έξω από αυτά, στις κερκίδες.
Παραμονές του αγώνα με τον μισητό αντίπαλο της πόλης, στο γήπεδο συναντάς κόσμο από όλες τις φυλές του κόσμου. Ο Πιέρ από τα προάστια του Παρισιού ήρθε με την παρέα του, τρίτο συνεχόμενο έτος που δηλώνει παρόν στο ντέρμπυ και κάθε φορά με μεγαλύτερη τρέλα και δίψα για τραγούδι και συνθήματα. Ο Rogelio από την Ισπανία, ταξίδεψε μέχρι τα Γιάννενα και από εκεί στα λεωφορεία του τοπικού συνδέσμου για να γουστάρει την διαδρομή με το πουλμαντό παρέα με τα αδέρφια από εκεί. Ο Νικόλας από το Ντόρτμουντ, με κόκκινα μάγουλα και χαμόγελο πιο μεγάλο ακόμα και από τα δικά μας.
Προσωπικά δεν ευαγγελίζομαι καμία πρωτοτυπία, καμία πρωτοκαθεδρία κερκίδας η αρχηγίας οπαδικού κόσμου. Αυτή είναι η αλήθεια μας, από αρχή είπαμε μόνο όποιος έχει κουράγιο να μείνει και ξαφνικά γέμισε ο τόπος από σηκωμένες και σφιγμένες γροθιές. Τον όρκο τον δίνεις μονάχα μια φορά και αυτός φροντίζει να σε ταξιδεύει παντού και πάντα.
Το να αντιλαμβάνεσαι ότι ο τρόπος σκέψης, η μορφή που επιθυμείς να έχουν όλα στη ζωή σου, συμβαδίζει άψογα με τις αξίες και τα ιδανικά μιας συγκεκριμένης κοινότητας. Όταν αυτό που εσύ αποκαλείς ελεύθερο, χωρίς καμιάς λογής αγκυλώματα και οριοθετήσεις και η αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει καμιάς μορφής σύμπλεγμα, υπάρχει αποτυπωμένο σε έγγραφη μορφή στο καταστατικό του συλλόγου που εσύ ζεις για να αγαπάς και μάλιστα πριν από 100 χρόνια. Τότε αναμφίβολα έχεις πέσει διάνα στις επιλογές σου.
Όσο θα ζω
χιλιόμετρα θα γράφω και θα τραγουδώ,
πως δεν σε άφησα στα δύσκολα,
σε ακολούθησα παντού πιστά,
Ισόβια και γω στην κερκίδα μαζί
ακόμα και αν πεθάνω θα είμαι εκεί,
ούτε ο θάνατος είν' αρκετός,
ούτε εκεί θα είσαι μοναχός...
100 χρόνια ΑΡΗΣ
Ο μύθος της ζωής μας θα είναι πάντα εδώ.."
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου