Παρ' όλα αυτά, δεν νομίζω να υπήρξε κάποια στιγμή στο παιχνίδι που να έδινε την εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός θα έχανε αυτή την πρόκριση. Ακόμα και στις δύο πολύ καλές ευκαιρίες του ΟΦΗ σε κρίσιμες στιγμές του αγώνα, η παγωμάρα ήταν του... δευτερολέπτου και της φάσης, αφού η συνολική εικόνα του παιχνιδιού δεν άφηνε αμφιβολίες.
Ο Παναθηναϊκός ήθελε αυτή την πρόκριση, την άξιζε έτσι όπως έπαιξε και τελικά την πήρε.
Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο ο Αναστασίου που του βγήκε. Και του βγήκε για ένα λόγο κυρίως. Γιατί είχε διαβάσει καλά τον ΟΦΗ ή έστω ήξερε πολύ καλά πως θα παίξει ο ΟΦΗ, ο οποίος φάνηκε από τα πρώτα λεπτά πως εξάντλησε τις απαιτήσεις του απότο παιχνίδι στην ικανότητα του Φερνάντεζ και στο αν θα κάνουν λάθος σε κάποιο στημένο οι αμυντικοί του Παναθηναϊκού.
Ρίσκαρε λοιπόν ο Αναστασίου ξεκινώντας με ένα κέντρο που οπτικά και από πλευράς ονομάτων τουλάχιστον, ήταν αδύνατο να ανταποκριθεί σε πιεστικό παιχνίδι στο χώρο του κέντρου και σε ιδιαίτερα αυξημένα ανασταλτικά καθήκοντα.
Απλά όμως τελικά και τα δύο αυτά... δεν χριάστηκαν. Αφού ο Πίντο μάλλον δεν κατάλαβε ότι αν υπήρψε κάποιος τρόπος να αντρέψει τις ισορροπίες του αγώνα, ήταν ακριβώς εκεί και ίχι περιμένοντας πίσω με πυκνή διάταξη μπας και αποφύγει το μοιραίο.
Έτσι το ρίσκο του Αναστασίου όχι απλά δεν του κόστισε, αλλά του άνοιξε και τον δρόμο να γίνει πολύ πιο δημιουργική και γρήγορη η ομάδα του, αφού επί της ουσίας και οι τέσσερις του κέντρου, δηλαδή Πέτριτς, Πράνιτς, Αμπεϊντ, Ζέκα είχαν αποκλεισιτκά σχεδόν δημιουργικά και εκτελεστικά καθήκοντας με βάση την εικόνα του αγώνα.
Έτσι πολύ νωρίς το παιχνίδι πήγε κατ΄ευθείαν σε δημιουργία συνεχών καταστάσεων για τον Παναθηναϊκό με μία απ' αυτές να κατλήγει σε γκολ χάρις στην εκπληκτική ενέργεια του Πέτριτς που το σέρβιρε έτοιμο στον Αμπέντ.
Το ότι στο πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού, συμμετείχαν δημιουργικά και εκτελεστικά δύο από τα χαφ του Παναθηναϊκού τα οποία ούτε καν σε αντεπίθεση αλλά απλά σε οργανωμένη επίθεση βρέθηκαν στο ύψος και μέσα στην μικρή σχεδόν περιοχή του ΟΦΗ, αποδεικνύει και αυτό που λέγαμε παραπάνω.
Το ότι ουσιαστικά τα χαφ του Παναθηναϊκού ήταν σχεδόν ελεύθερα να κάνουν αποκλειστικά και μόνο δημιουργικό παιχνίδι απαλλαγμένα από τον οποιοδήποτε φόρτο και την αντίστοιχη έγνοια για ανσταλτική λειτουργία και μαρκάρισμα στο χώρο του κέντρου.
Από κει και πέρα το ότι ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να πάει στην παράταση το παιχνίδι για να το καθαρίσει οριστικά, οφείλεται μόνο στα καπρίτσια της μπάλας που "δεν ήθελε να μπει" στο δεύτερο ημίχρονο με αποκορύφωμα εκείνο το απίστευτο τετ-α-τετ δοκάρι του Λαγού.
Ο οποίος Λαγός με την ευκαιρία, επανέφερε την τάξη στην μεσαία γραμμή όταν η κούραση κατά κύριο λόγο του Πέτριτς, άρχισε να κάνει επικίνδυνο το ρίσκο που πήρε αρχικά ο Αναστασίου.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε αυτό που περίμεναν όλοι απ' αυτόν. Και αυτό ταυτόχρονα που μάλλον... δεν περίμεναν πολλοί απ' αυτόνπριν κάτι μήνες. Πέρασε στο τελικό κυπέλλου και όσο κι αν οι αντίπαλοι που βρήκε στον δρόμο του για τον τελικό δεν ήταν δα και τίποτε μεγαθήρια, δεν παύει το γεγονός να αποτελεί μεγάλη επιτυχία και να ανοίγει δικαιολογημένα την όρεξη όλων στο τριφύλλι και για την κούπα.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου