Ανάσταση του ΠΑΟ!!

Ο Θανάσης Λιοντζόπουλος γράφει για την... ανάσταση  του Παναθηναϊκού σε πολλά επίπεδα, που θα έχει και συνέχεια και τα κέρδη μίας τέτοιας περιπετειώδης πρόκρισης στον τελικό Κυπέλλου. Η πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό Κυπέλλου και όσα είχαν προηγηθεί σε ό,τι αφορά στην άδεια, που θα φέρει ξανά τους Πράσινους στο στοιχείο τους, την Ευρώπη, μοιάζουν με Ανάσταση για το σύλλογο!     Κάτι τέτοια παιχνίδια κυπέλλου όπως αυτό το δεύτερο ματς με τον ΟΦΗ στην παράταση είναι που κάνουν… άνδρες τους μικρούς.
    Κάτι τέτοια παιχνίδια είναι που σε γιγαντώνουν. Είναι σαν να χτυπάς το ατσάλι και το κάνεις ακόμη πιο ισχυρό.
     Κάτι τέτοια παιχνίδια είναι που βελτιώνουν τον προπονητή. Γιατί, στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο Γιάννης Αναστασίου έδωσε ρεσιτάλ. Δεν είναι μόνο η είσοδος του Λαγού στο κρίσιμο σημείο, όπου ο πορτογάλος προπονητής του ΟΦΗ ρίχνει στο ματς τους ταχύτατους Κουτσιανικούλη και Ροβίθη. Είναι και η κίνησή του να κλείσει τις τρύπες στο κέντρο της άμυνας παίζοντας με τρεις κεντρικούς στο τελευταίο 15λεπτο των καθυστερήσεων. Ηταν και τυχερός όμως με τον Νούνες στο δοκάρι, όμως αυτός δεν είχε σταθεί νωρίτερα άτυχος σε τρεις ευκαιρίες του Λαγού;
      Ο Αναστασίου θα μπορούσε να βάλε τη σφραγίδα του σε αυτή την ανατροπή πολύ νωρίτερα, αν ο νεαρός αμυντικός χαφ που ειχε προωθηθεί δεν σημάδευε το δοκάρι ή στη διπλή ευκαιρία που ακολούθησε…
     Κάτι τέτοιες βραδιές, απέναντι σε σκληρούς αντιπάλους όπως ήταν ο ΟΦΗ έχοντας μάλιστα και προίκα το καθαρό 1-0, είναι που σε ανεβάζουν σκαλοπάτι. Στην προκειμένη για τον Παναθηναϊκό ήταν η καλύτερη… ασίστ για τον τελικό Κυπέλλου.
     Γιατί, όταν ξεπερνάς δύσκολα εμπόδια, βελτιώνεσαι, ενώ παράλληλα μέσα στο επόμενο μεγάλο παιχνίδι
 όλες αυτές οι εικόνες σαν φιλμ εμπειριών και περνούν αστραπιαία μέσα από το μυαλό σου…
     Ο Παναθηναϊκός σε αυτό τον ημιτελικό ήταν μία συνέχεια του καλού Παναθηναϊκού του δεύτερου γύρου του πρωταθλήματος και της πορείας του στο Κύπελλο (με εξαίρεση το ματς στο Ηράκλειο). Ήταν μία ομάδα με αρχή και τέλος κι ας υπήρχαν αλλαγές στην 11άδα.
      Ήταν μία ομάδα που δεν τρώει τις σάρκες της στον αγωνιστικό χώρο, που οι ποδοσφαιριστές νοιάζονται για την ομαδικότητα και όχι την ατομικότητα, ενώ και όταν λήξει το ματς διορθώνει ο ένας τον άλλον. Έχει λήξει το παιχνίδι και ο Πέτριτς που είχε γίνει αλλαγή και έβλεπε με άλλο μάτι κάποια πράγματα (αλλιώς να είσαι από έξω) πιάνει τον Αμπέιντ και αρχίζει να του λέει τι είδε και τι έπρεπε να είχε κάνει. Φεύγουν αγκαλιασμένοι!
    Ο μόνος… στενοχωρημένος ήταν ο σούπερ Μέντες που έμοιαζε με έφηβο και αλώνισε όλο το γήπεδο για να σκοράρει κοντά στο 120΄, όμως η μπάλα δεν του έκανε το χατίρι. Η δικαίωση αυτού του Ολλανδού πολυεργαλείου που αμφισβητήθηκε στην αρχή της σεζόν!
      Ο Παναθηναϊκός μπορεί έχει το βάρος κάποιων χρεών ακόμη, ωστόσο φαίνεται ότι έχει χτίσει σε σωστές βάσεις. Είτε αυτό λέγεται προπονητικό κέντρο, είτε αρρώστειες διοικητικές του παρελθόντος, που έφερνε άμεσα και εσωτερική φαγωμάρα. Αν βρει οριστική λύση και στο θέμα του γηπέδου, θα μπορέσει να μεγαλουργήσει ξανά. Ο κόσμος είναι στο πλευρό του, στηρίζει τη νέα ομάδα και βλέπει το εγγύς και απώτερο μέλλον να του κλείνει το… μάτι!
Κάτι τέτοιες βραδιές, ακόμη και το ματωμένο φεγγάρι που θαυμάσαμε πριν από λίγες ημέρες, θα γινόταν… πράσινο. 
Πηγή: gazzetta.gr