Σέρχιο Ράμος, η ψυχή του madridismo!

Ο Θάνος Σαρρής γράφει για τον Σέρχιο Ράμος, τον ήρωα του δέκατου της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος έχει εξελιχθεί στον πραγματικό αρχηγό των blancos.

Οι mainstream δηλώσεις των ποδοσφαιριστών βάζουν κατά κανόνα πάνω από όλα την εθνική ομάδα. Και προφανώς όταν μιλάμε για το Μουντιάλ, το όνειρο της κατάκτησής του αποτελεί τον υπέρτατο στόχο. Όχι για τον Σέρχιο Ράμος. «Προτιμώ να κατακτήσω το δέκατο από το Μουντιάλ», είχε δηλώσει σε μια δύσκολη ερώτηση που του είχε τεθεί πριν τον τελικό, τονίζοντας στη συνέχεια ότι η καλύτερη απάντηση για αυτούς που του ασκούν κριτική θα ήταν η κατάκτηση και των δύο.

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Σέρχιο Ράμος είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός αρχηγός. Εξελίσσεται σε έναν παίκτη σύμβολο, παρότι δεν ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Ενσαρκώνει τις αρχές εκείνες που κάνουν περήφανους τους οπαδούς της «βασίλισσας». Σκληρή δουλειά, πειθαρχία, ταπεινοφροσύνη, ήθος και μάχη μέχρι το τέλος για τα χρώματα της ομάδας. Υποταγή του «εγώ» στο «εμείς». Σεβασμός και περηφάνια για τη φανέλα.

 Η σκληρή δουλειά τον έχει εξελίξει σε έναν από τους πιο πλήρεις αμυντικούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Σεβιγιάνος είναι world class. Δεν ήταν Ρονάλντο ή Τσάμπι Αλόνσο. Μέσα από τη δουλειά εξέλιξε όμως τα χαρακτηριστικά του. Έχει τεχνική και διαβάζει τις φάσεις όσο ελάχιστοι. Είναι εξαιρετικός στους χώρους και τα physical χαρακτηριστικά του του επιτρέπουν να αντιμετωπίσει κάθε αντίπαλο. Στο πρωτάθλημα φέτος ήταν πρώτος σε κοψίματα και απομακρύνσεις. Σταθερός στα τάκλιν, έχοντας ελαχιστοποιήσει τα λάθη του. Και εσχάτως, με γκολ που έδειξαν... cojones. Έξι στα 7 τελευταία ματς των blancos, ενώ στα προηγούμενα 36 δεν είχε κανένα. Ηγετικό φινάλε.
Oι απομακρύνσεις του στον τελικό. Όλες επιτυχημένες (Πηγή: Squawka)

Δύο στον θρίαμβο του ημιτελικού με τη Μπάγερν Μονάχου. Τρία συνεχόμενα στο πρωτάθλημα και μάλιστα απέναντι στη Βαγιαδολίδ με απευθείας εκτέλεση φάουλ! Και φυσικά, το γκολ στον τελικό. Το καλύτερο της καριέρας του όπως τόνισε. Και όμως, ακόμα κι αυτό έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι ανήκει σε όλους τους madridistas. Ταπεινοφροσύνη.
Όταν η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Πρωτάθλημα το 2011, είχε δώσει συγχαρητήρια στους Καταλανούς και κυρίως στους συμπαίκτες του στην Εθνική. Όταν είχε σκοράρει απέναντι στη Σεβίλλη είχε αρνηθεί να πανηγυρίσει «από σεβασμό για τον κόσμο». Όταν η Ράγιο Βαγιεκάνο απειλούταν με αφανισμό από τα οικονομικά προβλήματα, είχε ταχθεί με δηλώσεις του στο πλευρό των απλήρωτων παικτών. Ήθος.
Η νύχτα της 24ης Μαΐου τον έβαλε για τα καλά στο πάνθεον των ηρώων της βασίλισσας. Στον τελικό είχε 85% επιτυχίες στις πάσες. Μόλις μία χαμένη μονομαχία. 13/13 απομακρύνσεις. Και μία προσπάθεια στην αντίπαλη εστία. Αρκούσε για να γράψει ιστορία.
Σε ένα ματς όπου η ομάδα του δυσκολεύτηκε από το πρέσινγκ είχε πολλές αποφασιστικές μεταβιβάσεις (Πηγή: Squawka)

Αρκούσε για να σώσει τη βραδιά για τη Ρεάλ Μαδρίτης και να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει το λάθος του Κασίγιας στο πρώτο γκολ. Την κακή απόδοση του Ρονάλντο σε όλο το ματς. Το χαμένο κέντρο με την επιλογή Κεντίρα. Και το γεγονός ότι οι καμικάζι του Σιμεόνε έδειχναν ότι μόνο από έναν άλλο καμικάζι θα δέχονταν γκολ. Έστω και στις καθυστερήσεις. Η μάχη μέχρι το τέλος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού του.  «Όταν χάνεις, πρέπει να σκέφτεσαι τον κόσμο. Για αυτό και πρέπει να παλεύεις μέχρι το τέλος», είχε δηλώσει παλιότερα. Και έδειξε ότι δεν μένει στα λόγια.

Ο «torero» της Ρεάλ Μαδρίτης δεν είναι πια ο αμυντικός που προκαλούσε θυμηδία με το χαμένο πέναλτι απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Είναι ο ήρωας του τελικού της Λισαβόνας. Ο ήρωας της Ρεάλ Μαδρίτης που όσο περνάει ο καιρός, ισχυροποιεί τη θέση του ως ένα από τα σύμβολα του Madridismo. Όπως παλιότερα ο Ιέρο. Όπως ο Πουγιόλ στη Μπαρτσελόνα....

Πηγή: gazzetta.gr