Η Ελλάδα μπήκε με σοβαρότητα στη διοργάνωση, την Κυριακή πρέπει να κάνει το ίδιο για να «κλειδώσει» την πρόκριση και προς το παρόν δικαιούται να κρατήσει δύο – τρία θετικά πράγματα που προέκυψαν από την... προπόνηση της πρεμιέρας. Το πρώτο εξ αυτών δεν αφορά την εικόνα της στο παρκέ, αλλά τον τρόπο που έχει αυτή η ομάδα για να αποδεικνύει με μερικά μικρά πραγματάκια πως σ' αυτή τη διοργάνωση ήρθε ενωμένη σαν μια γροθιά.
Είχα την... ατυχία πέρυσι να βρίσκομαι στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, να παρακολουθώ τα παιχνίδια της Εθνικής πίσω από τον πάγκο της και να φεύγω κάθε βράδυ από το γήπεδο με το ίδιο ερώτημα: «Γιατί ο πάγκος δεν συμμετέχει;». Απάντηση δεν είχα στη διάρκεια του τουρνουά, την πήραμε όλοι, όταν η Εθνική απέτυχε κι άρχισαν να διαρρέονται όσα μικρά ή μεγάλα είχαν συμβεί από την προετοιμασία μέχρι και το τέλος της διοργάνωσης.
Φέτος που βρίσκομαι περίπου στο ίδιο σημείο, το ερώτημα δεν θα χρειαστεί να το θέσω, βάσει της εικόνας του πάγκου που είδαμε στο παιχνίδι με την Σενεγάλη. Αναπληρωματικοί, προπονητικό επιτελείο, υπόλοιπο σταφ συμμετείχαν με τον τρόπο τους από το πρώτο δευτερόλεπτο, άλλοτε για να δώσουν κουράγιο, άλλοτε για να πανηγυρίσουν, άλλοτε για να γκρινιάξουν.
Εφτασε σε σημείο ο Ισπανός διαιτητής της αναμέτρησης να κάνει τρεις παρατηρήσεις στο πρώτο εξάλεπτο, ζητώντας από τον Κατσικάρη να... καθίσει κάτω τους υπόλοιπους προκειμένου να εναρμονιστούμε στον κανονισμό. Πολλές φορές η εικόνα του πάγκου δείχνει και το κλίμα που επικρατεί σε μια ομάδα κι αυτή η εικόνα ήταν πολύ ελπιδοφόρα στην πρεμιέρα της Εθνικής ομάδας. Μικρό το κακό οι παρατηρήσεις, μπροστά στο να αισθάνονται όλοι ΕΝΑ και να νιώθουν οι «απ' έξω» εξίσου σημαντικοί με τους «από μέσα».
Καθαρά αγωνιστικά δεν προκύπτουν ασφαλή συμπεράσματα κόντρα σ' αυτό τον αντίπαλο. Κρατάμε ότι οι διεθνείς μπήκαν στο παρκέ με το... πόδι στο γκάζι, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για δεύτερες σκέψεις και κρατάμε επίσης την δυνατότητα που δόθηκε στον Κατσικάρη να μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Καϊμακόγλου θα... έπρεπε να κρατήσει κανένα τρίποντο και για τα επόμενα ματς, καθώς το 4/4 στο ξεκίνημα και το τελικό 5/7 θύμισε... Ναβάρο, ενώ ο Αντετοκούνμπο έκανε τη φάση της βραδιάς με το (σχεδόν) coast to coast και το κάρφωμα μετά από ντρίπλα. Το δύσκολο στη φάση του Γιάννη δεν ήταν το κάρφωμα, αλλά ο τρόπος που ξεπέρασε τον τελευταίο αντίπαλό του, την ώρα που αυτός αισθανόταν σίγουρος πως θα πάρει το επιθετικό φάουλ από έναν παίκτη με ύψος 2.11μ.! Ο Αντετοκούνμπο χειρίστηκε την υπόθεση σαν να είναι πόιντ γκαρντ κι αυτό είναι το στοιχείο που μετατρέπει σε «highlight» τη συγκεκριμένη φάση...
Πλέον, η Εθνική ομάδα κοιτάζει τις Φιλιππίνες που έχω την αίσθηση πως θα μας δυσκολέψουν περισσότερο από τη Σενεγάλη. Μπορεί οι Αφρικανοί να είχαν αυτό που λέμε «ψηλά παιδιά, κάτι θα ξέρουν» (τελικά, δεν ήξεραν όσο φάινονταν...), αλλά οι Ασιάτες μπορούν πιο εύκολα να κάνουν άνω – κάτω ένα παιχνίδι. Διαθέτουν μεγαλύτερο ενθουσιασμό και θα 'χουν την... τσιρίδα του κόσμου που πανηγυρίζει κάθε καλάθι, σαν τα κοριτσάκια που ουρλιάζουν όταν ο σταρ βγαίνει στη σκηνή.
Αν βεβαίως η Εθνική παρουσιαστεί σοβαρή από το πρώτο δευτερόλεπτο, όπως έκανε στην πρεμιέρα, τότε την Κυριακή θα γράφουμε περίπου τα ίδια με τα σημερινά και θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τα σοβαρά που ακολουθούν, πρώτα με τους «σκληρούς» Πορτορικανούς κι εν συνεχεία με Κροάτες και Αργεντίνους που είναι και τα φαβορί.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου