Το
τελευταίο ή τα τελευταία κομμάτια του παζλ απομένουν για να έχουμε
ολοκληρωμένη εικόνα του νέου Παναθηναϊκού, αλλά λίγο - πολύ τα πράγματα
ξεκαθάρισαν με δεδομένο ότι τα περισσότερα κενά έχουν καλυφθεί και το
πολύ - πολύ να γίνουν μια - δυο κινήσεις το προσεχές διάστημα.
Επί της ουσίας, οι «πράσινοι» φρόντισαν σε πρώτη φάση για το μέλλον τους, αγοράζοντας ό,τι καλό υπήρχε στην ελληνική αγορά στις ηλικίες 16-19, έβαλαν τις βάσεις για το «αύριο» και παράλληλα έκαναν προσεκτικές κινήσεις για το «σήμερα» που θα πρέπει να συνδυαστούν με τον παράγοντα «τύχη», ώστε η ομάδα να είναι ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα.
Κακά τα ψέματα τα περισσότερα από τα παιδιά που αποκτήθηκαν, με εξαίρεση τον Μποχωρίδη, θα μπορούν να έχουν ρόλο στην ανδρική ομάδα σε δύο - τρία χρόνια, αφού πρώτα μάθουν απέναντι στους καλύτερους και ακολουθήσουν τη διαδρομή του Χαραλαμπόπουλου που είναι πλέον έτοιμος για να πάρει το βάπτισμα του πυρός με σταθερή θέση στην 12άδα.
Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει σχεδόν ολοκληρώσει τις κινήσεις του, μπορούμε να κάνουμε μια θεωρητική ανάλυση του ρόστερ, καταγράφοντας τα συν, τα πλην και τα κενά που υπάρχουν, πάντα με την προϋπόθεση πως οι φίλοι της ομάδας θέλουν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό στην Ευρωλίγκα, παράλληλα με το πλάνο ελληνοποίησης που υλοποιείται.
Περιφέρεια: Πιο «γεμάτη» υπό προϋποθέσεις
Η προσθήκη του Μποχωρίδη ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού. Κάθε σοβαρή ομάδα χρειάζεται πέντε παίκτες στις θέσεις «1» - «2» και οι πρωταθλητές κάλυψαν την θέση του 5ου γκαρντ με τον ιδανικότερο τρόπο, συνδυάζοντας το σήμερα και το αύριο.
Από 'κει και πέρα, αν ο Νέλσον δικαιώσει τον χαρακτηρισμό του «σκληρού», ο Σλότερ επιβεβαιώσει πως διατηρεί καλή επαφή με το καλάθι και ο Παππάς βρει τον... μάστορά του από τον Ιβάνοβιτς, τότε ο Παναθηναϊκός θα είναι μακράν καλύτερος από πέρυσι στην περιφέρεια.
Πέραν των ατομικών χαρακτηριστικών, πρόκειται για πέντε γκαρντ που μπορούν να συνδυαστούν με διαφορετικούς τρόπους στο παρκέ. Ολοι μπορούν να παίξουν και στις δύο θέσεις, πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ο ένας, συμπληρώνονται από τον άλλον και με δεδομένα αυτά ο Ιβάνοβιτς έχει μια γεμάτη περιφέρεια με ποιότητα και ποσότητα.
Χαρακτηριστικά, ο Νέλσον είναι αυτός που μπορεί μεταξύ άλλων να «σκάσει» τον αντίπαλό του και να «τρέξει» το γήπεδο, ο Σλότερ αυτός που μπορεί να εκτελέσει, ο Διαμαντίδης που μπορεί να τα κάνει όλα, ο Παππάς που το ταλέντο του περισσεύει και ο Μποχωρίδης που έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει ο μελλοντικός πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού...
Φόργουορντ: Του λείπει ένας... Ματσιούλις
Πόσες φορές έχω ακούσει τελευταία τη φράση «αν είχαμε τώρα τον Ματσιούλις» και η αλήθεια είναι πως τα χαρακτηριστικά του Λιθουανού είναι αυτά που λείπουν αυτή την στιγμή από τις θέσεις «3» - «4». Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από έναν παίκτη στο «3» που κατ΄ανάγκη μπορεί να παίξει με «πλάτη» και στο «4» και αντίστοιχα να μαρκάρει «4άρια» με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο,τι έκανε δηλαδή ο Ματσιούλις, «σκοτώνοτας» σε πολλά παιχνίδια τον Ολυμπιακό που δεν είχε τρόπο να τον αντιμετωπίσει.
Η συγκεκριμένη προσθήκη γίνεται εις διπλούν απαραίτητη, αν ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να μην πάρει άλλον ψηλό και να «ανεβάζει» κατά διαστήματα στο «5» τον Γκιστ. Ο Αμερικανός μπορεί σε ένα βαθμό να δώσει λύσεις με τα αθλητικά του προσόντα, αλλά θα αφήσει μόνο του στο «4» τον Φώτση, με τους όποιος κινδύνουν εγκυμονεί μια τέτοια απόφαση.
Σέντερ: Αναζητώντας τον... συνεργό του Διαμαντίδη
Η απόκτηση του Μπατίστα είναι προσωπική επιλογή του Ιβάνοβιτς που κατά τα φαινόμενα σκέφτεται να πάει σε διαφορετική λογική απ' αυτή που κινείται ο Παναθηναϊκός την τελευταία 10ετία. Ο Ουρουγουανός είναι ένας βαρύς σέντερ που απειλεί με «πλάτη», κάτι που σημαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό περιορίζονται τα περιβόητα πικ εντ ρολ ψηλού - κοντού, άρα και οι μαγικές ασίστ του Διαμαντίδη πάνω από τη στεφάνη.
Με την προσθήκη του Μπατίστα ο Παναθηναϊκός γίνεται πιο βαρύς στο set παιχνίδι, αποκτά μια επιλογή που δεν την είχε πέρυσι και του έλειψε, αλλά πλέον χρειάζεται ένας ψηλός που θα γίνει... μάγκας στα χέρια του αρχηγού. Ενας αθλητικός σέντερ, στη λογική του Λάσμε, ο οποίος θα προσφέρει την ταχύτητα και την έκρηξη που στερούνται οι Μαυροκεφαλίδης και Μπατίστα.
Οπως έχουμε ξαναπεί, βασικό μέλημα των προπονητών είναι να έχουν παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά στην ίδια θέση κι αυτά τα αθλητικά στοιχεία λείπουν από τη φετινή φροντ λάιν του Παναθηναϊκού. Η περίπτωση του Γκιστ προκαλεί το «ντόμινο» που εξήγησα παραπάνω, συν του ότι ο Αμερικανός θα έχει προβλήματα απέναντι στα αντίστοιχα πεντάρια των αντιπάλων.
«Πιτσιρίκια» για όλες τις δουλειές
Στην ουσία ο Παναθηναϊκός έχει πιτσιρικάδες πολλών ειδών, αλλά διαφορετικής ετοιμότητας. Κατά σειρά, Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος έχουν θέση στην 12άδα των ανδρών, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να παίζουν 15 και 20 λεπτά σε υψηλό επίπεδό στην Ευρωλίγκα. Η ενσωμάτωση θα πρέπει να είναι σταδιακή και κάθε χρόνο να ανεβαίνουν ένα σκαλοπάτι, όπως γίνεται με τον Χαραλαμόπουλο από την ημέρα που αποκτήθηκε.
Ο Παπαγιάννης έχει τα προσόντα, διαθέτει τρομερή ταχύτητα για το ύψος του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την ετοιμότητα του Χαραλαμόπουλου. Οι Λούντζης και Κόνιαρης ακολουθούν και το λογικό είναι να τους δούμε σε κάποια παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, πρώτα απ' όλα για να πάρουν την κρυάδα, ενώ ο Διαμαντάκος μπορεί να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή σε αγώνες της Α1.
Υ.Γ1.: Στην υπόθεση Μποχωρίδη ο Παναθηναϊκός έπαιξε... παρτίδα σκάκι και κέρδισε κατά κράτος, όπως έγραψα και στο προηγούμενο blog, αλλά την υπόθεση «Μάντζαρη» δεν θα θέλει ούτε να τη θυμάται. Είναι από τις περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν πανηγυρίζει την δική του επιτυχία, αλλά την αποτυχία του «εχθρού» και είναι αλήθεια πως ο Παναθηναϊκός έδωσε αυτό το δικαίωμα με τους λανθασμένους χειρισμούς στο ξεκίνημα του καλοκαιριού.
Αντε και να δεχτούμε, για την οικονομία της κουβέντας, πως οι «πράσινοι» είχαν δώσει τα χέρια με τον παίκτη, αν και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την εξέλιξη της υπόθεσης... Ποιος ο λόγος να δημοσιοποιηθεί το ενδιαφέρον για έναν παίκτη του «αιωνίου» αντιπάλου, όταν αυτός δεσμεύεται με συμβόλαιο και η απέναντι πλευρά δεν μπαίνει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης, ειδικά με τον «αιώνιο» αντίπαλο;
Ποιος ο λόγος να φωνάζεις πως δίνεις 300 ή 400 χιλιαδες ή ένα εκατομμύρια ευρώ που λέει ο λόγος, όταν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σ' αυτή την υπόθεση έχει η ομάδα του; Τι πιο λογικό να αφήσεις τον παίκτη να ξεκαθαρίσει από μόνος του τη δουλειά ή να περιμένεις σιωπηρά έναν χρόνο μέχρι να μείνει ελεύθερος και να ενεργοποιήσεις την προφορική συμφωνία;
Παρόμοιοι ήταν οι χειρισμοί και στην υπόθεση του επίσης δεσμευμένου Καλάθη, απλά αυτή του Μάντζαρη «χτύπησε» περισσότερο γιατί έχει να κάνει με την «αιώνια» κόντρα και τους οπαδούς που ζουν και αναπνέουν για ίντριγκα...
Υ.Γ2: Είχα φανταστεί πιο δοξασμένο τέλος για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Προτιμούσα να πει «αντίο» μετά από Ευρωλίγκα και θεωρώ ότι καθυστέρησε κανά - δυο χρόνια για να το πάρει απόφαση. Σε καμία περίπτωση βεβαίως αυτό δεν αναιρεί πως ο «Σάρας» είναι ο κορυφαίος γκαρντ που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ από το 2000 και πέρα.
Μια μπασκετική ευφυία που ξεχώριζε από τα λάθη του στο παρκέ και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτό που σκέφτεται.
Οι ψηλοί έμοιαζαν με τις κορίνες στο μπόουλινγκ που ο «Σάρας» τους πέταγε την μπάλα στο κεφάλι, επειδή δεν μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη του. Ο Λιθουανός είχε την ικανότητα να εξελίσσει τη φάση στο κεφάλι του και να βρίσκεται δυο «κλικ» μπροστά από αυτό που διαδραματιζόταν εκείνη τη στιγμή στο παρκέ. Είναι ο μοναδικός γκαρντ που μπορούσε να τροποποιήσει το σύστημα του προπονητή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, να το απλοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που γινόταν δυσνόητο για τους συμπαίκτες του και αποτελούσε τροφή για σκέψη για τον προπονητή του.
Υ.Γ.3: Οι εθνικές ομάδες βάλλονται από τον τυφλό οπαδισμό, τις προσωπικές κόντρες και αν δεν προστατευτούν είναι θέμα χρόνου να χαθεί η μπάλα. Η προσπάθεια των «αιωνίων» να... βάλουν χέρι με το δήθεν πρόσχημα «οι παίκτες είναι περιουσιακά μας στοιχεία», λες και είναι σκλάβοι που αγοράστηκαν από το παζάρι, δεν έχει προηγούμενο.
Πρώτα ο Ολυμπιακός με τη Νέων και των Ανδρών, στη συνεχεία ο Παναθηναϊκός με τα «γιατί δεν παίζει ο Παπαγιάννης;» και την ανακοίνωση για το επεισόδιο Παπαθεοδώρου - Κόνιαρη, λες και κάθε ομάδα δικαιούται να έχει λόγο για το πώς θα παίζουν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα.
Ακολούθησε ο Βασιλακόπουλος που άνευ λόγου και αιτίας έριξε «λάδι στη φωτιά» πάνω που το θέμα επιλύονταν, για να φτάσουμε σήμερα στον πάτο του βαρελιού με τον Ολυμπιακό να επιτίθεται εκ νέου στον πρόεδρο της ΕΟΚ για την προσπάθεια που κατέβαλε για να παίξει ο Καλάθης με την Εθνική ομάδα, επειδή λέει δεν συνάδουν τα λεγόμενα του με τις πράξεις του...
Πρώτη φορά βλέπω σύλλογο να επιτίθεται στην Ομοσπονδία της χώρας του, επειδή αυτή έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει στο ρόστερ έναν από τους καλύτερους παίκτες της. Το μόνο που μένει να ζήσουμε είναι να δούμε καμιά συγχαρητήρια ανακοίνωση προς την Εθνική ομάδα της χώρας που θα νικήσει τον... Βασιλακόπουλο και τον Παπαθεοδώρου!
Επί της ουσίας, οι «πράσινοι» φρόντισαν σε πρώτη φάση για το μέλλον τους, αγοράζοντας ό,τι καλό υπήρχε στην ελληνική αγορά στις ηλικίες 16-19, έβαλαν τις βάσεις για το «αύριο» και παράλληλα έκαναν προσεκτικές κινήσεις για το «σήμερα» που θα πρέπει να συνδυαστούν με τον παράγοντα «τύχη», ώστε η ομάδα να είναι ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα.
Κακά τα ψέματα τα περισσότερα από τα παιδιά που αποκτήθηκαν, με εξαίρεση τον Μποχωρίδη, θα μπορούν να έχουν ρόλο στην ανδρική ομάδα σε δύο - τρία χρόνια, αφού πρώτα μάθουν απέναντι στους καλύτερους και ακολουθήσουν τη διαδρομή του Χαραλαμπόπουλου που είναι πλέον έτοιμος για να πάρει το βάπτισμα του πυρός με σταθερή θέση στην 12άδα.
Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει σχεδόν ολοκληρώσει τις κινήσεις του, μπορούμε να κάνουμε μια θεωρητική ανάλυση του ρόστερ, καταγράφοντας τα συν, τα πλην και τα κενά που υπάρχουν, πάντα με την προϋπόθεση πως οι φίλοι της ομάδας θέλουν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό στην Ευρωλίγκα, παράλληλα με το πλάνο ελληνοποίησης που υλοποιείται.
Περιφέρεια: Πιο «γεμάτη» υπό προϋποθέσεις
Η προσθήκη του Μποχωρίδη ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα στην περιφέρεια του Παναθηναϊκού. Κάθε σοβαρή ομάδα χρειάζεται πέντε παίκτες στις θέσεις «1» - «2» και οι πρωταθλητές κάλυψαν την θέση του 5ου γκαρντ με τον ιδανικότερο τρόπο, συνδυάζοντας το σήμερα και το αύριο.
Από 'κει και πέρα, αν ο Νέλσον δικαιώσει τον χαρακτηρισμό του «σκληρού», ο Σλότερ επιβεβαιώσει πως διατηρεί καλή επαφή με το καλάθι και ο Παππάς βρει τον... μάστορά του από τον Ιβάνοβιτς, τότε ο Παναθηναϊκός θα είναι μακράν καλύτερος από πέρυσι στην περιφέρεια.
Πέραν των ατομικών χαρακτηριστικών, πρόκειται για πέντε γκαρντ που μπορούν να συνδυαστούν με διαφορετικούς τρόπους στο παρκέ. Ολοι μπορούν να παίξουν και στις δύο θέσεις, πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ο ένας, συμπληρώνονται από τον άλλον και με δεδομένα αυτά ο Ιβάνοβιτς έχει μια γεμάτη περιφέρεια με ποιότητα και ποσότητα.
Χαρακτηριστικά, ο Νέλσον είναι αυτός που μπορεί μεταξύ άλλων να «σκάσει» τον αντίπαλό του και να «τρέξει» το γήπεδο, ο Σλότερ αυτός που μπορεί να εκτελέσει, ο Διαμαντίδης που μπορεί να τα κάνει όλα, ο Παππάς που το ταλέντο του περισσεύει και ο Μποχωρίδης που έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει ο μελλοντικός πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού...
Φόργουορντ: Του λείπει ένας... Ματσιούλις
Πόσες φορές έχω ακούσει τελευταία τη φράση «αν είχαμε τώρα τον Ματσιούλις» και η αλήθεια είναι πως τα χαρακτηριστικά του Λιθουανού είναι αυτά που λείπουν αυτή την στιγμή από τις θέσεις «3» - «4». Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από έναν παίκτη στο «3» που κατ΄ανάγκη μπορεί να παίξει με «πλάτη» και στο «4» και αντίστοιχα να μαρκάρει «4άρια» με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο,τι έκανε δηλαδή ο Ματσιούλις, «σκοτώνοτας» σε πολλά παιχνίδια τον Ολυμπιακό που δεν είχε τρόπο να τον αντιμετωπίσει.
Η συγκεκριμένη προσθήκη γίνεται εις διπλούν απαραίτητη, αν ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να μην πάρει άλλον ψηλό και να «ανεβάζει» κατά διαστήματα στο «5» τον Γκιστ. Ο Αμερικανός μπορεί σε ένα βαθμό να δώσει λύσεις με τα αθλητικά του προσόντα, αλλά θα αφήσει μόνο του στο «4» τον Φώτση, με τους όποιος κινδύνουν εγκυμονεί μια τέτοια απόφαση.
Σέντερ: Αναζητώντας τον... συνεργό του Διαμαντίδη
Η απόκτηση του Μπατίστα είναι προσωπική επιλογή του Ιβάνοβιτς που κατά τα φαινόμενα σκέφτεται να πάει σε διαφορετική λογική απ' αυτή που κινείται ο Παναθηναϊκός την τελευταία 10ετία. Ο Ουρουγουανός είναι ένας βαρύς σέντερ που απειλεί με «πλάτη», κάτι που σημαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό περιορίζονται τα περιβόητα πικ εντ ρολ ψηλού - κοντού, άρα και οι μαγικές ασίστ του Διαμαντίδη πάνω από τη στεφάνη.
Με την προσθήκη του Μπατίστα ο Παναθηναϊκός γίνεται πιο βαρύς στο set παιχνίδι, αποκτά μια επιλογή που δεν την είχε πέρυσι και του έλειψε, αλλά πλέον χρειάζεται ένας ψηλός που θα γίνει... μάγκας στα χέρια του αρχηγού. Ενας αθλητικός σέντερ, στη λογική του Λάσμε, ο οποίος θα προσφέρει την ταχύτητα και την έκρηξη που στερούνται οι Μαυροκεφαλίδης και Μπατίστα.
Οπως έχουμε ξαναπεί, βασικό μέλημα των προπονητών είναι να έχουν παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά στην ίδια θέση κι αυτά τα αθλητικά στοιχεία λείπουν από τη φετινή φροντ λάιν του Παναθηναϊκού. Η περίπτωση του Γκιστ προκαλεί το «ντόμινο» που εξήγησα παραπάνω, συν του ότι ο Αμερικανός θα έχει προβλήματα απέναντι στα αντίστοιχα πεντάρια των αντιπάλων.
«Πιτσιρίκια» για όλες τις δουλειές
Στην ουσία ο Παναθηναϊκός έχει πιτσιρικάδες πολλών ειδών, αλλά διαφορετικής ετοιμότητας. Κατά σειρά, Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος έχουν θέση στην 12άδα των ανδρών, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να παίζουν 15 και 20 λεπτά σε υψηλό επίπεδό στην Ευρωλίγκα. Η ενσωμάτωση θα πρέπει να είναι σταδιακή και κάθε χρόνο να ανεβαίνουν ένα σκαλοπάτι, όπως γίνεται με τον Χαραλαμόπουλο από την ημέρα που αποκτήθηκε.
Ο Παπαγιάννης έχει τα προσόντα, διαθέτει τρομερή ταχύτητα για το ύψος του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την ετοιμότητα του Χαραλαμόπουλου. Οι Λούντζης και Κόνιαρης ακολουθούν και το λογικό είναι να τους δούμε σε κάποια παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, πρώτα απ' όλα για να πάρουν την κρυάδα, ενώ ο Διαμαντάκος μπορεί να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή σε αγώνες της Α1.
Υ.Γ1.: Στην υπόθεση Μποχωρίδη ο Παναθηναϊκός έπαιξε... παρτίδα σκάκι και κέρδισε κατά κράτος, όπως έγραψα και στο προηγούμενο blog, αλλά την υπόθεση «Μάντζαρη» δεν θα θέλει ούτε να τη θυμάται. Είναι από τις περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν πανηγυρίζει την δική του επιτυχία, αλλά την αποτυχία του «εχθρού» και είναι αλήθεια πως ο Παναθηναϊκός έδωσε αυτό το δικαίωμα με τους λανθασμένους χειρισμούς στο ξεκίνημα του καλοκαιριού.
Αντε και να δεχτούμε, για την οικονομία της κουβέντας, πως οι «πράσινοι» είχαν δώσει τα χέρια με τον παίκτη, αν και κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από την εξέλιξη της υπόθεσης... Ποιος ο λόγος να δημοσιοποιηθεί το ενδιαφέρον για έναν παίκτη του «αιωνίου» αντιπάλου, όταν αυτός δεσμεύεται με συμβόλαιο και η απέναντι πλευρά δεν μπαίνει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης, ειδικά με τον «αιώνιο» αντίπαλο;
Ποιος ο λόγος να φωνάζεις πως δίνεις 300 ή 400 χιλιαδες ή ένα εκατομμύρια ευρώ που λέει ο λόγος, όταν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σ' αυτή την υπόθεση έχει η ομάδα του; Τι πιο λογικό να αφήσεις τον παίκτη να ξεκαθαρίσει από μόνος του τη δουλειά ή να περιμένεις σιωπηρά έναν χρόνο μέχρι να μείνει ελεύθερος και να ενεργοποιήσεις την προφορική συμφωνία;
Παρόμοιοι ήταν οι χειρισμοί και στην υπόθεση του επίσης δεσμευμένου Καλάθη, απλά αυτή του Μάντζαρη «χτύπησε» περισσότερο γιατί έχει να κάνει με την «αιώνια» κόντρα και τους οπαδούς που ζουν και αναπνέουν για ίντριγκα...
Υ.Γ2: Είχα φανταστεί πιο δοξασμένο τέλος για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Προτιμούσα να πει «αντίο» μετά από Ευρωλίγκα και θεωρώ ότι καθυστέρησε κανά - δυο χρόνια για να το πάρει απόφαση. Σε καμία περίπτωση βεβαίως αυτό δεν αναιρεί πως ο «Σάρας» είναι ο κορυφαίος γκαρντ που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ από το 2000 και πέρα.
Μια μπασκετική ευφυία που ξεχώριζε από τα λάθη του στο παρκέ και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να καταλάβουν αυτό που σκέφτεται.
Οι ψηλοί έμοιαζαν με τις κορίνες στο μπόουλινγκ που ο «Σάρας» τους πέταγε την μπάλα στο κεφάλι, επειδή δεν μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη του. Ο Λιθουανός είχε την ικανότητα να εξελίσσει τη φάση στο κεφάλι του και να βρίσκεται δυο «κλικ» μπροστά από αυτό που διαδραματιζόταν εκείνη τη στιγμή στο παρκέ. Είναι ο μοναδικός γκαρντ που μπορούσε να τροποποιήσει το σύστημα του προπονητή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, να το απλοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που γινόταν δυσνόητο για τους συμπαίκτες του και αποτελούσε τροφή για σκέψη για τον προπονητή του.
Υ.Γ.3: Οι εθνικές ομάδες βάλλονται από τον τυφλό οπαδισμό, τις προσωπικές κόντρες και αν δεν προστατευτούν είναι θέμα χρόνου να χαθεί η μπάλα. Η προσπάθεια των «αιωνίων» να... βάλουν χέρι με το δήθεν πρόσχημα «οι παίκτες είναι περιουσιακά μας στοιχεία», λες και είναι σκλάβοι που αγοράστηκαν από το παζάρι, δεν έχει προηγούμενο.
Πρώτα ο Ολυμπιακός με τη Νέων και των Ανδρών, στη συνεχεία ο Παναθηναϊκός με τα «γιατί δεν παίζει ο Παπαγιάννης;» και την ανακοίνωση για το επεισόδιο Παπαθεοδώρου - Κόνιαρη, λες και κάθε ομάδα δικαιούται να έχει λόγο για το πώς θα παίζουν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα.
Ακολούθησε ο Βασιλακόπουλος που άνευ λόγου και αιτίας έριξε «λάδι στη φωτιά» πάνω που το θέμα επιλύονταν, για να φτάσουμε σήμερα στον πάτο του βαρελιού με τον Ολυμπιακό να επιτίθεται εκ νέου στον πρόεδρο της ΕΟΚ για την προσπάθεια που κατέβαλε για να παίξει ο Καλάθης με την Εθνική ομάδα, επειδή λέει δεν συνάδουν τα λεγόμενα του με τις πράξεις του...
Πρώτη φορά βλέπω σύλλογο να επιτίθεται στην Ομοσπονδία της χώρας του, επειδή αυτή έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει στο ρόστερ έναν από τους καλύτερους παίκτες της. Το μόνο που μένει να ζήσουμε είναι να δούμε καμιά συγχαρητήρια ανακοίνωση προς την Εθνική ομάδα της χώρας που θα νικήσει τον... Βασιλακόπουλο και τον Παπαθεοδώρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου