Με το
ζεστό χειροκρότημα του κόσμου, την αυτοπεποίθηση από την καλή εμφάνιση
και την επιβεβαίωση πως παιχνίδι με παιχνίδι γίνεται καλύτερη, η Εθνική
ομάδα είναι κατά 90% έτοιμη για το Παγκόσμιο Κύπελλο και το 8ήμερο που
απομένει θα διορθώσει κάποιες λεπτομέρειες ώστε να εμφανιστεί
ανταγωνιστική στην πρεμιέρα.
Ολο το προηγούμενο διάστημα συνειδητά απέφυγα να κρίνω την Εθνική με τον Καλάθη στον πάγκο, εκτιμώντας πως η προσέγγιση κάθε αγώνα θα είναι τελείως διαφορετική με τον ομογενή πλέι μέικερ στο παρκέ.
Σαφέστατα κι ένας παίκτης δεν μπορεί να διαφοροποιεί τη γενικότερη φιλοσοφία μιας ομάδας, αλλά σ' αυτό το επίπεδο και στη θέση κλειδί που αγωνίζεται ο Νικ μπορεί να προσθέτει το «κλικ» που χρειάζεται ένα σύνολο για να ανέβει επίπεδο.
Αν και είναι πολύ νωρίς για τον ίδιο και με δεδομένο ότι χρειάζεται παιχνίδια για να επανέλθει στο 100%, το σίγουρο είναι ότι ο Καλάθης δικαιώνει απόλυτα αυτούς που θεωρούν πως η εικόνα του είναι βελτιωμένη κατά 20%-30% σε σχέση με τον παίκτη που θυμόμασταν την τελευταία σεζόν στην Ευρώπη.
Από την πρώτη κίνηση, από το πρώτο πάτημα στο παρκέ και την επαφή με την μπάλα αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Καλάθης αισθάνεται πιο σίγουρος από ποτέ για τον εαυτό του. Τρομερή αυτοπεποίθηση, ταχύτερες αποφάσεις, πιο αξιόπιστο σουτ, καλύτερες εμπνεύσεις στην πάσα είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που είχε και τα οποία εξέλιξε ο Καλάθης στην πρώτη σεζόν στο ΝΒΑ.
Η Εθνική λοιπόν μπορεί να αισθάνεται πως έχει τον παίκτη που θα αποτελεί το σημείο αναφοράς σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τον άνθρωπο δηλαδή που θα πάρει την μπαγκέτα, θα έχει τον άτυπο ρόλο του ηγέτη και σε πολύ μεγάλο βαθμό θα είναι ο «καθρέφτης» του Κατσικάρη στο παρκέ.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα πρέπει και κατά τα φαινόμενα θα προσαρμοστεί στο στυλ του Καλάθη. Είναι δεδομένο ότι θα γίνει πιο γρήγορη στην επίθεση, θα πιέσει ψηλότερα στην άμυνα, θα κυκλοφορήσει ταχύτερα την μπάλα στο «πέντε - πέντε» και θα ψάξει πολύ την πάσα μετά από διείσδυση για να εκμεταλλευτεί τον Βασιλειάδη. Αν τα παραπάνω δεν είναι χαρακτηριστικά Καλάθη, τότε ποια είναι;
Είναι δεδομένο πως με την παρουσία του Νικ στο παρκέ τέσσερις τουλάχιστον παίκτες γίνονται καλύτεροι. Πρώτα απ' όλα ο Αντετοκούνμπο που είναι... ιπτάμενος όταν τρέχει σαν άλογο στον αιφνιδιασμό, αλλά έχει αδυναμίες στο set παιχνίδι, δεν διαθέτει αξιόπιστο σουτ από μακριά και προς το παρόν διστάζει να βάλει πλάτη και να εκμεταλλευτεί τα μις ματς που προκύπτουν. Με λίγα λόγια ο Γιάννης χρειαζόταν έναν γκαρντ να ανοίξει τον ρυθμό και ο Καλάθης είναι ο ιδανικότερος άνθρωπος γι' αυτή τη δουλειά.
Δεύτερον, οι δύο ψηλοί (Μπουρούσης και Βουγιούκας) θα γίνουν σαφώς πιο αποτελεσματικοί με τις ασίστ «πάρε - βάλε» του Νικ. Για παράδειγμα, ο Βουγιούκας δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη που είδαμε στα πρώτα φιλικά, τελειώνοντας όλες τις πάσες, ενώ και οι δύο μπορούν να ταιριάξουν ιδανικά στο πικ εντ ρολ με σουτ από μέση (Βουγιούκα) και μακρινή απόσταση (Μπουρούσης).
Τρίτον, η Εθνική χρειαζεται ένα γκαρντ για να ανοίγει τις αντίπαλες άμυνες, όχι μόνο για να τελειώνει τις φάσεις, αλλά για να δικαιωθεί η επιλογή του Κατσικάρη να επιλέξει έναν κλασικό σουτέρ σαν τον Βασιλειάδη. Και αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει ιδανικά ο Καλάθης και δεν ήταν λίγες οι φορές στο φιλικό με τους Τούρκους που βγήκαν τελικές πάσες για το ελέυθερο σουτ από τα 6,75μ., ανεξάρτητα αν τα σουτ μπήκαν ή όχι.
Στα συν, σε σχέση με τα προηγούμενα φιλικά, ήταν το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα ανταποκρίθηκε καλύτερα στην άμυνα και ταυτόχρονα είχε μικρότερα κενά διαστήματα σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια. Είναι λογικό ο Κατσικάρης να κάνει διαδοχικό rotation και να χρησιμοποιεί από το πρώτο 10λεπτο και τους 12 παίκτες, προκειμένου να βρουν όλοι ρυθμό και να ταιριάξουν τα σχήματα.
Στα αρνητικά που παρουσιάζονται, κι αυτό δύσκολα μπορεί να αλλάξει με το υλικό που έχει στα χέρια του ο προπονητής, είναι η αδυναμία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος απέναντι σε αθλητικές ομάδες με ταχύτερους ψηλούς. Με εξαίρεση τον Μπουρούση που μπορεί να ακολουθήσει στα πόδια, οι Βουγιούκας, Γλυνιαδάκης θα δυσκολευτούν πολύ να αντιμετωπίσουν τα πικ εντ ρολ των αντιπάλων και βεβαίως οι αργοί ψηλοί των Τούρκων δεν αποτελούν κριτήριο. Είναι δεδομένο ότι οι περισσότερες ομάδες θα ψάξουν να «χτυπήσουν» αυτή την αδυναμία κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα δοκιμάσει ο Κατσικάρης για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Συμπερασματικά, είναι ανόητο να αρχίσουμε από τώρα τα προγνωστικά και τον καθορισμό των στόχων. Θεωρητικά αυτή η ομάδα δεν είναι για τετράδα, με δεδομένες τις απουσίες και τις αρνήσεις, αλλά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον project που 'χει διαφορετικά στοιχεία απ' τις εθνικές ομάδες που παρουσιάσαμε τα τελευταία χρόνια. Ας χαρούμε αυτό σε πρώτη φάση και βλέπουμε για τα υπόλοιπα...
Υ.Γ1.: Πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα η παρουσία του κόσμου στα μέσα Αυγούστου και σ' ένα φιλικό παιχνίδι. Δεν στέκομαι στα περί «επίσημης αγαπημένης» κι όλα τα σχετικά που κατά καιρούς γράφουμε οι μπασκετικοί, αλλά στο γεγονός ότι περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι πήγαν στο ΟΑΚΑ για να δουν αυτό το ενδιαφέρον project που προανέφερα. Για κάποιο λόγο, ίσως επειδή υπάρχουν νέα πρόσωπα (π.χ. Αντετοκούνμπο), το μπασκετικό κοινό έχει πειστεί πως αυτό το «καινούριο» που προσπαθεί να παρουσιάσει ο Κατσικάρης αξίζει να το δει, ό,τι κι αν γίνει στο φινάλε...
Υ.Γ2: Πείτε με υπερβολικό, αλλά πολύ χαίρομαι που δεν έχει «Ακρόπολις»! Είχαμε φτάσει να κατακτούμε την πρώτη θέση και να πιστεύουμε πως είναι προάγγελος για μετάλλιο στις μεγάλες διοργανώσεις. Η νίκη στο ιστορικό τουρνουά είχε γίνει αυτοσκοπός και κάθε φορά που το κατακτούσαμε αισθανόμασταν σίγουροι πως θα συντρίψουμε όποιον βρίσκαμε μπροστά μας. Τα παθήματα δεν μας είχαν γίνει μαθήματα όλα αυτά τα χρόνια, οπότε η «κατάργηση» ήταν η μόνη λύση για να προσγειωθούμε...
Ολο το προηγούμενο διάστημα συνειδητά απέφυγα να κρίνω την Εθνική με τον Καλάθη στον πάγκο, εκτιμώντας πως η προσέγγιση κάθε αγώνα θα είναι τελείως διαφορετική με τον ομογενή πλέι μέικερ στο παρκέ.
Σαφέστατα κι ένας παίκτης δεν μπορεί να διαφοροποιεί τη γενικότερη φιλοσοφία μιας ομάδας, αλλά σ' αυτό το επίπεδο και στη θέση κλειδί που αγωνίζεται ο Νικ μπορεί να προσθέτει το «κλικ» που χρειάζεται ένα σύνολο για να ανέβει επίπεδο.
Αν και είναι πολύ νωρίς για τον ίδιο και με δεδομένο ότι χρειάζεται παιχνίδια για να επανέλθει στο 100%, το σίγουρο είναι ότι ο Καλάθης δικαιώνει απόλυτα αυτούς που θεωρούν πως η εικόνα του είναι βελτιωμένη κατά 20%-30% σε σχέση με τον παίκτη που θυμόμασταν την τελευταία σεζόν στην Ευρώπη.
Από την πρώτη κίνηση, από το πρώτο πάτημα στο παρκέ και την επαφή με την μπάλα αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Καλάθης αισθάνεται πιο σίγουρος από ποτέ για τον εαυτό του. Τρομερή αυτοπεποίθηση, ταχύτερες αποφάσεις, πιο αξιόπιστο σουτ, καλύτερες εμπνεύσεις στην πάσα είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που είχε και τα οποία εξέλιξε ο Καλάθης στην πρώτη σεζόν στο ΝΒΑ.
Η Εθνική λοιπόν μπορεί να αισθάνεται πως έχει τον παίκτη που θα αποτελεί το σημείο αναφοράς σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τον άνθρωπο δηλαδή που θα πάρει την μπαγκέτα, θα έχει τον άτυπο ρόλο του ηγέτη και σε πολύ μεγάλο βαθμό θα είναι ο «καθρέφτης» του Κατσικάρη στο παρκέ.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα πρέπει και κατά τα φαινόμενα θα προσαρμοστεί στο στυλ του Καλάθη. Είναι δεδομένο ότι θα γίνει πιο γρήγορη στην επίθεση, θα πιέσει ψηλότερα στην άμυνα, θα κυκλοφορήσει ταχύτερα την μπάλα στο «πέντε - πέντε» και θα ψάξει πολύ την πάσα μετά από διείσδυση για να εκμεταλλευτεί τον Βασιλειάδη. Αν τα παραπάνω δεν είναι χαρακτηριστικά Καλάθη, τότε ποια είναι;
Είναι δεδομένο πως με την παρουσία του Νικ στο παρκέ τέσσερις τουλάχιστον παίκτες γίνονται καλύτεροι. Πρώτα απ' όλα ο Αντετοκούνμπο που είναι... ιπτάμενος όταν τρέχει σαν άλογο στον αιφνιδιασμό, αλλά έχει αδυναμίες στο set παιχνίδι, δεν διαθέτει αξιόπιστο σουτ από μακριά και προς το παρόν διστάζει να βάλει πλάτη και να εκμεταλλευτεί τα μις ματς που προκύπτουν. Με λίγα λόγια ο Γιάννης χρειαζόταν έναν γκαρντ να ανοίξει τον ρυθμό και ο Καλάθης είναι ο ιδανικότερος άνθρωπος γι' αυτή τη δουλειά.
Δεύτερον, οι δύο ψηλοί (Μπουρούσης και Βουγιούκας) θα γίνουν σαφώς πιο αποτελεσματικοί με τις ασίστ «πάρε - βάλε» του Νικ. Για παράδειγμα, ο Βουγιούκας δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη που είδαμε στα πρώτα φιλικά, τελειώνοντας όλες τις πάσες, ενώ και οι δύο μπορούν να ταιριάξουν ιδανικά στο πικ εντ ρολ με σουτ από μέση (Βουγιούκα) και μακρινή απόσταση (Μπουρούσης).
Τρίτον, η Εθνική χρειαζεται ένα γκαρντ για να ανοίγει τις αντίπαλες άμυνες, όχι μόνο για να τελειώνει τις φάσεις, αλλά για να δικαιωθεί η επιλογή του Κατσικάρη να επιλέξει έναν κλασικό σουτέρ σαν τον Βασιλειάδη. Και αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει ιδανικά ο Καλάθης και δεν ήταν λίγες οι φορές στο φιλικό με τους Τούρκους που βγήκαν τελικές πάσες για το ελέυθερο σουτ από τα 6,75μ., ανεξάρτητα αν τα σουτ μπήκαν ή όχι.
Στα συν, σε σχέση με τα προηγούμενα φιλικά, ήταν το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα ανταποκρίθηκε καλύτερα στην άμυνα και ταυτόχρονα είχε μικρότερα κενά διαστήματα σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια. Είναι λογικό ο Κατσικάρης να κάνει διαδοχικό rotation και να χρησιμοποιεί από το πρώτο 10λεπτο και τους 12 παίκτες, προκειμένου να βρουν όλοι ρυθμό και να ταιριάξουν τα σχήματα.
Στα αρνητικά που παρουσιάζονται, κι αυτό δύσκολα μπορεί να αλλάξει με το υλικό που έχει στα χέρια του ο προπονητής, είναι η αδυναμία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος απέναντι σε αθλητικές ομάδες με ταχύτερους ψηλούς. Με εξαίρεση τον Μπουρούση που μπορεί να ακολουθήσει στα πόδια, οι Βουγιούκας, Γλυνιαδάκης θα δυσκολευτούν πολύ να αντιμετωπίσουν τα πικ εντ ρολ των αντιπάλων και βεβαίως οι αργοί ψηλοί των Τούρκων δεν αποτελούν κριτήριο. Είναι δεδομένο ότι οι περισσότερες ομάδες θα ψάξουν να «χτυπήσουν» αυτή την αδυναμία κι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι θα δοκιμάσει ο Κατσικάρης για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Συμπερασματικά, είναι ανόητο να αρχίσουμε από τώρα τα προγνωστικά και τον καθορισμό των στόχων. Θεωρητικά αυτή η ομάδα δεν είναι για τετράδα, με δεδομένες τις απουσίες και τις αρνήσεις, αλλά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον project που 'χει διαφορετικά στοιχεία απ' τις εθνικές ομάδες που παρουσιάσαμε τα τελευταία χρόνια. Ας χαρούμε αυτό σε πρώτη φάση και βλέπουμε για τα υπόλοιπα...
Υ.Γ1.: Πραγματικά με εξέπληξε ευχάριστα η παρουσία του κόσμου στα μέσα Αυγούστου και σ' ένα φιλικό παιχνίδι. Δεν στέκομαι στα περί «επίσημης αγαπημένης» κι όλα τα σχετικά που κατά καιρούς γράφουμε οι μπασκετικοί, αλλά στο γεγονός ότι περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι πήγαν στο ΟΑΚΑ για να δουν αυτό το ενδιαφέρον project που προανέφερα. Για κάποιο λόγο, ίσως επειδή υπάρχουν νέα πρόσωπα (π.χ. Αντετοκούνμπο), το μπασκετικό κοινό έχει πειστεί πως αυτό το «καινούριο» που προσπαθεί να παρουσιάσει ο Κατσικάρης αξίζει να το δει, ό,τι κι αν γίνει στο φινάλε...
Υ.Γ2: Πείτε με υπερβολικό, αλλά πολύ χαίρομαι που δεν έχει «Ακρόπολις»! Είχαμε φτάσει να κατακτούμε την πρώτη θέση και να πιστεύουμε πως είναι προάγγελος για μετάλλιο στις μεγάλες διοργανώσεις. Η νίκη στο ιστορικό τουρνουά είχε γίνει αυτοσκοπός και κάθε φορά που το κατακτούσαμε αισθανόμασταν σίγουροι πως θα συντρίψουμε όποιον βρίσκαμε μπροστά μας. Τα παθήματα δεν μας είχαν γίνει μαθήματα όλα αυτά τα χρόνια, οπότε η «κατάργηση» ήταν η μόνη λύση για να προσγειωθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου