Ο Ερνέστο ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς στο αγωνιστικό περιθώριο και για το εορταστικό σκηνικό φρόντισαν αυθορμήτως και με ηχηρό τρόπο, διοίκηση και κόσμος.
Αναμνηστική πλακέτα από τον πρόεδρο και εγκάρδιο δείπνο «α-λα-μπρατσέτα» με έναν επιστήθιο φίλο for ever, αναμνηστικές φωτογραφίες και βιντεοσκοπήσεις, με την ξεχωριστή, «ειδική αγάπη» που συνδέει σύλλογο και προπονητή, αποθεωτική υποδοχή, αλλά και στιγμές λατρείας σε έναν άνθρωπο που πρόσφερε και πήρε πάρα πολλά από τους Ερυθρόλευκους.
Τον (πολύ) «δικό τους» άνθρωπο στην Ισπανία, στο ευρωπαϊκό forum. Για πάντα.
Ο Βαλβέρδε άφησε το στίγμα του στον Ολυμπιακό. Έγραψε μια μοναδική επιτυχημένη ιστορία μαζί με την ομάδα. Τίτλοι, διακρίσεις, αγωνιστική εικόνα έχουν τη δική του, ανεξίτηλη υπογραφή.
Είναι όμως ο τέως. Ο πρώην. Είναι γλυκές οι μνήμες από εκείνον, αλλά είναι παρελθόν. Το παρόν και το μέλλον είναι ο Μίτσελ.
Το επισημαίνω γιατί προφανώς εξαιτίας του συγκινησιακού κλίματος που συντέθηκε στο φιλικό με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, τα συναισθηματικά ξεσπάσματα και οι συγκρίσεις από τους θιασώτες του, κατέκλυσαν για αρκετά 24ωρα τα social media.
Ίσως κιόλας να διαπράχθηκε κάπου και αδικία – για μένα προσωπικά συνέβη – στη διάρκεια εκείνου του φιλικού με τους Βάσκους, από την ώρα που ο Μίτσελ… ξεχάστηκε για 90 λεπτά.
Που δεν ακούστηκε ρυθμικά το όνομα του. Που δεν καταχειροκροτήθηκε, όσο και αν η βραδιά «ανήκε» στον συμπατριώτη του.
Δεν μπαίνω σε διαδικασία συγκρίσεων. Δεν είναι αυτό το θέμα άλλωστε. Ειδικά όταν προφανώς στην όποια ζυγαριά πρόκειται να μπουν δύο καταξιωμένοι προπονητές, με αποδεδειγμένη προσφορά στην ομάδα.
Το ποιος εξάλλου εργάστηκε πιο αποτελεσματικά, πιο ουσιαστικά, πιο επιτυχημένα, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να το σταθμίσει από μόνο του.
Και, βέβαια, δεν τίθεται ζήτημα «υπολογισμού» του έργου του «Τσινγκούρι» κατά την πρώτη θητεία του, αφού οι συνθήκες και οι απαιτήσεις ήταν διαφορετικές, εντελώς ανόμοιες από τη δεύτερη φορά που κάθισε στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Τότε που ο Βαγγέλης Μαρινάκης του αγόραζε ό,τι έκρινε σκόπιμο για να ξανακάνει τους Ερυθρόλευκους πρωταθλητές και να τους επαναφέρει σε ευρωπαϊκή τροχιά.
Όπως δηλαδή συμβαίνει και επί των ημερών Μίτσελ. Ο οποίος έχει πλούσια και… περισσευούμενα τα «εργαλεία» που του χρειάζονται για να εξακολουθήσει ο Ολυμπιακός να κατακτά τους ελληνικούς τίτλους, αλλά και να ανεβαίνει σταθερά τα σκαλοπάτια δόξας στην ευρωπαϊκή ιεραρχία.
Με τον Μίτσελ λοιπόν τεχνικό καθοδηγητή έχει αποδειχθεί ότι οι Πειραιώτες παίζουν ακόμα πιο ελκυστικό, πιο θεαματικό ποδόσφαιρο, κρατώντας τη «μαγιά» των βασικών στοιχείων που διέθεταν και επί Ερνέστο.
Το πρέσινγκ ψηλά δηλαδή, η καλή κυκλοφορία, το αδιάκοπο τρέξιμο, η εξαφάνιση των αποστάσεων των γραμμών και η επιθετική ανάπτυξη με έμφαση στους ακραίους, ταχείς και ευέλικτους κυνηγούς, χωρίς βαριά φορ περιοχής, τα έχει λίγο πολύ ο Ολυμπιακός και τότε και τώρα.
Εννοώ και πέρυσι αλλά και όπως διαφαίνεται και φέτος από τα προπονητικά πλάνα στα φιλικά του καλοκαιριού.
Τα οποία σημειωτέον ήταν μακράν και τα πιο δυνατά από κάθε άλλη περίοδο βασικής προετοιμασίας.
Μια πολυσύνθετη πανίσχυρη προσωπικότητα
Ο Μίτσελ είναι ένας πιο τολμηρός τεχνικός ηγέτης. Καταφέρνει να συνδυάζει τα ρίσκα με τον σκοπό, που συνεπάγεται και θέαμα μα και ουσία.
Πηγαίνει στο Παρίσι, στη Λισαβόνα, στις Βρυξέλλες, στην Αγγλία και δεν προσαρμόζει αυστηρά το παιχνίδι της ομάδας του στα «χούγια» του αντιπάλου.
Δεν… σκιάζεται, αλλά και δεν υποτιμάει.
Δίνει κίνητρο και ευκαιρία στους παίκτες του να χαίρονται τα ματς, να απολαμβάνουν τις στιγμές, να ζουν με έντονους τρόπους τις εμπειρίες του Champions League, στη βάση της διαφορετικότητας και του «μεγέθους» του αντιπάλου.
Ο Ολυμπιακός, άσχετα από το αν έχασε μια χρυσή ευκαιρία να «πετάξει» έξω την Γιουνάιτεντ, συναντώντας την στα σπανιότερα χαμηλά αγωνιστικά της επίπεδα, αποδείχθηκε πέρυσι πολύ πιο πειστικός στην Ευρώπη από κάθε άλλη χρονιά.
Και αυτή η εξέλιξη του επαληθεύτηκε πρόσφατα στο “ICC” και στο σύνολο των γερών παιχνιδιών προετοιμασίας που έδωσε στη θερινή περίοδο. Με εξαίρεση το πρώτο τεστ της απόλυτης ανετοιμότητας στην Αυστρία που ήταν προβλεπόμενα κακό και το τελευταίο στο «Σουκρού Σαράτσογλου» το οποίο δεν ξέφυγε από την μετριότητα, η οποία ευκόλως αποδίδεται σε φυσιολογική έλλειψη ομοιογένειας, καθώς στη βασική 11άδα του είχε 8 νέα πρόσωπα εν συγκρίσει με το ίδιο χρονικό σημείο της αντίστοιχης περυσινής σεζόν.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Ο Μίτσελ έχει αποδείξει επίσης ότι κουμαντάρει καλύτερα την ομάδα από τον πάγκο, κάνει καλύτερο κοουτσάρισμα και οι επιλογές του στις αλλαγές σπάνια, ελάχιστες φορές τον… ρίχνουν έξω.
Ο Μίτσελ – πιθανά και με τις τεχνικές «σπουδές» του στις ακαδημίες της Ρεάλ, αλλά νομίζω και από την προπονητική του φύση – δουλεύει εποικοδομητικότερα και αναδεικνύει προσοδοφόρα για όλους (παίκτες, ομάδα, σύλλογο) το «νέο αίμα».
Και, παράλληλα, το ελληνικό στοιχείο στο οποίο επίσης αποδεδειγμένα, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα και πίστωση χρόνου.
Και κάτι τελευταίο για τον Ισπανό προπονητή του Ολυμπιακού, το οποίο προέκυψε από τις τελευταίες φωναχτές παραδοχές του στην Κωνσταντινούπολη και οι οποίες δίχως άλλο σχετίζονται με την ισχυρή, επιβλητική προσωπικότητά του.
Δεν είναι εννοώ μόνο το γεγονός ότι το επιτυχημένο έργο του τον καταξιώνει. Του εξασφαλίζει ελευθερία δράσης. Κινήσεων, σκέψης, λόγου.
Για να επιβάλλεσαι στα αποδυτήρια, να επιμένεις στη διατήρηση της…εκκλησιαστικής ατμόσφαιρας «εντός των τειχών» της ομάδας (για την οποία μοχθεί με τους συνεργάτες του ενάμιση χρόνο τώρα) αρνούμενος να προσθέσεις στο ρόστερ ποδοσφαιριστές με τρανταχτά ονόματα, τύπου Ρομπίνιο ή Ετό, όταν ο πρόεδρος και η διοίκηση σε… προκαλούν να γνέψεις μονάχα καταφατικά με το κεφάλι για να σου τους φέρουν στο Ρέντη, τότε όντως διαθέτεις αυτοπεποίθηση και σιγουριά ικανοτήτων που πρωτίστως πηγάζουν από τη δύναμη του image που διαθέτεις.
Και όλα αυτά μαζί ενισχύουν σε όλους στο λιμάνι την άποψη ότι ο Βαλβέρδε ήταν σπουδαίος, αλλά τούτος εδώ βγαίνει σπουδαιότερος.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου