Η
μοναδική ομάδα χαμηλότερης δυναμικότητας από την Ατλέτικο, που της
έβαλε τόσο δύσκολα, είναι η Ράγιο Βαγιεκάνο. Πριν από 20 μέρες η ομάδα
του Σιμεόνε αναδείχτηκε ισόπαλη εκτός έδρας με την Ράγιο (0-0) και το
αποτέλεσμα ήταν πολύ κολακευτικό για την Ατλέτικο. Αν κάποιος έπρεπε να
χάσει εκείνο το ματς, αυτή σίγουρα δεν ήταν η ομάδα της Ράγιο.
Πως συνέβη όμως αυτό; Πως η
Ατλέτικο που νίκησε φέτος την Ρεάλ ήδη δύο φορές, και που την τρίτη που
έπαιξε μαζί της αναδείχτηκε ισόπαλη, τα βρήκε μπαστούνια από την Ράγιο;
Ο τρόπος παιχνιδιού της Ράγιο,
θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν, ακόμη και εκνευριστικός. Κατοχή
για την κατοχή. Ο προπονητής της ομάδας της Μαδρίτης Πάκο Χέμεθ είχε
προφανώς ζητήσει από τους ποδοσφαιριστές του δύο πράγματα. Το πρώτο να
κρατήσουν την μπάλα όσο περισσότερο μπορούσαν στα πόδια τους και το
δεύτερο να μην αφήσουν για κανέναν λόγο χώρο στους παίκτες του Σιμεόνε.
Κατά την διάρκεια της περσινής
σεζόν ήταν πάρα πολλές οι ομάδες που είχαν κατοχή μπάλας στα ματς με
την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ακόμη και οι ασθενέστερες από αυτήν, ειδικά στα
παιχνίδια που έπαιζαν στην έδρα τους, είχαν την κατοχή της μπάλας σε
σχέση με την Ατλέτικο. Δεν τα κατάφερναν όμως γιατί πολύ απλά η ομάδα
του Σιμεόνε τους διέλυε στους ανοικτούς χώρους και στις αντεπιθέσεις.
Ο Πάκο Χέμεθ λοιπόν ζήτησε από
τους παίκτες του και να κρατήσουν την μπάλα και να μην πάρουν το
παραμικρό ρίσκο ώστε να βρει χώρους για να τους χτυπήσει στην αντεπίθεση
η Ατλέτικο. Τι συνέβη με αυτόν τον τρόπο; Ενα ανιαρό ματς που
αποσυντόνισε την Ατλέτικο. Οι παίκτες του Σιμεόνε πίστεψαν ότι και η
Ράγιο θα πέσει στην παγίδα τους (να της αφήνουν την μπάλα και να την
χτυπούν στην κόντρα) και κάθισαν πίσω περιμένοντας να κλέψουν μπάλες και
να βγουν στην κόντρα. Η Ράγιο όμως δεν ανέβασε ποτέ πάνω από τέσσερις
πέντε παίκτες πάνω από την σέντρα. Πολλές φορές έκανε κατοχή για την
κατοχή κυκλοφορώντας την μπάλα στην άμυνα της ή στο χώρο του κέντρου
παίζοντας ακόμη και παράλληλο ποδόσφαιρο για μεγάλα διαστήματα του ματς.
Οσες φορές λοιπόν κι' αν έκλεψε μπάλα η Ατλέτικο δεν βρήκε ανοικτούς
χώρους γιατί οι αμυντικοί της Ράγιο ήταν πάντα στη θέση τους.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το
ματς να τελειώσει με την Ράγιο να έχει ποσοστά κατοχής σχεδόν 60% να
έχει φάει ελάχιστες φάσεις και οι παίκτες της Ατλέτικο να έχουν
εκνευριστεί αφάνταστα. Ο Πάκο Χέμεθ δεν έκανε παρά μόνο μία αλλαγή στο
ματς, αφήνοντας στον αγωνιστικό χώρο από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό
όλους τους εξαιρετικούς χειριστές της μπάλας που έχει η ομάδα του. Ο
Τρασόρας (αμυντικό χαφ με δημιουργικές ικανότητες) έκανε καταπληκτική
δουλειά κρατώντας τη μπάλα στα πόδια του με αφάνταστη υπομονή, ο Μπαένα
και ο Μπουένο δύο ακόμη κεντρικά χαφ με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και
άριστοι στο passing game της
υπομονής κυκλοφορούσαν τη μπάλα με μεγάλη ευκολία, χωρίς όμως να
επιχειρούν πάσες με ρίσκο, έπαιζαν μόνο με ασφάλεια κι' ας αναγκάζονταν
τις περισσότερες φορές να παίζουν παράλληλα και όχι κάθετα, ενώ οι δύο
ακραίοι οπισθοφύλακες, ο Τίτο και ο Κίνι ελάχιστες φορές ανέβηκαν την
σέντρα.
Ολο αυτό, το ανορθόδοξο κατά
τα άλλα και πολύ βαρετό για τον ουδέτερο θεατή, παιχνίδι της Ράγιο,
αποσυντόνισε και εκνεύρισε αφάνταστα την Ατλέτικο Μαδρίτης. Η οποία έχει
μάθει είτε να παίζει τον ρόλο του αφεντικού στα ματς της (κυρίως στα
εντός έδρας), είτε να περιμένει τον αντίπαλο και να τον πρεσάρει με
τέτοιο τρόπο στη μεσαία γραμμή ώστε στην πρώτη λάθος κάθετη πάσα, ή στο
πρώτο ρίσκο που θα πάρει ανεβάζοντας τα μπακ του να τον τιμωρεί με το
καταπληκτικό transition game που διαθέτει και το οποίο παίζουν άριστα
παίκτες όπως ο Γκάμπι ή ο Κόκε με την εξαιρετική πρώτη πάσα που
διαθέτουν.
Η Ράγιο λοιπόν αυτό ακριβώς
αχρήστευσε με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο παιχνιδιού της. Δεν έδωσε ποτέ
στην Ατλέτικο την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το δυνατό όπλο της, το transition game. Και
όχι μόνο, αλλά κρατώντας πολύ ώρα την μπάλα στα πόδια της και με
δεδομένη νομίζω και σχετική εντολή, έδωσε και ελάχιστες ευκαιρίες στην
Ατλέτικο για στημένες μπάλες, το δεύτερο μεγάλο όπλο της ομάδας του
Σιμεόνε. Η Ατλέτικο σε εκείνο το ματς εκτέλεσε μόλις 4 κόρνερ και βαριά
βαριά ένα δύο φάουλ σε επικίνδυνο σημείο για την εστία της Ράγιο.
Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι
κατ' ανάγκη αυτή η συνταγή της Ράγιο είναι η καλύτερη για να
αντιμετωπιστεί η Ατλέτικο. Από την άλλη είναι η μόνη που τουλάχιστον
φέτος αποδείχτηκε αποτελεσματική. Η Ράγιο σε εκείνο το ματς είχε τις
ίδιες τελικές με την Ατλέτικο, είχε πιο καθαρές ευκαιρίες για γκολ, είχε
κατοχή μπάλας σχεδόν 60%, δεν έφαγε ούτε μία κόντρα επίθεση από τους
ροχιμπλάνκος και το σημαντικότερο, πήρε αποτέλεσμα.
Οποιος αντίθετα έπαιξε κόντρα
στην Ατλέτικο με την λογική “είμαι καλύτερος”, (βλέπε Ρεάλ), τον...
έφαγε το μαύρο σκοτάδι, και όποιος δεν την φοβήθηκε και τόλμησε απλά το
πλήρωσε. Διότι για όσους δεν το έχουν καταλάβει τους τελευταίους 13-14
μήνες η πιο δύσκολη ομάδα σε ολόκληρη την Ευρώπη για να την νικήσεις
είναι η Ατλέτικο και όποιος πίστεψε ότι έχει αρκετά τρωτά σημεία, απλώς
δεν κατάλαβε ότι αυτά που θέλει να εμφανίζει ως... τρωτά σημεία της
είναι τα πλεονεκτήματά της, επί της ουσίας.
Η μόνη που τα κατάφερε κόντρα
στην Ατλέτικο ήταν η Ράγιο, η ομάδα που αποφάσισε να την... κοροϊδέψει,
παίζοντας με μία τακτική γύρω γύρω όλοι, σαν αυτή της άσκησης του
“κορόιδου”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου