Ένας, αλλά ΛΕ(μπρ)ΩΝ!!

O King James προβαίνει στο ένα «statement» μετά το άλλο και ο Βασίλης Σκουντής δηλώνει οπαδός του Λεμπρονισμού και υποκλίνεται στο μεγαλείο του ανδρός!

Με τη λογική ότι «αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστιν αμαρτία» οφείλω να διευκρινίσω από την πρώτη στιγμή ότι ήμουν, διατελώ και θα συνεχίσω να δηλώνω οπαδός δυο μπασκετικών κινημάτων...

Του... Φανισμού εξ απαλών ονύχων και την τελευταία δεκαετία του... Λεμπρονισμού!

Για τον μονάζοντα στην Πάρο, Χριστοδούλου με πρόλαβε ο Βασίλης Παπανδρέου, οποίος με την ευκαιρία των πεντηκοστών γενεθλίων έσπευσε να του αφιερώσει μια ωραιοτάτη ελεγεία, αλλά αυτός ο μπαγάσας ο Λεμπρόν με διαολίζει κάθε μέρα και περισσότερο...

Νιώθω πως έχω ο δόλιος έναν μικρό σατανά στο μυαλό που με τριβελίζει και με κάνει να υποκύπτω πολύ συχνά στον πειρασμό να κάνω διάφορες μύχιες σκέψεις και βασικά να διερωτώμαι μέχρι που θα φτάσει η δική του εξοχότης...

Σε αυτή την  υπόθεση ασφαλώς ενυπάρχουν και η ίντριγκα και η προβοκάτσια, που μεσούντων των τελικών της Ανατολής ανάμεσα στους Καβαλίερς και στους Χοκς τον στέλνουν σούμπιτο στη ζυγαριά για να μετρηθεί με όλα τα «ιερά τέρατα» της ιστορίας του ΝΒΑ και δη της σύγχρονης που είναι κιόλας πιο οικεία και αναγνωρίσιμη στην πιάτσα..

Θαρρώ -κι όχι μονάχα για τις ηρωικές, συναρπαστικές, οργιώδεις και φαντασμαγορικές εμφανίσεις του στη σειρά με την Ατλάντα- ότι αυτή τη στιγμή ο «King James» πληροί όλα μα όλα τα κριτήρια για να αντιπαραβληθεί με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, με τον Μάτζικ Τζόνσον, με τον Λάρι Μπερντ, με τον Κόμπε Μπράιντ και με τον θεωρούμενο ως «one of a kind»  Μάικλ Τζόρνταν!

Βεβαίως ο Λεμπρόν πάσχει σε ένα από αυτά «τα όλα μα όλα τα κριτήρια»: μέχρι στιγμής έχει κατακτήσει λιγότερους τίτλους από τους υπόλοιπους, αλλά καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!

Επίτηδες σκαλίζω την υπόθεση των τίτλων, διότι πρόπερσι, ανήμερα των γενεθλίων του, ο Τζόρνταν ρωτήθηκε ποιον ανάμεσα στον Λεμπρόν και στον Κόμπε θεωρούσε υπέρτερο και έχρισε ως τέτοιον τον «Black Mamba», επειδή, λέει, έχει στη συλλογή του πέντε δαχτυλίδια, ενώ ο Tζέιμς τότε αριθμούσε ένα. Στη συνέχεια φόρεσε το δεύτερο, εν τω μεταξύ έχει παίξει σε πέντε σειρές τελικών (εκ των οποίων τέσσερις στη σειρά), τώρα βάζει πλώρη για τον τρίτο τίτλο και κάθε νύχτα που περνάει «τρώει» κι από ένα ρεκόρ, πότε του Τζόρνταν, πότε του Τζαμπάρ και πότε του Μαλόουν!

Ο Λεμπρόν περπατάει προς τα 32 και με τις φυσικές δυνάμεις του, το πάθος του για το μπάσκετ και την αφοσίωση του προς το παιχνίδι, εφόσον παραμείνει υγιής, έχει μπροστά του κάμποσα χρόνια στο υψηλότατο επίπεδο. Τότε λοιπόν, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, για να αποσυρθεί, θα αξιολογηθεί και θα καταταχθεί στη λίστα των «Greatest ever», που λένε και αρέσκονται να τις καταρτίζουν οι Αμερικανοί.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου δεν είναι πού βρίσκεται τώρα και πού μπορεί να καταλήξει αργότερα ο Λεμπρόν: το ζήτημα είναι ότι στην παρούσα φάση και ειδικότερα στη σειρά των τελικών με τους Χοκς, δείχνει σαν να έχει ξεφύγει από τα ανθρώπινα μέτρα και εμφανίζεται φορώντας την μπέρτα του «Superman»!

Eτυχε να μεταδώσω στον OTE TV τους δυο από τους τρεις τελικούς ανάμεσα στους Καβαλίερς και στους Χοκς και ομολογώ ότι σε κάποιες φάσεις συνέλαβα τον εαυτό μου να εκστασιάζεται από το ποιόν και το μεγαλείο του ανδρός!

Δεν αναφέρομαι μονάχα στα πράματα και θάματα που διαπράττει συστηματικώς , στην ηγετική φυσιογνωμία και στον τρόπο με τον οποίο οιστρηλατεί συμπαίκτες τύπου Ντελαβέντοβα (ο οποίος ξαφνικά μοιάζει βγαλμένος από το All Star Game), αλλά βάζω σε αυτόν τον λογαριασμό και την ικανότητα του να διαχειρίζεται τις κακές στιγμές του, όπως χθες που άρχισε το ματς με μηδέν στα δέκα σουτ και το ολοκλήρωσε με ρεκόρ στα χρονικά των πλέι οφς σε εντός παιδιάς σουτ (37).

Ο τύπος είναι άπαικτος! Δεν ξέρω που θα καταταχθεί στο τέλος της καριέρας του ως μπασκετμπολίστας, αλλά νομίζω ότι ως αθλητής βρίσκεται στο Νο 1, με απόσταση από οποιονδήποτε άλλον. Ναι, συμφωνώ πως δεν έχει την τεχνική κατάρτιση, τις δαντελένιες κινήσεις και το βιρτουόζικο στιλ άλλων παικτών, ωστόσο η δύναμη και όλα τα παρελκόμενα αυτής δεν «ματσάρονται» από κανέναν.

Πρώτα απ' όλα ο Λεμπρόν είναι ένας παίκτης χωρίς διακριτή θέση! Παίζει άνετα από άσος μέχρι σέντερ, κατεβάζει ριμπάουντ, μοιράζει ασίστ, κλέβει μπάλες και μπορεί την ίδια στιγμή (όπως συμβαίνει στη σειρά με τους Χοκς) να αρχίζει μια επίθεση ως πόιντ γκαρντ, να την τελειώνει ποστάροντας δίκην σέντερ και στο αμέσως επόμενο κλικ να αμύνεται (κόντρα στον Μίλσαπ) ως πάουερ φόργουορντ.

Έπειτα ο Λεμπρόν είναι πολυδιάστατος και πολυσυλλεκτικός, υπό την έννοια ότι σε έναν αγώνα μπορεί να εκτελέσει και να σκοράρει με κάθε δυνατό τρόπο, συνδυάζοντας τις δεξιότητες πέντε διαφορετικών παικτών. Είναι δηλαδή ο απόλυτος «multitasker» του ΝΒΑ, κοινώς ένας πολυλειτουργικός μηχανισμός, ένα πολυεργαλείο, που, όπως έλεγε επί των κοινών ημερών τους στο Μαιάμι, ο Ερικ Σπόελστρα, «κάθε μέρα γίνεται ένας εφευρέτης πραγμάτων στο μπάσκετ»!

Προς επίρρωσιν τούτου, το www. nba. com δημοσίευσε την παραμονή του πρώτου τελικού της ανατολής ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο οποίο ανέλυε και τεκμηρίωνε με τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία τον επιθετικό πλουραλισμό του και τα ποσοστά με τα οποία σκοράρει χρησιμοποιώντας κινήσεις όλης της γκάμας: με pick n' roll, με post-up, με μαρκαρισμένα σουτ, με ελεύθερα σουτ (δίποντα ή τρίποντα), με διεισδύσεις, με alley hoop, με ακαριαία αγγίγματα της μπάλας και βεβαίως με τα (παροιμιώδη και αποδεικτικά της ικανότητας του στο ένας εναντίον ενός) παιχνίδια απομόνωσης. Ε σε αυτά πια τα περιβόητο isolation game, πάνω στο οποίο εδράζεται κιόλας κατά μείζονα λόγο η επιθετική φιλοσοφία  των Καβαλίερς, δεν έχει αντίπαλο!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα στα εγκώμια που του έχουν αποδοθεί, μόλις προχθές ο Ντέηβιντ Μπλατ του επιδαψίλευσε ένα κομπλιμέντο με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο έκφρασης: «Διαθέτω ένα πολύ πλούσιο λεξιλόγιο, αλλά νιώθω ότι έχει εξαντληθεί στους υπερθετικούς χαρακτηρισμούς για τον Λεμπρόν. Το μεγαλείο του είναι προφανές».  

Όταν το καλοκαίρι ο Λεμπρόν πήρε (για να χρησιμοποιήσω τη δική του έκφραση στην περίφημη «decision» της 8^ης Ιουλίου του 2010) τα ταλέντα του από το South Beach του Μαϊάμι και τα ξαναγύρισε στη γενέτειρα του, που τυγχάνει κιόλας να είναι μια κακάσχημη πόλη (εξ ου και το παρατσούκλι της ως «mistake on the lake»), συνάντησε τον Κάιρι Ιρβινγκ και στο καπάκι αριβάρησε από τη Μινεσότα ο Κέβιν Λοβ, για να συσταθεί μια νέα μεγάλη «ιερή τριάδα»!

Στην παρούσα φάση, με τον Λοβ να έχει βγει νοκ άουτ εδώ και καιρό και τον Ιρβινγκ να κυκλοφορεί από ματς σε ματς όπως τα μονά ζυγά στον δακτύλιο, ο Λεμπρόν το κατάφερε και αυτό: μετέτρεψε τους «Big Three» σε «Big Οne» εισβάλλει σαν μανιασμένος ταύρος σε υαλοπωλείο και θαρρώ πως εκείνη την ώρα βγάζει κιόλας μια άναρθρη κραυγή που κάνει ολάκερο τον μπασκετικό πλανήτη να νιώθει σοκ και δέος...

Πίσω κερατάδες και σας έφαγα!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά δεδομένου ότι ο Λεμπρόν είναι καταδικασμένος να μένει στο παρκέ μέχρι να δει την τελευταία ρανίδα του αίματος του να χύνεται και να στεγνώνει κιόλας αμέσως, να αντιμετωπίζει πέρα από τον κάθε (Ντεμάρε) Κάρολ και τον κάθε πόνο στο κορμί του και συν τοις άλλοις να συμπυκνώνει τρεις παίκτες σε συσκευασία ενός, νομίζω ότι του ταιριάζει ιδανικά ο τίτλος μιας παλιάς ελληνικής κωμωδίας με τον Στάθη Ψάλτη...

Ένας, αλλά λέων ή μάλλον ένας, αλλά ΛΕ(μπρ)ΩΝ!

Α, για να μην το ξεχάσω, διότι, διάβολε, ένας παίκτης τέτοιου βεληνεκούς δεν γίνεται να φυλακίζει την προσωπικότητα του μέσα στα μούσκουλα του, να είναι παρτάκιας και να μένει αναίσθητος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του...

Ξεφεύγω λοιπόν από το μπασκετικό σκέλος και καταπιάνομαι λίγο με τον χαρακτήρα και την κουλτούρα του Λεμπρόν ο οποίος (επειδή έχει τύχει να κουβεντιάσω δυο φορές μαζί του, σας διαβεβαιώ ότι) δεν είναι ένας... ρομποτοποιημένος «σφίχτης» που προέκυψε μέσα από βιομηχανική κατασκευή...

Προς τούτο θα επικαλεσθώ τρία νωπά παραδείγματα.

Πρώτα απ' όλα αποφάσισε να ξεφορτωθεί την κορδέλα η οποία είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος του κρανίου του από την πρώτη ημέρα, που εμφανίστηκε στο ΝΒΑ, διότι όπως εξήγησε «θέλω να μοιάζω με τους συμπαίκτες μου και όχι να δείχνω κάποιος ξεχωριστός».

Δεύτερον, έχει ανά πάσα στιγμή το καθαρό μυαλό, αλλά προ πάντων την προθυμία και τη διάθεση να σταθεί στο πλευρό των συμπαικτών του, να τους ενθαρρύνει, να τους ανεβάσει το ηθικό και να τους διαβεβαιώσει ότι θα είναι εκεί για λογαριασμό τους. Αυτό αποδείχτηκε στη λήξη του δεύτερου αγώνα με τους Χοκς, όταν από το μικρόφωνο που του είχαν βάλει ακούστηκε να λέει στον απόντα Κάιρι Ιρβινγκ, «I told you I got your back, G».

Τρίτον και παντελώς άσχετο με τα μπασκετικά δρώμενα: μέσα στην πρεμούρα και στην πίεση των τελικών κι ενώ δηλώνει «απελπισμένος για την κατάκτηση του τίτλου», βρίσκει τον χρόνο- αλλά το θεωρεί κιόλας ως κοινωνικό καθήκον του- να κοιτάξει πέρα από τις παρωπίδες του και να ασχοληθεί με κοινωνικά ζητήματα, όπως συνέβη την Παρασκευή, όταν παρότρυνε τους κατοίκους της πόλης του να μείνουν ήρεμοι και να μην ξεσπάσουν μετά τη «νωπή» απόφαση του δικαστηρίου να αθωώσει έναν λευκό αστυνομικό ο οποίος το 2012 στο Κλίβελαντ είχε σκοτώσει δυο αόπλους μαύρους! Έκανε μάλιστα και ολόκληρο κήρυγμα μπροστά στις κάμερες υποστηρίζοντας ότι «η βία δεν μπορεί να είναι απάντηση στη βία»!

*Πηγή: gazzetta.gr*