Αμφότεροι αποτέλεσαν τους all-action heros για Λίβερπουλ και Τσέλσι αντίστοιχα. Λατρεύτηκαν, χάρισαν τίτλους, μεγάλα γκολ, τρομερές στιγμές και φίλησαν το καλύτερο ασημικό, εκείνο με τα μεγάλα αυτιά που δίνουν στον νικητή του Champions League. Τις διαφορές τους ποτέ δεν μπορούσες να τις διακρίνεις, δίχως το μικροσκόπιο που χρειάζεται για την εξέταση των κορυφαίων. Στο αγωνιστικό κομμάτι στάθηκαν στο ίδιο υψηλότερο επίπεδο και κατέκτησαν ο πρώτος 10 και ο δεύτερος 13 τίτλους στην καριέρα τους.
Ο Τζέραρντ ήταν μάλλον καλύτερος αμυντικά και ο Λάμπαρντ είχε πιο εύκολο το γκολ, καθώς θεωρείται ο πιο παραγωγικός μέσος όλων των εποχών στην Αγγλία. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ένας δεν σκόραρε ή ο άλλως δεν σκύλιαζε στο μαρκάρισμα. Ηταν και οι δύο απόλυτα ολοκληρωμένοι. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που κάποτε ο Αλεξ Φέργκιουσον είπε για τον πρώτο ότι: «είναι ο πιο εμβληματικός Αγγλος παίκτης της σύγχρονης εποχής». Από την άλλη, ο Λάμπαρντ το παράσημο του το είχε πάρει από τον Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος τον κατονόμασε ως τον «κορυφαίο Αγγλο στην ιστορία της Premier League μετά τον Αλαν Σίρερ».
Και οι δύο μπορούσαν από μόνοι τους να αλλάξουν τη μοίρα ενός μεγάλου αγώνα. Το έπραξαν πολλές φορές. Για τον Τζέραρντ δεν μπορεί να υπάρξει πιο τρανό παράδειγμα από τον τελικό της Κωνσταντινούπολης, όταν έβαλε το πρώτο γκολ και οδήγησε τους Κόκκινους στην επική ανατροπή (3-3 από το 3-0 της Μίλαν) και κατ’ επέκταση στην κατάκτηση του τροπαίου. Και ο Λάμπαρντ όμως το έζησε στον τελικό του Μονάχου, όταν απόντος του τιμωρημένου Τζον Τέρι, εκείνος ήταν που έκανε τρομερό ματς και οδήγησε τους Μπλε στο να πάρουν το τρόπαιο μέσα στο σπίτι της Μπάγερν.
Τι ισχύει όμως για την λατρεία από τους οπαδούς των ομάδων τους; Εδώ αναμφίβολα υπάρχει νικητής. Η σχέση του Τζέραντ με το ΚΟP και όχι μόνο είναι τρομερά έντονη, καθώς πρόκειται για πραγματικά δικό τους παιδί. Ανέκαθεν ήταν ένας από αυτούς. Ο Λάμπαρντ ως «επίκτητος» από τη Γουέστ Χαμ χρειάστηκε χρόνο για να γίνει αποδεκτός. Η ιστορία κατέγραψε ότι έγινε ουσιαστικά Μπλε, όταν έβαλε τα δύο γκολ κόντρα στη Μπόλτον που σφράγισαν για τους Λονδρέζους το πρώτο πρωτάθλημα τους έπειτα από 50 χρόνια. Μόνο που στην περίπτωση του δεύτερου υπήρχαν Τέρι, Ντρογκμπά, Ασλεϊ Κόουλ που μοιράζονταν την αγάπη του κοινού. Στο «Ανφιλντ» κανέναν δεν έβαζαν πλάι στον αρχηγό τους.
Τα παιδία συγκρίσεων θα μπορούσαν να είναι πολλά περισσότερα απ’ όσα αναφέραμε, αλλά και πάλι συμπέρασμα ξεκάθαρο δεν γίνεται να βγει έτσι απλά. Απομένει λοιπόν στον καθένα από εμάς ξεχωριστά να κάνει την επιλογή του. Αλλωστε αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά και πέραν του οπαδικού, έχουν να κάνουν με την εικόνα, την αίσθηση, το γούστο που σου βγάζει ο κάθε παίκτης. Εάν έπρεπε εγώ οπωσδήποτε να διαλέξω έναν για να πάρω στην ομάδα μου, θα επέλεγα με μεγάλη δυσκολία τον Λάμπαρντ. Ωστόσο, αποδέχομαι με ευκολία και σεβασμό αυτό το αντίθετο που απάντησε πρόσφατα στην σχετική ερώτηση ο Γκάρι Νέβιλ, ο οποίος έχει παίξει τόσες φορές αντίπαλος και συμπαίκτης (στην Εθνική) και με τους δύο:
«Ο Λάμπαρντ έχει περισσότερους τίτλους, αλλά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είχε καλύτερους συμπαίκτες και συνολικά η Τσέλσι είχε καλύτερες ομάδες (σ.σ.: και προπονητές θα πρόσθετα εγώ). Θα είχε κάνει άραγε όσα πέτυχε με τη Λίβερπουλ ο Τζέραρντ εάν δεν είχε αυτούς στο πλευρό του; Δεν είμαι τόσο σίγουρος. Υπήρξε ένας φανταστικός, επιθετικός μέσος, που έβαλε πάρα πολλά γκολ, μα όχι ο ολοκληρωμένος ηγέτης που ήταν στο peak του ο Τζέραρντ, ο οποίος υπήρχαν φορές που σήκωνε μόνος του το βάρος αυτής της δύσκολης φανέλας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου