Η ιστορία του στις μικρές εθνικές ομάδες κρατάει από το 1998 και την
παίδων, ωστόσο το ντεμπούτο του στην ανδρών έγινε το καλοκαίρι του 2004,
όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης που τον είχε παίκτη στο
Μαρούσι, τον επέλεξε για την 12άδα του ολυμπιακού τουρνουά της Αθήνας.
Έτσι λοιπόν, σε ηλικία 22 ετών, ο Λαρισινός γκαρντ χρίστηκε διεθνής,
πραγματοποιώντας από πολύ μικρός το όνειρο κάθε αθλητή και μάλιστα μέσα
στην πατρίδα του, στην κοιτίδα του ολυμπισμού! Η πρώτη του εμφάνιση σε
επίσημο ματς (στο 76-54 επί της Αυστραλίας στο Ελληνικό), μπορεί να
πέρασε απαρατήρητη (0/2 σουτ σε 6’), τα πρώτα του καλάθια (5π. σε 10’)
μπήκαν στην βαριά ήττα (76-98) από τη Λιθουανία, αλλά σ’ αυτό το
τουρνουά μπήκαν οι βάσεις για μία μεγαλοπρεπή καριέρα 11 ετών, τριών
μεταλλίων, αμέτρητων διακρίσεων και απίστευτης αναγνώρισης σε παγκόσμιο
επίπεδο!Όταν συναντήθηκε με τον Ζέλικο κι άλλαξε επίπεδο...
Έναν χρόνο αργότερα στο Βελιγράδι, ο Σπανούλης μπορεί να μην έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του (μ.ο. 2,4π. & 1,1ρ. σε 10,3’), ήταν όμως ενεργό μέλος της φουρνιάς που ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, χωρίς κανείς να μπορεί τότε, να προβλέψει την μετέπειτα εκτόξευσή του. Λίγο πριν το Ευρωμπάσκετ, άλλωστε, είχε πάρει την μεγάλη απόφαση να υπογράψει στον Παναθηναϊκό κι όπως αποδείχτηκε περίτρανα, η συνεργασία του με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, έμελλε να τον ανεβάσει πολλά επίπεδα μέσα σε μόλις μία χρονιά... O “Ζοτς”, βέβαια, δεν πρόλαβε να τον χαρεί και πολύ, καθώς το επόμενο καλοκαίρι (2006), ο “Kill-Bill” έκανε χρήση της option για το ΝΒΑ που υπήρχε στο 4ετές συμβόλαιό του με τους “πράσινους” και υπέγραψε για 2+1 χρόνια με τους Χιούστον Ρόκετς!
Η υπόκλιση του ΝΒΑ!
Το πρώτο δείγμα της εντυπωσιακής βελτίωσης, πάντως, φάνηκε στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, στην Χαμαμάτσου κόντρα στο Κατάρ, όταν ο “V-Span” πέτυχε 17 πόντους και μαζί με τον πατριώτη του, Δήμο Ντικούδη, απέτρεψαν ένα παρ’ ολίγον “έμφραγμα” από τους Καταριανούς. Ακολούθησαν δύο “15άρες” κόντρα τους Λιθουανούς (81-76) και τους Κινέζους (μετά το 95-64 γνωρίστηκε με τον μετέπειτα συμπαίκτη του Γιάο Μινγκ) και η Εθνική Ελλάδας έφτασε αήττητη (7-0) στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου, με το νέο ηγέτη της να καταθέτει τα πρώτα “βαριά” διαπιστευτήριά του. Η βραδιά που άλλαξε την καριέρα του του Σπανούλη, όμως και από εξελίξιμο παίκτη τον μετέτρεψε σε superstar, αναγκάζοντας όλο το ΝΒΑ να υποκλιθεί στο μεγαλείο του, ήταν η 1η του Σεπτέμβρη του 2006, όταν με 22 πόντους ήταν ο κορυφαίος παίκτης της μεγαλύτερης νίκης στην ιστορία της “επίσημης αγαπημένης”. Από εκείνο τον αξέχαστο ημιτελικό με τους Αμερικάνους (101-95), είναι το περιστατικό που θα σας διηγηθώ ευθύς αμέσως...
Η πρώτη συνέντευξη σε κινεζική εφημερίδα!
Είχαν δεν είχαν περάσει δύο ώρες από τον θρίαμβο της Εθνικής μας ομάδας και την πρόκρισή της στον τελικό του Ευρωμπάσκετ και στο ξενοδοχείο της ελληνικής αποστολής, που βρισκόταν σε απόσταση λιγότερη του χιλιόμετρου από την “Saitama Arena”, είχε στηθεί ένα ατελείωτο πανηγύρι. Ο υπογράφων είχε ολοκληρώσει μία ζωντανή συνέντευξη – μέσω δορυφορικού κυκλώματος – με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη για το δελτιο ειδήσεων του MEGA και συνόδευε τον θηριώδη σέντερ στον δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσαμε στο lobby, όμως, αποφάσισα να σπάσω τον κλοιό της ασφάλειας και να ανέβω στον όροφο της που διέμεναν οι διεθνείς για να πάρω μία γεύση από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ιστορικής επιτυχίας... Καθώς ετοιμαζόμουν να επιβιβαστώ στο ασανσέρ, όμως, με πλησίασε ένας απίθανος Κινέζος τύπος με διαπίστευση, που με σπαστά αγγλικά, σχεδόν με ικέτεψε αν τον βοηθήσω να μιλήσει έστω για 3 λεπτά με τον Σπανούλη.
Η προαγωγή και το δώρο για την δημοσιογραφική επιτυχία
Τον πήρα μαζί μου, τον συμβούλεψα να περιμένει σε ένα μικρό καναπεδάκι, γιατί οι παίκτες βρίσκονταν στην τραπεζαρία και μόλις ο Βασίλης εμφανίστηκε, τους τράβηξε μία φωτογραφία και βοήθησα τον απεσταλμένο (!) της μεγαλύτερης σε κυκλοφορίας αθλητικής εφημερίδας της Κίνας, να πάρει μία συνέντευξη που την επομένη διάβασαν εκατομμύρια συμπατριώτες του, που είχαν ήδη λατρέψει σαν Θεό, τον μελλοντικό συμπαίκτη του νο1 Κινέζου ήρωα στους Ρόκετς. Την επομένη ο πιο κοντός και αντιτουριστικός Κινέζος που γνώρισα ποτέ, ήρθε στο γήπεδο με ένα κουτί με γιαπωνέζικα γλυκά για να με ευχαριστήσει... Η συνέντευξή του είχε κάνει “θραύση” και το αφεντικό του, του είχε μόλις ανακοινώσει ότι “μετακομίζει” για έναν χρόνο στο Χιούστον για να καλύπτει καθημερινά τη ζωή και την πορεία του Γιάο-Μινγκ στο ΝΒΑ...
Οι μεγάλες του βραδιές στην Εθνική
Ήταν πολλές οι ξεχωριστές βραδιές του Σπανούλη με τη “γαλανόλευκη φανέλα” με το νο7! Στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2007, στη Μαδρίτη, σε ένα κακό τουρνουά για την Εθνική ομάδα, ο “Μπίλαρος” λίγο έλλειψε να “ρίξει” μόνος του (24π., 5ασ. με 10/14 σουτ) στο καναβάτσο τους γηπεδούχους Ισπανούς και να χαρίσει στην Εθνική ομάδα την πρόκριση στον τελικό. Τον νίκησαν μόνο οι διαιτητές... Λίγες μέρες νωρίτερα, είχε στείλει τον Πλάνινιτς για... πατινάζ και με τρίποντο buzzer-beater είχε “σφραγίσει” την είσοδο στους “8” με το 81-78 επί της Κροατίας.
Το παιχνίδι της μοίρας στο Πεκίνο!
Όπως και στην Ισπανία (μ.ο. 11,7π.), έτσι και στην Κίνα, την αμέσως επόμενη χρονιά (2008), ο Λαρισινός γκαρντ ήταν πρώτος σκόρερ της Εθνικής στην δεύτερη και τελευταία όπως αποδείχτηκε συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Σπανούλης είχε μέσο όρο 14,3 πόντους και 3,0 ασίστ με 66,7% στα δίποντα, με καλύτερη εμφάνιση το “23άρι” που τράβηξε εναντίον των Γερμανών (87-64), αλλά η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι στο τρίποντο που επιχείρησε για τη νίκη (78-80) στον προημιτελικό με την Αργεντινή.
Το καλύτερό του Eurobasket!
Το επόμενο ταξίδι του ήταν στο Eurobasket της Πολωνίας, όπου σε ένα τουρνουά με πολλές απουσίες για την Ελλάδα (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και Τσαρτσαρής), είχε ίσως την πιο μεστή του αγωνιστική παρουσία. Κορυφαίος σχεδόν σ’ όλα τα παιχνίδια (17π. με τα Σκόπια, 18π. με το Ισραήλ, 20π. με τη Γερμανία, 16π. με τη Γαλλία), φύλαξε το καλύτερο (23π. με 6/9 τριπ.) για τον προημιτελικό με την Τουρκία, οδηγώντας το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για 3ο σερί Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην διεκδίκηση του μεταλλίου. Η συνέχεια μπορεί να μην ήταν “εκτυφλωτική” και να μην συνδυάστηκε με επιτυχίες (εκτός πρώτης οκτάδας στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, απών από το Eurobasket της Λιθουανίας, ταπεινωτικός αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου και 11η θέση στο Eurobasket της Σλοβενίας), ο σεβασμός όμως, στην προσφορά ενός από τους πέντε μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ, είναι αδιαπραγμάτευτος.
Θα μας λείψει, αλλά έφυγε όπως ήθελε!
Εδώ στη Λιλ το ζήσαμε άλλωστε... Στο άκουσμα της αποχώρησής του από την Εθνική ομάδα, όλοι δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, παίκτες, παντός εθνικότητας υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του μεγάλου Βασίλη. Θα είναι σίγουρα φτωχότερα, από ‘δω και στο εξής τα μπασκετικά καλοκαίρια μας... Είναι κι αυτός ένας πρόωρος “θάνατος” μίας ζωής γεμάτης απίστευτες στιγμές μπασκετικού μεγαλείου, βασισμένου σε σκληρή δουλειά, διάθεση κι επιθυμία, φιλοδοξία και νοοτροπία νικητή... Αυτός είναι άλλωστε ο Σπανούλης, ένας γεννημένος νικητής που αποφάσισε να χαιρετήσει με τον δικό του τρόπο και μπροστά στην γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου