Ο Σπανούλης λοιπόν, άψογος στο κομμάτι της διαχείρισης, πήρε τη σωστή απόφαση στο πιο σωστό timing. Είπε το «αντίο» στην εθνική ομάδα και άνοιξε ο ίδιος τη σελίδα της επόμενης ημέρας, βγάζοντας από τη δύσκολη θέση όλους εκείνους που από την Τρίτη το σκέφτονται. Σαν μεγάλη προσωπικότητα που είναι του άξιζε να βάλει ο ίδιος τους τίτλους τέλους, μην επιτρέποντας σε κανέναν να αμφισβητήσει τον ρόλο του στην επόμενη μέρα. Μην αφήνοντας έστω κι έναν να σκεφτεί ερωτήματα τύπου «πώς θα του το πούμε;».
Ο Σπανούλης προστίθεται στη λίστα των παιδιών που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην Εθνική ομάδα. Θα ζήσουμε τη μελαγχολία που ζήσαμε, όταν αποχώρησαν κατά σειρά οι Παπαλουκάς, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη η κατάθλιψη, όταν σε 2-3 χρόνια αποφασίσει κι αυτός να αποχωρήσει από την ενεργό δράση.
Στη διάρκεια του αγώνα με τη Λετονία παρακολουθούσα ταυτόχρονα τα σχόλια των επισκεπτών στο live του gazzetta και μου ‘ρχοταν να πετάξω τον υπολογιστή από το παράθυρο, διαβάζοντας εν έτη 2015 οπαδικές απόψεις σε παιχνίδι της Εθνικής.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς γίνεται ακόμη κι αν είσαι άρρωστος Παναθηναϊκός να μην αντιλαμβάνεσαι πως η αποχώρηση του Σπανούλη από την εθνική ομάδα και σταδιακά από το ελληνικό μπάσκετ θα πλήξει πρώτα εσένα που γράφεις τα σχόλια, στη συνέχεια την ομάδα σου και κατ’ επέκταση αυτό που λέγεται μπάσκετ.
Πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεσαι πως χωρίς σταρ δεν υπάρχει προϊόν, πώς γίνεται να απαξιώνεις τόσο εύκολα κάτι απλά και μόνο για να ικανοποιήσεις την οπαδική σου καφρίλα. Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνεις πως χωρίς αυτού του μεγέθους παίκτες, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, θα «σφάζεσαι» με τον αντίστοιχο κάφρο για διλήμματα τύπου «Μπούρμπος ή Γεωργέας;».
Δεν με νοιάζει πόσα πρόσφερε ο Σπανούλης στο Eurobasket, ούτε με ενδιαφέρει αν πήρε τα σουτ με τους Ισπανούς ή αν έκανε λάθη κόντρα στους Λετονούς. Ας έχασε και 50 ματς, αυτό που ξέρω είναι ότι η Εθνική ομάδα χάνει άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα, άλλον έναν παίκτη με χαρακτήρα πρωταθλητή, άλλη μια εμβληματική μορφή που αξίζει τον σεβασμό μας για την αδιάλειπτη παρουσία της εδώ και 17 χρόνια.
Ο Σπανούλης δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένει να του πουν τι θα κάνει... Ακριβώς γιατί είναι πολύ μεγάλη προσωπικότητα έδειξε ο ίδιος τον δρόμο στην Εθνική, τον Κατσικάρη και την ΕΟΚ. Η σκυτάλη περνάει μοιραία στη νεότερη γενιά, ο Αντετοκούνμπο θα πρέπει σιγά – σιγά να πάρει τη σκυτάλη του ηγέτη και ταυτόχρονα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να αλλάξει εντελώς ρότα. Το μοντέλο του ξέραμε, αυτό του έξυπνου, μυαλωμένου μπάσκετ θα πρέπει αναγκαστικά να παραδώσει πνεύμα στα αθλητικά προσόντα και την ταχύτητα.
Δεν ξέρω αν μπορούμε, ίσως κανείς να μην γνωρίζει, αντιλαμβάνομαι όμως πως είναι πλέον επιβεβλημένο. Από την στιγμή που ο φυσικός ηγέτης της ομάδας αποχωρεί, ο τελευταίος κρίκος αυτό του λεγόμενου «σκεπτόμενου μπάσκετ» αποφασίζει πως ήρθε το τέλος εποχής, αναγκαστικά το ελληνικό μπάσκετ οφείλει να προσαρμοστεί σ’ αυτά που έχει. Κι αυτά που έχει αυτή την στιγμή είναι εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά που μας καθιέρωσαν στην κορυφή τα τελευταία 20 χρόνια.
Δεν αντέχω άλλο να ακούω φράσεις τύπου «αν παίζαμε διαφορετικά», γιατί ο «ΑΝ» είναι ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο και κανείς δεν κέρδισε ποτέ μ’ αυτόν. Αυτό που ξέρω είναι πως αν ήμουν ο Κατσικάρης και είχα στην ομάδα μου τον Σπανούλη κι έπρεπε να ετοιμάσω μια ομάδα για ένα μήνα, τότε θα έκανα ακριβώς τα ίδια.
Θα εμπιστευόμουν τον φυσικό ηγέτη αυτής της ομάδας, θα εμπιστευόμουν τον τελευταίο παίκτη που τα χαρακτηριστικά του ταιριάζουν με το μπάσκετ που καθιέρωσε την Ελλάδα στην κορυφή και θα σκεφτόμουν το πώς και το πότε θα πάμε παρακάτω μόνο και αν ο ηγέτης μου αποφάσιζε να αποχωρήσει.
Υ.Γ.: Ο Μπουρούσης είναι παρορμητικός, τον ξέρουμε και γνωρίζει ότι τον ξέρουμε! Η ατάκα προς τους Ελληνες δημοσιογράφους, μετά το ματς με τη Λετονία, ήταν λάθος. Οχι Γιάννη μου, κανένας μπασκετικός δημοσιογράφος δεν χαίρεται όπως είπες, το αντίθετο συμβαίνει. Πολλές φορές μένουν άυπνοι τα βράδια όπως μένετε κι εσείς, όταν αποτυγχάνετε σε μια διοργάνωση.
Ισως να μην έχεις αντιληφθεί πως το δικό σου καλό με την εθνική ομάδα, είναι και δικό μας καλό για να συνεχίσουμε να έχουμε δουλίτσα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα κάνουμε το «μαύρο» - «άσπρο», ούτε σημαίνει πως δεν θα ασκήσουμε κριτική, όταν και όποτε θεωρούμε πως αυτό επιβάλλεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου