Το φετινό Eurobasket ανήκει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας -και τυπικά- για την Εθνική ομάδα.
Γράφει ο Χρήστος Τσάλτας
Η «γαλανόλευκη« ολοκλήρωσε την πορεία της στην πέμπτη θέση (την
καλύτερη μετά το 2009 μεν), όμως η πικρία για το κάτι παραπάνω που δεν
ήρθε ήταν φανερή ακόμα και στο παιχνίδι με την Λετονία. Τα όσα
επακολούθησαν του αγώνα, βέβαια, ήταν μια διαφορετική ιστορία.
Ξεκινώντας από τα του αγώνα, για 25 λεπτά περίπου, οι παίκτες του
Φώτη Κατσικάρη έδωσαν μια εντύπωση πως εάν μπορούσαν να πάρουν το πρώτο
αεροπλάνο για Ελλάδα, μετά την ήττα από την Ισπανία στον προημιτελικό,
θα το είχαν ήδη κάνει. Άνευση, άοσμη και μακριά από τα στάνταρ που μας
είχε συνηθίσει, έδωσε το δικαίωμα στους Λετονούς να έχουν τον έλεγχο του
αγώνα.
Όταν, βέβαια, σοβαρεύτηκε όλα άλλαξαν. Είδαμε ξανά ωραίο μπάσκετ και
το τελικό 97-90 ήταν αποτέλεσμα της καλής μέρας που βρεθήκαμε στην
επίθεση, από τη στιγμή ειδικά που μπήκαν και τα σουτ από την περιφέρεια.
Όπως και να’χει όμως, ο αγώνας με την Λετονία θα ξεχαστεί γρήγορα…
Αυτά που ακολούθησαν, όμως, δύσκολα θα ξεχαστούν. Ή μάλλον, θα
κάνουμε καιρό να τα ξεχάσουμε, για να είμαστε πιο ακριβείς. Ο Βασίλης
Σπανούλης είπε «αντίο» και μαζί παραδίδει τα κλειδιά της ηγεσίας του
συνόλου. Ο 33χρονος γκαρντ σε μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της
καριέρας του -ήταν φανερό από τη γλώσσα του σώματος- έθεσε εαυτόν εκτός
ομάδας, για να δώσει χώρο στους Αντετοκούνμπο, Κουφό, Καλάθη, Σλούκα,
Παπανικολάου, αλλά και τα άλλα παιδιά, τον Γιάνκοβιτς, τον Παππά, τον
Αγραβάνη, που τα επόμενα χρόνια θα στελεχώνουν αυτή την ομάδα.
Το ίδιο θα συμβεί και με τους Γιάννη Μπουρούση-Νίκο Ζήση. Είτε τώρα,
είτε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, αρκεί να προκριθεί από το
Προολυμπιακό τουρνουά η Εθνική, οι δύο πιο πιστοί παίκτες της ομάδας θα
πουν το δικό τους αντίο μέσα σε βαθιά συγκίνηση και τεράστιο σεβασμό.
Και κάπως έτσι θα έρθει το τέλος της ομάδας που έβαλε τη χώρα στους
δρόμους το 2005, το 2006, το 2009, επαναφέροντας τη χώρα στην ελίτ του
μπάσκετ. Αν μη τι άλλο, η κληρονομιά που αφήνουν είναι πολύ βαριά.
Όσο για το ηγετικό κομμάτι, ο Νικ Καλάθης, αυτή τη στιγμή, είναι ο
πιο έτοιμος, ο πιο «ψημένος» απ’ όλους, ώστε να αναλάβει το «βαρύ»
φορτίο της ηγεσίας της Εθνικής ομάδας. Το απέδειξε πάντως και κόντρα
στους Ισπανούς, όταν θύμισε κάτι από… Θοδωρή Παπαλουκά, προσπαθώντας να
γυρίσει μόνος του το παιχνίδι με τις προσπάθειές του.
Εν ολίγοις, η επόμενη μέρα του Eurobasket μόνο ήρεμη δεν θα είναι για την Εθνική ομάδα…
ΥΓ. Θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε και το
πού θα καταλήξουν οι συζητήσεις της Ομοσπονδίας με τον Φώτη Κατσικάρη.
Το ότι ανέλαβε την ευθύνη της ήττας απέναντι στους Ισπανούς, δύο μέρες
μετά τον προημιτελικό βέβαια, λέει πολλά και τίποτα μαζί!
ΥΓ.1 Η στιγμή του Εθνικού ύμνου με τους
Ζήση-Μπουρούση-Σπανούλη αγκαλιασμένους είναι μια από τις πιο
συγκλονιστικές-συγκινητικές εικόνες όλων των Eurobasket και καταδεικνύει
το μεγαλείο αυτής της ομάδας.
Πηγή:www.superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου