Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος άφησε να εννοηθεί ότι η θέση του προπονητή ανήκει στον Φώτη Κατσικάρη, εφ΄όσον ο ίδιος επιθυμεί να συνεχίσει. Ειδάλλως, πρόσθεσε, το πόστο θα δοθεί σε κάποιον Έλληνα της νουβέλ βαγκ.
Ο ακριβής χρησμός του προέδρου της ΕΟΚ έχει ως εξής: «Άποψή μου ήταν και παραμένει ότι τον κύριο ρόλο σε μια ομάδα τον παίζουν οι παίκτες. Ασφαλώς και ο προπονητής έχει τη δική του συμβολή, όχι όμως σε βαθμό που στην επιτυχία να γίνεται ήρωας και στην αποτυχία αποδιοπομπαίος τράγος. Η προσέγγιση αυτή είναι λάθος. Θέμα προπονητή δεν τίθεται για την Ομοσπονδία αυτή τη στιγμή. Όσο για τη συνέχεια, θα δούμε. Θα μπορούσε ο Φώτης, ο οποίος έχει την εμπειρία, τις παραστάσεις και τη γνώση της ομάδας, να συνεχίσει το έργο του, όπως θα μπορούσαν και άλλοι νέοι Έλληνες προπονητές, το τονίζω το νέοι Έλληνες. Ωστόσο, όπως σας είπα, όλα θα τα δούμε στην ώρα τους».
Αυτή η τοποθέτηση μοιάζει να αποκλείει την πρόσληψη του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και των άλλων εκπροσώπων της παλαιότερης και ...ακόμα παλαιότερης γενιάς (Αργύρη Πεδουλάκη, Κώστα Μίσσα, Σούλη Μαρκόπουλου).
Όταν την προσαρμόσουμε στα οικονομικά της Ομοσπονδίας, φωτογραφίζει κυρίως τον Δημήτρη Πρίφτη, τον Θανάση Σκουρτόπουλο, ίσως τον Ηλία Ζούρο, ενδεχομένως τον Βαγγέλη Αγγέλου, οπωσδήποτε τον Ομοσπονδιακό Ηλία Παπαθεοδώρου.
Και πρώτον απ’όλους τον ίδιο τον Κατσικάρη. Ο Βασιλακόπουλος καταλαβαίνει καλά ότι το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο και δεν ευνοεί πειραματισμούς.
Εάν η ΕΟΚ θελήσει να δρομολογήσει διαζύγιο με τον Κατσικάρη, που δεν το πολυβλέπω μετά απ’όλα αυτά, μπορεί να το πράξει διά της πλαγίας οδού, επιλέγοντας μοντέλο «προπονητή πλήρους απασχόλησης».
Ο Φώτης έκοψε αυτή η γέφυρα όταν είπε «si» στην πρόταση της Μούρθια και έφτιαξε τις βαλίτσες του για την Ισπανία. Βεβαίως, η Ομοσπονδία δεν έχει τους πόρους για να δεσμεύσει απόλυτα έναν προπονητή πρώτης γραμμής, εκτός αν κάνει ο ίδιος υποχωρήσεις.
Ξεκαθαρίζω ότι η έννοια «full-time προπονητής» δεν σημαίνει αυτό ακριβώς που περιγράφουν οι λέξεις. Σημαίνει «προπονητής που ζει στην Ελλάδα και δεν φοράει κόκκινη ή πράσινη φόρμα». Καταλαβαινόμαστε, ελπίζω.
Ο Γιαννάκης, στο μεταξύ, προτίμησε να εκτοξεύσει τη μπάλα στην εξέδρα.
«Δεν είναι σωστό να μιλάμε γι’ αυτό», είπε όταν ρωτήθηκε για την Εθνική. «Η ομάδα μόλις επέστρεψε από μια προσπάθεια. Η επιλογή προπονητή είναι δουλειά των ανθρώπων που καθημερινά νοιάζονται για την ομάδα, αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι πρέπει να γίνει».
Ο «δράκος» θέλει πολύ να επιστρέψει, αλλά με τους δικούς του όρους. Δεν πρόκειται φυσικά να παρακαλέσει κανέναν. Το ίδιο ισχύει για τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Στα μισά της προηγούμενης εβδομάδας, γράφτηκε χωρίς να διαψευστεί ότι ο Γιάννης Μπουρούσης μίλησε με τον «πατερούλη» και υποσχέθηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην Εθνική ομάδα.
Από τη στιγμή που ανέλαβε να διευθετήσει το θέμα ο Γ.Βασιλακόπουλος, όλα έγιναν πιο εύκολα. Ο Μπουρούσης δεν θα μπορούσε να του αρνηθεί, εφ’όσον μάλιστα άφησε το ζήτημα να αιωρείται (χωρίς να το κλείσει με τρόπο αρνητικό) τις μέρες του Ευρωμπάσκετ.
Εάν αποχωρούσε, θα άφηνε την Εθνική γυμνή από ψηλούς, αφού η συμμετοχή του Κουφού στο Προολυμπιακό τουρνουά είναι ντε φάκτο αμφίβολη. Πριν στεγνώσει το μελάνι, ο 32χρονος σέντερ έδωσε τα χέρια με την Λαμποράλ και κλείδωσε στο χρονοντούλαπο το όψιμο φλερτ με τους Κινέζους.
Είχε μάλιστα και πρόταση για τρίμηνη συνεργασία με την ΤΣΣΚΑ, αλλά και πρόσκληση από τους Νιου Γιορκ Νικς για συμμετοχή στην προετοιμασία δίχως εγγυημένο συμβόλαιο.
Νομίζω ότι ο Μπουρούσης έκανε το σωστό και χαίρομαι για αυτόν. Η θέση του δεν είναι σε κάποιο ασιατικό «νεκροταφείο ελεφάντων», όπου οι περισσότεροι ξένοι πηγαίνουν για το εφ’άπαξ ή για την αρπαχτή, αλλά στα χαρακώματα της Ευρωλίγκας, για 14η συνεχόμενη χρονιά.
Mάχιμος, σε καλή ομάδα με δυνατότητες διάκρισης, όπως συνήθως. Με γενναιόδωρο συμβόλαιο. Και σε χώρα την οποία ο ίδιος γνωρίζει καλά.
Εκτός κάποιου θριαμβευτικού απροόπτου, οι υποχρεώσεις του στη Βασκόνια θα τελειώσουν αρχές Ιουνίου ή τέλη Μαϊου, οπότε θα έχει χρόνο για να ξεκουραστεί πριν το Προολυμπιακό τουρνουά. Η Εθνική ομάδα θα τον περιμένει και του χρόνου.
Ο Νίκος Ζήσης προσανατολιζόταν –και αυτός- προς την πρόωρη έξοδο. Φαίνεται όμως ότι έχει δεύτερες σκέψεις και αφήνει τον χρόνο να γίνει σύμβουλος.
Ξενιτεμένος εδώ και 10 χρόνια, ο πιστός στρατιώτης Ζήσης βλέπει την Εθνική ως ομφάλιο λώρο του με την πατρίδα και έχει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στολίδι στο βιογραφικό του. Αντιλαμβάνεται ότι τα νεώτερα παιδιά θα χρειαστούν καθοδηγητές, οπότε παίζει άμυνα μέχρι νεωτέρας.
Εχει όμως μπροστά του δύσκολη χρονιά, αφού τα γερμανικά πλέι-οφ ολοκληρώνονται γύρω στις 20 Ιουνίου και η Μπάμπεργκ –ομάδα Ευρωλίγκας- θα διεκδικήσει τον τίτλο ως το τέλος, με τον Ζήση σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η στελέχωση της Εθνικής ομάδας για το καλοκαίρι του 2016 θα είναι αίνιγμα, εξαιτίας της παρατεταμένης διάρκειας των υποχρεώσεων. Τα Προολυμπιακά τουρνουά θα γίνουν 5-10 Ιουλίου και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο στις 6-21 Αυγούστου.
Η διαπραγμάτευση με το ΝΒΑ θα είναι στριφνή υπόθεση, αφού η κόκκινη γραμμή θα πρέπει να μετακινηθεί πολύ πιο πίσω από τα φετινά της όρια (1 Αυγούστου).
Θα έχουμε βέβαια πολλούς συμμάχους σε αυτή την προσπάθεια: Γάλλους, Σέρβους, Ιταλούς, Καναδούς, Μεξικάνους, ακόμα και Σενεγαλέζους και Νεοζηλανδούς. Αλλά το εγχείρημα θα είναι δύσκολο. Καλό θα είναι να έχουμε σχέδιο Β, που να μη περιλαμβάνει τον Κουφό, τους Αντετοκούνμπο και τον Παπανικολάου.
Και ποιος θα παίξει στην Εθνική, αν απουσιάσουν οι «Αμερικανοί» και οι βετεράνοι;
Ο σκληρός πυρήνας περιλαμβάνει τους Καλάθη, Σλούκα, Μάντζαρη, Πρίντεζη και ενδεχομένως Παπανικολάου (αν επιστρέψει στην Ευρώπη), μαζί με τους έμπειρους που ουδέποτε δήλωσαν απρόθυμοι: Καϊμακόγλου, Περπέρογλου, αλλά και Φώτσης, Βασιλειάδης. Εκτός του Σπανούλη, ουδείς κρέμασε τα παπούτσια του, άσχετα αν μερικοί επέστρεψαν μουτρωμένοι από τη Γαλλία.
Στις παλιοσειρές μπορεί να προστεθούν υπό προϋποθέσεις οι Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσανίτης. Δεν είναι εποχή για πείσματα και λοξά βλέμματα. Όλοι ανεξαιρέτως θα βγουν ωφελημένοι, εάν γίνει ομαλά-και ουχί σπασμωδικά- η μετάβαση στη μεθεπόμενη μέρα. Και οι παίκτες και οι προπονητές και η Ομοσπονδία.
Από τους πιο νέους, δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται η παρουσία του Γιάνκοβιτς, του Παππά εφ’όσον γυρίσει γερός και δυνατός, του Αγραβάνη, του Παπαπέτρου, του Σαρικόπουλου, του Κατσίβελη, ελπίζω και του λαβωμένου Μποχωρίδη. Μακάρι να είχαμε και τον Βεζένκοφ.
Ο Χαραλαμπόπουλος, ο Παπαγιάννης και ο Σκουλίδας είναι αυτοί που μεγάλωσαν πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους Εφήβους και Νέους, χωρίς να αποκλείεται η προώθηση άλλων μικρών, όπως ο Μήτογλου ή ο Τολιόπουλος. Τουλάχιστον για τους δύο πρώτους, το βάπτισμα του πυρός πλησιάζει.
Παρακολουθώντας τους φιλικούς αγώνες των προηγούμενων ημερών, συνειδητοποίησα και κάτι που τείνουμε να ξεχνάμε. Στη σκιά των προβολέων, υπάρχει μία εφεδρική δεξαμενή αξιόλογων έμπειρων παικτών, γαλουχημένων στα βαθιά νερά του ελληνικού πρωταθλήματος, ικανών να επωμιστούν ρόλους όπως επωμίστηκαν κάποιοι άλλοι στο δύσκολο λόγω λειψανδρίας Ευρωμπάσκετ του 2009.
Είναι ο Τσαϊρέλης, ο Αθηναίου, ο Καββαδάς, ο Σάκοτα, ο Μπόγρης, ο Μαυροειδής, ο Βουγιούκας, ο Μούρτος, ο Τσόχλας, ο Σαλούστρος, ο Γιαννόπουλος, ο Μαργαρίτης, ο Γλυνιαδάκης, οι ξεχασμένοι Πατ Καλάθης και Μπράμος, ακόμα και ο σχεδόν 40άρης Χαραλαμπίδης.
Και είμαι βέβαιος ότι ξεχνάω αρκετούς. Δεν θυμάμαι να έπαθε κάτι η Εθνική όταν εμπιστεύτηκε τον Καλαμπόκη και τον Ξανθόπουλο...
Υπάρχουν, τέλος, οι Ελληνοαμερικανοί που πέφτουν από τον ουρανό, όπως έπεσε κάποτε ο Γκάλης. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ έβαλε ήδη τα θεμέλια της «γαλανόλευκης» καριέρας του, ενώ ο Ζακ Όγκαστ θα λύσει πολλά προβλήματα όταν αποκτήσει το διαβατήριο. Ήδη φέτος έγιναν οι πρώτες κινήσεις.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου