Διαπιστώνω έναν μηδενικό σεβασμό σε μια ομάδα που πάλεψε με τις δυνάμεις που έχει, που έτρεξε, που έδωσε «μάχες» που κατέθεσε την ψυχή της παρ’ ότι έκανε πολλά και χτυπητά λάθη τα οποία της στέρησαν τη νίκη. Μια ομάδα που την χαρακτήρισαν με πολύ πάθος και έμφαση ως υποδεέστερη ποιοτικά, με λιγότερο λαμπερά ονόματα, με μικρότερη εμπειρία και αξία στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.
Ο μηδενισμός παραμένει μηδενισμός. Και αφορμή αποτελεί η ντε και καλά συζήτηση που πρέπει να γίνει για το γκολ του Μπαρτολίνι. Η προσπάθεια να πειστεί το πανελλήνιο δηλαδή πως υπήρξε επιθετικό φάουλ, πως δεν έπρεπε να μετρήσει το γκολ γιατί ο Βέλλιος και ο Περόνε τόλμησαν να βρεθούν στη μικρή περιοχή (θαρρείς και είναι… άβατο) μπροστά στον αντίπαλο τερματοφύλακα και να μείνουν ακίνητοι. Σωστά. Πρέπει να βγουν να ζητήσουν συγγνώμη και οι δύο.
Είναι αυτή η μανία του να βρει να πει κάτι κάποιος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Αντί να δει τα του οίκου του και να εστιάσει σ’ αυτά (όπως έκανε και προς τιμήν του για παράδειγμα ο Τούντορ) να ψάχνει κάπου να πιαστεί για να πείσει κυρίως τον εαυτό του πως η πραγματικότητα είναι αυτή που έπλασε.
Και κοιτάξτε διαφορά. Στον Ηρακλή υπήρξαν φωνές για το φάουλ που έδωσε ο Κουκουλάκης στο 78’, από το οποίο προήλθε το 2-3. Δεν έγινε όμως ούτε σημαία, ούτε αιτία επανάστασης. Αντίθετα υπάρχει ένας προβληματισμός για τη νέα εντός έδρας ισοπαλία κι ο προβληματισμός έγκειται στο ότι η ομάδα χάλασε την συνολικά θετική-μαχητική της προσπάθεια και παρουσία από τρία παιδαριώδη λάθη που εύκολα θα μπορούσε να είχε αποφύγει. Ένα στο τείχος του φάουλ που άνοιξε για δεύτερο σερί παιχνίδι (κι ας… χοροπηδούσε στον πάγκο ο Νίκος Παπαδόπουλος), ένα στην αργή επιστροφή στην ισοφάριση του 1-1 κι ένα στις διαδοχικές καραμπόλες απ’ όπου προήλθε η ισοφάριση σε 2-2.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου