Ανατρέχω στη μνήμη μου ψάχνοντας ένα παιχνίδι που
να μας προσέφερε αντίστοιχη συγκίνηση και βρίσκω τα "διπλά" σε Ισπανία
και Τουρκία. Το σχόλιο του Α. Σωτηρόπουλου για το θρίαμβο στο Τελ Αβίβ.
Ανατρέχω στη μνήμη μου, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα στο Μπλούμφιλντ…
όχι μόνο εγώ, αλλά και οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι που ήταν στο γήπεδο,
ψάχνοντας ένα παιχνίδι που να μας προσέφερε αντίστοιχη συγκίνηση…
Αν εξαιρέσει κανείς τις μεγάλες διοργανώσεις, το Euro του 2004 και την πρώτη νίκη σε Μουντιάλ, έχω την εντύπωση, πως μπαίνει -σε επίπεδο προκριματικών- στην κατηγορία που είναι το Ισπανία – Ελλάδα 0-1 και Τουρκία – Ελλάδα, επίσης 0-1, από πλευράς συναισθημάτων πάντα. Και για να είμαστε απόλυτα ακριβείς δε, βάζοντας και το αγωνιστικό κομμάτι, περισσότερο μοιάζει με το δεύτερο. Και τότε και τώρα, άψογη αμυντική λειτουργία και στην επίθεση γκολ-ποίημα, όχι καραμπόλα! Τότε μπαλιά-τρύπα στην πλάτη της άμυνας και πλασέ του Αμανατίδη. Τώρα, σόλο που θύμισε…. Μέσι του Νίνη και ωραίο σουτάκι στην απέναντι γωνία. Τίποτα στην τύχη…
Χθες στο γήπεδο εμφανίστηκε μια ομάδα που ήξερε τι ζητούσε και –το κυριότερο- ήξερε και το πώς να το πάρει. Τον τρόπο. Ήταν αριστοτεχνική στημένη, διαβασμένη με κάθε λεπτομέρεια για το παιχνίδι του αντιπάλου της και είχε και στρατηγική, την οποία ακολούθησε ευλαβικά.
Συνάντησα τον Μιχάλη Σηφάκη, έξω από το πούλμαν της εθνικής και του έδωσα συγχαρητήρια για το «διπλό». «Αν και μεταξύ μας δεν τα αξίζεις ρε συ», του είπα μεταξύ σοβαρού κι αστείου. «Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να πιάνεις τη μπάλα σε σουτ, ή να χρειαστεί να επέμβεις. Κάτι σεντρούλες μόνο… εύκολο μεροκάματο σήμερα».
Θέλησα να τον πειράξω, γιατί βλέπετε οι Ισραηλινοί, ήταν επικίνδυνοι και απειλητικοί από τη σέντρα, ως και τη μεγάλη περιοχή. Μετά, είτε δοκίμαζαν κάτι σουτ της απελπισίας, καμιά δεκαριά μέτρα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, είτε σεντρούλες, βούτηρο στο ψωμί του έλληνα γκολκίπερ, είτε στο φινάλε φινάλε, αναλάμβανε δράση το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Παπαδόπουλος και Παπαδόπουλος. Απροσπέλαστοι. Ειδική μνεία αξίζει η αποτελεσματικότητα του νεότερου (Κυριάκος). Βράχος. Όχι ότι ο πρεσβύτερος πήγε πίσω. Στα άκρα, ο Τοροσίδης κατάπιε τον Ραφαέλοφ. Αναμενόμενο. Το στοίχημα ήταν στα αριστερά, όπου ο Ζαραδούκας είχε τον Μπεναγιούν. Πλήρης η εξουδετέρωση του καλύτερου παίκτη των γηπεδούχων και ιδανικό ντεμπούτο για τον παίκτη του Ολυμπιακού Βόλου. Άραγε ο Αρσέν Βενγκέρ, νέος προπονητής του Ισραηλινού, είδε το ματς;
Κι επειδή η άμυνα είναι ομαδική δουλειά, κι όχι μόνο της οπισθοφυλακής, το πρώτο οχυρό έστησαν ο Κατσουράνης, που έκοβε χωρίς φάουλ κι έπειτα έραβε, ξεδιπλώνοντας στον ανοικτό χώρο την ελληνική επίθεση και στη συνέχεια ο Μάκος, ο οποίος κάλυψε και με το παραπάνω την αποχώρηση του Καφέ. Ήταν τρεις τέσσερις φορές εκεί στο κέντρο, που μαζί με Σαμαρά, Νίνη και Σαλπιγγίδη, τα χαφ έπαιζαν τριγωνάκια, σαν σε προπόνηση, χαζεύοντας του Ισραηλινούς. Τέτοια ψυχραιμία.
Και τώρα; Ο Σάντος το έθεσε στη σωστή βάση. Αν δεν νικήσουμε τη Λετονία (η οποία μάλιστα έκανε την έκπληξη με «διπλό» στη Γεωργία), δεν θα έχουμε κάνει τίποτα. Στράφι θα έχει πάει η προσπάθεια Δεν έχει άδικο. Πως όμως; Ο Κατσουράνης θα είναι εκτός με δύο κίτρινες κάρτες, ομοίως και ο Τοροσίδης. Ο Νίνης σούπερ άτυχος με μερική ρήξη χιαστών, ομοίως και ο Καφές. Άρα, μάνι μάνι τέσσερις αλλαγές. Ο Τζιόλης κλήθηκε και ανταποκρίθηκε άμεσα. Αυτή η εθνική ομάδα, απαλλαγμένη από γκρίνιες και βεντετισμούς, έχει εξαιρετικό κλίμα στις τάξεις της και πληθώρα καλών στρατιωτών που –το κυριότερο- γουστάρουν να φοράνε τη φανέλα της.
Μάνι μάνι λοιπόν, τέσσερις αλλαγές στην ενδεκάδα. Και γυρίζει και ο Παπασταθόπουλος, που ως τώρα ήταν τιμωρημένος. Πρόχειρα-πρόχειρα, έτσι, για να κάνουμε κουβέντα, τον βλέπω να ξαναγίνεται παρτενέρ του Αβραάμ, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο να «ντύνεται» Κατσουράνης, άλλωστε έκανε θραύση πέρσι σ’ αυτή τη θέση στη Σάλκε, τον Μάκο να εξαργυρώνει την εξαιρετική εμφάνιση συμπληρώνοντας το τρίγωνο του κέντρου και τον Φετφατζίδη στο θέση του Νίνη. Δεξιά αντί του Τοροσίδη, Βύντρα ή Μανιάτης; Ο Σάντος θα βρει την πιο κατάλληλη λύση, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Άλλωστε, ως την Τρίτη, θα τα ξαναπούμε…
Πηγή: contra.gr
Αν εξαιρέσει κανείς τις μεγάλες διοργανώσεις, το Euro του 2004 και την πρώτη νίκη σε Μουντιάλ, έχω την εντύπωση, πως μπαίνει -σε επίπεδο προκριματικών- στην κατηγορία που είναι το Ισπανία – Ελλάδα 0-1 και Τουρκία – Ελλάδα, επίσης 0-1, από πλευράς συναισθημάτων πάντα. Και για να είμαστε απόλυτα ακριβείς δε, βάζοντας και το αγωνιστικό κομμάτι, περισσότερο μοιάζει με το δεύτερο. Και τότε και τώρα, άψογη αμυντική λειτουργία και στην επίθεση γκολ-ποίημα, όχι καραμπόλα! Τότε μπαλιά-τρύπα στην πλάτη της άμυνας και πλασέ του Αμανατίδη. Τώρα, σόλο που θύμισε…. Μέσι του Νίνη και ωραίο σουτάκι στην απέναντι γωνία. Τίποτα στην τύχη…
Χθες στο γήπεδο εμφανίστηκε μια ομάδα που ήξερε τι ζητούσε και –το κυριότερο- ήξερε και το πώς να το πάρει. Τον τρόπο. Ήταν αριστοτεχνική στημένη, διαβασμένη με κάθε λεπτομέρεια για το παιχνίδι του αντιπάλου της και είχε και στρατηγική, την οποία ακολούθησε ευλαβικά.
Συνάντησα τον Μιχάλη Σηφάκη, έξω από το πούλμαν της εθνικής και του έδωσα συγχαρητήρια για το «διπλό». «Αν και μεταξύ μας δεν τα αξίζεις ρε συ», του είπα μεταξύ σοβαρού κι αστείου. «Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να πιάνεις τη μπάλα σε σουτ, ή να χρειαστεί να επέμβεις. Κάτι σεντρούλες μόνο… εύκολο μεροκάματο σήμερα».
Θέλησα να τον πειράξω, γιατί βλέπετε οι Ισραηλινοί, ήταν επικίνδυνοι και απειλητικοί από τη σέντρα, ως και τη μεγάλη περιοχή. Μετά, είτε δοκίμαζαν κάτι σουτ της απελπισίας, καμιά δεκαριά μέτρα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, είτε σεντρούλες, βούτηρο στο ψωμί του έλληνα γκολκίπερ, είτε στο φινάλε φινάλε, αναλάμβανε δράση το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Παπαδόπουλος και Παπαδόπουλος. Απροσπέλαστοι. Ειδική μνεία αξίζει η αποτελεσματικότητα του νεότερου (Κυριάκος). Βράχος. Όχι ότι ο πρεσβύτερος πήγε πίσω. Στα άκρα, ο Τοροσίδης κατάπιε τον Ραφαέλοφ. Αναμενόμενο. Το στοίχημα ήταν στα αριστερά, όπου ο Ζαραδούκας είχε τον Μπεναγιούν. Πλήρης η εξουδετέρωση του καλύτερου παίκτη των γηπεδούχων και ιδανικό ντεμπούτο για τον παίκτη του Ολυμπιακού Βόλου. Άραγε ο Αρσέν Βενγκέρ, νέος προπονητής του Ισραηλινού, είδε το ματς;
Κι επειδή η άμυνα είναι ομαδική δουλειά, κι όχι μόνο της οπισθοφυλακής, το πρώτο οχυρό έστησαν ο Κατσουράνης, που έκοβε χωρίς φάουλ κι έπειτα έραβε, ξεδιπλώνοντας στον ανοικτό χώρο την ελληνική επίθεση και στη συνέχεια ο Μάκος, ο οποίος κάλυψε και με το παραπάνω την αποχώρηση του Καφέ. Ήταν τρεις τέσσερις φορές εκεί στο κέντρο, που μαζί με Σαμαρά, Νίνη και Σαλπιγγίδη, τα χαφ έπαιζαν τριγωνάκια, σαν σε προπόνηση, χαζεύοντας του Ισραηλινούς. Τέτοια ψυχραιμία.
Και τώρα; Ο Σάντος το έθεσε στη σωστή βάση. Αν δεν νικήσουμε τη Λετονία (η οποία μάλιστα έκανε την έκπληξη με «διπλό» στη Γεωργία), δεν θα έχουμε κάνει τίποτα. Στράφι θα έχει πάει η προσπάθεια Δεν έχει άδικο. Πως όμως; Ο Κατσουράνης θα είναι εκτός με δύο κίτρινες κάρτες, ομοίως και ο Τοροσίδης. Ο Νίνης σούπερ άτυχος με μερική ρήξη χιαστών, ομοίως και ο Καφές. Άρα, μάνι μάνι τέσσερις αλλαγές. Ο Τζιόλης κλήθηκε και ανταποκρίθηκε άμεσα. Αυτή η εθνική ομάδα, απαλλαγμένη από γκρίνιες και βεντετισμούς, έχει εξαιρετικό κλίμα στις τάξεις της και πληθώρα καλών στρατιωτών που –το κυριότερο- γουστάρουν να φοράνε τη φανέλα της.
Μάνι μάνι λοιπόν, τέσσερις αλλαγές στην ενδεκάδα. Και γυρίζει και ο Παπασταθόπουλος, που ως τώρα ήταν τιμωρημένος. Πρόχειρα-πρόχειρα, έτσι, για να κάνουμε κουβέντα, τον βλέπω να ξαναγίνεται παρτενέρ του Αβραάμ, τον Κυριάκο Παπαδόπουλο να «ντύνεται» Κατσουράνης, άλλωστε έκανε θραύση πέρσι σ’ αυτή τη θέση στη Σάλκε, τον Μάκο να εξαργυρώνει την εξαιρετική εμφάνιση συμπληρώνοντας το τρίγωνο του κέντρου και τον Φετφατζίδη στο θέση του Νίνη. Δεξιά αντί του Τοροσίδη, Βύντρα ή Μανιάτης; Ο Σάντος θα βρει την πιο κατάλληλη λύση, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Άλλωστε, ως την Τρίτη, θα τα ξαναπούμε…
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου