Ότι η ομάδα, η Εθνική ομάδα μπάσκετ, ήταν άπειρη το ξέραμε. Άπειρη και ...ανάπηρη, εδώ που τα λέμε, με τόσες απουσίες πρωτοκλασάτων παικτών. Δεν αναφέρομαι στο επίπεδο των παικτών που -τιμή τους- μαζεύτηκαν και πήγαν στη Λιθουανία για το Ευρωμπάσκετ, αλλά στο επίπεδο αυτών που λείπουν, οι οποίοι -υπό φυσιολογικές συνθήκες- θα έπαιρναν όλα αυτά τα ματς της πρώτης φάσης ...παραμάζωμα.
Ξέραμε, λοιπόν, πως υπήρχαν ελλείψεις, ξέραμε πως δεν υπήρχε η υψηλή ποιότητα προηγούμενων χρόνων, ξέραμε και πως ...ταλέντο υπάρχει, εμπειρία όχι. Ξέραμε, εν τέλει, πως υπάρχουν δυνατότητες, αλλά και πως αυτές είναι περιορισμένες. Και, πιθανότατα, μέσα μας ήμασταν προετοιμασμένοι και για ήττες. Και για σφαλιάρες.
Μόνο που ...μας ήρθε ξαφνικά ο ουρανός σφοντύλι, όχι επειδή χάσαμε, αλλά επειδή χάσαμε από τους Σκοπιανούς. Δηλαδή, από έναν Αμερικανό και έντεκα Σκοπιανούς. Και, κυρίως, από τους Σκοπιανούς της εξέδρας. Αυτό μας χάλασε. Ότι πανηγύριζαν εκεί στην εξέδρα αυτοί που δεν θέλαμε να γελάσουν σε βάρος μας. Έτσι;
Αυτή, η συγκεκριμένη ήττα μας χάλασε. Γιατί θά ΄ρθουν κι άλλες στη διοργάνωση, υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά εκείνες θα θα έρθουν ακριβώς έτσι: υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ενώ όταν παίζουμε με τα Σκόπια, επειδή υπάρχει ολόκληρο -ακολουθεί ελληνική λέξη- μπαγκράουντ, οι συνθήκες δεν είναι κατ΄ανάγκην φυσιολογικές.
Τέλος πάντων, χάσαμε. Ένα ματς. Από τα Σκόπια; Ναι, από τα Σκόπια. Αλλά ΕΝΑ ματς. Δεν έχει νόημα να τα ισοπεδώσουμε όλα επειδή συνέβη ό,τι συνέβη και να μας φταίνε όλοι και όλα. Να καταριόμαστε τους «λιποτάκτες» που δεν πήγαν, τους «προδότες» που δεν έκαναν τίποτα να σώσουν την πατρίδα, τους «άχρηστους» που δεν μπορούν και «τι τους θέλει ο Ζούρος;» (μήπως γιατί δεν είχε άλλους;) και τα «Αμερικανάκια» που ξαφνικά δεν είναι Ελληνοαμερικανάκια. Ψυχραιμία. Αθλητισμός είναι. Ούτε λιποτάκτες υπάρχουν, ούτε προδότες. Ούτε, φυσικά, τα Ελληνόπουλα της ομογένειας έχασαν ξαφνικά το ντιενέι τους.
Θα τολμούσα να γράψω πως όλα είναι όπως πριν, αν βέβαια δεν είχαμε χάσει από τα Σκόπια. Ωστόσο, πάλι θα επιμείνω. Ένα ματς χάσαμε σε μια αθλητική διοργάνωση. Όχι τα σύνορά μας. Ούτε φυσικά ο Βουκεφάλας έγινε Ζάσταβα ή το αστέρι της Βεργίνας, μετακόμισε μαζί με ολόκληρη την πόλη της Ημαθίας πάνω από τα σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Πού θέλω να καταλήξω; Πως η πίκρα από ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα δεν πρέπει να μας φτάσει στα άκρα. Δεν πρέπει να απαξιώσουμε, ούτε την Εθνική ούτε αυτά τα παιδιά που πήγαν να παίξουν, επειδή έχασαν ένα ματς. Έστω, ένα ματς από τους Αμερικανοσκοπιανούς. Αυτή είναι η Εθνική μας ομάδα αυτή την περίοδο. Αυτή είναι η Εθνική μας, σκέτο. Αυτήν έχουμε, αυτήν υποστηρίζουμε.
Σάμπως θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω αν της γυρίσουμε την πλάτη ή αν βγάλουμε άχρηστους όλους τους παίκτες; Ή θα γίνουμε πιο Έλληνες αν ξεσπάσουμε σε βάρος της; Αυτό ακριβώς, άλλωστε, δεν θα ήθελαν να συμβεί οι αντίπαλοί μας; Να μας κερδίσουν και να γίνουμε από δυο χωριά.
Ε, ας μην τους κάνουμε και αυτό το χατίρι...
Μέχρι να πάψουμε να μπερδεύουμε τις αθλητικές ήττες με τις εθνικές τραγωδίες και να καταλάβουμε πως αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ως χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει από μια ήττα -έστω από τους Σκοπιανούς- στο μπάσκετ, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Μόνο που ...μας ήρθε ξαφνικά ο ουρανός σφοντύλι, όχι επειδή χάσαμε, αλλά επειδή χάσαμε από τους Σκοπιανούς. Δηλαδή, από έναν Αμερικανό και έντεκα Σκοπιανούς. Και, κυρίως, από τους Σκοπιανούς της εξέδρας. Αυτό μας χάλασε. Ότι πανηγύριζαν εκεί στην εξέδρα αυτοί που δεν θέλαμε να γελάσουν σε βάρος μας. Έτσι;
Αυτή, η συγκεκριμένη ήττα μας χάλασε. Γιατί θά ΄ρθουν κι άλλες στη διοργάνωση, υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά εκείνες θα θα έρθουν ακριβώς έτσι: υπό φυσιολογικές συνθήκες. Ενώ όταν παίζουμε με τα Σκόπια, επειδή υπάρχει ολόκληρο -ακολουθεί ελληνική λέξη- μπαγκράουντ, οι συνθήκες δεν είναι κατ΄ανάγκην φυσιολογικές.
Τέλος πάντων, χάσαμε. Ένα ματς. Από τα Σκόπια; Ναι, από τα Σκόπια. Αλλά ΕΝΑ ματς. Δεν έχει νόημα να τα ισοπεδώσουμε όλα επειδή συνέβη ό,τι συνέβη και να μας φταίνε όλοι και όλα. Να καταριόμαστε τους «λιποτάκτες» που δεν πήγαν, τους «προδότες» που δεν έκαναν τίποτα να σώσουν την πατρίδα, τους «άχρηστους» που δεν μπορούν και «τι τους θέλει ο Ζούρος;» (μήπως γιατί δεν είχε άλλους;) και τα «Αμερικανάκια» που ξαφνικά δεν είναι Ελληνοαμερικανάκια. Ψυχραιμία. Αθλητισμός είναι. Ούτε λιποτάκτες υπάρχουν, ούτε προδότες. Ούτε, φυσικά, τα Ελληνόπουλα της ομογένειας έχασαν ξαφνικά το ντιενέι τους.
Θα τολμούσα να γράψω πως όλα είναι όπως πριν, αν βέβαια δεν είχαμε χάσει από τα Σκόπια. Ωστόσο, πάλι θα επιμείνω. Ένα ματς χάσαμε σε μια αθλητική διοργάνωση. Όχι τα σύνορά μας. Ούτε φυσικά ο Βουκεφάλας έγινε Ζάσταβα ή το αστέρι της Βεργίνας, μετακόμισε μαζί με ολόκληρη την πόλη της Ημαθίας πάνω από τα σύνορα της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Πού θέλω να καταλήξω; Πως η πίκρα από ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα δεν πρέπει να μας φτάσει στα άκρα. Δεν πρέπει να απαξιώσουμε, ούτε την Εθνική ούτε αυτά τα παιδιά που πήγαν να παίξουν, επειδή έχασαν ένα ματς. Έστω, ένα ματς από τους Αμερικανοσκοπιανούς. Αυτή είναι η Εθνική μας ομάδα αυτή την περίοδο. Αυτή είναι η Εθνική μας, σκέτο. Αυτήν έχουμε, αυτήν υποστηρίζουμε.
Σάμπως θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω αν της γυρίσουμε την πλάτη ή αν βγάλουμε άχρηστους όλους τους παίκτες; Ή θα γίνουμε πιο Έλληνες αν ξεσπάσουμε σε βάρος της; Αυτό ακριβώς, άλλωστε, δεν θα ήθελαν να συμβεί οι αντίπαλοί μας; Να μας κερδίσουν και να γίνουμε από δυο χωριά.
Ε, ας μην τους κάνουμε και αυτό το χατίρι...
Μέχρι να πάψουμε να μπερδεύουμε τις αθλητικές ήττες με τις εθνικές τραγωδίες και να καταλάβουμε πως αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ως χώρα έχει σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει από μια ήττα -έστω από τους Σκοπιανούς- στο μπάσκετ, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου