Οκτώβριος, ο σκληρός μήνας. Ερχεται για να
καταστρέψει βεβαιότητες, να επιβεβαιώσει αμφιβολίες, να γεννήσει πάνω σε
κάρβουνα. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος
Είναι και αυτή η... παρέλαση που τουλάχιστον στο εσωτερικό ποδοσφαιρικό
πεδίο λειτουργεί πάντα ως ένα πρώτο δείγμα γραφής του προπονητή.
Οκτώβριος, ο «προπονητοφάγος» μήνας. Οχι ότι οι υπόλοιποι του χρόνου δεν λειτουργούν εις βάρος του τεχνικού. Οχι ότι δεν νιώθει 365 ημέρες τον χρόνο το ηλεκτρικό φορτίο να ανεβαίνει προς το κεφάλι του. Οχι ότι δεν αντιλαμβάνεται τις περίεργες δονήσεις από την καρέκλα στην οποία κάθεται. Απλώς το «προ της παρέλασης» και το «μετά την παρέλαση» είναι ένα σημαντικό μαξιλαράκι για το τι θα πράξει μετά.
Δεν είναι τυχαίο, πάντως, το χρονικό σημείο της όποιας εκπαραθύρωσης γίνεται ή πρόκειται να γίνει. Εχουν συναχθεί τα πρώτα συμπεράσματα, η ομάδα έχει τρέξει ικανοποιητικά χιλιόμετρα ,για να αντιληφθείς εάν όντως τρέχει ή ασθμαίνει μέσα στο γήπεδο. Εαν αυτό που σου παρουσίαζαν παιανίζοντας κατά το καλοκαίρι, έχει σχέση με αυτό που βλέπεις μέσα στο φθινόπωρο. Κάποιες κρίσεις επιβεβαιώνονται, κάποιες άλλες όμως χαντακώνονται.
Συνηθίζουμε να λέμε πως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πλέον «προπονητοφάγο» της Ευρώπης. Κόσμος πάει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται και τέλος δεν έχει το γαϊτανάκι των αλλαγών στις ελληνικές ομάδες. Μπορεί να είναι και σωστός ο χαρακτηρισμός, όμως δεν είναι τελείως ακριβής. Συμβαίνουν και άλλες καρατομήσεις και για λιγότερο προφανείς λόγους.
Αλλωστε, έχει παρέλθει η εποχή όπου ο προπονητής ασχολείται μόνο με το τι θα κάνουν (ή δεν θα κάνουν) οι παίκτες του εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Οφείλει και ο ίδιος πλέον να παίζει... καλή μπάλα και στο τερέν της διοίκησης, των εφημερίδων και του λοιπού κόσμου που περιβάλλει το ποδόσφαιρο.
Για να λύσουμε, πάντως, την παρεξήγηση, στη Super League το... μάρμαρο μέχρι τώρα το έχει πληρώσει μόνο ο Οσκαρ Φερνάντεθ στον Αστέρα Τρίπολης. Ουδείς άλλος. Τριγμοί υπήρξαν στην Κέρκυρα με τον Μπόζινταρ Μπάντοβιτς, αλλά επί του παρόντος μένει στη θέση του. Σεισμοί έχουν προκληθεί στην ΑΕΚ με τον Μανόλο Χιμένεθ, αλλά μάλλον ήταν αναμενόμενοι.
Ο Ισπανός μοιάζει με προπονητή που έχει ντυθεί... ερασιτέχνης μάγος. Με φτηνά υλικά νόμισε πως θα φτιάξει ομάδα-«κούκλα». Τα θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα, όπως φαίνεται από τη μέχρι τώρα τεθλασμένη πορεία της Ενωσης. Φυσικά, δεν μπορεί να φταίει μόνο αυτός, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτός θα την πληρώσει, αφού προηγουμένως τον... πληρώσει η διοίκηση. Και επειδή χρήματα δεν υπάρχουν στα ταμεία, ο Χιμένεθ μένει μέχρι νεωτέρας.
Θα ήταν ενδιαφέρον, εντούτοις, να μπορούσαμε να μάθουμε τι είδους ομάδα θα έφτιαχνε αν μπορούσε να πάρει παίκτες (με τη συνδρομή της διοίκησης βεβαίως) από κάπως ψηλότερο ράφι απ' αυτό που τελικώς «ψώνισε». Και δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι ο Αδαμίδης δεν θα καταφέρει ποτέ να προσφέρει αυτήν την ευκολία σε κάποιον προπονητή. Οπως κι αν λέγεται αυτός!
Προπονητές έρχονται, προπονητές φεύγουν. Αυτή δεν είναι, άλλωστε, η μοίρα του επαγγέλματος; Εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν κατατάσσεται στα βαρέα και ανθυγιεινά; Στην Κάλιαρι ο Ντοναντόνι έφυγε πριν καν ξεκινήσει η Serie A. Στις αρχές Σεπτεμβρίου η Παλέρμο είπε «αντίο» στον Πιόλι και φυσικά μόλις προσφάτως η Ιντερ γλίτωσε από τη λαίλαπα «Γκασπερίνι» και έφερε στο Μιλάνο τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Και να σκεφτεί κανείς πως οι Ιταλοί δεν έχουν κανένα λόγο να ομιλούν για παρέλαση την 28η Οκτωβρίου.
Συμβαίνει και αλλού. Συμβαίνει παντού. Οπου υπάρχει ομάδα, άρα και προπονητής. Ο καθένας βάζει το κεφάλι του στη λαιμητόμο και περιμένει να του συμβεί το μοιραίο! Στο Αμβούργο ο ένας βαθμός σε έξι ματς αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Ενινγκ, στη δε Μαγιόρκα ο εξωαγωνιστικός τσακωμός του Λάουντρουπ με τον δύστροπο Σέρα Φερέρ υποχρέωσε τον Δανό να αποχωρήσει με κατεβασμένο το κεφάλι.
Θα μπορούσαν να είναι περισσότερες οι περιπτώσεις των πρόωρα άνεργων προπονητών. Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και ο Οκτώβρης ακόμη περισσότερα. Ας μη βιαζόμαστε. Το ίδιο κείμενο αν το επεξεργαστούμε έπειτα από καμιά 20αριά ημέρες, πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει δραστικά και σε πολύ περισσότερες ομάδες. Μέχρι τα Χριστούγεννα, που είναι το δεύτερο μαξιλαράκι για τους προπονητές, κάποιοι ήδη θα περιμένουν τον Αγιο Βασίλη να τους φέρει καινούργια ομάδα.
Ελλειψη υπομονής; Στραβός σχεδιασμός και ακόμη πιο στραβή εκτέλεση; Ανθρώπινα λάθη που χαντακώνουν ομάδες; Κακή εκτίμηση υλικού; Αγύριστο κεφάλι που δεν βλέπει τις τρύπες και επιμένει να πέφτει μέσα; Πολλές είναι οι αιτίες που ένας προπονητής για αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή τον πάει. Αυτές είναι οι προφανείς, αλλά σίγουρα κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ιδιάζουσα.
Στην πραγματικότητα έτσι είναι η ζωή. Τόσο απλά. Το να αποφασίσεις να γίνεις προπονητής σημαίνει να αποδεχθείς τον πρώτο σκληρό νόμο της πιάτσας. Τουτέστιν «όπου γης και πατρίς». Σαν τους στρατιωτικούς που βρίσκονται μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι έτοιμοι να γνωρίσουν κάθε γωνιά και εσχατιά της πατρίδας. Οπου το καθήκον καλεί και όπου ο πρόεδρος ζητάει εργατικά χέρια για τον πάγκο της ομάδας του.
Ο δεύτερος σκληρός νόμος λέει πως πρέπει να ζήσεις, για να μη ζήσουν οι άλλοι εις βάρος σου. Για κάθε προπονητή που φεύγει, καμιά δεκαριά προβάλλουν ως αντικαταστάτες. Και ο χορός δεν λέει να σταματήσει. Ανταγωνιστικό είναι, άλλωστε, το επάγγελμα, ως εκ τούτου οφείλουμε να δεχθούμε τις ασταθείς... σταθερές του. Σήμερα είναι ο Χιμένεθ, αύριο ποιος ξέρει και μεθαύριο επίσης ποιος μπορεί να γνωρίζει. Κύκλος είναι η ζωή και όλα τα φέρνει άνω κάτω. Ανω ο ένας προπονητής, κάτω ο άλλος κ.ο.κ.
Πηγή: Goal
Οκτώβριος, ο «προπονητοφάγος» μήνας. Οχι ότι οι υπόλοιποι του χρόνου δεν λειτουργούν εις βάρος του τεχνικού. Οχι ότι δεν νιώθει 365 ημέρες τον χρόνο το ηλεκτρικό φορτίο να ανεβαίνει προς το κεφάλι του. Οχι ότι δεν αντιλαμβάνεται τις περίεργες δονήσεις από την καρέκλα στην οποία κάθεται. Απλώς το «προ της παρέλασης» και το «μετά την παρέλαση» είναι ένα σημαντικό μαξιλαράκι για το τι θα πράξει μετά.
Δεν είναι τυχαίο, πάντως, το χρονικό σημείο της όποιας εκπαραθύρωσης γίνεται ή πρόκειται να γίνει. Εχουν συναχθεί τα πρώτα συμπεράσματα, η ομάδα έχει τρέξει ικανοποιητικά χιλιόμετρα ,για να αντιληφθείς εάν όντως τρέχει ή ασθμαίνει μέσα στο γήπεδο. Εαν αυτό που σου παρουσίαζαν παιανίζοντας κατά το καλοκαίρι, έχει σχέση με αυτό που βλέπεις μέσα στο φθινόπωρο. Κάποιες κρίσεις επιβεβαιώνονται, κάποιες άλλες όμως χαντακώνονται.
Συνηθίζουμε να λέμε πως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πλέον «προπονητοφάγο» της Ευρώπης. Κόσμος πάει, έρχεται, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται και τέλος δεν έχει το γαϊτανάκι των αλλαγών στις ελληνικές ομάδες. Μπορεί να είναι και σωστός ο χαρακτηρισμός, όμως δεν είναι τελείως ακριβής. Συμβαίνουν και άλλες καρατομήσεις και για λιγότερο προφανείς λόγους.
Αλλωστε, έχει παρέλθει η εποχή όπου ο προπονητής ασχολείται μόνο με το τι θα κάνουν (ή δεν θα κάνουν) οι παίκτες του εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Οφείλει και ο ίδιος πλέον να παίζει... καλή μπάλα και στο τερέν της διοίκησης, των εφημερίδων και του λοιπού κόσμου που περιβάλλει το ποδόσφαιρο.
Για να λύσουμε, πάντως, την παρεξήγηση, στη Super League το... μάρμαρο μέχρι τώρα το έχει πληρώσει μόνο ο Οσκαρ Φερνάντεθ στον Αστέρα Τρίπολης. Ουδείς άλλος. Τριγμοί υπήρξαν στην Κέρκυρα με τον Μπόζινταρ Μπάντοβιτς, αλλά επί του παρόντος μένει στη θέση του. Σεισμοί έχουν προκληθεί στην ΑΕΚ με τον Μανόλο Χιμένεθ, αλλά μάλλον ήταν αναμενόμενοι.
Ο Ισπανός μοιάζει με προπονητή που έχει ντυθεί... ερασιτέχνης μάγος. Με φτηνά υλικά νόμισε πως θα φτιάξει ομάδα-«κούκλα». Τα θαύματα όμως δεν γίνονται κάθε μέρα, όπως φαίνεται από τη μέχρι τώρα τεθλασμένη πορεία της Ενωσης. Φυσικά, δεν μπορεί να φταίει μόνο αυτός, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτός θα την πληρώσει, αφού προηγουμένως τον... πληρώσει η διοίκηση. Και επειδή χρήματα δεν υπάρχουν στα ταμεία, ο Χιμένεθ μένει μέχρι νεωτέρας.
Θα ήταν ενδιαφέρον, εντούτοις, να μπορούσαμε να μάθουμε τι είδους ομάδα θα έφτιαχνε αν μπορούσε να πάρει παίκτες (με τη συνδρομή της διοίκησης βεβαίως) από κάπως ψηλότερο ράφι απ' αυτό που τελικώς «ψώνισε». Και δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι ο Αδαμίδης δεν θα καταφέρει ποτέ να προσφέρει αυτήν την ευκολία σε κάποιον προπονητή. Οπως κι αν λέγεται αυτός!
Προπονητές έρχονται, προπονητές φεύγουν. Αυτή δεν είναι, άλλωστε, η μοίρα του επαγγέλματος; Εξαιτίας αυτού του γεγονότος δεν κατατάσσεται στα βαρέα και ανθυγιεινά; Στην Κάλιαρι ο Ντοναντόνι έφυγε πριν καν ξεκινήσει η Serie A. Στις αρχές Σεπτεμβρίου η Παλέρμο είπε «αντίο» στον Πιόλι και φυσικά μόλις προσφάτως η Ιντερ γλίτωσε από τη λαίλαπα «Γκασπερίνι» και έφερε στο Μιλάνο τον Κλαούντιο Ρανιέρι. Και να σκεφτεί κανείς πως οι Ιταλοί δεν έχουν κανένα λόγο να ομιλούν για παρέλαση την 28η Οκτωβρίου.
Συμβαίνει και αλλού. Συμβαίνει παντού. Οπου υπάρχει ομάδα, άρα και προπονητής. Ο καθένας βάζει το κεφάλι του στη λαιμητόμο και περιμένει να του συμβεί το μοιραίο! Στο Αμβούργο ο ένας βαθμός σε έξι ματς αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Ενινγκ, στη δε Μαγιόρκα ο εξωαγωνιστικός τσακωμός του Λάουντρουπ με τον δύστροπο Σέρα Φερέρ υποχρέωσε τον Δανό να αποχωρήσει με κατεβασμένο το κεφάλι.
Θα μπορούσαν να είναι περισσότερες οι περιπτώσεις των πρόωρα άνεργων προπονητών. Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και ο Οκτώβρης ακόμη περισσότερα. Ας μη βιαζόμαστε. Το ίδιο κείμενο αν το επεξεργαστούμε έπειτα από καμιά 20αριά ημέρες, πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει δραστικά και σε πολύ περισσότερες ομάδες. Μέχρι τα Χριστούγεννα, που είναι το δεύτερο μαξιλαράκι για τους προπονητές, κάποιοι ήδη θα περιμένουν τον Αγιο Βασίλη να τους φέρει καινούργια ομάδα.
Ελλειψη υπομονής; Στραβός σχεδιασμός και ακόμη πιο στραβή εκτέλεση; Ανθρώπινα λάθη που χαντακώνουν ομάδες; Κακή εκτίμηση υλικού; Αγύριστο κεφάλι που δεν βλέπει τις τρύπες και επιμένει να πέφτει μέσα; Πολλές είναι οι αιτίες που ένας προπονητής για αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή τον πάει. Αυτές είναι οι προφανείς, αλλά σίγουρα κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και ιδιάζουσα.
Στην πραγματικότητα έτσι είναι η ζωή. Τόσο απλά. Το να αποφασίσεις να γίνεις προπονητής σημαίνει να αποδεχθείς τον πρώτο σκληρό νόμο της πιάτσας. Τουτέστιν «όπου γης και πατρίς». Σαν τους στρατιωτικούς που βρίσκονται μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι έτοιμοι να γνωρίσουν κάθε γωνιά και εσχατιά της πατρίδας. Οπου το καθήκον καλεί και όπου ο πρόεδρος ζητάει εργατικά χέρια για τον πάγκο της ομάδας του.
Ο δεύτερος σκληρός νόμος λέει πως πρέπει να ζήσεις, για να μη ζήσουν οι άλλοι εις βάρος σου. Για κάθε προπονητή που φεύγει, καμιά δεκαριά προβάλλουν ως αντικαταστάτες. Και ο χορός δεν λέει να σταματήσει. Ανταγωνιστικό είναι, άλλωστε, το επάγγελμα, ως εκ τούτου οφείλουμε να δεχθούμε τις ασταθείς... σταθερές του. Σήμερα είναι ο Χιμένεθ, αύριο ποιος ξέρει και μεθαύριο επίσης ποιος μπορεί να γνωρίζει. Κύκλος είναι η ζωή και όλα τα φέρνει άνω κάτω. Ανω ο ένας προπονητής, κάτω ο άλλος κ.ο.κ.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου