Τι διάολο, δε βλέπουμε; Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος.
Μου τηλεφωνεί φίλος από τη Νέα Υόρκη, Έλληνας γιατρός που ζει εκεί τα
τελευταία 15 χρόνια, αλλά παρακολουθεί από πολύ κοντά τα συμβαίνοντα στη
γενέτειρα.
- «Δεν μου λες, κάποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας σε πρόβλημα θεσμών; Τι έκρηξη λαϊκισμού είναι αυτή, τη στιγμή της μάχης για να αποτραπεί η χρεοκοπία; Είναι δυνατόν να αποκαλούν όλους τους βουλευτές λαμόγια και να φωνάζουν να καεί το «μπουρδέλο» η Βουλή; Και αν καεί με τι θα το αντικαταστήσουν; Με στρατόπεδα και λοχίες; Γιατί δεν γράφεις γι’ αυτό;»
Ομολογώ πως είμαι πολύ προβληματισμένος, μήνες τώρα. Όχι με την κυβέρνηση. Εκεί τα πράγματα είναι απλά, φωνάζουν από μόνα τους. Κανένας σχεδιασμός, μηδενική αποφασιστικότητα, κραυγαλέα λάθη, παλινωδίες, γκάφες, ψέματα.
Ο προβληματισμός μου αφορά την αντίδραση σ’ όλα αυτά. Δεν μιλάω για τη σκληρή κριτική που ασκείται -μάλλον επιεική θα τη χαρακτήριζα- ούτε για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και αυριανών ανέργων που βλέπουν τη ζωή τους να συνθλίβεται. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.
Αναφέρομαι στον ακραίο λαϊκισμό που αναπτύσσεται και τροφοδοτείται από κόμματα, συνδικαλιστές και ΜΜΕ ως απάντηση στην κυβερνητική ανικανότητα και, γενικότερα, στα τερατώδη σφάλματα του πολιτικού κόσμου, στα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αναφέρομαι στην ισοπεδωτική λογική που θέλει όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές απατεώνες και τη Βουλή σύμβολο διαφθοράς.
Για να μην παρεξηγηθώ (η εποχή ευνοεί κάθε είδους παρεξήγηση), διευκρινίζω ότι θεωρώ εξοργιστική τη στάση των κομμάτων, κυρίως των μεγάλων, στις σκανδαλώδεις υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Στο ξέφρενο πάρτυ της διαφθοράς η απάντησή τους ήταν η διαιώνιση της ατιμωρησίας -και μέσω του εκτρωματικού νόμου περί ευθύνης υπουργών. Υπάρχουν πολιτικοί που πλούτισαν, απέκτησαν σπίτια -παλάτια, εξοχικές επαύλεις, κότερα. Όλα από μίζες. Πόσοι δικάστηκαν και πήγαν φυλακή; Κανένας.
Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι πολλοί χάιδεψαν αυτιά, έβαλαν το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, διόρισαν απ’ το παράθυρο συγγενείς και φίλους, συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του φαύλου πελατειακού κράτους.
Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι όλοι οι βουλευτές είναι λαμόγια και πρέπει να τους δέρνουμε όπου τους πετυχαίνουμε; Ότι η μηνιαία αποζημίωσή τους πρέπει να φτάσει στο επίπεδο του ανειδίκευτου εργάτη, ώστε να καταλάβουν στο πετσί τους το πού οδήγησαν τον τόπο με τις επιλογές τους; Ότι πρέπει να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και ανυπόδητοι σε ένδειξη μεταμέλειας; Μήπως, αλήθεια, δεν τους χρειαζόμαστε καθόλου; Μήπως αναλάβει κάποιο άλλο Σώμα να νομοθετεί και, τελικά, να κυβερνά; Ένα Σώμα αδιάφθορων και αρίστων; Κάποια φωτισμένη πρωτοπορία; Κάποια ομάδα εκλεκτών, μήπως;
Εκεί είναι που αναρωτιέμαι, τι διάολο, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα; Η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος θέλουμε να μετεξελιχθεί σε χρεοκοπία της ίδιας της Δημοκρατίας; Αν δεν εκτιμούμε αυτούς τους βουλευτές ας εκλέξουμε άλλους, στο χέρι μας είναι. Αν θεωρούμε απαξιωμένα τα κόμματα ας τα καταψηφίσουμε και ας επιβάλλουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Αν πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη ας την αλλάξουμε, ψηφίζοντας άλλη. Αν δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει καμιά μονοκομματική κυβέρνηση ας μη δώσουμε αυτοδυναμία σε κανέναν -ας επιβάλλουμε με την ψήφο μας τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων.
Όσο για τους βουλευτές, εκείνους που εμείς θα έχουμε επιλέξει να μας εκπροσωπούν, ας τους επιτρέψουμε να έχουν αμοιβές που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή και δεν θα τους δημιουργούν την ανάγκη της διαπλοκής με οικονομικά συμφέροντα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: Στην περίπτωση που οι αμοιβές τους μειωθούν δραματικά – λέω δραματικά, δεν λέω καθόλου – στο εξής υποψήφιοι για το Κοινοβούλιο θα είναι, κυρίως, πλούσιοι ή λαμόγια.
Ξέρω, ήδη σκέφτεστε ότι τα βουλευτικά προνόμια δεν εμπόδισαν κάποιους να παίρνουν μίζες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γεγονός. Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα; Με έναν και μόνο τρόπο. Αποκαλύπτοντάς τους και τιμωρώντας τους. Πράγμα που έως τώρα δεν έχει γίνει ποτέ από μια κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτικών – αυτό που ο λαός περιγράφει με τη φράση «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει».
Δύο αποφάσεις θεωρώ κρίσιμες και αναγκαίες: Πρώτον, να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και τα χρόνια της βουλευτικής ιδιότητας να προσμετρώνται ως συντάξιμα στα συνολικά καθενός και καθεμιάς εξ αυτών και δεύτερον, να καταργηθούν οι αμοιβές για την παρουσία των βουλευτών σε Επιτροπές.
Τα γράφω όλα αυτά σήμερα γιατί συμμερίζομαι την ανησυχία του φίλου μου, που πιστεύω ότι είναι και ανησυχία πολλών, πάρα πολλών, συμπολιτών μας. Θα ήταν ολέθριο αν επιτρέπαμε στις δυνάμεις του λαϊκισμού να κυριαρχήσουν και να μετατρέψουν την πολιτική και οικονομική κρίση σε κρίση θεσμών. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δεινών μας, στον λαϊκισμό οφείλεται. Στον λαϊκισμό που δίδαξε τον πολίτη να κινείται σαν ψηφοφόρος και να απαιτεί σαν πελάτης (που έχει πάντα δίκιο).
Πηγή: aixmi.gr
- «Δεν μου λες, κάποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας σε πρόβλημα θεσμών; Τι έκρηξη λαϊκισμού είναι αυτή, τη στιγμή της μάχης για να αποτραπεί η χρεοκοπία; Είναι δυνατόν να αποκαλούν όλους τους βουλευτές λαμόγια και να φωνάζουν να καεί το «μπουρδέλο» η Βουλή; Και αν καεί με τι θα το αντικαταστήσουν; Με στρατόπεδα και λοχίες; Γιατί δεν γράφεις γι’ αυτό;»
Ομολογώ πως είμαι πολύ προβληματισμένος, μήνες τώρα. Όχι με την κυβέρνηση. Εκεί τα πράγματα είναι απλά, φωνάζουν από μόνα τους. Κανένας σχεδιασμός, μηδενική αποφασιστικότητα, κραυγαλέα λάθη, παλινωδίες, γκάφες, ψέματα.
Ο προβληματισμός μου αφορά την αντίδραση σ’ όλα αυτά. Δεν μιλάω για τη σκληρή κριτική που ασκείται -μάλλον επιεική θα τη χαρακτήριζα- ούτε για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και αυριανών ανέργων που βλέπουν τη ζωή τους να συνθλίβεται. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.
Αναφέρομαι στον ακραίο λαϊκισμό που αναπτύσσεται και τροφοδοτείται από κόμματα, συνδικαλιστές και ΜΜΕ ως απάντηση στην κυβερνητική ανικανότητα και, γενικότερα, στα τερατώδη σφάλματα του πολιτικού κόσμου, στα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Αναφέρομαι στην ισοπεδωτική λογική που θέλει όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές απατεώνες και τη Βουλή σύμβολο διαφθοράς.
Για να μην παρεξηγηθώ (η εποχή ευνοεί κάθε είδους παρεξήγηση), διευκρινίζω ότι θεωρώ εξοργιστική τη στάση των κομμάτων, κυρίως των μεγάλων, στις σκανδαλώδεις υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Στο ξέφρενο πάρτυ της διαφθοράς η απάντησή τους ήταν η διαιώνιση της ατιμωρησίας -και μέσω του εκτρωματικού νόμου περί ευθύνης υπουργών. Υπάρχουν πολιτικοί που πλούτισαν, απέκτησαν σπίτια -παλάτια, εξοχικές επαύλεις, κότερα. Όλα από μίζες. Πόσοι δικάστηκαν και πήγαν φυλακή; Κανένας.
Είναι αλήθεια, ακόμη, ότι πολλοί χάιδεψαν αυτιά, έβαλαν το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, διόρισαν απ’ το παράθυρο συγγενείς και φίλους, συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του φαύλου πελατειακού κράτους.
Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι όλοι οι βουλευτές είναι λαμόγια και πρέπει να τους δέρνουμε όπου τους πετυχαίνουμε; Ότι η μηνιαία αποζημίωσή τους πρέπει να φτάσει στο επίπεδο του ανειδίκευτου εργάτη, ώστε να καταλάβουν στο πετσί τους το πού οδήγησαν τον τόπο με τις επιλογές τους; Ότι πρέπει να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και ανυπόδητοι σε ένδειξη μεταμέλειας; Μήπως, αλήθεια, δεν τους χρειαζόμαστε καθόλου; Μήπως αναλάβει κάποιο άλλο Σώμα να νομοθετεί και, τελικά, να κυβερνά; Ένα Σώμα αδιάφθορων και αρίστων; Κάποια φωτισμένη πρωτοπορία; Κάποια ομάδα εκλεκτών, μήπως;
Εκεί είναι που αναρωτιέμαι, τι διάολο, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα; Η χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος θέλουμε να μετεξελιχθεί σε χρεοκοπία της ίδιας της Δημοκρατίας; Αν δεν εκτιμούμε αυτούς τους βουλευτές ας εκλέξουμε άλλους, στο χέρι μας είναι. Αν θεωρούμε απαξιωμένα τα κόμματα ας τα καταψηφίσουμε και ας επιβάλλουμε τη δημιουργία νέων σχηματισμών. Αν πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη ας την αλλάξουμε, ψηφίζοντας άλλη. Αν δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει καμιά μονοκομματική κυβέρνηση ας μη δώσουμε αυτοδυναμία σε κανέναν -ας επιβάλλουμε με την ψήφο μας τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων.
Όσο για τους βουλευτές, εκείνους που εμείς θα έχουμε επιλέξει να μας εκπροσωπούν, ας τους επιτρέψουμε να έχουν αμοιβές που θα τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή και δεν θα τους δημιουργούν την ανάγκη της διαπλοκής με οικονομικά συμφέροντα. Ας μην έχουμε αυταπάτες: Στην περίπτωση που οι αμοιβές τους μειωθούν δραματικά – λέω δραματικά, δεν λέω καθόλου – στο εξής υποψήφιοι για το Κοινοβούλιο θα είναι, κυρίως, πλούσιοι ή λαμόγια.
Ξέρω, ήδη σκέφτεστε ότι τα βουλευτικά προνόμια δεν εμπόδισαν κάποιους να παίρνουν μίζες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι γεγονός. Πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα; Με έναν και μόνο τρόπο. Αποκαλύπτοντάς τους και τιμωρώντας τους. Πράγμα που έως τώρα δεν έχει γίνει ποτέ από μια κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτικών – αυτό που ο λαός περιγράφει με τη φράση «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει».
Δύο αποφάσεις θεωρώ κρίσιμες και αναγκαίες: Πρώτον, να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και τα χρόνια της βουλευτικής ιδιότητας να προσμετρώνται ως συντάξιμα στα συνολικά καθενός και καθεμιάς εξ αυτών και δεύτερον, να καταργηθούν οι αμοιβές για την παρουσία των βουλευτών σε Επιτροπές.
Τα γράφω όλα αυτά σήμερα γιατί συμμερίζομαι την ανησυχία του φίλου μου, που πιστεύω ότι είναι και ανησυχία πολλών, πάρα πολλών, συμπολιτών μας. Θα ήταν ολέθριο αν επιτρέπαμε στις δυνάμεις του λαϊκισμού να κυριαρχήσουν και να μετατρέψουν την πολιτική και οικονομική κρίση σε κρίση θεσμών. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δεινών μας, στον λαϊκισμό οφείλεται. Στον λαϊκισμό που δίδαξε τον πολίτη να κινείται σαν ψηφοφόρος και να απαιτεί σαν πελάτης (που έχει πάντα δίκιο).
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου