To καλύτερο του κόσμου αλλά, ασχολείται κανείς;

To ελληνικό ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός είναι το κορυφαίο μπασκετικό στον κόσμο (πλην ΝΒΑ), αλλά πόσοι έχουν την ηρεμία και τη διάθεση να ασχοληθούν με αυτό, μπροστά σε τόσο σημαντικές πολιτικές εξελίξεις; Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος σχολιάζουν

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Ακόμα κι έτσι, το καλύτερο
Ευτυχώς υπάρχει και μια Ελλάδα που συνεχίζει να αντιστέκεται, έστω κι αν πρόκειται για κάτι δευτερεύων. Διότι ο αθλητισμός είναι ωραίος, χαρίζει σπάνιες συγκινήσεις, όμως δεν μπορεί να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι σε μια κοινωνία.
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, λοιπόν δίνουν στιγμές χαράς στην Ευρωλίγκα και παραμένουν στην ελίτ, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζονται μπροστά τους. Γιατί στην Ελλάδα βρίσκονται και τα όποια προβλήματα, δεν μπορούν να μην τους επηρεάσουν. Η μείωση του μπάτζετ έγινε από την αρχή της σεζόν, αλλά αποδεικνύεται στην πράξη ότι και με λιγότερα χρήματα γίνεται καλά η δουλειά. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται μία νίκη για να προκριθεί στα προημιτελικά και δύο για να πάρει πλεονέκτημα έδρας, ο Ολυμπιακός μία νίκη επί της Γαλατά για να περάσει και ένα... θαύμα για να βγει πρώτος. Αν τον Μάιο βρεθεί η Ελλάδα με δύο ομάδες στο φάιναλ φορ, θα μιλάμε για το θαύμα των... θαυμάτων.
Το πιο σημαντικό είναι ότι και οι δύο αιώνιοι βγάζουν υγεία. Ο Παναθηναϊκός βρήκε αυτό που ήθελε από την ημέρα που επέστρεψαν Περπέρογλου και Τσαρτσαρής και γι αυτό έχει ρεκόρ 3-1. Αν ήταν πιο προσκεκτικός με την Ουνίξ στο ΟΑΚΑ, η πρωτιά δεν θα του ξέφευγε με τίποτα. Τώρα πρέπει να κερδίσει και στη Ρωσία. Οχι ότι δεν μπορεί, αλλά δεν είναι και εύκολο. Οι 14.000 οπαδοί του που βρέθηκαν στις εξέδρες δείχνουν πόσο σταθερή είναι η αγάπη τους για την ομάδα μπάσκετ, σε μια τόσο δύσκολη εποχή.

Από την άλλη πλευρά, αρχίζουν να ζεσταίνονται και οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που από την αρχή της σεζόν γύρισαν την πλάτη. Οι 22χρονοι Ελληνες πρωταγωνιστούν και ο κόσμος ψάχνει για νέα πρόσωπα, για ελληνόπουλα που δεν φοβούνται. Συν τοις άλλοις, Σπανούλης και Πρίντεζης είναι σταθερές αξίες κι όλη αυτή η ταυτότητα που έχει αποκτήσει ο Ολυμπιακός, αρέσει στο κοινό. Προστέθηκε και ο Ντόρσεϊ που ταιριάζει απόλυτα στην ομάδα, η εικόνα είναι πολύ καλή, η πρόκριση είναι στα χέρια του Ολυμπιακού. Χρειάζονται και αποτελέσματα, βέβαια, για να γεμίσει το ΣΕΦ, αλλά ήδη αλλάζει η ψυχολογία.

Πλέον οι δυο τους, ετοιμάζονται για τη δεύτερη φετινή τους σύγκρουση στην Α1. Θα κρίνει και την πρωτιά στην κανονική περίοδο, άρα και το πλεονέκτημα έδρας. Σε σχέση με τον πρώτο γύρο και οι δύο ομάδες είναι βελτιωμένες, ειδικά ο Ολυμπιακός που άλλαξε εντελώς εικόνα και είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικός. Με το ρόστερ του πρώτου γύρου, οι ερυθρόλευκοι δύσκολα θα είχαν τύχη και στο ΣΕΦ, αλλά τώρα πείθουν ότι μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τους πράσινους. Ο δε Παναθηναϊκός, πατάει ακόμα καλύτερα στα πόδια του και εμπνέουν εμπιστοσύνη, δίχως να βρίσκονται σε φουλ φόρμα.

Γι αυτό και το ματς της Κυριακής είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να απολαύσουμε μπάσκετ. Ακόμα και τώρα, η ταλαιπωρημένη Ελλάδα, φιλοξενεί το καλύτερο δίδυμο στην Ευρώπη. Στην αρχή της σεζόν όλα έδειχναν διαφορετικά. Στην πράξη, αποδεικνύεται πως χρειάζεται να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο οι Ευρωπαίοι, για να ξεπεράσουν την αναμέτρηση των αιωνίων...

 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

 

Σκέψεις ανησυχίας!

 

Διακατέχομαι από ενοχική συμπεριφορά και το παραδέχομαι ωμά... Την Κυριακή, που όλη η Ελλάδα θα είναι στους δρόμους και τη Βουλή θα ψηφίζεται (αν φτάσουμε έως εκεί) η δανειακή σύμβαση, εμείς θα ασχολούμαστε με το δικό μας μικρόκοσμο, το ομορφότερο μεν, αλλά επουσιώδες ζήτημα για τη ζωή και την ευημερία ενός ανθρώπου, το μπάσκετ.

Ειλικρινά, στροβιλίζομαι γύρω από έναν αόρατο άξονα... Αυτή τη στιγμή, που γράφω τούτες τις κουβέντες, ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης ανακοινώνουν ότι παραιτούνται μεν, αλλά υπερψηφίζουν τους όρους της δανειακής σύμβασης... Λίγα λεπτά νωρίτερα, οι βουλευτές του ΛΑΟΣ είχαν παραιτηθεί. Οι Ευρωπαίοι εταίροι (αλήθεια δε ντρεπόμαστε να τους αποκαλούμε έτσι ακόμα, δεν έχουμε τη στοιχειώδη ευθιξία να καθιερώσουμε -έστω και για τους τύπους- μία άλλη λέξη;) πιέζουν, η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας κι εμείς πρέπει να ασχοληθούμε με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο κτλ κτλ... Ο αθλητισμός είναι διαφυγή ναι, δεν είναι όμως λύση. Και δεν είμαι σίγουρος, μα καθόλου σίγουρος, αν ως λαός οφείλουμε, τούτη τη στιγμή, να ασχολούμαστε με τη διαφυγή, αλλά αποκλειστικά και μόνο με την ...αποφυγή! Αν υπάρχει! Ομολογώ ότι ανησυχώ! Οχι γιατί φοβάμαι μήπως γίνουμε Αίγυπτος με την οποία μπορεί να υπάρχουν πολλά κοινά σημεία, αλλά εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες... Από την ημέρα εκείνη που για λογαριασμό του DOWNΤΟWN είχα την τιμή να μιλήσω με τον Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, τον άνθρωπο που ουσιαστικά άναψε τη σπίθα του εμφυλίου στη γειτονική πρώην Γιουγκοσλαβία, μέσα από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, στη διάρκεια ενός μεγάλο ντέρμπι, Ντιναμό Ζάγκρεμπ – Ερυθρός Αστέρας, έχω διαρκώς στο μυαλό μου την ανησυχία ότι οι μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις είναι δυνατόν να έρθουν μέσα από έναν αθλητικό χώρο. Εκεί όπου η μαζικότητα και ο όχλος κυριεύουν ακόμα και τους πιο νηφάλιους (πλην βασανισμένους) εγκεφάλους.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τον Ιανουάριο του 2011, η κλωτσιά του Μπόμπαν σε έναν αστυνομικό, τη στιγμή που προσπαθούσε να “αιχμαλωτίσει” έναν οπαδό της Ντιναμό, συγκαταλέγεται από το CNN στα πέντε κορυφαία γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο όπως τον γνωρίζαμε.

Υπό κανονικές συνθήκες, η προσοχή όλων θα έπρεπε να είναι στραμμένη στο μεγάλο ντέρμπι της Κυριακής, όπου δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης θα μονομαχήσουν στο κορυφαίο -με διαφορά ετών φωτός από το επόμενο- ντέρμπι της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου ολόκληρου, πλην ΝΒΑ. Με τις αναμετρήσεις της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ γελάει ο κόσμος εδώ και χρόνια πια, η Μπολόνια και οι ομάδες της δεν υπάρχουν στο χάρτη, μακριά από την Ευρώπη το επίπεδο δε μπορεί να συγκριθεί με το δικό μας (το ευρωπαϊκό), άρα κυρίες και κύριοι, αναμφίβολα είναι το κορυφαίο μπασκετικό ντέρμπι στον κόσμο (πλην ΝΒΑ επαναλαμβάνω).

Κι όμως, η αγωνία μας, το ενδιαφέρον μας, το άγχος μας δεν αφορά σε αυτόν τον αγώνα, ούτε στον τρόπο με τον οποίο θα το παρουσιάσουμε από τα Μέσα στα οποία εργαζόμαστε... Ισως -πια- να μην μας απασχολεί καν το αποτέλεσμα. Διότι όποιο κι αν είναι αυτό, οι δύο ομάδες θα ξαναβρεθούν... Κι όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, ουδείς, μα ουδείς, ούτε καν οι ...Μερκοζί, μπορούν να προβλέψουν πόσο ίδια, ή πόσο αλλαγμένη θα είναι η χώρα μας.

Δεν κινδυνολογώ, ίσα ίσα το απεχθάνομαι. Είναι όμως, η σκληρή πραγματικότητα. Από τη στιγμή μάλιστα, που το μέλλον όλων μας έχει παραδοθεί στα χέρια μερικών ανθρώπων, ανίκανων, άσχετων και υπόδουλων των προσωπικών συμφερόντων τους.

Αυτά για τώρα... Πριν τον αγώνα θα τα ξαναπούμε... Μπασκετικά εκείνη τη φορά... Απλά ελπίζω να έχουμε το κουράγιο (χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα βεβαίως) να ασχοληθούμε με το άθλημα που αγαπάμε, τις δύο από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και τους δύο κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης. Ναι, αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα της μιζέριας, της απαξίωσης, της φτώχειας και της ανέχειας... Θα μπορούσαν αμφότεροι να βγάζουν πολλαπλάσια χρήματα οπουδήποτε αλλού... Και να μην δεχτούν την καλοκαιρινή μείωση των μπάτζετ. Κι όμως, οι δυο τους, επέλεξαν να μείνουν στην Ελλάδα, γυρνώντας την πλάτη στα εκατομμύρια των “μνηστήρων” και ιδιαίτερα των γειτόνων, των Τούρκων. Ε, αυτός είναι ένας μικρός λόγος για να αισθανόμαστε, ως λαός (κι όχι μόνο ως μπασκετική κοινότητα) περήφανοι.

 

Υ.Γ. Διαβάζω παντού για την αποτυχία των Τούρκων, για την ανοησία που τους διακατέχει, για την άγνοιά τους σχετικά με τον τρόπο που χτίζονται οι ομάδες. Σωστά είναι όλα αυτά! Ερωτώ όμως: Αν εσείς ήσασταν πρόεδρος της Εφές, η της Φενέρ και είχατε όλα τα εκατομμύρια του κόσμου να ξοδέψετε, ποιον θα προσλαμβάνατε ως προπονητή; Αν μου βρείτε έστω μία καλύτερη -ρεαλιστική- επιλογή, θα σας βγάλω το καπέλο... Διότι κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και πιο δύσκολο απ'οσο φαίνονται. Εστω κι αν είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!

πηγή: gazzetta.gr