Tον Αλεσάντρο Νέστα τον έχω δει να κάνει ντεμπούτο. Το 1993-94 ήταν
αρχηγός της ομάδας των μικρών που κέρδισαν το πρωτάθλημα Νέων, με
συμπαίκτες τότε τον Μάρκο Ματεράτσι (η Λάτσιο είχε προπονητή τον πατέρα
του) και τον Μάρκο Ντι Βάιο (σκόρερ ράτσας πριν καλά καλά κλείσει τα 17
του). Κάτι μήνες αργότερα σε μια προπόνηση έσπασε το πόδι του Πολ
Γκασκόιν που η Λάτσιο είχε αποκτήσει με ένα σωρό λεφτά έναν χρόνο πριν.
Θυμάμαι ότι ο Ντίνο Τζοφ είχε υπερασπιστεί τότε τον 17χρονο Νέστα,
λέγοντας ότι θα γίνει φόβος και τρόμος των επιθετικών και ότι μπορεί να
χάσαμε τον Γκασκόιν για κάποιους μήνες, αλλά κανείς ποτέ δεν θα
κοντράρει τον Νέστα, αν δε θέλει να καταλήξει στο νοσοκομείο.
Παιδί
O Mάρκο Αμπροζίνι είναι παιδί της Μίλαν. Δύο φορές έφυγε από εκεί, την πρώτη στα δεκαεπτά του για να πάει δανεικός στην Τσεζένα από την οποία αποκτήθηκε και τη δεύτερη στα 21 του για να πάει δανεικός στη Βιτσέντσα και να γίνει άνδρας. Η δουλειά του ήταν πάντοτε αμυντικός χαφ και τίμιος αναπληρωματικός. Αν εξαιρέσεις δύο πρωτάθλημα στα οποία αγωνίστηκε ως βασικός, σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια που ήταν στο Μιλανέλο (και ήταν μάλιστα πάρα πολλά) η αποστολή του ήταν να κάθεται στον πάγκο και να είναι έτοιμος. Υπήρξε αναπληρωματικός του Ράικαρντ, του Αλμπερτίνι, του Ρού Κόστα, του Πίρλο, του Γκατούζο και τώρα του Φαν Μπόμελ. Αυτή η ειδικότητα δεν του στέρησε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην εθνική Ιταλίας, όπου πάλι ήταν αναπληρωματικός διάφορων. Στο Μιλάνο τον αγαπάνε για ένα του ιστορικό γκολ: το είχε πετύχει στην PSV του Χίντινκ και είχε δώσει στη Μίλαν μια πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ένα βράδυ που υπνωτισμένη από τους Ολλανδούς τα είχε κάνει όλα λάθος.
Ταγμένος
Τον Νέστα η Μίλαν τον ήθελε από τότε που ήταν 18 χρόνων: ο Μπαρέζι και ο Κοστακούρτα κάθε φορά που τον είχαν αντίπαλο έλεγαν πως η θέση του είναι δίπλα τους. Από τη Λάτσιο η Μίλαν είχε αποκτήσει τον Τασότι: στη Λάτσιο το ήξεραν όλοι ότι ο Αλέξανδρος αργά ή γρήγορα θα καταλήξει εκεί. Οι Ιταλοί έχουν μια ωραία λέξη για τον παίκτη που έχει ένα σίγουρο προορισμό: τον λένε «predestinato», ταγμένο από τη μοίρα. Η μοίρα του Νέστα ήταν η Μίλαν, αλλά πριν πάει εκεί πέτυχε εναντίον της το πρώτο γκολ που είχε βάλει στη ζωή του: το 1998, στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, η Λάτσιο πήρε το τρόπαιο από τους «ροσονέρι», με τον διεθνή αμυντικό της να σκοράρει από κόρνερ.
Μορφή
Ο Αμπροζίνι εξελίχθηκε με τον καιρό στα αποδυτήρια της Μίλαν σε ένα είδος ιερατικής μορφής. Ολοι τον άκουγαν αναγνωρίζοντάς του ότι χάρισε στην ομάδα μια καριέρα που θα μπορούσε οπουδήποτε αλλού να είναι μεγαλύτερη. Η μονιμότητά του στον πάγκο λειτουργούσε πάντοτε ως ένα παράδειγμα επαγγελματικής συμπεριφοράς και αδικίας: όταν κάποιος γκρίνιαζε, η μόνιμη απάντηση οπαδών και διοικούντων είναι ότι πρέπει να παραδειγματιστεί από τον Αμπροζίνι, που μολονότι αδικείται δεν απαιτεί, δεν ζητάει και βάζει την ομάδα πάνω από όλα. Και φέτος τα παιγνίδια του δεν ήταν πολλά, όμως όταν παραμονές του ματς με την Μπαρτσελόνα διαπιστώθηκε ότι ο ακούραστος Φαν Μπόμελ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όλοι ήταν βέβαιοι πως ο Αμπροζίνι τη δουλειά του θα την κάνει και με το παραπάνω.
Πλέον
Ο Νέστα είναι πλέον 36 χρόνων. Από το 2006 ταλαιπωρείται και μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία: το 2008 δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς –άλλος θα τα παρατούσε. Ο Αμπροζίνι έφτασε τα 34: όταν η σεζόν ξεκίνησε, είχε μπροστά του τέσσερις παίκτες που αγωνίζονταν στη θέση του –χαρά στην υπομονή του. Τα δύο αυτά γερόντια την Τετάρτη το βράδυ περιόρισαν τον Μέσι και φρέναραν την Μπαρτσελόνα. Ο Νέστα βγήκε στο 75' κατάκοπος, αλλά όρθιος. Ο Αμπροζίνι έμεινε μέχρι τέλος να μοιράζει τάκλιν και να βάζει τις φωνές στους υπόλοιπους.
Ράτσα
Ποδόσφαιρο είναι κι αυτό: να μην τα παρατάς, να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι, να κάνεις τους άλλους να θαυμάζουν το τι ράτσα παίκτης είσαι. Ράτσα Μίλαν, 100%...
Παιδί
O Mάρκο Αμπροζίνι είναι παιδί της Μίλαν. Δύο φορές έφυγε από εκεί, την πρώτη στα δεκαεπτά του για να πάει δανεικός στην Τσεζένα από την οποία αποκτήθηκε και τη δεύτερη στα 21 του για να πάει δανεικός στη Βιτσέντσα και να γίνει άνδρας. Η δουλειά του ήταν πάντοτε αμυντικός χαφ και τίμιος αναπληρωματικός. Αν εξαιρέσεις δύο πρωτάθλημα στα οποία αγωνίστηκε ως βασικός, σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια που ήταν στο Μιλανέλο (και ήταν μάλιστα πάρα πολλά) η αποστολή του ήταν να κάθεται στον πάγκο και να είναι έτοιμος. Υπήρξε αναπληρωματικός του Ράικαρντ, του Αλμπερτίνι, του Ρού Κόστα, του Πίρλο, του Γκατούζο και τώρα του Φαν Μπόμελ. Αυτή η ειδικότητα δεν του στέρησε την ευκαιρία να αγωνιστεί στην εθνική Ιταλίας, όπου πάλι ήταν αναπληρωματικός διάφορων. Στο Μιλάνο τον αγαπάνε για ένα του ιστορικό γκολ: το είχε πετύχει στην PSV του Χίντινκ και είχε δώσει στη Μίλαν μια πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ένα βράδυ που υπνωτισμένη από τους Ολλανδούς τα είχε κάνει όλα λάθος.
Ταγμένος
Τον Νέστα η Μίλαν τον ήθελε από τότε που ήταν 18 χρόνων: ο Μπαρέζι και ο Κοστακούρτα κάθε φορά που τον είχαν αντίπαλο έλεγαν πως η θέση του είναι δίπλα τους. Από τη Λάτσιο η Μίλαν είχε αποκτήσει τον Τασότι: στη Λάτσιο το ήξεραν όλοι ότι ο Αλέξανδρος αργά ή γρήγορα θα καταλήξει εκεί. Οι Ιταλοί έχουν μια ωραία λέξη για τον παίκτη που έχει ένα σίγουρο προορισμό: τον λένε «predestinato», ταγμένο από τη μοίρα. Η μοίρα του Νέστα ήταν η Μίλαν, αλλά πριν πάει εκεί πέτυχε εναντίον της το πρώτο γκολ που είχε βάλει στη ζωή του: το 1998, στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, η Λάτσιο πήρε το τρόπαιο από τους «ροσονέρι», με τον διεθνή αμυντικό της να σκοράρει από κόρνερ.
Μορφή
Ο Αμπροζίνι εξελίχθηκε με τον καιρό στα αποδυτήρια της Μίλαν σε ένα είδος ιερατικής μορφής. Ολοι τον άκουγαν αναγνωρίζοντάς του ότι χάρισε στην ομάδα μια καριέρα που θα μπορούσε οπουδήποτε αλλού να είναι μεγαλύτερη. Η μονιμότητά του στον πάγκο λειτουργούσε πάντοτε ως ένα παράδειγμα επαγγελματικής συμπεριφοράς και αδικίας: όταν κάποιος γκρίνιαζε, η μόνιμη απάντηση οπαδών και διοικούντων είναι ότι πρέπει να παραδειγματιστεί από τον Αμπροζίνι, που μολονότι αδικείται δεν απαιτεί, δεν ζητάει και βάζει την ομάδα πάνω από όλα. Και φέτος τα παιγνίδια του δεν ήταν πολλά, όμως όταν παραμονές του ματς με την Μπαρτσελόνα διαπιστώθηκε ότι ο ακούραστος Φαν Μπόμελ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όλοι ήταν βέβαιοι πως ο Αμπροζίνι τη δουλειά του θα την κάνει και με το παραπάνω.
Πλέον
Ο Νέστα είναι πλέον 36 χρόνων. Από το 2006 ταλαιπωρείται και μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία: το 2008 δεν αγωνίστηκε σε κανένα ματς –άλλος θα τα παρατούσε. Ο Αμπροζίνι έφτασε τα 34: όταν η σεζόν ξεκίνησε, είχε μπροστά του τέσσερις παίκτες που αγωνίζονταν στη θέση του –χαρά στην υπομονή του. Τα δύο αυτά γερόντια την Τετάρτη το βράδυ περιόρισαν τον Μέσι και φρέναραν την Μπαρτσελόνα. Ο Νέστα βγήκε στο 75' κατάκοπος, αλλά όρθιος. Ο Αμπροζίνι έμεινε μέχρι τέλος να μοιράζει τάκλιν και να βάζει τις φωνές στους υπόλοιπους.
Ράτσα
Ποδόσφαιρο είναι κι αυτό: να μην τα παρατάς, να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι, να κάνεις τους άλλους να θαυμάζουν το τι ράτσα παίκτης είσαι. Ράτσα Μίλαν, 100%...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου