Πρώτο τραπέζι πίστα, σε πιτσαρία απέναντι στην τηλεόραση. Δίπλα
τέσσερις πιτσιρικάδες Ιταλοί να φωνάζουν στο ξεκίνημα του ματς κάθε φορά
που η μπάλα πλησίαζε στον Μπαλοτέλι «Μάαααριο».
Κάθε λαός έχει τον δικό του τρόπο στα επιφωνήματα. Σχεδόν όμως πριν από τις εννιάμισι είχε αρχίσει η μετάδοση μιας υποτυπώδους τελετής λήξης για να θυμηθούμε λίγο την κυρία Γιάννα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και την ισχυρή Ελλάδα του 2004. Δεν ξέρω πόση τηλεθέαση είχε ο τελικός, σίγουρα όμως θα ήταν ιδιαίτερα υψηλή.
Αυτό που είδα όμως από πρώτο χέρι ήταν ότι δεν υπήρχαν διαφημίσεις. Για ελάχιστες μιλάμε, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γι' αυτό και μεταδόθηκε σχεδόν ολόκληρο το τελετουργικό. Κάποιες λίγες διαφημίσεις υπήρξαν στο ημίχρονο. Μια εταιρεία αθλητικών ειδών και οι χορηγοί της δικιάς μας εθνικής ομάδας, που ακόμα είναι στην επικαιρότητα. Και δεν τα λέω αυτά επειδή λυπάμαι την ΕΡΤ ή ανησυχώ για την τύχη της.
Ας είναι καλά για τη δημόσια τηλεόραση, όπως την αποκαλούσε ο Αντώνης Κατσαρός, επειδή το «κρατική» το θεωρούσε υποτιμητικό, η ΔΕΗ. Μέχρι και στα ρολόγια στους τάφους των νεκροταφείων επιβάλλεται το σχετικό τέλος. Κάνω αναφορά στο ελάχιστο μέγεθος της διαφήμισης για να αναδείξω το μέγεθος της κρίσης.
Σε μια χώρα που καταρρέει και η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή είναι είδος προς εξαφάνιση, ποιος να ρίξει λεφτά στη διαφήμιση; Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο τελικός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος να έχει τόση εμπορική αξία όση σχεδόν και «Ο θρύλος του εκλεκτού» που παιζότανε την ίδια ώρα στη ΝΕΤ.
Και το «Ταξίδι στην άκρη του κόσμου» στην ΕΤ3. Μπορεί λοιπόν σ' αυτές τις δεύτερες εκλογές να καταφέραμε να κάνουμε κυβέρνηση. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και τη στήριξη τριών κομμάτων. Μπορεί ο Τσίπρας της δραχμής να μην αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στο Μαξίμου.
Μπορεί να έχουμε ισχυρό πρωθυπουργό που αν και δεν μπορεί να μπει σε αεροπλάνο και να πάει στο γραφείο του μπορεί να ασκεί τα καθήκοντά του από το σπίτι του και με δεμένο το ένα μάτι. Ολα αυτά τα «μπορεί» όμως δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε την κρίση. Ωραίο το ματς λοιπόν. Ωραίος ο Τόρες που μπήκε στο τέλος κι ανέβασε το σκορ στο 4-0, αλλά το μαγαζί που ακούει στο όνομα Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία οδεύει ολοταχώς και στην πτώχευση. Στον τελικό όσοι είχαν πιστέψει στην Ιταλία, κι ήταν και οι περισσότεροι, μάλιστα πήγαν για βρούβες. Ούτε Αγγλία ήταν η Ισπανία ούτε η Ιταλία.
Κέρδισε λοιπόν ο καλύτερος και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Και μπορεί στο τέλος του ματς ο Κιελίνι και κάποιοι άλλοι να κλαίγανε με μαύρο δάκρυ, αλλά όταν την επόμενη μέρα κάνεις τον απολογισμό, λες ότι σαν Ιταλία τα πήγα μια χαρά. Αυτή η καταραμένη η Ελλάδα είναι που δεν σου δίνει έστω και κάτι να πιαστείς. Αυτά.
Ουδείς απώλεσε τη σοβαρότητα για να τη βρουν οι δυο τους στον δρόμο
ΡΕΠΟ είχε σχετικά με τους τσαμπουκάδες το Σαββατοκύριακο ο Βαγγέλης κι ανέλαβε να τον αντικαταστήσει ο Νίκος. Αντί για τον Μαρινάκη, λοιπόν, πλακώθηκε με τον Αλαφούζο (φωτό) ο Χατζηνικολάου. Κι επειδή είναι ευπρεπείς άνθρωποι, βέβαια, δεν πιαστήκανε στα χέρια. «Λόγια ανταλλάξαμε βαριά», όπως λέει και το τραγούδι με τη Στέλλα Χασκίλ, μέσω του Τουίτερ.
Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι που είναι: «Ο Real FM ξεκίνησε αντιπαναθηναϊκό πάρτι» ξεκίνησε ο Γιάννης. «Αστειότητες» απάντησε ο Νίκος. «Ο σταθμός διαδίδει αθλιότητες» ανταπάντησε ο Γιάννης, «Ντροπή, είσαι εμπαθής» ξιφούλκησε ο Νίκος. «Κύριε Νίκο, είστε εμπαθής, εμπρηστικός και αντιπαναθηναϊκός».
«Δεν είμαι αντι-τίποτα» επισήμανε ο Νίκος. «Απλώς αντιπαναθηναϊκός» πρόσθεσε ο Αλαφούζος. «Ντροπή, δίνεις γραμμή στους φανατικούς» ήταν η οργισμένη αντίδραση του Χατζηνικολάου. «Ντροπή είναι η παραπληροφόρηση» ήταν η τελευταία λέξη του Αλαφούζου. Κι όλα αυτά με αφορμή ρεπορτάζ του Real FM για τον Λέτο, που από πλευράς Αλαφούζου κρίθηκε σαν ανφέρ. Κάλλιστα θα μπορούσες να πεις τα παιδία παίζει.
Αν επρόκειτο βέβαια, για δωδεκάχρονους ή δεκαπεντάχρονους. Εδώ όμως πρόκειται για μεσήλικες, για επιχειρηματίες, που ένα μίνιμουμ σοβαρότητας όφειλαν να διαθέτουν. Προφανώς όμως ουδείς απώλεσε τη σοβαρότητα για να τη βρουν στον δρόμο οι κ. Αλαφούζος, Χατζηνικολάου και να την αποκτήσουν.
Είναι οραματιστής...
ΚΑΙ να θέλεις λοιπόν να τον αφήσεις του Αλαφούζο, δεν σ' αφήνει αυτός. Τα όρια της γραφικότητας είναι πλέον πολύ κοντά. Μ' αυτή την καθημερινή ενασχόληση με το Τουίτερ. Επειδή όμως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είχε καμία σημασία το τι λέει κάποιος. Μετράει ποιος είναι αυτός που το λέει. Αν τα ίδια που λέει ο Αλαφούζος τα έλεγε κάποιος άλλος, θα τον αποκαλούσαν γραφικό. Και νούμερο. Οπως τον Τροχανά, όταν είχε αναπτύξει το ίδιο σχεδόν σχέδιο για την ΑΕΚ. Ο Αλαφούζος όμως περνάει στο ντούκου.
«Πόσο εφικτό είναι αυτή την εποχή να βρεθούν 15 εκατομμύρια ευρώ σ' έναν μήνα;» ήταν η ερώτηση που υποβλήθηκε. Ιδού η απάντηση: «Εμείς στον Παναθηναϊκό προκαλούμεθα με την υλοποίηση του αδύνατου: Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός». Κι αμέσως μετά δίνει τη χαριστική βολή: «Αν όμως δεν πιστέψουμε ότι θα φτάσουμε στα άστρα, πώς θα το καταφέρουμε;».
Ιδού λοιπόν το τεράστιο μέγεθος της φιλοσοφικής διανόησης του ανδρός. Ιδού που τα φαινόμενα απατούν. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι ένας κοινός, ένας πεζός άνθρωπος. Είναι ένας οραματιστής. Είναι ένα μεγάλο παιδί που με αφορμή τον Παναθηναϊκό ξαναμετράει τ' άστρα του Μενέλαου Λουντέμη.
Θεμελιώνουμε νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες.
-Γιάννης Αλαφούζος
Ερώτηση: Μετά από Μαρινάκη και Χατζηνικολάου, μήπως έχει σειρά να τσακωθεί με τον Αλαφούζο και ο Τσουκαλάς;
Πηγή: Goal
Κάθε λαός έχει τον δικό του τρόπο στα επιφωνήματα. Σχεδόν όμως πριν από τις εννιάμισι είχε αρχίσει η μετάδοση μιας υποτυπώδους τελετής λήξης για να θυμηθούμε λίγο την κυρία Γιάννα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και την ισχυρή Ελλάδα του 2004. Δεν ξέρω πόση τηλεθέαση είχε ο τελικός, σίγουρα όμως θα ήταν ιδιαίτερα υψηλή.
Αυτό που είδα όμως από πρώτο χέρι ήταν ότι δεν υπήρχαν διαφημίσεις. Για ελάχιστες μιλάμε, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γι' αυτό και μεταδόθηκε σχεδόν ολόκληρο το τελετουργικό. Κάποιες λίγες διαφημίσεις υπήρξαν στο ημίχρονο. Μια εταιρεία αθλητικών ειδών και οι χορηγοί της δικιάς μας εθνικής ομάδας, που ακόμα είναι στην επικαιρότητα. Και δεν τα λέω αυτά επειδή λυπάμαι την ΕΡΤ ή ανησυχώ για την τύχη της.
Ας είναι καλά για τη δημόσια τηλεόραση, όπως την αποκαλούσε ο Αντώνης Κατσαρός, επειδή το «κρατική» το θεωρούσε υποτιμητικό, η ΔΕΗ. Μέχρι και στα ρολόγια στους τάφους των νεκροταφείων επιβάλλεται το σχετικό τέλος. Κάνω αναφορά στο ελάχιστο μέγεθος της διαφήμισης για να αναδείξω το μέγεθος της κρίσης.
Σε μια χώρα που καταρρέει και η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή είναι είδος προς εξαφάνιση, ποιος να ρίξει λεφτά στη διαφήμιση; Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο τελικός Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος να έχει τόση εμπορική αξία όση σχεδόν και «Ο θρύλος του εκλεκτού» που παιζότανε την ίδια ώρα στη ΝΕΤ.
Και το «Ταξίδι στην άκρη του κόσμου» στην ΕΤ3. Μπορεί λοιπόν σ' αυτές τις δεύτερες εκλογές να καταφέραμε να κάνουμε κυβέρνηση. Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να έχει σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και τη στήριξη τριών κομμάτων. Μπορεί ο Τσίπρας της δραχμής να μην αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στο Μαξίμου.
Μπορεί να έχουμε ισχυρό πρωθυπουργό που αν και δεν μπορεί να μπει σε αεροπλάνο και να πάει στο γραφείο του μπορεί να ασκεί τα καθήκοντά του από το σπίτι του και με δεμένο το ένα μάτι. Ολα αυτά τα «μπορεί» όμως δεν μπορούνε να αντιμετωπίσουνε την κρίση. Ωραίο το ματς λοιπόν. Ωραίος ο Τόρες που μπήκε στο τέλος κι ανέβασε το σκορ στο 4-0, αλλά το μαγαζί που ακούει στο όνομα Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία οδεύει ολοταχώς και στην πτώχευση. Στον τελικό όσοι είχαν πιστέψει στην Ιταλία, κι ήταν και οι περισσότεροι, μάλιστα πήγαν για βρούβες. Ούτε Αγγλία ήταν η Ισπανία ούτε η Ιταλία.
Κέρδισε λοιπόν ο καλύτερος και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Και μπορεί στο τέλος του ματς ο Κιελίνι και κάποιοι άλλοι να κλαίγανε με μαύρο δάκρυ, αλλά όταν την επόμενη μέρα κάνεις τον απολογισμό, λες ότι σαν Ιταλία τα πήγα μια χαρά. Αυτή η καταραμένη η Ελλάδα είναι που δεν σου δίνει έστω και κάτι να πιαστείς. Αυτά.
Ουδείς απώλεσε τη σοβαρότητα για να τη βρουν οι δυο τους στον δρόμο
ΡΕΠΟ είχε σχετικά με τους τσαμπουκάδες το Σαββατοκύριακο ο Βαγγέλης κι ανέλαβε να τον αντικαταστήσει ο Νίκος. Αντί για τον Μαρινάκη, λοιπόν, πλακώθηκε με τον Αλαφούζο (φωτό) ο Χατζηνικολάου. Κι επειδή είναι ευπρεπείς άνθρωποι, βέβαια, δεν πιαστήκανε στα χέρια. «Λόγια ανταλλάξαμε βαριά», όπως λέει και το τραγούδι με τη Στέλλα Χασκίλ, μέσω του Τουίτερ.
Σαν πολιτισμένοι άνθρωποι που είναι: «Ο Real FM ξεκίνησε αντιπαναθηναϊκό πάρτι» ξεκίνησε ο Γιάννης. «Αστειότητες» απάντησε ο Νίκος. «Ο σταθμός διαδίδει αθλιότητες» ανταπάντησε ο Γιάννης, «Ντροπή, είσαι εμπαθής» ξιφούλκησε ο Νίκος. «Κύριε Νίκο, είστε εμπαθής, εμπρηστικός και αντιπαναθηναϊκός».
«Δεν είμαι αντι-τίποτα» επισήμανε ο Νίκος. «Απλώς αντιπαναθηναϊκός» πρόσθεσε ο Αλαφούζος. «Ντροπή, δίνεις γραμμή στους φανατικούς» ήταν η οργισμένη αντίδραση του Χατζηνικολάου. «Ντροπή είναι η παραπληροφόρηση» ήταν η τελευταία λέξη του Αλαφούζου. Κι όλα αυτά με αφορμή ρεπορτάζ του Real FM για τον Λέτο, που από πλευράς Αλαφούζου κρίθηκε σαν ανφέρ. Κάλλιστα θα μπορούσες να πεις τα παιδία παίζει.
Αν επρόκειτο βέβαια, για δωδεκάχρονους ή δεκαπεντάχρονους. Εδώ όμως πρόκειται για μεσήλικες, για επιχειρηματίες, που ένα μίνιμουμ σοβαρότητας όφειλαν να διαθέτουν. Προφανώς όμως ουδείς απώλεσε τη σοβαρότητα για να τη βρουν στον δρόμο οι κ. Αλαφούζος, Χατζηνικολάου και να την αποκτήσουν.
Είναι οραματιστής...
ΚΑΙ να θέλεις λοιπόν να τον αφήσεις του Αλαφούζο, δεν σ' αφήνει αυτός. Τα όρια της γραφικότητας είναι πλέον πολύ κοντά. Μ' αυτή την καθημερινή ενασχόληση με το Τουίτερ. Επειδή όμως εδώ είναι Ελλάδα, δεν είχε καμία σημασία το τι λέει κάποιος. Μετράει ποιος είναι αυτός που το λέει. Αν τα ίδια που λέει ο Αλαφούζος τα έλεγε κάποιος άλλος, θα τον αποκαλούσαν γραφικό. Και νούμερο. Οπως τον Τροχανά, όταν είχε αναπτύξει το ίδιο σχεδόν σχέδιο για την ΑΕΚ. Ο Αλαφούζος όμως περνάει στο ντούκου.
«Πόσο εφικτό είναι αυτή την εποχή να βρεθούν 15 εκατομμύρια ευρώ σ' έναν μήνα;» ήταν η ερώτηση που υποβλήθηκε. Ιδού η απάντηση: «Εμείς στον Παναθηναϊκό προκαλούμεθα με την υλοποίηση του αδύνατου: Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός». Κι αμέσως μετά δίνει τη χαριστική βολή: «Αν όμως δεν πιστέψουμε ότι θα φτάσουμε στα άστρα, πώς θα το καταφέρουμε;».
Ιδού λοιπόν το τεράστιο μέγεθος της φιλοσοφικής διανόησης του ανδρός. Ιδού που τα φαινόμενα απατούν. Ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι ένας κοινός, ένας πεζός άνθρωπος. Είναι ένας οραματιστής. Είναι ένα μεγάλο παιδί που με αφορμή τον Παναθηναϊκό ξαναμετράει τ' άστρα του Μενέλαου Λουντέμη.
Θεμελιώνουμε νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες.
-Γιάννης Αλαφούζος
Ερώτηση: Μετά από Μαρινάκη και Χατζηνικολάου, μήπως έχει σειρά να τσακωθεί με τον Αλαφούζο και ο Τσουκαλάς;
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου