Τέτοιες όμως δεν υπήρξαν ούτε ως υποψία στο απωθητικό σενάριο του
στεγνού και απολύτως «παγωμένου» καλωσορίσματος των Άγγλων στα λημέρια
τους. Καθώς το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεδιπλώσουν μπροστά στα
αμήχανα μάτια των 80.000 θεατών στο στάδιο του Ανατολικού Λονδίνου και
στα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών, μία εξαιρετικά κακόγουστη παράσταση
ατάκτως ερριμμένων ιδεών, χωρίς αρχή μέση και τέλος.
Όχι. Αυτό που οι Άγγλοι παρουσίασαν δεν ήταν τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν η αποθέωση του κιτς και της αδυναμίας ακόμη και του αναγνωρισμένου σκηνοθέτη Ντάνι Μπόϊλ να προσεγγίσει το πνεύμα της πρώτης ημέρας, με την οποία πάντοτε υποτίθεται ότι ανοίγει πανηγυρικά η αυλαία της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης. Όχι όσον αφορά στα ρεκόρ, αλλά τα συναισθήματα που πρέπει να γεννά το πρώτο ραντεβού, πριν αρχίσουν οι αγώνες. Όπως συνέβη στην Αθήνα το 2004, ακόμα και στο Πεκίνο με τη διαφορετική κουλτούρα το 2008.
Η ανάγκη των Άγγλων να θυμίσουν πως το κέντρο του κόσμου ορίζεται από τα σύνορά τους, όπως πάντοτε πίστευαν και πιστεύουν ακόμα οι ίδιοι, χωρίς να μπορούν να ξεκολλήσουν από τον εγωκεντρισμό τους, ξεπέρασε τα φυσιολογικά όρια μιας τελετής που δεν γνώρισε καμία ροή.
Η αναπαράσταση της αποικιοκρατικής νοοτροπίας τους μας περιόρισε αποκλειστικά στη διαδρομή της ιστορίας τους. Όμως την ώρα που θεώρησαν ότι το timing της τελετής έναρξης ήταν κατάλληλο για να μας περιγράψουν την πορεία που διέγραψαν οι εποχές του Ηνωμένου Βασιλείου, από τους εργάτες στους αγρούς, έως τη βιομηχανική επανάσταση και από τις κοινωνικές αντιδράσεις με τις σουφραζέτες, έως τη μουσική επανάσταση της δεκαετίας του ’70, έχασαν το στόχο της όλης ιστορίας. Κλότσησαν χωρίς να καταλάβουν πόσο μακριά, το νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως έπρεπε να παρουσιαστεί στην αυλαία των 30ων Ολυμπιακών και όπως αυτό ορίζεται από το πνεύμα της συμμετοχής, του συναγωνισμού και της επιτυχίας.
Η έναρξη δεν είχε συμβολισμούς και μηνύματα, αλλά την άχρηστη αμεσότητα ενός video clip, ή ενός μουσικού σόου, που ταίριαζε περισσότερο στην (εύπεπτη και άχρηστη φιλοσοφία σε τέτοια στιγμή που βγάζει η ) τηλεόραση. Κακόγουστο το σκηνικό, καθώς καμία συνοχή δεν χαρακτήρισε τις εντελώς άσχετες στιγμές. Ήταν να κλαις τα εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν για αυτό το κιτς πανηγύρι. Από τη μια το κλασικό βρετανικό σπίτι με τη μητέρα που προσέχει το παιδί της να μη βγει χωρίς προφύλαξη στον κακό καιρό της Βρετανίας και από την άλλη ο mr Bean, να παριστάνει ότι βαριέται (δίκιο είχε ο άνθρωπος…). Με λάθος (για τη βαρεμάρα του) καταπληκτική μουσική υπόκρουση τους δρόμους της φωτιάς, του Βαγγέλη Παπαθανασίου και τη συμφωνική του Λονδίνου να παιανίζει, πριν και μετά χωρίς σημείο αναφοράς.
Λίγο αργότερα στην διάρκεια της παρέλασης των αθλητών ακούγονταν οι Pet Shop Boys… Την ώρα που η Βασίλισσα Ελισσάβετ συνοδευόταν από τον Τζέϊμς Μποντ Ντάνιελ Κρέγκ μέχρι την τελετή και οι τηλεθεατές αναζητούσαν τι θέλει ο ποιητής να καταλάβουν. Προφανώς αυτή η …αγωνία δεν υπήρξε ποτέ σε όσους ανέλαβαν τον σχεδιασμό της τελετής, που ως Έλληνες δεν μπορεί παρά να μας έχει κάνει να νιώθουμε ξανά καλύτεροι. Γιατί εκείνοι που μας κριτικάρουν καθημερινά για τις ιδέες μας και παριστάνουν ότι μας κρατούν στα χέρια τους σε όλα τα επίπεδα, είναι αυτοί που ξόδεψαν εκατομμύρια για κάτι που κανένας δεν θα καταφέρει να θυμάται. Όσο κι αν το επιθυμεί, όποιο λόγο και αν έχει…
Πηγή: pamesports.gr
Όχι. Αυτό που οι Άγγλοι παρουσίασαν δεν ήταν τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν η αποθέωση του κιτς και της αδυναμίας ακόμη και του αναγνωρισμένου σκηνοθέτη Ντάνι Μπόϊλ να προσεγγίσει το πνεύμα της πρώτης ημέρας, με την οποία πάντοτε υποτίθεται ότι ανοίγει πανηγυρικά η αυλαία της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης. Όχι όσον αφορά στα ρεκόρ, αλλά τα συναισθήματα που πρέπει να γεννά το πρώτο ραντεβού, πριν αρχίσουν οι αγώνες. Όπως συνέβη στην Αθήνα το 2004, ακόμα και στο Πεκίνο με τη διαφορετική κουλτούρα το 2008.
Η ανάγκη των Άγγλων να θυμίσουν πως το κέντρο του κόσμου ορίζεται από τα σύνορά τους, όπως πάντοτε πίστευαν και πιστεύουν ακόμα οι ίδιοι, χωρίς να μπορούν να ξεκολλήσουν από τον εγωκεντρισμό τους, ξεπέρασε τα φυσιολογικά όρια μιας τελετής που δεν γνώρισε καμία ροή.
Η αναπαράσταση της αποικιοκρατικής νοοτροπίας τους μας περιόρισε αποκλειστικά στη διαδρομή της ιστορίας τους. Όμως την ώρα που θεώρησαν ότι το timing της τελετής έναρξης ήταν κατάλληλο για να μας περιγράψουν την πορεία που διέγραψαν οι εποχές του Ηνωμένου Βασιλείου, από τους εργάτες στους αγρούς, έως τη βιομηχανική επανάσταση και από τις κοινωνικές αντιδράσεις με τις σουφραζέτες, έως τη μουσική επανάσταση της δεκαετίας του ’70, έχασαν το στόχο της όλης ιστορίας. Κλότσησαν χωρίς να καταλάβουν πόσο μακριά, το νόημα των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως έπρεπε να παρουσιαστεί στην αυλαία των 30ων Ολυμπιακών και όπως αυτό ορίζεται από το πνεύμα της συμμετοχής, του συναγωνισμού και της επιτυχίας.
Η έναρξη δεν είχε συμβολισμούς και μηνύματα, αλλά την άχρηστη αμεσότητα ενός video clip, ή ενός μουσικού σόου, που ταίριαζε περισσότερο στην (εύπεπτη και άχρηστη φιλοσοφία σε τέτοια στιγμή που βγάζει η ) τηλεόραση. Κακόγουστο το σκηνικό, καθώς καμία συνοχή δεν χαρακτήρισε τις εντελώς άσχετες στιγμές. Ήταν να κλαις τα εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν για αυτό το κιτς πανηγύρι. Από τη μια το κλασικό βρετανικό σπίτι με τη μητέρα που προσέχει το παιδί της να μη βγει χωρίς προφύλαξη στον κακό καιρό της Βρετανίας και από την άλλη ο mr Bean, να παριστάνει ότι βαριέται (δίκιο είχε ο άνθρωπος…). Με λάθος (για τη βαρεμάρα του) καταπληκτική μουσική υπόκρουση τους δρόμους της φωτιάς, του Βαγγέλη Παπαθανασίου και τη συμφωνική του Λονδίνου να παιανίζει, πριν και μετά χωρίς σημείο αναφοράς.
Λίγο αργότερα στην διάρκεια της παρέλασης των αθλητών ακούγονταν οι Pet Shop Boys… Την ώρα που η Βασίλισσα Ελισσάβετ συνοδευόταν από τον Τζέϊμς Μποντ Ντάνιελ Κρέγκ μέχρι την τελετή και οι τηλεθεατές αναζητούσαν τι θέλει ο ποιητής να καταλάβουν. Προφανώς αυτή η …αγωνία δεν υπήρξε ποτέ σε όσους ανέλαβαν τον σχεδιασμό της τελετής, που ως Έλληνες δεν μπορεί παρά να μας έχει κάνει να νιώθουμε ξανά καλύτεροι. Γιατί εκείνοι που μας κριτικάρουν καθημερινά για τις ιδέες μας και παριστάνουν ότι μας κρατούν στα χέρια τους σε όλα τα επίπεδα, είναι αυτοί που ξόδεψαν εκατομμύρια για κάτι που κανένας δεν θα καταφέρει να θυμάται. Όσο κι αν το επιθυμεί, όποιο λόγο και αν έχει…
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου