Τα ποσοστά του Νικ θυμίζουν εκλογές σε... απολυταρχικά καθεστώτα! Τουτέστιν, κάνει μόνος του κυβέρνηση. Φυσικά όλη αυτή η κινητοποίηση δεν εδράζεται σε κανένα πατριωτικό καθήκον, δεν τον κάνουν (κάνουμε) για να αποδείξουμε σε όλον τον κόσμο ότι ο «δικός» μας παίκτης αξίζει περισσότερο απ' όλους τους υπόλοιπους που βρίσκονται στη σχετική λίστα.
Το αν ένας παίκτης αξίζει να τιμάται χρόνια μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση (στην περίπτωση του Γκάλη, μάλιστα, έχουμε να κάνουμε με... βίαιη έξοδο) δεν μετριέται με τα βραβεία, ούτε με το πόσα στάδια φέρουν το όνομά του.
Φαίνεται από την αχλή γοητείας που ασκεί σε νεότερες γενιές, σε παιδιά που δεν τον είδαν ποτέ να αγωνίζεται, που άκουσαν από τους πατεράδες τους πολλά και διάφορα, που είδαν σε βιντεάκια στο YouTube τα κατορθώματά του στο γήπεδο.
Φαίνεται από το βάρος της μνήμης που κουβαλούν όσοι τον είδαν να παίζει. Οσοι ήταν συγκαιρινοί του και είχαν την τύχη να παρακολουθούν σε... real time τις εμπνεύσεις του, τα μεγάλα του κατορθώματα, τη νίκη του επί της... βαρύτητας, το εκτελεστικό - δαιμονικό ταλέντο του, την ηγετική του φυσιογνωμία, τον τρόμο που προκαλούσε στους εκάστοτε αντιπάλους του.
Η επιτυχία του Νίκου Γκάλη αποδεικνύεται εμπράκτως από το πόσες φορές τον μνημονεύουμε, από το πόσες φορές τον «χρησιμοποιούμε» ως σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης. Αυτό το δικαίωμα το έχουν ελάχιστοι παίκτες στον κόσμο. Οι Αμερικανοί ακόμα και τώρα αναζητούν εναγωνίως τον επόμενο Τζόρνταν. Ο Μπράιαντ; Ο ΛεΜπρόν; Ο επόμενος πιτσιρικάς που θα προκύψει στο μέλλον; Η αναζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ.
Αλλά και στα μέρη μας η ίδια ακριβώς κουβέντα γίνεται. Ο Διαμαντίδης είναι ο... Γκάλης της εποχής; Ή μήπως ο Σπανούλης; Ή κάποιο από τα παιδιά που αυτή τη στιγμή επανδρώνουν τις μικρές εθνικές ομάδες και ακόμα δεν το έχουμε ανακαλύψει; Ο Γκάλης είναι το κέντρο βάρους του αθλήματος. Είναι ο άνθρωπος που ξεπερνούσε την εποχή του, γι' αυτό και μπορεί και «πατάει» στη δική μας. Εστω κι αν το μπάσκετ του 21ου αιώνα καμία σχέση δεν έχει με εκείνο που παιζόταν στην εποχή του.
Είτε μπει είτε δεν μπει στο Hall of Fame, ο Νικ στην πραγματικότητα έχει μπει στη συνείδηση όλων. Αν ακόμα και τώρα, έπειτα από τόσες δεκαετίες, θυμάσαι τα μεγάλα του παιχνίδια με τον Αρη και την εθνική ομάδα, τότε έχει μπει στο προσωπικό σου Hall of Fame.
Αν η 29η Σεπτεμβρίου 1995 είναι μια κακή επέτειος για σένα, την οποία δεν περίμενες ποτέ ότι θα ζήσεις, τότς δεν χρειάζεσαι τους ειδικούς του ΝΒΑ να αποφανθούν περί της αξίας του Γκάλη. Ασ' τους να κάνουν τη δουλειά τους. Οι μεγάλοι παίκτες δεν βρίσκονται στα μουσεία και στα βαρύτιμα βιβλία, αλλά στις καρδιές αυτών που τους είδαν ή άκουσαν ή έμαθαν για εκείνους.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου