Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για τον Αθανασιάδη, τον Κατίδη και τα
ταλέντα που χάνονται και θα χαθούν λόγω έλλειψης καθοδήγησης και
εκπαίδευσης, δηλαδή επειδή οι ομάδες δεν (τους) βάζουν μυαλό.
Θα του κάνει καλό, υπό προϋποθέσεις, του ελληνικού ποδοσφαίρου η
βλακεία που έκανε ο Στέφανος Αθανασιάδης. Διότι ήρθε να αποδείξει ότι η
βλακεία του Γιώργου Κατίδη δεν ήταν, δεν είναι “μεμονωμένο περιστατικό”.Και έρχεται να αναδείξει ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις στη σημερινή εποχή: η παντελής έλλειψη καθοδήγησης των νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών έχει ως συνέπεια να φτάνουν στην βιτρίνα, στις πρώτες ομάδες, μεγάλες ή μικρότερες, ένα σωρό άψητα, ανέτοιμα, ανώριμα παιδιά, που δεν έχουν συνείδηση της ευκαιρίας που τους έχει παρουσιαστεί αλλά ούτε και αντίληψη, μόρφωση και γνώση για να την διαχειριστούν, να την εκμεταλλευτούν και, τελικώς, να διακριθούν. Και τώρα που οι ομάδες τα προωθούν σωρηδόν, τα άψητα παιδιά γίνονται πλειοψηφία στα αποδυτήρια και λόγω έλλειψης καθοδήγησης δημιουργούν κλίμα που ευνοεί την βλακεία, το λάθος και οδηγεί στην καταστροφή του ταλέντου.
Τούτες τις μέρες, δηλαδή πάνω που είδα στο instagram την βλακεία του Αθανασιάδη, διαβάζω την αυτοβιογραφία του Ζιοβάνι, ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο – από τον Αλέξανδρο Λοθάνο – γεμάτο από διδάγματα για τους wanna be ποδοσφαιριστές. Αν ήθελα να βοηθήσω αυτά τα παιδιά, τον Κατίδη, τον Αθανασιάδη και ένα σωρό άλλα παιδιά που βιάζονται να απολαύσουν τα προνόμια του να είσαι ποδοσφαιριστής μεγάλης ομάδας αντί να αφοσιώνονται στην δουλειά για να γίνουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές, θα τους χάριζα αυτό το βιβλίο.
Μήπως και καταφέρω με αυτό τον τρόπο να τους βάλω στο κεφάλι την αμφιβολία σχετικά με τον δρόμο που τραβούν ή έχουν ήδη τραβήξει, για το πού οδηγεί αυτός. Μη τυχόν δηλαδή και τα βοηθούσα να γίνουν καλύτεροι ως αυτοδίδακτοι τώρα που δεν υπάρχει κανείς να τα διδάξει.
Δεν είναι ότι δεν έχουν και καλές επιρροές αυτά τα παιδιά. Εχουν. Τους προπονητές που βρίσκουν μπροστά τους, μια σειρά από έμπειρους ποδοσφαιριστές ή πρώην ποδοσφαιριστές που εργάζονται στους συλλόγους. Ολα αυτά όμως δεν είναι αρκετά. Διότι ουδείς εξ αυτών έχει την δύναμη να επιβάλει στους νεαρούς ποδοσφαιριστές τον τρόπο του, την μέθοδό του.
Δεν μπορεί να τα υποχρεώσει να ακολουθήσουν τον δρόμο του. Διότι αυτό μπορεί να το κάνει, δηλαδή να το επιβάλει μόνο η διοίκηση, το αφεντικό, ουδείς άλλος.
Οι ελληνικοί σύλλογοι τα έχουν τα παραδείγματα μπροστά τους. Δείτε, λόγου χάρη, την εξέλιξη, ή πιο σωστά την μεταμόρφωση του Παναγιώτη Κονέ και του Παναγιώτη Ταχτσίδη. Αν ένας παράγοντας που νοιάζεται να καταλάβει τα πώς και τα γιατί αυτής της ιστορίας ρωτούσε, θα μάθαινε πώς και γιατί άλλαξαν, ωρίμασαν, συνειδητοποίησαν, κατάλαβαν, αποφάσισαν να αλλάξουν επαγγελματική στάση ζωής και στην πραγματικότητα έγιναν επαγγελματίες ο Κονέ και ο Ταχτσίδης.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Απλώς πρόκειται για τα πιο πρόσφατα παραδείγματα παικτών που άλλαξαν εργασιακό περιβάλλον σε νεαρή ηλικία και επηρεάστηκαν, με συνέπεια να γίνουν επαγγελματίες, δηλαδή να κατανοήσουν πώς γίνεται κανείς επαγγελματίας ποδοσφαιριστής του υψηλού επιπέδου. Στην Ιταλία, όπως και σε ένα σωρό άλλες χώρες, οι σύλλογοι έχουν κατανοήσει τον τρόπο. Και δεν αφήνουν τις επενδύσεις τους, δηλαδή τους ποδοσφαιριστές στην τύχη. Δεν τους αφήνουν δίχως καθοδήγηση.
Επειδή ο τελευταίος επιδειξίας ανωριμότητας είναι ο Κλάους, ας φέρω το παράδειγμα του ΠΑΟΚ. Πηγαίνετε έξω από το προπονητικό κέντρο του ΠΑΟΚ στο τέλος μιας τυπικής ημέρας προπόνησης και παρατηρείστε. Θα δείτε τους “μικρούς” να έχουν εξαφανιστεί πρώτοι, όσο νωρίτερα γίνεται για να προλάβουν να πάνε για καφέ, για να χτυπήσουν το νέο τατού, για να παίξουν playstation, για να τσατάρουν με τα πιπίνια, για να πάνε για ρούχα, για γούστα, για κάθε τι άλλο πλην του ποδοσφαίρου. Αν σταθείτε έξω από το προπονητήριο, θα δείτε τον Λόρενς, τον Κατσουράνη, τον Φωτάκη, τον Σαλπιγγίδη, δηλαδή τους “φτασμένους” να φεύγουν τελευταίοι, επειδή έχουν καθίσει να δουλέψουν παραπάνω τον εαυτό τους. Θα δείτε δηλαδή αυτούς που λόγω εμπειρίας και αντίληψης έχουν κατανοήσει ότι το εργαλείο, δηλαδή το σώμα, θέλει δουλειά πολλή.
Ο ΠΑΟΚ έχει αναδείξει στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας ένα σωρό παιδιά. Ολα όμως είναι “γιαπιά”, όπως βάφτιζε τους ημιτελείς ποδοσφαιριστές ο Αγγελος Αναστασιάδης. Παιδιά που δεν ανησυχούν για να εξελιχθούν, πνευματικά και σωματικά ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του υψηλού ποδοσφαίρου, να γίνουν ολοκληρωμένοι ποδοσφαιριστές.
Κάνει μεγάλο λάθος ο ΠΑΟΚ, όπως φυσικά και οι άλλες, στην συντριπτική πλειονότητά τους, ομάδες που δεν ασχολούνται με την διαπαιδαγώγηση, την γαλούχηση, την ανατροφή, την ωρίμανση, την καθοδήγηση των παικτών που εκπαιδεύουν. Δεν αρκεί να τους μάθουν την πάσα και την ντρίμπλα, ή τις ανάγκες του 4-2-3-1 και του 4-3-3. Είναι αναγκαίο να τα επιμορφώσουν, να τα διδάξουν, να τα υποστηρίξουν και να τα καθοδηγήσουν, να τους δώσουν τις βάσεις και τα εφόδια που είναι αναγκαία για να σχηματιστεί το “πακέτο”.
Οχι τυχαία, ο Ζιοβάνι, μια δύσκολη περίπτωση παιδιού, που είχε ένα σωρό ιδιοτροπίες και παρορμητικές αντιδράσεις στην καριέρα του, αναφέρει ως δεύτερο πατέρα του, δηλαδή πνευματικό πατέρα τον άνθρωπο που κάλυψε αυτό το κενό, δηλαδή τον άνθρωπο που τον συμβούλευε και τον καθοδηγούσε πνευματικά, που έχτισε μέσα στο κορμί του ποδοσφαιριστή έναν ώριμο και δυνατό πνευματικά άνθρωπο. Οσο ο Κλάους και οι υπόλοιποι Κλάους μεγαλώνουν χωρίς υποστήριξη, οι βλακείες θα είναι ρουτίνα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, και η λίστα με τα “χαμένα ταλέντα” θα φτάσει να μη χωράει ούτε σε σκληρό δίσκο πολλών terabytes.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου