Ένα άρθρο για τα φασολάκια!

Ένας διαφορετικός Σταύρος Κόλκας γράφει για τα δράματα που βλέπει γύρω του, για το ελαιόλαδο που κοστίζει όσο η ...κοκαΐνη, για την χαρά του που δεν έχει αυτοκίνητο, αλλά και για τα λεφτά του ΠΑΟΚ. Την ώρα που γράφω, έχω βάλει τα φασολάκια να γίνονται και μιλάω στο τηλέφωνο για τα όσα δρομολογεί η κυβέρνηση για τον ΟΠΑΠ. Προσπαθώ να καταλάβω αν στοχευόμενα πλέον μας οδηγεί στην εξαθλίωση ή είναι τόσο βλάκες που δεν μπορούν να κατανοήσουν πως αν εγώ παίζω στο ίντερνετ, δεν πρόκειται να το αλλάξω τον κώλο τους να βαράνε κάτω. Αν έχω μάθει εγώ να παίζω μονά, δυάδες και ειδικά, θα έρθει η κυβέρνηση να μου πει τι θα παίζω. Ζώα… .

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κλείσουν μερικές χιλιάδες σπίτια ακόμη και να μπούνε αυτά στις στατιστικές που χρησιμοποιούνται για τους επικοινωνιακούς σκοπούς συνήθως της αντιπολίτευσης, η οποία για έναν αδιευκρίνιστο λόγο αντί να βελτιώνει τις πρακτικές της όσο περνάει ο καιρός και μέσα από τα πατήματα που παίρνει, δείχνει όλο και πιο γραφική. Και αναρωτιέμαι. Αλήθεια, σε τι μπορεί να ελπίζουμε.

Κάθε μέρα που περνάει γίνεται και χειρότερη, κάθε ώρα που περνάει τα δυσάρεστα νέα αυξάνονται. Κάθε λεπτό που περνάει, μειώνεται το γέλιο.
Τα φασολάκια βράζουν, το νερό μειώνεται και θα φτάσω σε λίγο στο σημείο που επιδιώκω εξ αρχής. Στο πολύ καλά βρασμένο φασολάκι, την πολύ καλή βρασμένη πατάτα και την γυαλάδα που προσφέρει το ελαιόλαδο το οποίο προσεκτικά έβαλα γιατί έχει φτάσει σε τιμή κοκαΐνης.
Την ίδια στιγμή που είμαι σε αυτό το μουντ, χαίρομαι που ο ΠΑΟΚ έχει τόσα χρήματα για να αναπτυχθεί και διασκεδάζω με όσους υπεροπτικά με έβλεπαν τόσα χρόνια. Είναι κακία, το αναγνωρίζω, αλλά είναι ποδοσφαιρική. Δε θα χαρώ ποτέ για τη πείνα της Αριανής οικογένειας, της Ολυμπιακής, της Παναθηναϊκής. Να τα λέμε αυτά, γιατί πολλές φορές χάνουμε την ουσία.

Και σίγουρα λυπάμαι που παιδιά μέσα από αυτές τις ομάδες δεν έχουν πραγματικά να φάνε. Το είχαμε ζήσει και εμείς και ξέρω πως είναι.
Με τα φασολάκια να βράζουν ακόμη, σκέφτομαι πως είμαι στη διάθεση της κοινωνίας μας να προσαρμοστώ. Αλλά η κυβέρνησή μου με έχει μπερδέψει γιατί με καλεί να προσαρμοστώ συνεχώς σε διαφορετικά δεδομένα. Έκοψα από εδώ, έκοψα από εκεί, έκοψα τις εξόδους, έκοψα τα ταξίδια, μείωσα τα κινητά, αλλά και πάλι διαπιστώνω πως δεν έχω προσαρμοστεί.

Πανηγυρίζω που δεν έχω αυτοκίνητο, που δεν πήρα δάνειο για να νοικιάσω σπίτι, αλλά μήπως θα πρέπει να καβαντζωθώ; Μήπως θα φορολογήσουν την διορατικότητά μου;

Αλήθεια έχω σιχαθεί τον εαυτό μου ζώντας κάθε μέρα χιλιάδες δράματα γύρω μου. Άνθρωποι που έχω να δω μήνες, εμφανίζονται με άσπρα μαλλιά, συμπληρώνουν βιογραφικά για το εξωτερικό, είναι έτοιμοι να αφήσουν καριέρες για ένα καλοπληρωμένο χαμαλίκι του εξωτερικού.
Ειλικρινά δεν ξέρω σε τι να πιστέψω, αλλά όσο περνάνε οι μέρες αρχίζω και βλέπω ουσία στις θεωρίες συνωμοσίας. Μπορεί και να χαζεύω, μπορεί και όχι. Η ιστορία θα δείξει.

Τα φασολάκια έγιναν, πάω να τα βγάλω. Έχω και ανθότυρο, είμαι προνομιούχος.

ΥΓ Το συγκεκριμένο μπλογκ, είναι αφιερωμένο στα φασολάκια μου. Στις μικρές χαρές που μας έχουν απομείνει. Και στο ξύλο που έρχεται…πηγή: sportdog.gr