Ο Νταμπίζας είναι άνθρωπος του
προπονητή, ο Σαραβάκος είναι το όργανο του προέδρου. Έτσι είναι. Έτσι
πρέπει να είναι. Καμμία σχέση ο Νταμπίζας με τον Σαραβάκο και δεν
βάζουμε στην κουβέντα το ότι ο ένας φόρεσε τη φανέλλα του Ολυμπιακού κι ο
άλλος είναι το δικό μας παιδί. Αυτά δεν αφορούν οργάνωση, ούτε
λειτουργία του μαγαζιού.
Οι οπαδοί, ακριβώς επειδή είναι οπαδοί, έχουν τις ευαισθησίες
τους, και ήταν επόμενο να κλωτσήσουν όταν άκουσαν το όνομα «Νταμπίζας».
Από την πλευρά του καλώς έπραξε ο Αλαφούζος να αποδεχθεί τον Νταμπίζα,
αφού τον εκτιμά σαν εργαλείο του ο προπονητής.
Δεν πρόκειται περί συμβιβασμού του προέδρου. Απεναντίας, με τον πιο αρχηγικό τρόπο διευκολύνει τον Αναστασίου να κάνει τη δουλειά του και μην επικαλεστεί δικαιολογίες για τούτο και το άλλο.
Ο μεν, λοιπόν, Νταμπίζας είναι επιλογή του Αναστασίου, ο δε Σαραβάκος του Αλαφούζου, ο οποίος έχει άγρια μεσάνυχτα από μπάλλα. Κανένα πρόβλημα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας του Παναθηναϊκού η ΠΑΕ, η ΠΑΕ όχι το σωματείο, έχει ανάγκη εκείνον που θα αρπάξει το πηδάλιο για να αντιμετωπίσει τις φουρτούνες και γι’ αυτό δεν χρειάζεται κάποιον που έχει φάει με τα κουτάλια το ποδόσφαιρο.
Άλλα προσόντα να διαθέτει ο Αλαφούζος, όχι να είναι σε θέση να εκτιμά ποδοσφαιριστές, να συνομιλεί προπονητικά με τον Φερέϊρα, τον Ρότσα, τον Φάμπρι, τον Αναστασίου, αύριο με κάποιον άλλον. Γi’ αυτό ο πρόεδρος επέλεξε τον Σαραβάκο, κι όχι τον κύριο Παναγόπουλο, την κυρία Μπαλωμένου, τον κύριο Λουκάκο, οι οποίοι έχουν άλλα καθήκοντα.
Ο Σαραβάκος είναι ένας ευπρεπής κύριος. Δεν είχε πουλήσει κανένα παιχνίδι, στο ξενοδοχείο με την αποστολή του Παναθηναϊκού σαν ποδοσφαιριστής ούτε ζάρια έπαιζε, ούτε ουϊσκια έπινε. Ούτε έβαλε τσιγάρο στο στόμα. Πάντα καθαρός, καλοντυμένος, και όπως όλοι θυμούνται, αληθινός τζέντλεμαν, τελευταίος σηκωνόταν από το τραπέζι. Δύσκολο παιδί, όμως.
Όπως τον είχα γνωρίσει όταν ακόμα έπαιζε στον Πανιώνιο, που του είχα πάρει συνέντευξη, έτσι έμεινε ο ίδιος. Όχι αλητόπαιδο, όμως περίεργος, εσωστρεφής. Ερωτηματικά προκαλεί η επιλογή του. Αν, δηλαδή, λόγω χαρακτήρα και της δεδομένης απειρίας του στο συγκεκριμένο πόστο, θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ανθρώπου του προέδρου, να είναι το μάτι του προέδρου.
Ο Αναστασίου με το συνεργείο του έχει βάλει μπροστά την υλοποίηση του πλάνου του, το οποίο όμως η ΠΑΕ οφείλει να παρακολουθεί σε κάθε φάση, τη διαδικασία, την πορεία εφαρμογής του. Μέσω Σαραβάκου. Μη μπερδεύουμε τον Κωνσταντίνου, ούτε το κύριο Σιωπήλη, οι οποίοι διαχειρίζονται περισσότερο τεχνοκρατικά, όχι αγωνιστικά θέματα.
Ο Σαραβάκος τα έχει βρει με τον Αναστασίου; Υπάρχει η αίσθηση ότι ο Αλαφούζος σα να ευλογεί το κενό που «κτίζεται», που εδραιώνεται ανάμεσα στον άνθρωπο του, τον Σαραβάκο, και το συνεργείο του Ολλανδού.
Γιατί χάθηκε από τα ραντάρ ο Παναθηναϊκός, γράφει ο apodytiriakias.gr
Δεν πρόκειται περί συμβιβασμού του προέδρου. Απεναντίας, με τον πιο αρχηγικό τρόπο διευκολύνει τον Αναστασίου να κάνει τη δουλειά του και μην επικαλεστεί δικαιολογίες για τούτο και το άλλο.
Ο μεν, λοιπόν, Νταμπίζας είναι επιλογή του Αναστασίου, ο δε Σαραβάκος του Αλαφούζου, ο οποίος έχει άγρια μεσάνυχτα από μπάλλα. Κανένα πρόβλημα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας του Παναθηναϊκού η ΠΑΕ, η ΠΑΕ όχι το σωματείο, έχει ανάγκη εκείνον που θα αρπάξει το πηδάλιο για να αντιμετωπίσει τις φουρτούνες και γι’ αυτό δεν χρειάζεται κάποιον που έχει φάει με τα κουτάλια το ποδόσφαιρο.
Άλλα προσόντα να διαθέτει ο Αλαφούζος, όχι να είναι σε θέση να εκτιμά ποδοσφαιριστές, να συνομιλεί προπονητικά με τον Φερέϊρα, τον Ρότσα, τον Φάμπρι, τον Αναστασίου, αύριο με κάποιον άλλον. Γi’ αυτό ο πρόεδρος επέλεξε τον Σαραβάκο, κι όχι τον κύριο Παναγόπουλο, την κυρία Μπαλωμένου, τον κύριο Λουκάκο, οι οποίοι έχουν άλλα καθήκοντα.
Ο Σαραβάκος είναι ένας ευπρεπής κύριος. Δεν είχε πουλήσει κανένα παιχνίδι, στο ξενοδοχείο με την αποστολή του Παναθηναϊκού σαν ποδοσφαιριστής ούτε ζάρια έπαιζε, ούτε ουϊσκια έπινε. Ούτε έβαλε τσιγάρο στο στόμα. Πάντα καθαρός, καλοντυμένος, και όπως όλοι θυμούνται, αληθινός τζέντλεμαν, τελευταίος σηκωνόταν από το τραπέζι. Δύσκολο παιδί, όμως.
Όπως τον είχα γνωρίσει όταν ακόμα έπαιζε στον Πανιώνιο, που του είχα πάρει συνέντευξη, έτσι έμεινε ο ίδιος. Όχι αλητόπαιδο, όμως περίεργος, εσωστρεφής. Ερωτηματικά προκαλεί η επιλογή του. Αν, δηλαδή, λόγω χαρακτήρα και της δεδομένης απειρίας του στο συγκεκριμένο πόστο, θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ανθρώπου του προέδρου, να είναι το μάτι του προέδρου.
Ο Αναστασίου με το συνεργείο του έχει βάλει μπροστά την υλοποίηση του πλάνου του, το οποίο όμως η ΠΑΕ οφείλει να παρακολουθεί σε κάθε φάση, τη διαδικασία, την πορεία εφαρμογής του. Μέσω Σαραβάκου. Μη μπερδεύουμε τον Κωνσταντίνου, ούτε το κύριο Σιωπήλη, οι οποίοι διαχειρίζονται περισσότερο τεχνοκρατικά, όχι αγωνιστικά θέματα.
Ο Σαραβάκος τα έχει βρει με τον Αναστασίου; Υπάρχει η αίσθηση ότι ο Αλαφούζος σα να ευλογεί το κενό που «κτίζεται», που εδραιώνεται ανάμεσα στον άνθρωπο του, τον Σαραβάκο, και το συνεργείο του Ολλανδού.
Γιατί χάθηκε από τα ραντάρ ο Παναθηναϊκός, γράφει ο apodytiriakias.gr
Ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που είναι. Ποιος, δηλαδή; Αυτός που κατάντησε να είναι. Ένας πρώην. Μια σκια του ίδιου του εαυτού του. Αυτός είναι σήμερα ο Παναθηναϊκός. Όχι αυτός που ήταν, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.
Δεν βοηθάει τον Παναθηναϊκό όποιος δεν αντιλαμβάνεται τη σημερινή κατάσταση του. Όποιος την αρνείται. Και παίζει το παραμύθι της χρυσόσκονης.
Από τον Παναθηναϊκό, και μόνον απ’ αυτόν, εξαρτάται αν κάτι θα αλλάξει και πότε θα αρχίσει η ανάκαμψη της εταιρείας. Να είμαστε ρεαλιστές. Ας αφήσουμε στην άκρη τα περί σωματείου, αυτά της παναθηναϊκής ιδέας, παναθηναϊκής θρησκείας, συμμαχίας, ενότητας κι’ άλλα τέτοια ψευτοκουλτουριάρικα.
Κακά τα ψέματα. Όλο το έργο είναι ο αρχηγός. Αυτός που λέγεται Ντέμης Νικολαϊδης, Ιβάν Σαββίδης, Γιάννης Αλαφούζος. Ο κόσμος θα βοηθήσει, αλλά ούτε να διοικήσει είναι σε θέση, ούτε να διαχειριστεί την ομάδα σε επίπεδο οικονομικό, ανταγωνιστικό και, κυρίως λέω εγώ, επικοινωνιακό. Έναν τομέα που στην Ελλάδα δεν τον έχουν πάρει σοβαρά.
Το παιχνίδι, λοιπόν, το παίζει ο Αλαφούζος. Απ’ αυτόν εξαρτώνται όλα. Αυτός αποφασίζει, αυτός δίνει το στίγμα και στον κόσμο της ομάδας και σ’ όλη την Ελλάδα. Παναθηναϊκός είναι, μέγεθος μεγάλο και δεν κρύβεται. Ούτε πλαστογραφείται η εικόνα του.
Καμμιά ΕΠΟ και καμμιά ΟΥΕΦΑ είναι σε θέση να βλάψουν, όπως και να αβαντάρουν τον Παναθηναϊκό, εκεί που έχει καταλήξει. Μιλάμε τώρα ότι δεν τον πιάνουν οι κεραίες. Μιλάμε ότι από τα ραντάρ έχει χαθεί ο γνωστός Παναθηναϊκός, αυτός που ξέραμε. Τι πρέπει να γίνει; Όχι, βέβαια, να φτιάξουμε τα ραντάρ.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να φτιαχτεί. Κι’ αυτό δεν γίνεται με κουμπιά. Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή. Ούτε πέτρα δεν έχει μπει στη Λεωφόρο. Θα σηκώσει, δηλαδή, το διακόπτη ο Αλαφούζος και έτσι η ομάδα δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσει στο Περιστέρι η, τη Νέα Σμύρνη; Λέμε τώρα για ένα από τα αγκάθια της εταιρείας.
Δεν κλείνει την τρύπα στα οικονομικά της μια ΠΑΕ με οπλοστάσιο τις μηνύσεις και τις απειλές. Εκτός κι αν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για να δικαιολογηθούν όλα εκείνα τα χειρώτερα που περιμένουν τον Παναθηναϊκό. Τα χειρώτερα σύμφωνα με τα σκοτεινά δεδομένα του σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου