1. Ο
Κάιλ Τάιλερ Χάινς γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1986 σε μια μικρή
κοινότητα στο Νιου Τζέρσι. Ο ίδιος περιγράφει το Σίκλερβιλ ως «μια πόλη
όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Μπαίνεις στα μαγαζιά και σε ξέρουν,
περπατάς στο δρόμο και συνομιλείς με τους ανθρώπους. Μια μικρή
κοινωνία». Η οικογένειά, τυπική μεγάλη αμερικανική οικογένεια. Έχει δύο
μικρότερα αδέλφια (έναν αδελφό και μια αδελφή), τους γονείς, τα ξαδέλφια
και τη γιαγιά του, οι οποίοι ταξίδευαν με τις ώρες προκειμένου να τον
παρακολουθήσουν να αγωνίζεται στο κολέγιο.
2. Τις αθλητικές του βάσεις τις πήρε από τον πατέρα του και από το… γκαράζ του σπιτιού του. Ο Ρέτζι Χάινς έπαιζε μπάσκετ, αλλά ήταν καλύτερος στο American football, όπου αργότερα διατέλεσε και προπονητής. «Η πρώτη μου επαφή με τη γυμναστική έγινε ότι ο πατέρας μου, μού έφερε σπίτι ένα σκοινάκι και δύο αλτήρες. Του άρεσε υπερβολικά η γυμναστική και μου κόλλησε κι εμένα το μικρόβιο. Αυτά περιλάμβανε το πρόγραμμα. Μαζί με κάμψεις, μονόζυγο και τρέξιμο. Ανεβοκατέβαινα λόφους, μία με έντονο και μία με χαλαρό τρέξιμο».
3. Πέρα από τις αθλητικές του ικανότητες, οι οποίες ήρθαν εν μέρει πακέτο με το DNA, ο Κάιλ Χάινς απέκτησε από την παιδική του ηλικία και την ηρεμία που τον διακρίνει στη διάρκεια του παιχνιδιού. Μια ηρεμία και μια αυτοσυγκέντρωση που πιθανόν να ανακτά όταν σταυρώνει τα χέρια του πάνω απ’ το κεφάλι, μια στάση στην οποία βρίσκεται πολλάκις σε κάθε 40λεπτο. «Από μικρός έκανα καράτε και είχα τεράστια πειθαρχία. Ο πατέρας μου με είχε γράψει σε μια σχολή Tang Soo do. Έτσι, διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου. Μένω ήρεμος στη διάρκεια του παιχνιδιού και αφοσιώνομαι με μεγαλύτερη ευκολία στο στόχο μου».
4. Η ηρεμία του χάλασε μόνο για μερικές ώρες, όταν επισκέφτηκε τα… μπουζούκια. Μαζί με την εμμονή του για τη hip-hop και r&b μουσική. «Είναι το μόνο είδος που λατρεύω. Με διασκεδάζει και με χαλαρώνει παράλληλα», παραδέχτηκε, αλλά της έκανε μια μικρή απιστία με τον ελληνικό τρόπο διασκέδασης. «Πριν έρθω στην Ελλάδα είχα ακούσει για τα λουλούδια που ρίχνουν οι πελάτες στους τραγουδιστές, αλλά και μεταξύ τους, όμως δεν φανταζόμουν όλο αυτό που γίνεται. Έχει πολλή πλάκα. Μπορεί να μην καταλαβαίνω τους στίχους, αλλά μου αρέσει και η μουσική και αυτό το είδος διασκέδασης».
5. Τα μεγάλα ακουστικά, με τα οποία πηγαίνει σχεδόν σε κάθε ματς του Ολυμπιακού είναι το σήμα κατατεθέν του. Σε τέτοιο βαθμό, που αποφάσισε πριν το φάιναλ φορ του Λονδίνου να κάνει δώρο από ένα ζευγάρι κόκκινα, μεγάλα ακουστικά με το σήμα των ερυθρολεύκων σε κάθε συμπαίκτη του.
6. Η έτερη ατασθαλία που επιτρέπει στον εαυτό του, είναι να ξεφεύγει από τις αγαπημένες του αμερικάνικες μπριζόλες και την ιταλική κουζίνα, που λατρεύει. Ο λόγος; Ποιος άλλος; «Τα παιδιά από την ομάδα με έχουν πάει σε κάθε πιθανό και απίθανο σουβλατζίδικο της Αθήνας και ειλικρινά δεν έχω φάει ποτέ σουβλάκι που να μην μ’ άρεσε. Είναι απίστευτα νόστιμο φαγητό».
7. Μια από τις σπάνιες ιδιαιτερότητές του είναι ότι σιχαίνεται τα τατουάζ και, μάλιστα, κοροϊδεύει τον Γιώργο Πρίντεζη που έχει γεμίσει το σώμα του… μελάνι. «Στο τέλος δε θα υπάρχει τίποτα ακάλυπτο», λέει χαριτολογώντας, ενώ εξηγεί: «Δε θα ήθελα να φτάσω τα 75 μου και να έχω στο σώμα μου τατουάζ, γιατί είναι κάτι που το θεωρώ πολύ άσχημο».
8. Πίσω στο Νιου Τζέρσεϊ, ίσως φέτος να είναι πιο σκεπτικός από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι που επιστρέφει για να προπονηθεί, αλλά και να φροντίσει την ακαδημία του. H «Team Hines Basketball Academy» λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2010 κι έχει στόχο να βοηθήσει τους νέους του νοτίου Τζέρσεϊ να μπουν σε ανταγωνιστικό πνεύμα εντός και εκτός παρκέ. Παράλληλα, οργανώνει σειρά από αγαθοεργίες, όπως το να μοιράζει ρούχα και φαγητό στα ιδρύματα της περιοχής.
9. Άφησε την πόλη του για πρώτη φορά, όταν αποφοιτώντας ως πρώτος σκόρερ του Timber Creek Regional High School, χρειάστηκε να μετακομίσει 800 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη Βόρια Καρολίνα για το κολέγιο Γκρίνσμπορο. «Θα περιέγραφα την πόλη με απλά λόγια. Από κει που κατάγομαι βάζουν όλα τα γλυκά πάνω σε muffin, ενώ εδώ τα βάζουν όλα πάνω σε μπισκότο!», έλεγε στην αρχή, όμως στην πορεία εκτίμησα όσα είχε να του δώσει το μέρος. «Στην αρχή είχα υποτιμήσει την πόλη. Όταν έρχεσαι από την περιφέρεια της Νέας Υόρκης, όπου όλα κινούνται γρήγορα και είναι τεράστια πόλη, δεν ξέρεις πώς θα προσαρμοστείς. Όμως μ’ αρέσει εδώ. Μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα από όσα πιστεύουν οι άνθρωποι».
10. Κι εκείνα που βασικά πήρε, ήταν τα εχέγγυα για την μετέπειτα πορεία του στο μπάσκετ. Παρά το μόλις 1μ.98 (αν και βοηθάει το άνοιγμα 220 εκατοστών των χεριών του), ο Κάιλ Χάινς έμαθε να τα βάζει με τα θηρία και στο κολέγιο τον παρομοίαζαν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, εξ ου και το παρατσούκλι «Sir». «Ακούω πολλούς να με συγκρίνουν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, επειδή είμαι κοντός για τη θέση μου. Εγώ, όμως, δεν ασχολούμαι με όλα αυτά. Είμαι ένας παίκτης που πάντα δίνει μάχες. Πάω στο ποστ και μάχομαι. Κάνω ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσω»
11. Μετά από τέσσερα χρόνια συνεχούς… μάχης, ο Κάιλ Χάινς ήταν ένας ήρωας για το κολέγιο του. Αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής του Γκρίνσμπορο όλων των εποχών, πήρε το πτυχίο του στο μάρκετινγκ, κατέρριψε 23 ρεκόρ και σε ειδική τελετή η φανέλα του κρεμάστηκε στην οροφή του κλειστού γυμναστηρίου.
12. Οι επιδόσεις του δεν ήταν αρκετές για να βρει χώρο στο ντραφτ του 2008, ωστόσο βρήκε κατευθείαν δουλειά στην Ευρώπη. Η πρώτη του εμπειρία ήταν στην Ιταλία και στην Prima Veroli, με την οποία έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία. «Βρίσκομαι σε μια μικρή πόλη εκατό χιλιόμετρα μακριά από τη Ρώμη, με πληθυσμό 20.000 ανθρώπων. Δηλαδή, ακόμα κι αν τους έβαζα στο γήπεδο του κολεγίου μου δεν θα το γέμιζαν! Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και βλέπεις ακόμα συνήθειες που δεν συναντάς αλλού. Όπως για παράδειγμα, να πλένουν όλοι μαζί τα ρούχα τους στο χέρι στο κέντρο της πλατείας!»
13. Το πρώτο του διάστημα θα είναι τραγικό, με μεγαλύτερο εφιάλτη εκείνον που κάθε αθλητής από το κολέγιο έχει να αντιμετωπίσει. Τα βήματα! Οι διαιτητές του σφύριζαν διαρκώς την παράβαση, εκείνος προσπαθούσε να συνηθίσει τη διαφορετική ρακέτα, τον προπονητή που του φώναζε επειδή δεν έπαιξε καλά στο πρώτο παιχνίδι και θα χρειαστεί δυο-τρεις μήνες, για να μπορέσει να μπει στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
14. Στην Ιταλία έμεινε δύο χρόνια, κέρδισε δύο κύπελλα (σ.σ. δεύτερης κατηγορίας), αναδείχθηκε MVP στην δεύτερη κατάκτηση, ωστόσο η πιο δυνατή του εμπειρία ήταν σε ένα μικρό δωμάτιο στο αεροδρόμιο της Ρώμης! «Εκεί που ήμουν ευτυχισμένος επειδή θα επέστρεφα σπίτι μου, φώναξαν το όνομά μου στο αεροδρόμιο και μου είπαν πως υπάρχει κάτι περίεργο στη βαλίτσα μου. Ήταν μια αποσκευή γεμάτη ρούχα που την είχε φτιάξει η κοπέλα μου, γιατί δεν χωρούσαν στη δική της όταν έφυγε για να γυρίσει στην Αμερική. Ποτέ δεν την έλεγξα και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί. Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο με άσπρους τοίχους, ένα γραφείο και μια καρέκλα. Άνοιξα τη βαλίτσα μπροστά τους και δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από γυναικεία ρούχα. Μου έκαναν σχετικές ερωτήσεις, αλλά τους εξήγησα την κατάσταση. Ευτυχώς, τίποτα χειρότερο δεν συνέβη και προσγειώθηκα στην Αμερική».
15. Από την Ιταλία στη Γερμανία και μια ακόμα πρόκληση. Με τη Μπάμπεργκ θα παίξει στην Bundesliga, αλλά και στην ευρωλίγκα και θα αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός. «Πιστεύω ότι βγαίνει η δουλειά που έκανα όλα τα προηγούμενα χρόνια και είμαι σε μια ομάδα που μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο». Μερικά από αυτά τα είχε νιώσει και ως αντίπαλος ο Ολυμπιακός, όταν ηττήθηκε στη Γερμανία.
16. Στο Μπάμπεργκ θα απολαμβάνει τη ζωή, το φαγητό, τις μπίρες, την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. «Η πόλη μού θυμίζει το μέρος όπου μεγάλωσα. Μικρή και οι άνθρωποι φιλικοί. Η κατάσταση δεν θυμίζει ομάδα ή σύλλογο, αλλά οικογένεια. Ο πρόεδρος, ο μάνατζερ, ο προπονητής, οι παίκτες είμαστε μια οικογένεια».
17. Περιγράφει ως μεγαλύτερο κατόρθωμά του ότι κατόρθωσε να βγάλει δίπλωμα οδήγησης στη Γερμανία, αφού στη ζωή του είχε οδηγήσει μόνο αυτόματο αυτοκίνητο. «Α, αυτό είναι μακράν ό,τι δυσκολότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Ζητώ συγγνώμη απ’ τους ανθρώπους που έτυχε να οδηγούν μπροστά ή πίσω μου στον δρόμο!»
18. Γενικότερα έχει πάθος με τα αυτοκίνητα και ονειρεύεται όταν σταματήσει το μπάσκετ να ασχοληθεί με το χόμπι του, που είναι η συλλογή Cadillac. «Θα ξεκινούσα με το μοντέλο του 1979. Κλασικό. Θέλω οπωσδήποτε να έχω μια τέτοια και μετά βλέπουμε τι μπορεί να επακολουθήσει».
19. Τον Ιούλιο του 2011 ανακοινώθηκε η απόκτησή του από τον Ολυμπιακό. «Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτή τη συμφωνία. Ο Ολυμπιακός έχει παράδοση, έχει ιστορία, έχει μεγάλο όνομα. Είναι για μένα μια μεγάλη ευκαιρία και παράλληλα ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα», έλεγε τότε και φυσικά καλούταν να υπερασπιστεί τον εαυτό του για το ύψος του σε συνάρτηση με τη θέση που αγωνίζεται. «Σε όλη μου την καριέρα ακούω αυτό το πράγμα. Είμαι γρήγορος, πηδάω ψηλά, παίζω δυνατά και κυρίως έχω καρδιά. Κανείς δεν μου έχει χαρίσει τίποτα ως τώρα».
20. Στα δύο χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα, θα λατρέψει τη Γλυφάδα, την οποία χαρακτηρίζει παράδεισο, τον Ολυμπιακό και τους συμπαίκτες του. Χαρακτήρισε το Βασίλη Σπανούλη ως τον καλύτερο – μακράν του δεύτερου – συμπαίκτη που είχε ποτέ και τον αποκάλεσε «φαινόμενο», ενώ είδε στο πρόσωπο του Αντρέι Κιριλένκο τον δυσκολότερο αντίπαλο που αντιμετώπισε ποτέ. «Είναι σίγουρο ότι ο Ολυμπιακός έχει προτεραιότητα. Λατρεύω την ομάδα, λατρεύω τους συμπαίκτες μου, λατρεύω τη χώρα». Ήταν αμφίδρομο… Τον λάτρεψε η ομάδα, τον λάτρεψαν οι συμπαίκτες του, τον λάτρεψε ο κόσμος. Απλά, τώρα τον αποχαιρετά. Σα φίλο. Σαν «Sir».
2. Τις αθλητικές του βάσεις τις πήρε από τον πατέρα του και από το… γκαράζ του σπιτιού του. Ο Ρέτζι Χάινς έπαιζε μπάσκετ, αλλά ήταν καλύτερος στο American football, όπου αργότερα διατέλεσε και προπονητής. «Η πρώτη μου επαφή με τη γυμναστική έγινε ότι ο πατέρας μου, μού έφερε σπίτι ένα σκοινάκι και δύο αλτήρες. Του άρεσε υπερβολικά η γυμναστική και μου κόλλησε κι εμένα το μικρόβιο. Αυτά περιλάμβανε το πρόγραμμα. Μαζί με κάμψεις, μονόζυγο και τρέξιμο. Ανεβοκατέβαινα λόφους, μία με έντονο και μία με χαλαρό τρέξιμο».
3. Πέρα από τις αθλητικές του ικανότητες, οι οποίες ήρθαν εν μέρει πακέτο με το DNA, ο Κάιλ Χάινς απέκτησε από την παιδική του ηλικία και την ηρεμία που τον διακρίνει στη διάρκεια του παιχνιδιού. Μια ηρεμία και μια αυτοσυγκέντρωση που πιθανόν να ανακτά όταν σταυρώνει τα χέρια του πάνω απ’ το κεφάλι, μια στάση στην οποία βρίσκεται πολλάκις σε κάθε 40λεπτο. «Από μικρός έκανα καράτε και είχα τεράστια πειθαρχία. Ο πατέρας μου με είχε γράψει σε μια σχολή Tang Soo do. Έτσι, διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου. Μένω ήρεμος στη διάρκεια του παιχνιδιού και αφοσιώνομαι με μεγαλύτερη ευκολία στο στόχο μου».
4. Η ηρεμία του χάλασε μόνο για μερικές ώρες, όταν επισκέφτηκε τα… μπουζούκια. Μαζί με την εμμονή του για τη hip-hop και r&b μουσική. «Είναι το μόνο είδος που λατρεύω. Με διασκεδάζει και με χαλαρώνει παράλληλα», παραδέχτηκε, αλλά της έκανε μια μικρή απιστία με τον ελληνικό τρόπο διασκέδασης. «Πριν έρθω στην Ελλάδα είχα ακούσει για τα λουλούδια που ρίχνουν οι πελάτες στους τραγουδιστές, αλλά και μεταξύ τους, όμως δεν φανταζόμουν όλο αυτό που γίνεται. Έχει πολλή πλάκα. Μπορεί να μην καταλαβαίνω τους στίχους, αλλά μου αρέσει και η μουσική και αυτό το είδος διασκέδασης».
5. Τα μεγάλα ακουστικά, με τα οποία πηγαίνει σχεδόν σε κάθε ματς του Ολυμπιακού είναι το σήμα κατατεθέν του. Σε τέτοιο βαθμό, που αποφάσισε πριν το φάιναλ φορ του Λονδίνου να κάνει δώρο από ένα ζευγάρι κόκκινα, μεγάλα ακουστικά με το σήμα των ερυθρολεύκων σε κάθε συμπαίκτη του.
6. Η έτερη ατασθαλία που επιτρέπει στον εαυτό του, είναι να ξεφεύγει από τις αγαπημένες του αμερικάνικες μπριζόλες και την ιταλική κουζίνα, που λατρεύει. Ο λόγος; Ποιος άλλος; «Τα παιδιά από την ομάδα με έχουν πάει σε κάθε πιθανό και απίθανο σουβλατζίδικο της Αθήνας και ειλικρινά δεν έχω φάει ποτέ σουβλάκι που να μην μ’ άρεσε. Είναι απίστευτα νόστιμο φαγητό».
7. Μια από τις σπάνιες ιδιαιτερότητές του είναι ότι σιχαίνεται τα τατουάζ και, μάλιστα, κοροϊδεύει τον Γιώργο Πρίντεζη που έχει γεμίσει το σώμα του… μελάνι. «Στο τέλος δε θα υπάρχει τίποτα ακάλυπτο», λέει χαριτολογώντας, ενώ εξηγεί: «Δε θα ήθελα να φτάσω τα 75 μου και να έχω στο σώμα μου τατουάζ, γιατί είναι κάτι που το θεωρώ πολύ άσχημο».
8. Πίσω στο Νιου Τζέρσεϊ, ίσως φέτος να είναι πιο σκεπτικός από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι που επιστρέφει για να προπονηθεί, αλλά και να φροντίσει την ακαδημία του. H «Team Hines Basketball Academy» λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2010 κι έχει στόχο να βοηθήσει τους νέους του νοτίου Τζέρσεϊ να μπουν σε ανταγωνιστικό πνεύμα εντός και εκτός παρκέ. Παράλληλα, οργανώνει σειρά από αγαθοεργίες, όπως το να μοιράζει ρούχα και φαγητό στα ιδρύματα της περιοχής.
9. Άφησε την πόλη του για πρώτη φορά, όταν αποφοιτώντας ως πρώτος σκόρερ του Timber Creek Regional High School, χρειάστηκε να μετακομίσει 800 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, στη Βόρια Καρολίνα για το κολέγιο Γκρίνσμπορο. «Θα περιέγραφα την πόλη με απλά λόγια. Από κει που κατάγομαι βάζουν όλα τα γλυκά πάνω σε muffin, ενώ εδώ τα βάζουν όλα πάνω σε μπισκότο!», έλεγε στην αρχή, όμως στην πορεία εκτίμησα όσα είχε να του δώσει το μέρος. «Στην αρχή είχα υποτιμήσει την πόλη. Όταν έρχεσαι από την περιφέρεια της Νέας Υόρκης, όπου όλα κινούνται γρήγορα και είναι τεράστια πόλη, δεν ξέρεις πώς θα προσαρμοστείς. Όμως μ’ αρέσει εδώ. Μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα από όσα πιστεύουν οι άνθρωποι».
10. Κι εκείνα που βασικά πήρε, ήταν τα εχέγγυα για την μετέπειτα πορεία του στο μπάσκετ. Παρά το μόλις 1μ.98 (αν και βοηθάει το άνοιγμα 220 εκατοστών των χεριών του), ο Κάιλ Χάινς έμαθε να τα βάζει με τα θηρία και στο κολέγιο τον παρομοίαζαν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, εξ ου και το παρατσούκλι «Sir». «Ακούω πολλούς να με συγκρίνουν με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, επειδή είμαι κοντός για τη θέση μου. Εγώ, όμως, δεν ασχολούμαι με όλα αυτά. Είμαι ένας παίκτης που πάντα δίνει μάχες. Πάω στο ποστ και μάχομαι. Κάνω ό,τι χρειάζεται για να επιβιώσω»
11. Μετά από τέσσερα χρόνια συνεχούς… μάχης, ο Κάιλ Χάινς ήταν ένας ήρωας για το κολέγιο του. Αναδείχθηκε καλύτερος αθλητής του Γκρίνσμπορο όλων των εποχών, πήρε το πτυχίο του στο μάρκετινγκ, κατέρριψε 23 ρεκόρ και σε ειδική τελετή η φανέλα του κρεμάστηκε στην οροφή του κλειστού γυμναστηρίου.
12. Οι επιδόσεις του δεν ήταν αρκετές για να βρει χώρο στο ντραφτ του 2008, ωστόσο βρήκε κατευθείαν δουλειά στην Ευρώπη. Η πρώτη του εμπειρία ήταν στην Ιταλία και στην Prima Veroli, με την οποία έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία. «Βρίσκομαι σε μια μικρή πόλη εκατό χιλιόμετρα μακριά από τη Ρώμη, με πληθυσμό 20.000 ανθρώπων. Δηλαδή, ακόμα κι αν τους έβαζα στο γήπεδο του κολεγίου μου δεν θα το γέμιζαν! Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και βλέπεις ακόμα συνήθειες που δεν συναντάς αλλού. Όπως για παράδειγμα, να πλένουν όλοι μαζί τα ρούχα τους στο χέρι στο κέντρο της πλατείας!»
13. Το πρώτο του διάστημα θα είναι τραγικό, με μεγαλύτερο εφιάλτη εκείνον που κάθε αθλητής από το κολέγιο έχει να αντιμετωπίσει. Τα βήματα! Οι διαιτητές του σφύριζαν διαρκώς την παράβαση, εκείνος προσπαθούσε να συνηθίσει τη διαφορετική ρακέτα, τον προπονητή που του φώναζε επειδή δεν έπαιξε καλά στο πρώτο παιχνίδι και θα χρειαστεί δυο-τρεις μήνες, για να μπορέσει να μπει στο πνεύμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
14. Στην Ιταλία έμεινε δύο χρόνια, κέρδισε δύο κύπελλα (σ.σ. δεύτερης κατηγορίας), αναδείχθηκε MVP στην δεύτερη κατάκτηση, ωστόσο η πιο δυνατή του εμπειρία ήταν σε ένα μικρό δωμάτιο στο αεροδρόμιο της Ρώμης! «Εκεί που ήμουν ευτυχισμένος επειδή θα επέστρεφα σπίτι μου, φώναξαν το όνομά μου στο αεροδρόμιο και μου είπαν πως υπάρχει κάτι περίεργο στη βαλίτσα μου. Ήταν μια αποσκευή γεμάτη ρούχα που την είχε φτιάξει η κοπέλα μου, γιατί δεν χωρούσαν στη δική της όταν έφυγε για να γυρίσει στην Αμερική. Ποτέ δεν την έλεγξα και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί. Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο με άσπρους τοίχους, ένα γραφείο και μια καρέκλα. Άνοιξα τη βαλίτσα μπροστά τους και δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από γυναικεία ρούχα. Μου έκαναν σχετικές ερωτήσεις, αλλά τους εξήγησα την κατάσταση. Ευτυχώς, τίποτα χειρότερο δεν συνέβη και προσγειώθηκα στην Αμερική».
15. Από την Ιταλία στη Γερμανία και μια ακόμα πρόκληση. Με τη Μπάμπεργκ θα παίξει στην Bundesliga, αλλά και στην ευρωλίγκα και θα αρχίσει σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός. «Πιστεύω ότι βγαίνει η δουλειά που έκανα όλα τα προηγούμενα χρόνια και είμαι σε μια ομάδα που μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο». Μερικά από αυτά τα είχε νιώσει και ως αντίπαλος ο Ολυμπιακός, όταν ηττήθηκε στη Γερμανία.
16. Στο Μπάμπεργκ θα απολαμβάνει τη ζωή, το φαγητό, τις μπίρες, την ατμόσφαιρα στο γήπεδο. «Η πόλη μού θυμίζει το μέρος όπου μεγάλωσα. Μικρή και οι άνθρωποι φιλικοί. Η κατάσταση δεν θυμίζει ομάδα ή σύλλογο, αλλά οικογένεια. Ο πρόεδρος, ο μάνατζερ, ο προπονητής, οι παίκτες είμαστε μια οικογένεια».
17. Περιγράφει ως μεγαλύτερο κατόρθωμά του ότι κατόρθωσε να βγάλει δίπλωμα οδήγησης στη Γερμανία, αφού στη ζωή του είχε οδηγήσει μόνο αυτόματο αυτοκίνητο. «Α, αυτό είναι μακράν ό,τι δυσκολότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Ζητώ συγγνώμη απ’ τους ανθρώπους που έτυχε να οδηγούν μπροστά ή πίσω μου στον δρόμο!»
18. Γενικότερα έχει πάθος με τα αυτοκίνητα και ονειρεύεται όταν σταματήσει το μπάσκετ να ασχοληθεί με το χόμπι του, που είναι η συλλογή Cadillac. «Θα ξεκινούσα με το μοντέλο του 1979. Κλασικό. Θέλω οπωσδήποτε να έχω μια τέτοια και μετά βλέπουμε τι μπορεί να επακολουθήσει».
19. Τον Ιούλιο του 2011 ανακοινώθηκε η απόκτησή του από τον Ολυμπιακό. «Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτή τη συμφωνία. Ο Ολυμπιακός έχει παράδοση, έχει ιστορία, έχει μεγάλο όνομα. Είναι για μένα μια μεγάλη ευκαιρία και παράλληλα ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα», έλεγε τότε και φυσικά καλούταν να υπερασπιστεί τον εαυτό του για το ύψος του σε συνάρτηση με τη θέση που αγωνίζεται. «Σε όλη μου την καριέρα ακούω αυτό το πράγμα. Είμαι γρήγορος, πηδάω ψηλά, παίζω δυνατά και κυρίως έχω καρδιά. Κανείς δεν μου έχει χαρίσει τίποτα ως τώρα».
20. Στα δύο χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα, θα λατρέψει τη Γλυφάδα, την οποία χαρακτηρίζει παράδεισο, τον Ολυμπιακό και τους συμπαίκτες του. Χαρακτήρισε το Βασίλη Σπανούλη ως τον καλύτερο – μακράν του δεύτερου – συμπαίκτη που είχε ποτέ και τον αποκάλεσε «φαινόμενο», ενώ είδε στο πρόσωπο του Αντρέι Κιριλένκο τον δυσκολότερο αντίπαλο που αντιμετώπισε ποτέ. «Είναι σίγουρο ότι ο Ολυμπιακός έχει προτεραιότητα. Λατρεύω την ομάδα, λατρεύω τους συμπαίκτες μου, λατρεύω τη χώρα». Ήταν αμφίδρομο… Τον λάτρεψε η ομάδα, τον λάτρεψαν οι συμπαίκτες του, τον λάτρεψε ο κόσμος. Απλά, τώρα τον αποχαιρετά. Σα φίλο. Σαν «Sir».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου