Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο «κούνελος» στη σεζόν (τομέας στον οποίο πρέπει να προσέξει πάρα πολύ επικοινωνιακά ο Ολυμπιακός για να μην εκτινάξει τις ήδη τεράστιες προσδοκίες και πιστεύουν οι περισσότεροι ότι ο Χαβιέ θα τον πάρει μόνος του από το χεράκι και θα τον πάει στον ημιτελικό του Europa League ή στους «8» του Champions League, πέρυσι με τη Μάλαγα είχε 1/6 στην Ευρώπη), χαίρομαι που τα βλαχο-ελληνικο-κομπλεξικο-υποτιμητικά σχόλια και σχολιάκια ήταν λιγότερα από κάθε άλλη φορά. Εννοώ από την πλευρά των οπαδών των άλλων ομάδων. Όπως και στη μεταγραφή του Μάνταλου που είναι σχεδόν απίστευτη γι’ αυτή την ΑΕΚ στην οποία μιντιακά βασιλεύει η υπερβολή και σε λίγο θα πιστέψουμε ότι προετοιμάζεται για το Mundialσυλλόγων, και όχι για την Γ΄ Εθνική με τα Ζωνιανά, τη Μύκονο και την Πεύκη του κόουτς Γιάννη Γκούμα. Ετσι και στου Σαβιόλα, τα «κομπλεξικά» ήταν ελάχιστα. Και από τους ΠΑΟΚτσήδες και από τους Παναθηναϊκούς.
Ισα – ίσα που η μεταγραφή αύξησε την πίεση επικοινωνιακά στον Σαββίδη και στον Αλαφούζο. Κυρίως, βεβαίως, στον Σαββίδη. Για δύο λόγους. Διότι δεν απέφυγε στο πρόσφατο παρελθόν τις επικοινωνιακές γκάφες με τις παρόλες περί Τσάμπιονς Λιγκ και.. Ροναλντίνιο, οι οποίες στην Ελλάδα καλό είναι να αποφεύγονται και επειδή για τον Παναθηναϊκό πλέον έχουν συνειδητοποιήσει «εχθροί» και φίλοι την τραγική οικονομική κατάσταση ενός συλλόγου που έμεινε χωρίς διεθνείς Ελληνες παίκτες και έχει ακούσει τουλάχιστον 10 «όχι» από υποψήφιους νέους ποδοσφαιριστές.
Το πιο σημαντικό, όμως, στα δικά μου μάτια, δεν είναι η απόκτηση του Σαβιόλα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ίσως το πιο εντυπωσιακό να είναι η απόφαση του παίκτη στα 32 του να έρθει στην Ελλάδα. Μπορεί να είχε προσπαθήσει και πέρυσι ο Ολυμπιακός για αντίστοιχο «μπαμ» και να μην του «έκατσε». Το πιο σημαντικό είναι το restart του Μαρινάκη. Mια επανεκκίνηση μετά από σεζόν «άχρωμη – άοσμη – άγευστη» και με πολύ κακό τέλος σε επίπεδο εντυπώσεων και ερυθρόλευκης απήχησης, μετά από όσα συνέβησαν στο 1-1 με τον Παναθηναϊκό και το 2-1 με τον Αστέρα Τρίπολης: την εβδομάδα που τελείως πρόσκαιρα η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού έσταζε μέλι για την ευρωπαία πρωταθλήτρια ομάδα μπάσκετ και τους Αγγελόπουλους και είχε… σιχαθεί την ποδοσφαιρική ομάδα λόγω του συνδυασμού οικτρό θέαμα- διαιτητική εύνοια στον τελικό του Κυπέλλου. Μάθημα κι αυτό για το πώς αλλάζει διάθεση (ίσως και άποψη) ο Ελληνας οπαδός μέσα σε έναν μήνα.
Το θεμελιώδες, λοιπόν, είναι ότι ο Μαρινάκης ξεθεμελιώνει και ξαναχτίζει. Φάνηκε από την απόφαση για τον Ισά και τον Καρεμπέ και τον Ντάρκο. Φαίνεται από άλλες μικρές λεπτομέρειες όπως οι χειρισμοί στα θέματα των Αμπντούν και Τζιμπούρ (με υπομονή και ψυχραιμία, όχι με «τρέλες» και «καφριες», αλλά με γνώμονα το όφελος του συλλόγου), η απόφαση για την απόκτηση γκολκίπερ και στόπερ, όπου θεωρητικά δεν υπήρχε πρόβλημα, η σχέση με τους κατόχους των εισιτηρίων διαρκείας. Φαίνεται ακόμη και από το ότι ο οργανισμός «Ολυμπιακός» δεν ασχολείται τόσο πολύ όσο πέρυσι με τον ΠΑΟΚ και τον ΠΑΟ και τα πρόσωπα των δύο ομάδων. Δεν το έχει ανάγκη αυτό, στο επίπεδο που βρίσκεται και βρίσκονται. Θα μου πείτε: φεύγει το χούι από τον άνθρωπο; Θα σας απαντήσω κατηγορηματικά «όχι». Δεν φεύγει το άτιμο το χούι από τον καθένα μας. Θα… ασχοληθεί και πάλι. Όμως επαναλαμβάνω: δεν το έχει ανάγκη. Δεν έχει ανάγκη να «κλείνει» τον «Χ» Μπουχαλάκη για να μην τον πάρει ο ΠΑΟ και τον «Ψ»… Κολοβό για να μην τον πάρει ο ΠΑΟΚ, μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο και όχι για να προσπαθήσουν για μια θέση στην 18άδα του πρωταθλητή.
Καλείται, χωρίς έπαρση βέβαια, να κοιτάζει πιο ψηλά ο Ολυμπιακός. Εξω από’ «δω». Και ως αναμφισβήτητα Νο 1 του ελληνικού ποδοσφαίρου αυτή την περίοδο, σε όποιους τομείς μπορεί μέσω Λίγκας ή ΕΠΟ να αφήσει στην άκρη τις «μικροκομματικές» τακτικές και την επίδειξη δύναμης και εξουσίας. Και να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αυξηθεί ο υγιής ανταγωνισμός σε ένα πρωτάθλημα, του οποίου ο τροπαιούχος σε δύο χρόνια εκτός απροόπτου θα συμμετέχει στην προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν ο ΟΣΦΠ χάσει σε τρία – τέσσερα ματς της σεζόν. Ας τον «αφήσουν» τα κοράκια να ηττηθεί όταν – βρε αδερφέ – δεν μπορεί σε κάποια παιχνίδια να νικήσει. Θα χάσει πολλά περισσότερα αν του «κοπεί» το Τσάμπιονς Λιγκ: σε χρήμα, σε αίγλη, σε εμπορικότητα, στα πάντα.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι θα κάνει ο Μαρινάκης στο μεγάλο ζήτημα «προπονητής». Πολύ δύσκολο θέμα. Περίπλοκο, με αποζημιώσεις, με αμέτρητες παραμέτρους. Πέρυσι τα έκανε… ρόιδο στο θέμα. Αν ακολουθήσει την ίδια τακτική, ο Μίτσελ δεν θα αργήσει να «χαιρετήσει». Αν, δηλαδή, παίξει βασικό ρόλο στην επιλογή και την εικόνα του Μαρινάκη ο «κόσμος του Ολυμπιακού»: διότι και ο (αήττητος στο πρωτάθλημα και «Ο.Κ.» στην Ευρώπη) Λεονάρντο Ζαρντίμ… «στηριζόταν». Μέχρι που γκρεμίστηκε: όλοι ξέρουμε τα «πώς» και τα «γιατί», μην το αναλύσουμε τώρα. Ο φίλος του Ολυμπιακού, λοιπόν, αυτή τη στιγμή έχει στο μυαλό του καταγεγραμμένο ότι η ποιότητα της ομάδας που δημιουργείται είναι ανώτερη της ποιότητας του προπονητή Μίτσελ. Κακές, πολύ κακές εντυπώσεις έχουν από πέρυσι με τον Ισπανό (κυρίως λόγω της εικόνας του Ολυμπιακού στα ματς με ΠΑΟ και Αστέρα και πάλι, πάντα μένουν οι τελευταίες εντυπώσεις) και μέχρι τώρα δεν πείθει. Απλώς ελπίζουν. Και περιμένουν τα φιλικά με την Στουτγάρδη, τη Λίβερπουλ, την Βαλένθια. Λάθος θα είναι αυτό. Λάθος κριτήριο. Δεν έχει όλο το υλικό στη διάθεσή του ο Μίτσελ.
Όμως, αξιωματικά, από την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ μέχρι τη Χόνκα και τη Ζενές Ες, όσο καλύτερο το έμψυχο δυναμικό και οι μεταγραφές, τόσο μεγαλύτερο το βάρος και οι απαιτήσεις από το προπονητικό τιμ. Και από τον πρόεδρο και από τους χρηματοδότες και από τους οπαδούς και από τα μέσα ενημέρωσης.
Το «μπράβο πρόεδρε για τις μεταγραφές, πάρε τώρα και έναν προπονητή» το ακούω με αυτές ή με άλλες λέξεις από «γάβρους» φίλους μου όλο και περισσότερο τις τελευταίες ημέρες. Τι θα συμβεί εξαρτάται βασικά από τον ίδιο τον Μίτσελ. Όμως σε κάθε περίπτωση, το Νο 1 «προαπαιτούμενο» για τον Ολυμπιακό είναι να «στρίψει» σε ορισμένους τομείς ο Μαρινάκης.
Μόνο ένα παράδειγμα: πώς να πάρει στα πολύ σοβαρά ο παίκτης τον προπονητή, όταν κάθε… τρεις και πέντε κατεβαίνεις για «γκάζια» στα αποδυτήρια ενώπιον του σιωπηλού και σε στάση «ημιανάς – προσσσχχχχηή!» «φαντάρου» κόουτς; Τροφή προς σκέψη...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου