Ως συνέχεια εκ των (χθεσινών)
προηγουμένων, του μεν Καζλάουσκας δεν ήταν γραφτό να γίνει ο ένατος
προπονητής που θα στεφόταν πρωταθλητής τόσο στην Ευρωλίγκα όσο και στο
Ευρωμπάσκετ, αλλά ο Πάρκερ έγινε και παραέγινε ο Μέγας Ναπολέων του
μπάσκετ! Του ταιριάζει κιόλας αυτός ο παραλληλισμός από πάσης απόψεως:
επικράτησε σε αυτόν τον (Ναπολεόντειο) πόλεμο, εξελίχθηκε σε μέγα
κατακτητή της Ευρώπης, είναι κοντός όπως ο Βοναπάρτης και αίφνης (όχι
μονάχα βρήκε, αλλά) εμφάνισε κιόλας δημοσίως την καινούργια Ιωσηφίνα
του, ονόματι Αξέλ Φρανσέν, που ασχολείται, λέει, με τα Media!
Τι δηλαδή μόνο ο Κασίγιας θα ΄χει γκόμενα από τον χώρο της δημοσιογραφίας!
Για να τελειώνω με αυτή την αντιπαραβολή, το μόνο που απεύχεται ο Πάρκερ είναι να πάθει κι αυτός καμιά νίλα τύπου Βατερλό ή να χρειαστεί να εξοριστεί στην Ελβα!
Σε πείσμα αυτού του ενδεχόμενου (καθότι η ευτυχία δεν είναι ποτέ οριστική) ο Πάρκερ ζει το όνειρό του κι οι Γάλλοι την...ονείρωξη τους. Για να μην ξεφύγω από το προηγούμενο σημείωμα μου, ο Γάλλος πόιντ γκαρντ (που επειδή διαπίστωσα αιματοχυσία τύπου «Διαμαντίδης ή Σπανούλης» στα σχόλια, δεν ξαναγράφω πως είναι ο καλύτερος του κόσμου, αν κι εγώ το πιστεύω) έγινε μόλις ο τέταρτος παίκτης ο οποίος έχει αναδειχθεί πρωταθλητής με την Εθνική ομάδα του και στο ΝΒΑ. Ωστόσο είναι ο μόνος ο οποίος ανακηρύχθηκε κιόλας MVPτόσο στο Ευρωμπάσκετ, όσο και στους τελικούς των πλέι οφς κι αυτό αποτελεί άλλο ένα αστραφτερό παράσημο στην πλουμιστή στολή του.
Αυτό δεν το είχαν καταφέρει ο Τόνι Κούκοτς, ο Πάου Γκασόλ και ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, αλλά χθες το βράδυ ο Πάρκερ τους πήρε .όλους και τα πήρε όλα παραμάζωμα!
Ως εκ τούτου, εκτός από Μέγας Ναπολέων, ο Τόνι μπορεί πλέον να συστήνεται και ως Λουδοβίκος ο Ι4ος, παραφράζοντας το αλαζονικό τσιτάτο του (αποκαλούμενου) «Βασιλιά Ηλιου» από «l’ etat c’ est moi» σε «lebasket c’ est moi»!
Υπερβάλλω βεβαίως και αδικώ κατάφωρα με αυτή την αντιπαραβολή τον αξιολάτρευτο Πάρκερ και όλη τη γαλλική ομάδα, η οποία χωρίς υπεροψία και αλαζονεία, αλλά με μεγάλη αξιοπρέπεια και πολλή ταπεινοφροσύνη δέχτηκε τον θρίαμβο: έναν θρίαμβο που τον καρτέραγε επί 78 συναπτά έτη και δικαιούται να τον ρουφήξει με βουλιμία!
Δεδομένου ότι ο νικητής δεδικαίωται, ακόμη κι αν (ισχυριστεί κάποιος ότι) οι Γάλλοι δεν έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ στο Τουρνουά, επιβεβαιώνονται από το αποτέλεσμα και η κουβέντα τελειώνει εδώ. Τελειώνει έγραψα; Λάθος! Ισα ίσα τώρα αρχίζει αυτή η κουβέντα, διότι οι «τρικολόρ» ξεπέρασαν τα πάντα όλα: το θλιβερό παρελθόν τους, τους εαυτούς τους, που όλα αυτά τα χρόνια -από τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες - είχαν εξελιχθεί σε εγκυκλοπαιδικό ορισμό των losers και τα ανέκδοτα τα οποία τους είχαν βγάλει. Αλλά, το σπουδαιότερο είναι ότι ξεπέρασαν επίσης το dna τους και τα στοιχεία της ταυτότητας τους!
Το τελευταίο δεν αποτελεί δική μου ιδέα, ώστε να τελεί υπό αίρεσιν, αλλά το συμπέρασμα της επαγωγική σκέψης και της ιδίας (πικράς) πείρας του Ρισάρ Ντακουρί και του Ζακ Μονκλάρ! Έπιασα και με τους δυο την κουβέντα χθες το βράδυ μετά τον τελικό, στη ζωντανή εκπομπή του OTE TV) και αμφότεροι εξέφρασαν το ίδιο πόρισμα, μάλιστα ο Μονκλάρ το είπε χύμα: «Στον προημιτελικό με τη Σλοβενία, στον ημιτελικό με την Ισπανία και στον τελικό με τη Λιθουανία, επιτέλους δεν παίξαμε ως Γάλλοι, αλλά σαν να είμαστε Ελληνες ή Ισπανοί. Αντί για την αφέλεια που κόστισε πολύ ακριβά στο παρελθόν, αυτή τη φορά είχαμε αποφασιστικότητα, πάθος, προσήλωση στο στόχο και παίξαμε κυρίως στην άμυνα με έναν τρόπο τον οποίο μάθαμε στις ήττες μας από εσάς και τους Ισπανούς».
Όχι σώνει και καλά για να το παινευτούμε, αλλά ο παλαίμαχος διεθνής γκαρντ και νυν προπονητής και τηλεσχολιαστής έχει απόλυτο δίκιο: για πρώτη φορά η Εθνική Γαλλίας δεν... μαλακίστηκε (sic) και δεν έδωσε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα, όπως συνέβη πολλάκις και κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν. Για πρώτη φορά επίσης ήξεραν όλοι τους (παρά την αποψίλωση της frontline τους) τι έπρεπε να κάνουν κάθε στιγμή, πώς θα διαχειρίζονταν τις δύσκολες καταστάσεις στη διάρκεια ενός αγώνα και ποια ίχνη όφειλαν να ακολουθήσουν για να βρουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή...
Τα βρήκαν αυτά τα (ισπανικά και ελληνικά) αποτυπώματα με ιχνηλάτη τον Πάρκερ, που έχει περπατήσει σε λεωφόρους με τους Σπερς, αλλά η δουλειά έγινε απ’ όλους, ακόμη κι από... αουτσάιντερ, όπως ο Αντουάν Ντιό (στο πρόσωπο του οποίου ο Κολέ βρήκε ένα κανονικό γαλλικό κλειδί της άμυνας και της επίθεσης), ο Φλοράν Πιετρούς και ο Γιοχάν Πετρό που πέρα από τη συνεισφορά τους στα μετόπισθεν, έβαλαν πλάτη και στο σκοράρισμα.
Κατόπιν αυτής της θεμελιώδους αλλαγής στο στιλ και στη νοοτροπία (και κατά παράφραση του ήρωα του Βίκτωρος Ουγκό στους «Αθλίους», Γιάννη Αγιάννη) αυτοί πια δεν ήταν Γάλλοι, αλλά... Α-Γάλλοι!
Aμ’ το άλλο; Σε αυτή τη μεταμοντέρνα διασκευή των «Les Misérables» κανείς μα κανείς τους δεν έπαιξε τον ρόλο της... Τιτίκας!
Ο Πάρκερ είναι σπουδαίος από κάθε άποψη. Παίκτης ολκής, που όσο μπόι του λείπει, τόσο πολύ ταλέντο διαθέτει και φροντίζει να αναπληρώνει τα μούσκουλα με την ανδρεία του. Αλλά, διάβολε, ο Πάρκερ δεν είναι υπεράνθρωπος για να τα βάζει κάθε στιγμή με όλους και να έχουν οι άλλοι απ’ αυτόν, αλλά κι ίδιος από τον εαυτό του) την απαίτηση να τους κατατροπώνει...
To γεγονός που αποκάλυψε (πάλι στην εκπομπή του OTE TV) ο Νικολά Μπατούμ εξηγεί σε έναν μεγάλο βαθμό όχι τόσο την επιτυχία, όσο αφενός την πειθώ και την επίδραση που ασκεί ο Πάρκερ στην camaraderie του και αφετέρου το πόσο πειθήνιοι και αφοσιωμένοι (του) είναι οι σύντροφοι του...
Το Σάββατο το βράδυ, μετά την προπόνηση και το φαγητό, ο Πάρκερ τηλεφώνησε στον Μπατούμ και του ζήτησε να πάει μια βόλτα στο δωμάτιο του. Προτού αποσώσει την κουβέντα του ο Τόνι, ο Νικολά του κτυπούσε ήδη την πόρτα και αφού κάθισε άκουσε από τον σούπερ σταρ της ομάδας να του δίνει το χρίσμα! «Είμαι εξουθενωμένος από τον ημιτελικό με την Ισπανία και δεν αντέχω να παίξω στον ίδιο ρυθμό. Σε φώναξα λοιπόν για να σου πω ότι αύριο πρέπει να πάρεις εσύ την ομάδα στις πλάτες του. Εγώ θα κάνω τη δουλειά μου όσο αντέξω κι όσο καλύτερα μπορώ, αλλά το κουμάντο θα ανήκει σε σένα»!
Ο Μπατούμ δεν χρειάστηκε ν’ ακούσει τίποτε άλλο. Ευχαρίστησε τον Πάρκερ για την εμπιστοσύνη και την «εντολή», τον καληνύχτισε, γύρισε στο δωμάτιο του και δεν ξέρω εάν και τι όνειρο είδε, αλλά όλα βγήκαν αληθινά. Με τον Πάρκερ να παίζει υποτονικά σε σχέση με το κρεσέντο του κόντρα στην Ισπανία, ο Μπατούμ δάγκωνε καρωτίδες στην άμυνα, όπλιζε και πυροβολούσε ακατάπαυστα στην επίθεση και μ’ αυτά και μ’ αυτά αποδείχτηκε άξιος της εμπιστοσύνης του Τόνι και των προσδοκιών ενός ολόκληρου έθνους.
Σε λίγη ώρα από τώρα η γαλλική ομάδα θα περάσει –για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της- την πύλη του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων και θα γίνει δεκτή εν χορδαίς και οργάνω από τον Φρανσουά Ολάντ! Ως γνωστόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας είναι σοσιαλιστής, αλλά σήμερα, θέλοντας και μη, θα αποθεώσει αυτούς οι οποίοι (μετά τον Πλατινί και τον Ζιντάν στο ποδόσφαιρο και τον Καραμπάτιτς στο χάντμπολ) έκαναν πάλι ν’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου η «Μασσαλιώτιδα» και εκφράζουν τον σύγχρονο αθλητικό καπιταλισμό της χώρας του!
Για να τελειώνω με αυτή την αντιπαραβολή, το μόνο που απεύχεται ο Πάρκερ είναι να πάθει κι αυτός καμιά νίλα τύπου Βατερλό ή να χρειαστεί να εξοριστεί στην Ελβα!
Σε πείσμα αυτού του ενδεχόμενου (καθότι η ευτυχία δεν είναι ποτέ οριστική) ο Πάρκερ ζει το όνειρό του κι οι Γάλλοι την...ονείρωξη τους. Για να μην ξεφύγω από το προηγούμενο σημείωμα μου, ο Γάλλος πόιντ γκαρντ (που επειδή διαπίστωσα αιματοχυσία τύπου «Διαμαντίδης ή Σπανούλης» στα σχόλια, δεν ξαναγράφω πως είναι ο καλύτερος του κόσμου, αν κι εγώ το πιστεύω) έγινε μόλις ο τέταρτος παίκτης ο οποίος έχει αναδειχθεί πρωταθλητής με την Εθνική ομάδα του και στο ΝΒΑ. Ωστόσο είναι ο μόνος ο οποίος ανακηρύχθηκε κιόλας MVPτόσο στο Ευρωμπάσκετ, όσο και στους τελικούς των πλέι οφς κι αυτό αποτελεί άλλο ένα αστραφτερό παράσημο στην πλουμιστή στολή του.
Αυτό δεν το είχαν καταφέρει ο Τόνι Κούκοτς, ο Πάου Γκασόλ και ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, αλλά χθες το βράδυ ο Πάρκερ τους πήρε .όλους και τα πήρε όλα παραμάζωμα!
Ως εκ τούτου, εκτός από Μέγας Ναπολέων, ο Τόνι μπορεί πλέον να συστήνεται και ως Λουδοβίκος ο Ι4ος, παραφράζοντας το αλαζονικό τσιτάτο του (αποκαλούμενου) «Βασιλιά Ηλιου» από «l’ etat c’ est moi» σε «lebasket c’ est moi»!
Υπερβάλλω βεβαίως και αδικώ κατάφωρα με αυτή την αντιπαραβολή τον αξιολάτρευτο Πάρκερ και όλη τη γαλλική ομάδα, η οποία χωρίς υπεροψία και αλαζονεία, αλλά με μεγάλη αξιοπρέπεια και πολλή ταπεινοφροσύνη δέχτηκε τον θρίαμβο: έναν θρίαμβο που τον καρτέραγε επί 78 συναπτά έτη και δικαιούται να τον ρουφήξει με βουλιμία!
Δεδομένου ότι ο νικητής δεδικαίωται, ακόμη κι αν (ισχυριστεί κάποιος ότι) οι Γάλλοι δεν έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ στο Τουρνουά, επιβεβαιώνονται από το αποτέλεσμα και η κουβέντα τελειώνει εδώ. Τελειώνει έγραψα; Λάθος! Ισα ίσα τώρα αρχίζει αυτή η κουβέντα, διότι οι «τρικολόρ» ξεπέρασαν τα πάντα όλα: το θλιβερό παρελθόν τους, τους εαυτούς τους, που όλα αυτά τα χρόνια -από τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες - είχαν εξελιχθεί σε εγκυκλοπαιδικό ορισμό των losers και τα ανέκδοτα τα οποία τους είχαν βγάλει. Αλλά, το σπουδαιότερο είναι ότι ξεπέρασαν επίσης το dna τους και τα στοιχεία της ταυτότητας τους!
Το τελευταίο δεν αποτελεί δική μου ιδέα, ώστε να τελεί υπό αίρεσιν, αλλά το συμπέρασμα της επαγωγική σκέψης και της ιδίας (πικράς) πείρας του Ρισάρ Ντακουρί και του Ζακ Μονκλάρ! Έπιασα και με τους δυο την κουβέντα χθες το βράδυ μετά τον τελικό, στη ζωντανή εκπομπή του OTE TV) και αμφότεροι εξέφρασαν το ίδιο πόρισμα, μάλιστα ο Μονκλάρ το είπε χύμα: «Στον προημιτελικό με τη Σλοβενία, στον ημιτελικό με την Ισπανία και στον τελικό με τη Λιθουανία, επιτέλους δεν παίξαμε ως Γάλλοι, αλλά σαν να είμαστε Ελληνες ή Ισπανοί. Αντί για την αφέλεια που κόστισε πολύ ακριβά στο παρελθόν, αυτή τη φορά είχαμε αποφασιστικότητα, πάθος, προσήλωση στο στόχο και παίξαμε κυρίως στην άμυνα με έναν τρόπο τον οποίο μάθαμε στις ήττες μας από εσάς και τους Ισπανούς».
Όχι σώνει και καλά για να το παινευτούμε, αλλά ο παλαίμαχος διεθνής γκαρντ και νυν προπονητής και τηλεσχολιαστής έχει απόλυτο δίκιο: για πρώτη φορά η Εθνική Γαλλίας δεν... μαλακίστηκε (sic) και δεν έδωσε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα, όπως συνέβη πολλάκις και κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν. Για πρώτη φορά επίσης ήξεραν όλοι τους (παρά την αποψίλωση της frontline τους) τι έπρεπε να κάνουν κάθε στιγμή, πώς θα διαχειρίζονταν τις δύσκολες καταστάσεις στη διάρκεια ενός αγώνα και ποια ίχνη όφειλαν να ακολουθήσουν για να βρουν το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή...
Τα βρήκαν αυτά τα (ισπανικά και ελληνικά) αποτυπώματα με ιχνηλάτη τον Πάρκερ, που έχει περπατήσει σε λεωφόρους με τους Σπερς, αλλά η δουλειά έγινε απ’ όλους, ακόμη κι από... αουτσάιντερ, όπως ο Αντουάν Ντιό (στο πρόσωπο του οποίου ο Κολέ βρήκε ένα κανονικό γαλλικό κλειδί της άμυνας και της επίθεσης), ο Φλοράν Πιετρούς και ο Γιοχάν Πετρό που πέρα από τη συνεισφορά τους στα μετόπισθεν, έβαλαν πλάτη και στο σκοράρισμα.
Κατόπιν αυτής της θεμελιώδους αλλαγής στο στιλ και στη νοοτροπία (και κατά παράφραση του ήρωα του Βίκτωρος Ουγκό στους «Αθλίους», Γιάννη Αγιάννη) αυτοί πια δεν ήταν Γάλλοι, αλλά... Α-Γάλλοι!
Aμ’ το άλλο; Σε αυτή τη μεταμοντέρνα διασκευή των «Les Misérables» κανείς μα κανείς τους δεν έπαιξε τον ρόλο της... Τιτίκας!
Ο Πάρκερ είναι σπουδαίος από κάθε άποψη. Παίκτης ολκής, που όσο μπόι του λείπει, τόσο πολύ ταλέντο διαθέτει και φροντίζει να αναπληρώνει τα μούσκουλα με την ανδρεία του. Αλλά, διάβολε, ο Πάρκερ δεν είναι υπεράνθρωπος για να τα βάζει κάθε στιγμή με όλους και να έχουν οι άλλοι απ’ αυτόν, αλλά κι ίδιος από τον εαυτό του) την απαίτηση να τους κατατροπώνει...
To γεγονός που αποκάλυψε (πάλι στην εκπομπή του OTE TV) ο Νικολά Μπατούμ εξηγεί σε έναν μεγάλο βαθμό όχι τόσο την επιτυχία, όσο αφενός την πειθώ και την επίδραση που ασκεί ο Πάρκερ στην camaraderie του και αφετέρου το πόσο πειθήνιοι και αφοσιωμένοι (του) είναι οι σύντροφοι του...
Το Σάββατο το βράδυ, μετά την προπόνηση και το φαγητό, ο Πάρκερ τηλεφώνησε στον Μπατούμ και του ζήτησε να πάει μια βόλτα στο δωμάτιο του. Προτού αποσώσει την κουβέντα του ο Τόνι, ο Νικολά του κτυπούσε ήδη την πόρτα και αφού κάθισε άκουσε από τον σούπερ σταρ της ομάδας να του δίνει το χρίσμα! «Είμαι εξουθενωμένος από τον ημιτελικό με την Ισπανία και δεν αντέχω να παίξω στον ίδιο ρυθμό. Σε φώναξα λοιπόν για να σου πω ότι αύριο πρέπει να πάρεις εσύ την ομάδα στις πλάτες του. Εγώ θα κάνω τη δουλειά μου όσο αντέξω κι όσο καλύτερα μπορώ, αλλά το κουμάντο θα ανήκει σε σένα»!
Ο Μπατούμ δεν χρειάστηκε ν’ ακούσει τίποτε άλλο. Ευχαρίστησε τον Πάρκερ για την εμπιστοσύνη και την «εντολή», τον καληνύχτισε, γύρισε στο δωμάτιο του και δεν ξέρω εάν και τι όνειρο είδε, αλλά όλα βγήκαν αληθινά. Με τον Πάρκερ να παίζει υποτονικά σε σχέση με το κρεσέντο του κόντρα στην Ισπανία, ο Μπατούμ δάγκωνε καρωτίδες στην άμυνα, όπλιζε και πυροβολούσε ακατάπαυστα στην επίθεση και μ’ αυτά και μ’ αυτά αποδείχτηκε άξιος της εμπιστοσύνης του Τόνι και των προσδοκιών ενός ολόκληρου έθνους.
Σε λίγη ώρα από τώρα η γαλλική ομάδα θα περάσει –για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία της- την πύλη του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων και θα γίνει δεκτή εν χορδαίς και οργάνω από τον Φρανσουά Ολάντ! Ως γνωστόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας είναι σοσιαλιστής, αλλά σήμερα, θέλοντας και μη, θα αποθεώσει αυτούς οι οποίοι (μετά τον Πλατινί και τον Ζιντάν στο ποδόσφαιρο και τον Καραμπάτιτς στο χάντμπολ) έκαναν πάλι ν’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου η «Μασσαλιώτιδα» και εκφράζουν τον σύγχρονο αθλητικό καπιταλισμό της χώρας του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου