Πέρα από αδυναμίες, δυνατότητες, ατού, ψυχολογία και τα σχετικά, το πιο εμφανές πρόβλημα αγωνιστικά για τον Παναθηναϊκό μέχρι στιγμής είναι ένα. Το κέντρο του.
Το κέντρο του σε όλες του τις παραμέτρους.
Στο πως αγωνίζεται δηλαδή, στους ρόλους που έχει ο κάθε παίκτης στον συγκεκριμένο χώρο στην διάρκεια του αγώνα, αλλά και στις δυνατότητες του κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά.
Αυτό που φαίνεται προς το παρόν με γυμνό μάτι, είναι ότι αρκετές φορές ο Αναστασίου αναγκάζεται να χρησιμοποιεί δύο παίκτες ταυτόχρονα, για να συμπληρώνουν και οι δύο μαζί… ένα ρόλο. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα με τους Ατζαγκούν και Πράνιτς. Συμβαίνει και με τους Λαγό και Αμπεϊντ (ή Μέντες ανάλογα με το ποιος παίζει).
Δεν συμβαίνει μόνο με τον Ζέκα, με το οποίο όμως εξ αιτίας του προηγούμενου… συνωστισμού, δημιουργείται άλλο πρόβλημα και συγκεκριμένα η αναγκαστική μετατόπισή του στα πλάγια αντί για τον άξονα στον χώρο της μεσαίας γραμμής.
Να τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Αν θεωρήσουμε ότι ο Αναστασίου εξακολουθεί να επιμένει στον σχηματισμό που ανά… ρόλους περιέχει ένα καθαρό αμυντικό χαφ και δύο πλάγιους σ’ αυτόν με τον ένα εκ των οποίων να έχει σε μεγαλύτερο ποσοστό την ευθύνη της δημιουργικότητας, τότε τα πράγματα έχουν ως εξής.
Και θεωρητικά και από πλευράς ονόματος, αλλά και σαν χαρακτηριστικά ποδοσφαιριστή γενικότερα, ο Πράνιτς έχει ασφαλώς τον πρώτο λόγο για τον συγκεκριμένο ρόλο.
Το θέμα όμως εδώ είναι, ότι ο Πράνιτς όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, δεν είναι ακόμα έτοιμος στο 100% των δυνατοτήτων του.
Με αποτέλεσμα εκεί ακριβώς, να έρχεται ο Ατζαγκούν στον ίδιο ρόλο για να… συμπληρώνει σε ποσότητα, ότι στερείται από το συγκεκριμένο στοιχείο του ο Πράνιτς λόγω φυσικής κατάστασης.
Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιεί επί της ουσίας δύο παίκτες για τον ίδιο ρόλο, προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί την ποιότητα του ενός και τις αντοχές του δεύτερου.
Καθώς είναι σαφές, πως αν ο Πράνιτς έρθει στο 100% των δυνάμεών του, θα αποκτήσει δικαιωματικά τον συγκεκριμένο ρόλο, οπότε ο μαχητικός και με καλά στοιχεία αλλά μικρός ακόμα Ατζαγκούν, είτε θα περιοριστεί σε ρόλο αναπληρωματικού του Πράνιτς, ή θα πρέπει να βρεθεί άλλος ρόλος στην ενδεκάδα γι’ αυτόν.
Το ίδιο συμβαίνει και στον ρόλο του καθαρά ανασταλτικού μέσου.
Και εκεί ο Αναστασίου αναγκάζεται να χρησιμοποιεί δύο παίκτες κάθε φορά ανάμεσα στους Λαγό, Μέντες και Αμπέϊντ, για να συμπληρώσει ένα κανονικό ρόλο στον συγκεκριμένο χώρο.
Ο μόνος αυτή την στιγμή και άσχετα από την απόδοσή του στα τελευταία παιχνίδια, που είναι ολοκληρωμένος σαν ποδοσφαιριστής (έστω με τα δεδομένα του συγκεκριμένου τωρινού Παναθηναϊκού) είναι ο Ζέκα.
Αλλά με τον Ζέκα είναι γνωστό από την εποχή του Φερέϊρα ακόμα, ότι τρελαίνεται όταν παίζει στα πλάγια, αλλά και γενικά αποδίδει καλύτερα όταν παίζει στον άξονα στο χώρο του κέντρου.
Φαίνεται αυτό και στον εκνευρισμό που έχει από το ξεκίνημα των παιχνιδιών όποτε ξεκίνησε στα πλάγια στην αρχική ενδεκάδα, με αποτέλεσμα και η απόδοσή του να είναι χάλια, αλλά και να είναι πιο πιθανό όσο εξακολουθεί να γίνεται αυτό, να πάρει γρήγορα δυο κίτρινες και να αποβληθεί, παρά να προσφέρει όσα μπορεί στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πρόβλημα που έχει ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή στο χώρο του κέντρου.
Γι’ αυτό και παρουσιάζεται συχνά-πυκνά το φαινόμενο, είτε να μπερδεύονται οι παίκτες στον συγκεκριμένο χώρο στο ποιος μαρκάρει ποιόν ή ποιος καλύπτει ποιόν χώρο.
Γι’ αυτό και παρατηρείται γενικότερο θέμα και στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό κομμάτι.
Κι αυτό είναι και το στοίχημα που έχει μπροστά του ο Αναστασίου.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου