Μήπως τα στελεχή του ΔΝΤ είναι μαρξιστές;

Με βάση την ανακοίνωση του καταλόγου του περιοδικού Forbes, ότι ο πλούτος 1,7 τρισ. δολαρίων που ανήκει στους 85 πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο αντιστοιχεί στο εισόδημα που έχει το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού η στήλη Politically correct αναλύει τους λόγους που τα τελευταία χρόνια, ιδίως από τη δεκαετία του 1990 παρατηρείται το φαινόμενο των διευρυνόμενων εισοδηματικών ανισοτήτων. Ο πρώτος βασικός λόγος είναι οι πρακτικές μη φορολόγησης που υπάρχουν διαθέσιμες για τους πολύ πλούσιους του κόσμου, οι οποίοι αν και λίγοι με βάση την έκθεση του Forbes κατέχουν ένα σημαντικό τμήμα του παγκόσμιου εισοδήματος. Υπάρχει δηλαδή μια αδιαφάνεια στους τρόπους με τους οποίους καταφέρνουν (νόμιμα) να μην φορολογούνται τελικά τα εισοδήματά τους καθώς τους δίνεται η δυνατότητα μέσα από παράθυρα της νομοθεσίας ή από την ύπαρξη φορολογικών παράδεισων. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν τη δυνατότητα να «εξάγουν» στο εξωτερικό τα χρήματα τους, να τα στέλνουν σε off shore εταιρείες και τελικά να μη φορολογούνται. Επιπρόσθετα με αυτού του είδους τις πρακτικές δεν ευνοείται μόνο η απόκρυψη εισοδήματος, δηλαδή η φοροαποφυγή, αλλά τελικά και το ξέπλυμα...
Ο δεύτερος λόγος η έναρξη του οποίου συμπίπτει χρονικά με τις αρχές της δεκαετίας του 90 είναι η απαρχή της πλήρους απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (απελευθέρωση χρηματοπιστωτικού τομέα) έτσι ώστε το χρήμα πλέον να μπορεί να διακινείται χωρίς περιορισμούς. Αυτό έδωσε σημαντικές δυνατότητες αποκόμισης βραχυχρόνιων κερδών σε τοποθετήσεις (κυρίως από hedge funds, επενδυτικές τράπεζες κλπ) που μοιάζουν πιο πολύ με στοιχήματα παρά με πραγματικές επενδύσεις, οι οποίες στη συνέχεια εξαφανίζονταν από τις κατά τόπους αγορές (φυγή κεφαλαίων). Το αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι ότι οι τοπικές πραγματικές οικονομίες βουλιάζουν (όπως για παράδειγμα στην κρίση στις αγορές της νοτιοανατολικής Ασίας το 1997-1999). Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η κρίση ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων των ΗΠΑ, το 2007 (στεγαστικά υψηλού ρίσκου που τιτλοποιούνταν και στη συνέχεια πωλούνταν ως δομημένα ομόλογα στις αγορές όλου του κόσμου, χωρίς κανένα έλεγχο από τις κεντρικές τραπεζικές αρχές ) συνέχεια της οποίας είναι η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Ωστόσο, στις περισσότερες χώρες (ΗΠΑ, Ιρλανδία, Ελλάδα και αλλού) όταν ήρθε η στιγμή της στήριξης του τραπεζικού τομέα αυτό έγινε σε βάρος των φορολογούμενων και όχι σε συζήτηση και μέτρα για το πώς θα θεσμοθετηθούν έλεγχοι στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού τομέα σε παγκόσμιο αλλά και εθνικό επίπεδο.
Ο τρίτος λόγος είναι η σταδιακή απελευθέρωση του εμπορίου μεταξύ των χωρών. Αυτό είχε ως συνέπεια ένα μέρος του παγκόσμιου εισοδήματος να κατευθυνθεί στις λεγόμενες «αναδυόμενες οικονομίες», όπου το κόστος παραγωγής είναι χαμηλότερο. Οι επενδύσεις των πολυεθνικών επιχειρήσεων σε σημαντικούς τομείς κυρίως στον τομέα της μεταποίησης κατευθύνονται σε «αναπτυσσόμενες» χώρες ιδίως της Ασίας όπως για παράδειγμα η Κίνα, η Ινδία κλπ. Το αποτέλεσμα αυτής της τάσης είναι ότι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και οι μέτοχοι να αυξάνουν την κερδοφορία τους λόγω του χαμηλότερου εργατικού κόστους, της χαμηλής φορολόγησης και των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Από την άλλη όμως, η τάση αυτή του καπιταλισμού που έχει ονομαστεί «παγκοσμιοποίηση» δημιουργεί και χαμένους οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους των δυτικών οικονομιών οι οποίοι καθώς οι θέσεις εργασίας μειώνονται αυξάνεται η ανεργία ή και αναγκάζονται να αποδεχθούν εργασιακές σχέσεις με λιγότερες παροχές (μερική απασχόληση, ελαστικοποίηση ωραίου, μειώσεις μισθών κα). Για τους εργαζόμενους των αναδυόμενων οικονομιών ωστόσο υπάρχει ένα ερώτημα κατά πόσο έχουν ωφεληθεί από αυτή την τάση της παγκόσμιας οικονομία. Εάν δηλαδή οι μισθοί τους συμβαδίζουν με την αύξηση του παραγόμενου πλούτου σε αυτές τις χώρες, ή άν υπολείπονται.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι ανισότητες που διευρύνονται τα τελευταία χρόνια δεν παρατηρούνται σε επίπεδο χωρών (καθώς ένα μέρος της παγκόσμιας παραγωγής μετατοπίζεται από τις πλούσιες/αναπτυγμένες στις αναδυόμενες χώρες), αλλά σε επίπεδο ατομικών εισοδημάτων (κερδίζουν οι μεγαλομέτοχοι, επιχειρηματίες, υψηλόβαθμα στελέχη κλπ, έναντι των απλών εργαζόμενων που χάνουν τις δουλειές τους στη Δύση, η που εξακολουθούν να εργάζονται με χαμηλές παροχές στις αναδυόμενες οικονομίες).
Στο πλαίσιο αυτό κινείται και η δήλωση της Γενικής Διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ, λίγες ημέρες πριν την έναρξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum, WEF) στο Νταβός της Ελβετίας ότι «Οι επιχειρηματικοί και πολιτικοί ηγέτες στο Παγκόσμιο Οικονομικό Συνέδριο πρέπει να θυμηθούν ότι σε πάρα πολλές χώρες τα οφέλη της ανάπτυξης απολαμβάνουν πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι. Αυτό δεν αποτελεί συνταγή για τη σταθερότητα και βιωσιμότητα».
Μήπως τελικά τα στελέχη του ΔΝΤ είναι μαρξιστές;
Πηγή: sportdog.gr