Όταν
μεγαλώνεις με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα στην ζωή σου,
τότε οι μνήμες έχουν πάντα την ιδιαίτερη αξία τους. Ζεις μαζί τους. Σε
συνοδεύουν συνέχεια.
Από τότε, λοιπόν, που μαζεύαμε χαρτάκια Panini, που παίζαμε «ξύλινο» και Subbuteo, που βλέπαμε τα πρώτα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια να μας μαγεύουν και να μας τρώνε ΟΛΑ τα «δεκάρικα» από το χαρτζιλίκι, που βγήκαν τα… πρώιμα «μάνατζερ» και «fifa» για το pc, υπήρχε μόνιμα ένα κενό… Ή μάλλον, δυο. Τα κόμικ και οι ταινίες.
Από εφημερίδες, όχι μόνο ημερήσιες αλλά κι εβδομαδιαίες αθλητικές (π.χ. «Μπάλα»), δεν υπήρχε έλλειψη. Το αντίθετο. Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει με επιτυχία και περιοδικά με επίκεντρο την μπάλα.
Από κόμικ, όμως, λίγα πράγματα. Όπως μέχρι πριν από μερικά χρόνια κι από ταινίες κινηματογραφικές περί ποδοσφαίρου. Η… «Απόδραση των 11» ήταν για δεκαετίες ίσως το μοναδικό σημείο αναφοράς.
Ακόμα και παλιότερα, λοιπόν, που τα κόμικ ήταν περιζήτητα από κάθε πιτσιρικά, οι ποδοσφαιρικές ιστορίες ήταν συνήθως «ένθετες». Δεν τις χόρταινες, δηλαδή. Δεν είχαν ένα πλούσιο κι ολοκληρωμένο στόρι. Ήταν πάντα ανάμεσα σε κάτι άλλο.
Έτσι, δεν σε συνόδευαν για χρόνια και χρόνια, για να τις κουβαλάς μαζί σου και να ξαναγυρνάς πίσω σε παλιά τεύχη κι αναμνήσεις. Με συνέπεια να θυμόμαστε αυτούς τους λίγους, τελικά, ποδοσφαιρικούς ήρωες κόμικ…
Ήρωες κόμικ. Έτσι τους αποκαλούμε… Ήρωες! Αυτό, δηλαδή, που λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο, ίσως κι απ’ ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Ο ήρωας! Και λείπει επειδή τους πρωταγωνιστές, τον ποδοσφαιριστή και τον προπονητή, τους περνάμε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, πίσω από παράγοντες, διαιτητές, μάνατζερ, πολιτικούς, δημοσιογράφους, «12ους παίκτες», εμμονές, προκαταλήψεις, κόντρες, στρεβλώσεις και διαστρεβλώσεις…
Η πρώτη μεταπολεμική γενιά ποδοσφαιρόφιλων μεγάλωσε με το ραδιοφωνάκι. Αυτό το μαγικό μαραφέτι που έτρεφε την φαντασία. Άκουγες μετάδοση παιχνιδιού και το μυαλό έφτιαχνε εικόνες. Δούλευε. Γεννούσε σκηνές, πρόσωπα, δράση.
Μου έχουν αφηγηθεί παλιοί παίκτες πως όταν, ως πιτσιρικάδες, πρωτοσυνάντησαν τα ποδοσφαιρικά είδωλά τους στο γήπεδο, ήταν σα να κοίταζαν 2 μ. θηρία! Έτσι τους είχαν πλάσει από το ραδιόφωνο στην σκέψη τους τόσα χρόνια, έτσι τους «έβλεπαν». Σαν γίγαντες! Τέτοιος ήταν ο σεβασμός τους, τέτοιο ήταν το δέος τους. Κι ας είχαν μπροστά τους έναν μικροκαμωμένο άνθρωπο στραβοκάνη και 1μ.65 τις περισσότερες φορές.
Το κόμικ, που ήρθε στην συνέχεια, δεν άφησε την φαντασία να καλπάζει τόσο. Έφερε πια μπροστά μας την εικόνα του ήρωα, του φανταστικού ήρωα και υπερήρωα, είτε ήταν ο Σούπερμαν, είτε ο Σπάιντερμαν, είτε ένας μαχητής του Καλού που πάλευε το Κακό, είτε ένας στρατιώτης στον πόλεμο, είτε ένας ποδοσφαιριστής που σούταρε υπερηχητικές βολίδες.
Στο κόμικ υπάρχει στο χαρτί η εικόνα. Και ο διάλογος. Ο αναγνώστης, όμως, πρέπει να «δώσει» ο ίδιος κίνηση στις εικόνες. Και να «βάλει» ηχητική επένδυση στους διαλόγους. Να πλάσει τις βροντές, να δημιουργήσει τα άλματα, να συνδέσει τις σκηνές, να κτίσει αυτός την ατμόσφαιρα όπως την θέλει. Πάνω - κάτω όπως θα έκανε ένας «κανονικός» σκηνοθέτης για να μας παρουσιάσει μετέπειτα στις οθόνες τα κινούμενα σχέδια, που κι αυτά τα λατρέψαμε τόσο σαν μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά.
Παρακολουθώντας συχνά ίσως ακόμα και περισσότερα από 10 «τηλεοπτικά» ματς την εβδομάδα από πολλά πρωταθλήματα (έστω κι αν τις περισσότερες φορές είναι με την ρεαλιστική οπτική της δουλειάς), αλλά και πηγαίνοντας ακόμα στο γήπεδο όποτε έχω την ευκαιρία, δεν μπορώ να πω ότι δεν ενθουσιάστηκα με τη νέα δουλειά που βγήκε στα περίπτερα. Το κόμικ, άλλωστε, ποδοσφαιρικό ή μη, έχει πάντα αυτό το «κάτι». Ναι μεν το χτίζει ο δημιουργός του, όμως εσύ πάντα σαν αναγνώστης είσαι αυτός που θα βάλει τις τελευταίες πινελιές…
Χαίρομαι πραγματικά που πάνω απ’ όλα δυο καλοί φίλοι ετών, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου και ο Θανάσης Ασπρούλιας, κυκλοφόρησαν μια τόσο φρέσκια ιδέα. Ακόμα κι αν δεν τους γνώριζα, το ίδιο θα έλεγα. Η δουλειά του Μιχάλη Τσαπίδη, του Φώτη Φωτίου και όλων των συντελεστών της έκδοσης του «Μουντιαλίτος» είναι άρτια κι αξιέπαινη…
Κι έχω την αίσθηση ότι αν σε κάτι αξίζει από τον ελληνικό αθλητισμό των τελευταίων χρόνων να δοθεί το χαρακτηριστικό του «ήρωα», όπως είπαμε, είναι για την εθνική ομάδα. Για όλα αυτά τα παιδιά που έκαναν ό,τι έκαναν από το 2002 και μετά, μαζί με τους προπονητές τους. Αν δεν αναδειχθούν αυτοί ως αθλητικά πρότυπα, τότε ποιοι μπορούν;
Τι είναι τούτη η εθνική; Μια ομάδα πάνω απ’ όλα, χωρίς ακρότητες και προκλητικές συμπεριφορές, δίχως μεμψιμοιρίες κι εγωισμούς, που πάλεψε τίμια για να κερδίσει πρώτα τον ίδιο της τον εαυτό και μετά νοοτροπίες κι αντιλήψεις ριζωμένες για δεκαετίες. Κι έτσι κατάφερε να πετύχει και να κάνει δυνατό ό,τι σε όσους μεγάλωσαν τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 φαινόταν αδύνατο, εξωπραγματικό, απλησίαστο.
Υγιείς, εμπνευσμένες, αισθητικά άψογες, αλλά κυρίως ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες σαν το «Μουντιαλίτος» έρχονται να πάρουν από το χεράκι τον μικρό ή μεγαλύτερο αναγνώστη και να τον αποτραβήξουν για λίγο από τον κυνισμό και την αγριότητα της εποχής. Για να τον ψυχαγωγήσουν και να τον ταξιδέψουν σ’ αυτά που πέτυχαν μια χούφτα άνθρωποι, όλοι οι διεθνείς, ο Σάντος, ο Ρεχάγκελ, τους οποίους καθημερινά ένας ολόκληρος χώρος, που δεν θέλει, ούτε «αναγνωρίζει» τέτοιους «ήρωες» και, το βασικότερο, αδυνατεί καν να τους καταλάβει…, επιχειρεί να κονταίνει με διάφορους μίζερους τρόπους.
Από τότε, λοιπόν, που μαζεύαμε χαρτάκια Panini, που παίζαμε «ξύλινο» και Subbuteo, που βλέπαμε τα πρώτα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια να μας μαγεύουν και να μας τρώνε ΟΛΑ τα «δεκάρικα» από το χαρτζιλίκι, που βγήκαν τα… πρώιμα «μάνατζερ» και «fifa» για το pc, υπήρχε μόνιμα ένα κενό… Ή μάλλον, δυο. Τα κόμικ και οι ταινίες.
Από εφημερίδες, όχι μόνο ημερήσιες αλλά κι εβδομαδιαίες αθλητικές (π.χ. «Μπάλα»), δεν υπήρχε έλλειψη. Το αντίθετο. Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει με επιτυχία και περιοδικά με επίκεντρο την μπάλα.
Από κόμικ, όμως, λίγα πράγματα. Όπως μέχρι πριν από μερικά χρόνια κι από ταινίες κινηματογραφικές περί ποδοσφαίρου. Η… «Απόδραση των 11» ήταν για δεκαετίες ίσως το μοναδικό σημείο αναφοράς.
Ακόμα και παλιότερα, λοιπόν, που τα κόμικ ήταν περιζήτητα από κάθε πιτσιρικά, οι ποδοσφαιρικές ιστορίες ήταν συνήθως «ένθετες». Δεν τις χόρταινες, δηλαδή. Δεν είχαν ένα πλούσιο κι ολοκληρωμένο στόρι. Ήταν πάντα ανάμεσα σε κάτι άλλο.
Έτσι, δεν σε συνόδευαν για χρόνια και χρόνια, για να τις κουβαλάς μαζί σου και να ξαναγυρνάς πίσω σε παλιά τεύχη κι αναμνήσεις. Με συνέπεια να θυμόμαστε αυτούς τους λίγους, τελικά, ποδοσφαιρικούς ήρωες κόμικ…
Ήρωες κόμικ. Έτσι τους αποκαλούμε… Ήρωες! Αυτό, δηλαδή, που λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο, ίσως κι απ’ ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Ο ήρωας! Και λείπει επειδή τους πρωταγωνιστές, τον ποδοσφαιριστή και τον προπονητή, τους περνάμε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, πίσω από παράγοντες, διαιτητές, μάνατζερ, πολιτικούς, δημοσιογράφους, «12ους παίκτες», εμμονές, προκαταλήψεις, κόντρες, στρεβλώσεις και διαστρεβλώσεις…
Η πρώτη μεταπολεμική γενιά ποδοσφαιρόφιλων μεγάλωσε με το ραδιοφωνάκι. Αυτό το μαγικό μαραφέτι που έτρεφε την φαντασία. Άκουγες μετάδοση παιχνιδιού και το μυαλό έφτιαχνε εικόνες. Δούλευε. Γεννούσε σκηνές, πρόσωπα, δράση.
Μου έχουν αφηγηθεί παλιοί παίκτες πως όταν, ως πιτσιρικάδες, πρωτοσυνάντησαν τα ποδοσφαιρικά είδωλά τους στο γήπεδο, ήταν σα να κοίταζαν 2 μ. θηρία! Έτσι τους είχαν πλάσει από το ραδιόφωνο στην σκέψη τους τόσα χρόνια, έτσι τους «έβλεπαν». Σαν γίγαντες! Τέτοιος ήταν ο σεβασμός τους, τέτοιο ήταν το δέος τους. Κι ας είχαν μπροστά τους έναν μικροκαμωμένο άνθρωπο στραβοκάνη και 1μ.65 τις περισσότερες φορές.
Το κόμικ, που ήρθε στην συνέχεια, δεν άφησε την φαντασία να καλπάζει τόσο. Έφερε πια μπροστά μας την εικόνα του ήρωα, του φανταστικού ήρωα και υπερήρωα, είτε ήταν ο Σούπερμαν, είτε ο Σπάιντερμαν, είτε ένας μαχητής του Καλού που πάλευε το Κακό, είτε ένας στρατιώτης στον πόλεμο, είτε ένας ποδοσφαιριστής που σούταρε υπερηχητικές βολίδες.
Στο κόμικ υπάρχει στο χαρτί η εικόνα. Και ο διάλογος. Ο αναγνώστης, όμως, πρέπει να «δώσει» ο ίδιος κίνηση στις εικόνες. Και να «βάλει» ηχητική επένδυση στους διαλόγους. Να πλάσει τις βροντές, να δημιουργήσει τα άλματα, να συνδέσει τις σκηνές, να κτίσει αυτός την ατμόσφαιρα όπως την θέλει. Πάνω - κάτω όπως θα έκανε ένας «κανονικός» σκηνοθέτης για να μας παρουσιάσει μετέπειτα στις οθόνες τα κινούμενα σχέδια, που κι αυτά τα λατρέψαμε τόσο σαν μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά.
Παρακολουθώντας συχνά ίσως ακόμα και περισσότερα από 10 «τηλεοπτικά» ματς την εβδομάδα από πολλά πρωταθλήματα (έστω κι αν τις περισσότερες φορές είναι με την ρεαλιστική οπτική της δουλειάς), αλλά και πηγαίνοντας ακόμα στο γήπεδο όποτε έχω την ευκαιρία, δεν μπορώ να πω ότι δεν ενθουσιάστηκα με τη νέα δουλειά που βγήκε στα περίπτερα. Το κόμικ, άλλωστε, ποδοσφαιρικό ή μη, έχει πάντα αυτό το «κάτι». Ναι μεν το χτίζει ο δημιουργός του, όμως εσύ πάντα σαν αναγνώστης είσαι αυτός που θα βάλει τις τελευταίες πινελιές…
Χαίρομαι πραγματικά που πάνω απ’ όλα δυο καλοί φίλοι ετών, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου και ο Θανάσης Ασπρούλιας, κυκλοφόρησαν μια τόσο φρέσκια ιδέα. Ακόμα κι αν δεν τους γνώριζα, το ίδιο θα έλεγα. Η δουλειά του Μιχάλη Τσαπίδη, του Φώτη Φωτίου και όλων των συντελεστών της έκδοσης του «Μουντιαλίτος» είναι άρτια κι αξιέπαινη…
Κι έχω την αίσθηση ότι αν σε κάτι αξίζει από τον ελληνικό αθλητισμό των τελευταίων χρόνων να δοθεί το χαρακτηριστικό του «ήρωα», όπως είπαμε, είναι για την εθνική ομάδα. Για όλα αυτά τα παιδιά που έκαναν ό,τι έκαναν από το 2002 και μετά, μαζί με τους προπονητές τους. Αν δεν αναδειχθούν αυτοί ως αθλητικά πρότυπα, τότε ποιοι μπορούν;
Τι είναι τούτη η εθνική; Μια ομάδα πάνω απ’ όλα, χωρίς ακρότητες και προκλητικές συμπεριφορές, δίχως μεμψιμοιρίες κι εγωισμούς, που πάλεψε τίμια για να κερδίσει πρώτα τον ίδιο της τον εαυτό και μετά νοοτροπίες κι αντιλήψεις ριζωμένες για δεκαετίες. Κι έτσι κατάφερε να πετύχει και να κάνει δυνατό ό,τι σε όσους μεγάλωσαν τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 φαινόταν αδύνατο, εξωπραγματικό, απλησίαστο.
Υγιείς, εμπνευσμένες, αισθητικά άψογες, αλλά κυρίως ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες σαν το «Μουντιαλίτος» έρχονται να πάρουν από το χεράκι τον μικρό ή μεγαλύτερο αναγνώστη και να τον αποτραβήξουν για λίγο από τον κυνισμό και την αγριότητα της εποχής. Για να τον ψυχαγωγήσουν και να τον ταξιδέψουν σ’ αυτά που πέτυχαν μια χούφτα άνθρωποι, όλοι οι διεθνείς, ο Σάντος, ο Ρεχάγκελ, τους οποίους καθημερινά ένας ολόκληρος χώρος, που δεν θέλει, ούτε «αναγνωρίζει» τέτοιους «ήρωες» και, το βασικότερο, αδυνατεί καν να τους καταλάβει…, επιχειρεί να κονταίνει με διάφορους μίζερους τρόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου