Πρώτα να γίνουμε άνθρωποι και μετά το συζητάμε!

Ο Χρήστος Ρομπόλης γράφει στο www.sport-fm.gr για τις «φωνές» μετά την απόφαση διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου μπάσκετ στο Ηράκλειο χωρίς οργανωμένη παρουσία οπαδών των δύο ομάδων.

Στη ζωή υπάρχει το ιδανικό και το εφικτό. Η βασική τους διαφορά είναι πως το πρώτο είναι συχνά αδύνατο και μοιάζει ουτοπικό, ενώ το δεύτερο απαιτεί ωμό ρεαλισμό και συμβιβασμούς.

Πολλή κουβέντα έγινε ΚΑΙ φέτος για τις συνθήκες διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου. Για πολλούς ήταν η ευκαιρία, από τη στιγμή που για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια δεν θα υπήρχε ντέρμπι «αιωνίων» και η αναμέτρηση θα φιλοξενηθεί στην επαρχία, για να γίνει μια μεγάλη αλλαγή. Έτσι στα αυτιά πολλών η απόφαση να απαγορευτεί η οργανωμένη μετακίνηση και παρουσία οπαδών του Άρη και του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο και η διανομή μόλις από 50 προσκλήσεις σε καθεμιά από τις δύο φιναλίστ φάνηκε παράλογη και στο στόχαστρο βρέθηκαν ξανά-ως «εύκολοι» στόχοι-η ομοσπονδία και η αστυνομία.

Ασφαλώς και όλοι θα θέλαμε έναν τελικό σε γήπεδο γεμάτο από φιλάθλους των δύο ομάδων, χωρίς νεκρές ζώνες και με «θερμή» ατμόσφαιρα. Ακόμη περισσότερο θα θέλαμε αντί ενός και μόνο τελικού να διεξάγεται Final Four ή και Final Eight, στα πρότυπα των μπασκετικών γιορτών που κάνουν εδώ και χρόνια Ισπανοί, Ιταλοί και εσχάτως ακόμη και οι Τούρκοι. Και μην αμφιβάλλει κανείς ότι το ίδιο θα εύχονταν να γινόταν οι ομάδες, από τους παίκτες και τους προπονητές μέχρις τις διοικήσεις τους, αλλά και η ίδια η ΕΟΚ που θα είχε πολύ μεγαλύτερα έσοδα από εισιτήρια και τηλεοπτικά δικαιώματα από ένα τέτοιο προϊόν.

Άλλο όμως το «θα ήθελα» και άλλο το «μπορώ». Όποιος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά δεν είναι… ρομαντικός, αλλά μάλλον αφελής, ανόητος και αιθεροβάμων. Από τη στιγμή που απέτυχε το μοντέλο της διεξαγωγής τελικού στο Ελληνικό, θα ήταν επιεικώς εγκληματικό να εφαρμοστεί στην επαρχία. Γιατί όταν δεν μπορούν να αποτραπούν τα επεισόδια σε ένα θεωρητικά απολύτως ελεγχόμενο αθηναϊκό κλειστό, το ερώτημα που τίθεται είναι πώς θα γίνει αυτό όταν θα χρειαστεί να μετακινηθούν «ορδές» οπαδών με αεροπλάνα και βαπόρια σε μια «ξένη» πόλη. Και δε φταίνε σε τίποτα οι κάτοικοι του φιλόξενου Ηρακλείου να διαταραχθεί η ησυχία τους, να σπάσουν τα αυτοκίνητα και τα μαγαζιά τους και να κινδυνέψει ακόμη και η ζωή τους από ένα μάτσο χούλιγκαν που θα αντιμετωπίσουν το ταξίδι ως ευκαιρία για ξύλο από το πρωί ως το βράδυ, από τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, τις καφετέριες και τις ταβέρνες, τους δρόμους και τα ξενοδοχεία, μέχρι και το γήπεδο. Αν κάποιος πιστεύει πως αυτό είναι απλώς κινδυνολογία, ας ανατρέξει στο τι συνέβη κατά το παρελθόν σε Λαμία, Βόλο ή ακόμη και στο Ηράκλειο, που έκαναν το… λάθος να υποδεχτούν στην πόλη τους ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός.

«Να μην πάνε τα εισιτήρια στα χέρια των χουλιγκάνων, αλλά σε αυτά των υγειών φιλάθλων», θα πει κανείς. Σύμφωνοι, αλλά η… πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει πως παρά τις διαβεβαιώσεις των ΚΑΕ και της αστυνομίας πως δεν θα βρεθούν στο γήπεδο ταραχοποιά στοιχεία, πάντα συναντούσαμε όλο το αφάν γκατέ των «αγρίων» κάθε κερκίδας με τα γνωστά αποτελέσματα.

«Να κάνει η αστυνομία καλά τη δουλειά της και να προχωρήσει σε συλλήψεις», θα επιχειρηματολογούσε κάποιος άλλος. Σωστά, αλλά μήπως είναι λάθος όταν η χώρα ρημάζεται από την εγκληματικότητα, οι ληστείες είναι συνεχείς, ενώ ακόμη και τρομοκράτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, να απαιτούμε από την αστυνομία να διαθέσει χιλιάδες άνδρες για να κάνουν τις… νταντάδες σε 2-3 χιλιάδες οπαδούς, από τη μετακίνησή τους στο γήπεδο και την παραμονή τους στην πόλη, μέχρι την παρουσία τους στο κλειστό και την αναχώρησή τους για τη βάση τους;

Αν αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με ωμό ρεαλισμό είναι προφανές πως ΔΕΝ μπορούμε να φιλοξενήσουμε έναν τελικό με τις συνθήκες που θα θέλαμε. Σε αυτό φταίνε πολλοί και πολλά, από την παιδεία σε σπίτι και σχολείο, την ανύπαρκτη αθλητική κουλτούρα στην Ελλάδα, τη στάση των διοικήσεων των ομάδων που μένουν πιστές στο «προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου», την αδυναμία της αστυνομίας να επιβάλει το νόμο και με συλλήψεις ή φυλακίσεις να στείλει το μήνυμα προς κάθε επίδοξο ταραξία, αλλά και τα ΜΜΕ-για να μη βγάζουμε τις τεράστιες ευθύνες του σιναφιού μας απέξω.

Αν, λοιπόν, δεν γίνουμε άνθρωποι, όπως κατάφεραν Ισπανοί, Άγγλοι, Ιταλοί, Τούρκοι και τόσοι άλλοι τους οποίους εμείς ως γνήσιοι φουστανελάδες θεωρούμε πολιτιστικά υποδεέστερους, ας συμβιβαστούμε με αυτό το ελάχιστο που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε. Εκτός κι αν ορισμένοι θεωρούν πως στο βωμό ενός γηπέδου με περισσότερο χρώμα και παλμό στην κερκίδα αξίζει να θρηνήσουμε θύματα, να καταστραφούν περιουσίες ή να επιστρατευτεί όλο το αστυνομικό σώμα της χώρας.

Η κριτική είναι πάντα εύκολη σε αυτή τη χώρα. Σε αυτοκριτική, προτάσεις, λύσεις και πράξεις είναι που υστερούμε πάντα... Πηγή: sport-fm.gr