Το διαφημιστικό σποτ του νεοσύστατου κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο κυκλοφόρησε στα social media
τις τελευταίες ημέρες προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Η βασική κατηγορία
ήταν ότι πρόκειται για διαφήμιση σεξιστικού περιεχομένου η οποία
προσβάλει τις γυναίκες.
Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Ότι προσβάλει τις
γυναίκες εννοώ. Διότι η πρόθεση των δημιουργών του να προκαλέσουν αυτούς
τους συνειρμούς της πρώτης φοράς του σεξ, ήταν φανερή, όπως και η
διάθεσή τους να γίνουν αρεστοί μέσα από μία νέα και όμορφη κοπέλα που
πρωταγωνιστούσε στο σποτ, στο νεανικό και δη στο αντρικό κοινό.
Αν δεν σκόπευαν σε αυτό άλλωστε, δεν θα
επέλεγαν την Μαρίλια, η οποία είναι πολύ όμορφη, γεμάτη χάρη, νάζι και
με σαρκώδη χείλη στα οποία η κάμερα ζουμάρει διαρκώς. Θα επέλεγαν μία
χοντρούλα με σιδεράκια στα δόντια…
Το μήνυμα λοιπόν ήταν σαφές. Ομολογώ όμως
ότι δεν με ενοχλεί. Όπως δεν θα με ενοχλούσε αν κάποιο κόμμα
χρησιμοποιούσε σε σποτ και την Κοντσίτα για να μας πείσει να το
ψηφίσουμε και δεν το λέω με την παραμικρή δόση ειρωνείας.
Αλλωστε δεν ξέρω αν ένα σποτ είναι
περισσότερο σεξιστικό από το σύνηθες φαινόμενο των τελευταίων ετών, τα
κόμματα να κατεβάζουν υποψήφιες ωραίες γυναίκες, με μοναδικό κριτήριο
την ομορφιά τους. Όπως δεν ξέρω γιατί ένα τηλεοπτικό σποτ είναι
περισσότερο σεξιστικό από μία πόλη γεμάτη με αφίσες μιας ωραίας
υποψήφιας.
Γενικά αν θες να βρεις στις εκλογές και
στην πολιτική υποβόσκουσα σεξιστική διάθεση μπορείς να την βρεις παντού.
Συνεπώς στο εν λόγω σποτάκι, εμένα δεν με ενόχλησε αυτό. Εμένα με
ενόχλησε ότι το νέο, το φρέσκο και άφθαρτο στην πολιτική κόμμα του
Σταύρου Θεοδωράκη είχε να επιδείξει ως καλύτερη ιδέα προβολής του, ένα
σποτ που έπαιξε αρκετά χρόνια πριν ως διαφημιστική καμπάνια του Μπαράκ
Ομπάμα…
Όπως με ενοχλεί και ο πολιτικός
συμβολισμός που επικοινωνείτε μέσα από την προβολή αυτού του σποτ. Όπως
με ενοχλεί και ότι οι μισοί υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές είναι πρώην
δημοσιογράφοι.
Εβλεπα προχθές ένα τηλεοπτικό πάνελ και οι
καλεσμένοι πολιτικοί υποψήφιοι ήταν στην πλειοψηφία τους πρώην
δημοσιογράφοι. Ο Μιχελάκης και η Σπυράκη από τη Νέα Δημοκρατία, η Λιάνα
Κανέλη από το ΚΚΕ, η Σιλβάνα Ράπτη και ο Παντελής Καψής από το ΠΑΣΟΚ –
Ελιά. Και οι πέντε πρώην δημοσιογράφοι, άνθρωποι που ήλεγχαν την εξουσία
με την δουλειά τους… Φτάνει νομίζω αυτό το κακόγουστο αστείο, ας
κρατηθούν με κάποιο τρόπο, έστω τα προσχήματα, διαπλοκής…
Και δεν λέω ότι κατ’ ανάγκη ο Θεοδωράκης
ήταν μέρος της διαπλοκής, ούτε προφανώς θα τον βαφτίσω διαπλεκόμενο,
όπως κάνουν πολλοί, με μοναδικό επιχείρημα ότι δούλευε στο MEGA.
Και ναι, ξέρω και θυμάμαι πολύ καλά ότι εκεί δούλευαν και η Σπυράκη,
και ο Λιάρος, και η Καϊλή, και ο Ρουσόπουλος και πολλοί ακόμη…
Από την άλλη όμως δεν θα κλείσω και τα
μάτια σε αυτή η σχέση του Θεοδωράκη με την εξουσία… Πέρα ότι έχω βαρεθεί
να βλέπω, όλως τυχαίως, τους δημοσιογράφους να εξελίσσονται σε
πολιτικούς, έχω κουραστεί να ακούω και τσιτάτα αντί για πολιτικό λόγο.
«Να μας κάνετε τρίτο κόμμα για να μην είναι τρίτη
πολιτική δύναμη η Χρυσή Αυγή» είναι αυτό που ακούω ως βασικό επιχείρημα
από τους υποψήφιους του Ποταμιού για να τους δώσω την ψήφο μου. Μωρέ αν
είναι να σβήσουμε από το χάρτη την Χρυσή Αυγή να σας κάνουμε και
κυβέρνηση αυτοδυναμίας, αλλά σκέτο, μόνο του, ως επιχείρημα δεν μου
αρκεί.
Βεβαίως θα αναρωτηθείτε και τι σου φτάνει
ρε φίλε; Ελα ντε; Επεσα προχθές σε μία συζήτηση νεαρών φίλων μου, τους
οποίους έβρισα γιατί δεν πήγαν να ψηφίσουν την πρώτη Κυριακή.
«Και τι σκατά να ψηφίσω ρε φίλε;» ήταν η απάντησή τους. «Δεν είναι ότι
δεν πήγα γιατί βαριόμουν, δεν πήγα γιατί δεν υπάρχει κάτι που να με
εκφράζει. Βαρέθηκα κάθε φορά που πηγαίνω στη κάλπη να ρίχνω ένα
ψηφοδέλτιο που δεν με πείθει, αλλά το έχω επιλέξει ως το λιγότερο κακό…»
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πολλά να τους
πω. Άλλες φορές μπορεί και να είχα επιμείνει όχι στο «πήγαινε και κάνε
ότι καταλαβαίνεις…» όπως είπα τώρα, αλλά θα είχα επιμείνει και στο
«αυτόν για αυτούς και για αυτούς τους λόγους». Τώρα δεν έχω να πω και
πολλά.
Όχι δεν είμαι της άποψης ότι είναι όλοι
ίδιοι. ΔΕΝ είναι όλοι ίδιοι. Δεν είναι το ίδιο η Χρυσή Αυγή με τη Νέα
Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι το ίδιο η Νέα Δημοκρατία με τον
Σύριζα ή το Ποτάμι. Δεν είναι το ίδιο ο Σύριζα με το ΚΚΕ, δεν είναι το
ίδιο ο Αλαβάνος. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ.
Δυστυχώς όμως δεν κάνουν και πολλά για να
μην αφήνουν την ίδια γεύση στο στόμα... Αυτό το «τι σκατά να ψηφίσω ρε
φίλε;» που ακούω όλο και πιο συχνά στον περίγυρο μου…
Πηγή:gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου