Αφού
μπήκα από την αρχή σε αυτό το τριπάκι (των προγνωστικών), ας πάει και το
παλιάμπελο: μολονότι από επαγγελματικής και συναισθηματικής πλευράς,
ένας basketball junkie θα έφτανε να κάνει ακόμη και... βουντού για να
εξαντληθεί η σειρά των τελικών του ΝΒΑ, εμμένω στη δεδηλωμένη και
γραπτώς κατατεθειμένη πρόβλεψη μου ότι ο τίτλος θα κριθεί στα έξι ματς
και θα μείνει στα χέρια των Χιτ για τρίτη χρονιά στη σειρά.
Αυτή βεβαίως είναι μια μακρινή υπόθεση που θα κριθεί στις 17 ή το αργότερο στις 20 Ιουνίου και μέχρι τότε όλοι όσοι, ανεξαρτήτως ιδιότητος, απαρτίζουμε το φιλοθεάμον κοινό, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απολαμβάνουμε μια συγκλονιστική σειρά, που αποτελεί ύμνο προς το μπάσκετ.
Και ύμνο προς τον... ακατονόμαστο, θα προσέθετα εγώ!
Προτού προχωρήσω στο προκείμενο και παγώσω κάποιες στιγμές από τον δεύτερο τελικό, οφείλω να αποκαλύψω κάτι προσωπικό. Πριν από λίγη ώρα μιλούσα για άσχετο θέμα με τον Βαγγέλη Αγγέλου, που με προβοκάρησε και βάλαμε στοίχημα: εγώ, ένας απλός δημοσιογράφος ποντάρω στο Μαϊάμι, αυτός ένας καλός προπονητής "βλέπει" το Σαν Αντόνιο και συμφωνήσαμε ότι όποιος χάσει θα πληρώσει τραπέζι με ψάρια στη Χαλκίδα!
Δεν προδίδω την επιλογή μου, απλώς με έβαλε σε υποψίες αυτό που μου "πέταξε" ο Αγγέλου ότι το Σάββατο που ήταν μαζί με τον Ιβκοβιτς στο Βελιγράδι, μίλησαν, λέει, τηλεφωνικώς με τον Πόποβιτς! Αλλά πάλι (σκέπτομαι για να διώξω την ανησυχία μου ότι) με τον εξαίσιο προπονητή των Σπερς μίλησαν, όχι με τον... Θεό για να τους πει μετά βεβαιότητος τι πρόκειται να συμβεί!
Πάμε, λοιπόν, με την τακτική που υιοθέτησα στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα μου (μετά τον πρώτο αγώνα) να ξεχωρίσουμε δέκα εικόνες από τον χθεσινό τελικό, που τον θεωρώ ως τον δεύτερο καλύτερο από τους εννέα που έχουν παίξει οι δυο τους μέσα σ' έναν χρόνο, μετά τον περυσινό έκτο, τον εφεξής καλούμενο "τελικό του ξεροκέφαλου Πόποβιτς και του εκδικητή Αλεν"!
Τεκμηριώνεται κιόλας αυτή η άποψη, διότι ο αγώνας έληξε με διαφορά δύο πόντων και επιφύλαξε 17 αλλαγές προβαδίσματος, δυο μεγάλα επί μέρους σκορ (το 15-4 των Σπερς και το 15-3 των Χιτ) και δώδεκα ισοπαλίες.
Πρώτα απ όλα, άλλη μια βαθιά υπόκλιση μαζί με τα παρελκόμενα (τιμή, δόξα κοκ) στον πατέρα Τιμόθεο, διότι μπορεί αυτή τη φορά να μην υπήρξε παράγων του ματς, αλλά ισοφάρισε τον Μάτζικ Τζόνσον σε double-double σε αγώνες πλέι οφς (157) και σίγουρα θα έχει την ευκαιρία να τον ξεπεράσει στη συνέχεια της σειράς.
Στον πρώτο τελικό, ο... Ντ' Αρτανιάν που αναζητούσαν οι ένθεν κακείθεν "Τρεις Σωματοφύλακες" άργησε να κάνει την εμφάνιση του και λεγόταν Ντάνι Γκριν. Εάν (όπως έγραψε ο Σέκου Σμιθ στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ), ο απόφοιτος του Νορθ Καρολάινα "έμοιαζε με μια παγωμένη μαργαρίτα σε ένα μπολ με καυτή σάλσα του Τέξας", στον δεύτερο τελικό τα κόζα άλλαξαν. Τούτη τη φορά ο "Big Fourth" στοιχήθηκε δίπλα από την (εορτάζουσα κιόλας σήμερα στην Ελλάδα, μεγάλη η χάρη Της) "Αγία Τριάδα των Χιτ και με τη δική μου γλαφυρότητα θα έλεγα ότι επρόκειτο για επείγουσα κλήση εξ εφέδρων: αυτός που έκανε τη διαφορά είναι ένα σιτεμένο παλικάρι, το οποίο σε δυο μήνες θα κλείσει τα 35 του, εμφανίστηκε από το... κάγκελο στην κούρσα των δελφίνων του ρόλου και λέγεται Ρασάρντ Λούις! Οντας ξύλο απελέκητο (αφού πήγε στο ΝΒΑ κατ' ευθείαν από το λύκειο), ο πρώην παίκτης των Σόνικς, των Μάτζικ και των Γουίζαρντς ήταν πενταδάτος, έμεινε στο γήπεδο 26 λεπτά, πέτυχε 14 πόντους (έχοντας μεταξύ άλλων 3/7 τρίποντα) και εξελίχθηκε σε βαρόμετρο του αγώνα.
Πέρα από τον Λούις, ο Σπόελστρα δικαιώθηκε για την επιμονή του και σε ένα άλλο αουτσάιντερ, που απέδειξε πως η κουβέντα για πάρτη του δεν αρχίζει και τελειώνει στα τατουάζ: ο Κρις Αντερσεν ήταν όντως "Birdman" κατεβάζοντας εννέα ριμπάουντ και παρενοχλώντας συστηματικά και με επιτυχία, όσο περνούσε η ώρα, τον Ντάνκαν.
Το λογοπαίγνιο με τον (Chris) Bosh, που γίνεται Boss είναι παλιό και δοκιμασμένο, οπότε σπολλάτη του! Ναι, ο ψηλολέλεκας των Χιτ δεν είναι παίκτης ρακέτας, ούτε γουστάρει το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι και στην πραγματικότητα μπορεί να συστήνεται ως ένας σμολ φόγουορντ σε κορμί σέντερ, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω. Ο άλλοτε παίκτης του Τορόντο μεταμορφώθηκε επί τα βελτίω στους τελευταίους αγώνες της περυσινής σειράς και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μεγάλη ανατροπή του έκτου τελικού, ενώ τώρα έβαλε τη σφραγίδα του στην άλωση του κάστρου των Σπερς τόσο με το (πάρε- βάλε) τρίποντο στα 78'', (σαν αυτό που έχασε στη λήξη του πέμπτου τελικού της Ανατολής με τους Πέισερς) όσο και με την ασίστ του στον Γουέιντ για το 93-98. "Τον ξεφωνίζουν, αλλά έχει το DNA του πρωταθλητή μέσα του και από πνευματικής πλευράς, είναι από τους δυνατότερους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου" τον εγκωμίασε δημοσίως ο Σπόελστρα.
Η σπουδαιότερη προίκα των μεγάλων ομάδων είναι ο χαρακτήρας και το μέταλλο, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να εξορύσσουν από τα βάθη της γης! Το Μαϊάμι ξεπέρασε τη 15άρα που "'έφαγε" στον πρώτο τελικό, ο Λεμπρόν επίσης άφησε πίσω του τη σπέκουλα για τις κράμπες του και οι λεγάμενοι έπαιξαν ως αυτό που είναι εδώ και δυο χρόνια και φιλοδοξούν να παραμείνουν: ως πρωταθλητές, που δεν παίρνουν χαμπάρι από τίποτε. Παρεμπιπτόντως αυτή η νίκη τους είναι η 13η συνεχής σε αγώνα πλέι οφς μετά από ήττα, δηλαδή σε σύνολο 46 περιπτώσεων δεν έχουν χάσει ποτέ δυο ματς στη σειρά, στην post season κι αυτό συνιστά το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Συν τοις άλλοις πέρασαν και το σύνδρομο του Σαν Αντόνιο, απ' όπου σύνολο 31 αγώνων στα χρονικά, απέδρασαν νικητές μόνο πέντε φορές! Last, but not least: οι Χιτ έχουν επικρατήσει σε πέντε σερί σειρές πλέι οφς τις οποίες εγκαινίασαν με ήττα!
Δεδομένου ότι το... προαπαιτούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις μακρόσυρτων διαδικασιών είναι η διαχείριση των συναισθημάτων, οι δυο ομάδες ξέρουν καλά από πέρυσι πώς οφείλουν να αντιδρούν. Το Μαϊάμι πέτυχε το break και εάν κρατήσει αλώβητη την έδρα του, θα αρχίσει από τον πέμπτο τελικό να παίζει τα match balls, αλλά οι Σπερς (οι οποίοι με το σκορ στο +2 και μετά το αντιαθλητικό φάουλ του Τσάλμερς στον Πάρκερ, έχασαν μαζεμένες τέσσερις βολές, ) δεν είναι άμαθα παιδάκια και θα σηκώσουν το λάβαρο το δικό τους θιγέντος εγωισμού. Τούτο μπορεί να ακούγεται πολύ γλαφυρό έως γραφικό, αλλά επιβεβαιώνεται διαχρονικά και το δήλωσαν σαφώς οι δυο προπονητές σήμερα τα ξημερώματα.
Λεμπρονιάδα-1, η στατιστική πλευρά: στα πρώτα δυο ματς, όσο ο Τζέιμς βρίσκεται στο παρκέ οι Χιτ έχουν βάλει έντεκα παραπάνω πόντους από τους Σπερς με ποσοστό ευστοχίας 60.4%, ενώ όταν κάθεται στον πάγκο βρίσκονται στο -24 σουτάροντας μόλις με 29.4%! Συν τοις άλλοις από το σκοράρισμα (28+35) και τις ασίστ (3+3) του προέρχεται το 40% των πόντων του Μαϊάμι.
Λεμπρονιάδα-2, η βραδεία καύση: σε αντίθεση με τον Καρμέλο Αντονι, που οργιάζει στην πρώτη περίοδο, ο Νο 6, όπως τον αποκαλεί χαϊδευτικά ο σύντροφος Γουέιντ, πηγαίνει λάου λάου! Τα ξημερώματα έβαλε δυο πόντους στην πρώτη περίοδο με 1/5 σουτ και εν συνεχεία ξεσάλωσε με 11 στη δεύτερη, 14 στην τρίτη και οκτώ στο δεύτερο ημίχρονο, εκ των οποίων επτά στο τελευταίο πεντάλεπτο. Το όλον, τριάκοντα πέντε με 11/19 δίποντα, 3/3 τρίποντα, 4/5 βολές, 10 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, 2 κλεψίματα και (επειδή "nobody is perfect) τέσσερα λάθη.
Λεμπρονiάδα-3, o αλτρουισμός και η ιδιοφυΐα: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πιο κυριαρχικός παίκτης του κόσμου δείχνει ότι δεν υποφέρει από την αρρώστια του "εγώ και κανείς άλλος". Στα 78'' έχει την μπάλα και ο Κουάι Λέοναρντ δεν του δίνει χώρο ούτε για το σουτ, ούτε για τη διείσδυση. Άλλος στη θέση του μπορεί να εκβίαζε την τελική προσπάθεια για να το παίξει ήρωας, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που κατηγορήθηκε ότι τάχα εποίησε την νήσσαν στον πρώτο τελικό, ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει ή να επιστρέψει. Ε, λοιπόν, τώρα φίμωσε και πάλι τους επικριτές του, διότι στην κορύφωση μιας συγκλονιστικής εμφάνισης και όντας υπό πίεση, βρίσκει στην αδύνατη πλευρά τον οπλισμένο Μπος και... φιλάκια! Όπως γράφει και ο Φραν Μπλίνμπουρι στο blog του στο www,nba.com "οι ιδιοφυΐες στον αθλητισμό, όπως ο Τεντ Γουίλιαμς στο μπέιζμπολ, ο Μπεν Χόγκαν στο γκολφ και τώρα ο Λεμπρόν στο μπάσκετ, έρχονται στη Γη για να παράγουν μεγαλοσύνη και όχι λεπτομέρειες"! Πιο κάτω στο ίδιο κείμενο, ο συντάκτης χαρακτηρίζει τον Λεμπρόν "βιρτουόζο που λογαριάζει τις στιγμές του αγώνα όπως ο (ηλεκτρονικός) "Βig Blue" στο σκάκι"! Η δική μου ταπεινότητα θα προσέθετε ότι ο Λεμπρόν εξελίσσει, αναβαθμίζει και εμπλουτίζει διαρκώς το παιχνίδι του, λειτουργώντας παράλληλα ως προπονητής μέσα στο γήπεδο και παίρνοντας όλες τις μεγάλες και σωστές αποφάσεις. Συν τοις άλλοις απαντά κιόλας στους επικριτές του, όπου κι αν τους "συλλάβει": στους περυσινούς τελικούς της Ανατολής με την Ιντιάνα τσατίστηκε με τα σχόλια κι άρχισε να κάνει λέι απ με το αριστερό χέρι και να παίζει με πλάτη στο καλάθι, τώρα κατεβάζει την μπάλα δίκην πόιντ γκαρντ και μπουμπουνάει τρίποντα στον αιφνιδιασμό και πάει λέγοντας...
Λεμπρονιάδα-3, η απόλυτη φάση: ok οι 35 πόντοι, τα 3/3 τρίποντα και τα 10 ριμπάουντ, ok και η μαγική πάσα στον Μπος, αλλά θαρρώ πως η επιτομή της αποφασιστικότητας, της ιδιοφυΐας, της ηγετικής φυσιογνωμίας, του πλουραλισμού και εντέλει της μεγαλοσύνης του ... "μπετατζή" Τζέιμς είναι μια φάση που ίσως πέρασε απαρατήρητη και πάντως δεν αναγράφεται στο play by play του αγώνα, αλλά τη μνημονεύω διότι μου έκανε τρομερή εντύπωση. Λοιπόν, δυο λεπτά και 26 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, ο Πάρκερ με τρίποντο ξαναβάζει μπροστά τους Σπερς (93-92) και οι κάμερες εστιάζουν πάνω στον Λεμπρόν που ή κατσαδιάζει τον Γουέιντ ή απλώς μανουριάζει γενικώς και αδιακρίτως για την αμυντική ολιγωρία της ομάδας του. Στη συνέχεια αστοχεί σε σουτ τριών πόντων ο Μπος και η μπάλα φτάνει στον Πάρκερ, ο οποίος προσπαθεί να διεισδύσει στη ρακέτα των Χιτ, όπου τον περιμένει (και φαντάζομαι όχι πάνω στις αλλαγές στα σκριν, αλλά επί τούτου) ο εξοργισμένος Τζέιμς.. Μπορεί ο θυμός είναι κακός σύντροφος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Λεμπρόν τον τιθάσευσε με ιδανικό τρόπο: ακολούθησε λοιπόν τον Πάρκερ, του πήρε τα βήματα και ενώ έμεναν οκτώ δέκατα του δευτερολέπτου για τη λήξη της επίθεσης των Σπερς, κτύπησε με όλη τη δύναμη του την μπάλα και καπάκωσε τον Γάλλο πόιντ γκαρντ, εξουδετερώνοντας με ρίσκο, αλλά χωρίς κόστος τον κίνδυνο...
Αυτή βεβαίως είναι μια μακρινή υπόθεση που θα κριθεί στις 17 ή το αργότερο στις 20 Ιουνίου και μέχρι τότε όλοι όσοι, ανεξαρτήτως ιδιότητος, απαρτίζουμε το φιλοθεάμον κοινό, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να απολαμβάνουμε μια συγκλονιστική σειρά, που αποτελεί ύμνο προς το μπάσκετ.
Και ύμνο προς τον... ακατονόμαστο, θα προσέθετα εγώ!
Προτού προχωρήσω στο προκείμενο και παγώσω κάποιες στιγμές από τον δεύτερο τελικό, οφείλω να αποκαλύψω κάτι προσωπικό. Πριν από λίγη ώρα μιλούσα για άσχετο θέμα με τον Βαγγέλη Αγγέλου, που με προβοκάρησε και βάλαμε στοίχημα: εγώ, ένας απλός δημοσιογράφος ποντάρω στο Μαϊάμι, αυτός ένας καλός προπονητής "βλέπει" το Σαν Αντόνιο και συμφωνήσαμε ότι όποιος χάσει θα πληρώσει τραπέζι με ψάρια στη Χαλκίδα!
Δεν προδίδω την επιλογή μου, απλώς με έβαλε σε υποψίες αυτό που μου "πέταξε" ο Αγγέλου ότι το Σάββατο που ήταν μαζί με τον Ιβκοβιτς στο Βελιγράδι, μίλησαν, λέει, τηλεφωνικώς με τον Πόποβιτς! Αλλά πάλι (σκέπτομαι για να διώξω την ανησυχία μου ότι) με τον εξαίσιο προπονητή των Σπερς μίλησαν, όχι με τον... Θεό για να τους πει μετά βεβαιότητος τι πρόκειται να συμβεί!
Πάμε, λοιπόν, με την τακτική που υιοθέτησα στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα μου (μετά τον πρώτο αγώνα) να ξεχωρίσουμε δέκα εικόνες από τον χθεσινό τελικό, που τον θεωρώ ως τον δεύτερο καλύτερο από τους εννέα που έχουν παίξει οι δυο τους μέσα σ' έναν χρόνο, μετά τον περυσινό έκτο, τον εφεξής καλούμενο "τελικό του ξεροκέφαλου Πόποβιτς και του εκδικητή Αλεν"!
Τεκμηριώνεται κιόλας αυτή η άποψη, διότι ο αγώνας έληξε με διαφορά δύο πόντων και επιφύλαξε 17 αλλαγές προβαδίσματος, δυο μεγάλα επί μέρους σκορ (το 15-4 των Σπερς και το 15-3 των Χιτ) και δώδεκα ισοπαλίες.
Πρώτα απ όλα, άλλη μια βαθιά υπόκλιση μαζί με τα παρελκόμενα (τιμή, δόξα κοκ) στον πατέρα Τιμόθεο, διότι μπορεί αυτή τη φορά να μην υπήρξε παράγων του ματς, αλλά ισοφάρισε τον Μάτζικ Τζόνσον σε double-double σε αγώνες πλέι οφς (157) και σίγουρα θα έχει την ευκαιρία να τον ξεπεράσει στη συνέχεια της σειράς.
Στον πρώτο τελικό, ο... Ντ' Αρτανιάν που αναζητούσαν οι ένθεν κακείθεν "Τρεις Σωματοφύλακες" άργησε να κάνει την εμφάνιση του και λεγόταν Ντάνι Γκριν. Εάν (όπως έγραψε ο Σέκου Σμιθ στην επίσημη ιστοσελίδα του ΝΒΑ), ο απόφοιτος του Νορθ Καρολάινα "έμοιαζε με μια παγωμένη μαργαρίτα σε ένα μπολ με καυτή σάλσα του Τέξας", στον δεύτερο τελικό τα κόζα άλλαξαν. Τούτη τη φορά ο "Big Fourth" στοιχήθηκε δίπλα από την (εορτάζουσα κιόλας σήμερα στην Ελλάδα, μεγάλη η χάρη Της) "Αγία Τριάδα των Χιτ και με τη δική μου γλαφυρότητα θα έλεγα ότι επρόκειτο για επείγουσα κλήση εξ εφέδρων: αυτός που έκανε τη διαφορά είναι ένα σιτεμένο παλικάρι, το οποίο σε δυο μήνες θα κλείσει τα 35 του, εμφανίστηκε από το... κάγκελο στην κούρσα των δελφίνων του ρόλου και λέγεται Ρασάρντ Λούις! Οντας ξύλο απελέκητο (αφού πήγε στο ΝΒΑ κατ' ευθείαν από το λύκειο), ο πρώην παίκτης των Σόνικς, των Μάτζικ και των Γουίζαρντς ήταν πενταδάτος, έμεινε στο γήπεδο 26 λεπτά, πέτυχε 14 πόντους (έχοντας μεταξύ άλλων 3/7 τρίποντα) και εξελίχθηκε σε βαρόμετρο του αγώνα.
Πέρα από τον Λούις, ο Σπόελστρα δικαιώθηκε για την επιμονή του και σε ένα άλλο αουτσάιντερ, που απέδειξε πως η κουβέντα για πάρτη του δεν αρχίζει και τελειώνει στα τατουάζ: ο Κρις Αντερσεν ήταν όντως "Birdman" κατεβάζοντας εννέα ριμπάουντ και παρενοχλώντας συστηματικά και με επιτυχία, όσο περνούσε η ώρα, τον Ντάνκαν.
Το λογοπαίγνιο με τον (Chris) Bosh, που γίνεται Boss είναι παλιό και δοκιμασμένο, οπότε σπολλάτη του! Ναι, ο ψηλολέλεκας των Χιτ δεν είναι παίκτης ρακέτας, ούτε γουστάρει το παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι και στην πραγματικότητα μπορεί να συστήνεται ως ένας σμολ φόγουορντ σε κορμί σέντερ, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω. Ο άλλοτε παίκτης του Τορόντο μεταμορφώθηκε επί τα βελτίω στους τελευταίους αγώνες της περυσινής σειράς και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μεγάλη ανατροπή του έκτου τελικού, ενώ τώρα έβαλε τη σφραγίδα του στην άλωση του κάστρου των Σπερς τόσο με το (πάρε- βάλε) τρίποντο στα 78'', (σαν αυτό που έχασε στη λήξη του πέμπτου τελικού της Ανατολής με τους Πέισερς) όσο και με την ασίστ του στον Γουέιντ για το 93-98. "Τον ξεφωνίζουν, αλλά έχει το DNA του πρωταθλητή μέσα του και από πνευματικής πλευράς, είναι από τους δυνατότερους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου" τον εγκωμίασε δημοσίως ο Σπόελστρα.
Η σπουδαιότερη προίκα των μεγάλων ομάδων είναι ο χαρακτήρας και το μέταλλο, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να εξορύσσουν από τα βάθη της γης! Το Μαϊάμι ξεπέρασε τη 15άρα που "'έφαγε" στον πρώτο τελικό, ο Λεμπρόν επίσης άφησε πίσω του τη σπέκουλα για τις κράμπες του και οι λεγάμενοι έπαιξαν ως αυτό που είναι εδώ και δυο χρόνια και φιλοδοξούν να παραμείνουν: ως πρωταθλητές, που δεν παίρνουν χαμπάρι από τίποτε. Παρεμπιπτόντως αυτή η νίκη τους είναι η 13η συνεχής σε αγώνα πλέι οφς μετά από ήττα, δηλαδή σε σύνολο 46 περιπτώσεων δεν έχουν χάσει ποτέ δυο ματς στη σειρά, στην post season κι αυτό συνιστά το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ. Συν τοις άλλοις πέρασαν και το σύνδρομο του Σαν Αντόνιο, απ' όπου σύνολο 31 αγώνων στα χρονικά, απέδρασαν νικητές μόνο πέντε φορές! Last, but not least: οι Χιτ έχουν επικρατήσει σε πέντε σερί σειρές πλέι οφς τις οποίες εγκαινίασαν με ήττα!
Δεδομένου ότι το... προαπαιτούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις μακρόσυρτων διαδικασιών είναι η διαχείριση των συναισθημάτων, οι δυο ομάδες ξέρουν καλά από πέρυσι πώς οφείλουν να αντιδρούν. Το Μαϊάμι πέτυχε το break και εάν κρατήσει αλώβητη την έδρα του, θα αρχίσει από τον πέμπτο τελικό να παίζει τα match balls, αλλά οι Σπερς (οι οποίοι με το σκορ στο +2 και μετά το αντιαθλητικό φάουλ του Τσάλμερς στον Πάρκερ, έχασαν μαζεμένες τέσσερις βολές, ) δεν είναι άμαθα παιδάκια και θα σηκώσουν το λάβαρο το δικό τους θιγέντος εγωισμού. Τούτο μπορεί να ακούγεται πολύ γλαφυρό έως γραφικό, αλλά επιβεβαιώνεται διαχρονικά και το δήλωσαν σαφώς οι δυο προπονητές σήμερα τα ξημερώματα.
Λεμπρονιάδα-1, η στατιστική πλευρά: στα πρώτα δυο ματς, όσο ο Τζέιμς βρίσκεται στο παρκέ οι Χιτ έχουν βάλει έντεκα παραπάνω πόντους από τους Σπερς με ποσοστό ευστοχίας 60.4%, ενώ όταν κάθεται στον πάγκο βρίσκονται στο -24 σουτάροντας μόλις με 29.4%! Συν τοις άλλοις από το σκοράρισμα (28+35) και τις ασίστ (3+3) του προέρχεται το 40% των πόντων του Μαϊάμι.
Λεμπρονιάδα-2, η βραδεία καύση: σε αντίθεση με τον Καρμέλο Αντονι, που οργιάζει στην πρώτη περίοδο, ο Νο 6, όπως τον αποκαλεί χαϊδευτικά ο σύντροφος Γουέιντ, πηγαίνει λάου λάου! Τα ξημερώματα έβαλε δυο πόντους στην πρώτη περίοδο με 1/5 σουτ και εν συνεχεία ξεσάλωσε με 11 στη δεύτερη, 14 στην τρίτη και οκτώ στο δεύτερο ημίχρονο, εκ των οποίων επτά στο τελευταίο πεντάλεπτο. Το όλον, τριάκοντα πέντε με 11/19 δίποντα, 3/3 τρίποντα, 4/5 βολές, 10 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, 2 κλεψίματα και (επειδή "nobody is perfect) τέσσερα λάθη.
Λεμπρονiάδα-3, o αλτρουισμός και η ιδιοφυΐα: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πιο κυριαρχικός παίκτης του κόσμου δείχνει ότι δεν υποφέρει από την αρρώστια του "εγώ και κανείς άλλος". Στα 78'' έχει την μπάλα και ο Κουάι Λέοναρντ δεν του δίνει χώρο ούτε για το σουτ, ούτε για τη διείσδυση. Άλλος στη θέση του μπορεί να εκβίαζε την τελική προσπάθεια για να το παίξει ήρωας, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που κατηγορήθηκε ότι τάχα εποίησε την νήσσαν στον πρώτο τελικό, ενώ θα μπορούσε να συνεχίσει ή να επιστρέψει. Ε, λοιπόν, τώρα φίμωσε και πάλι τους επικριτές του, διότι στην κορύφωση μιας συγκλονιστικής εμφάνισης και όντας υπό πίεση, βρίσκει στην αδύνατη πλευρά τον οπλισμένο Μπος και... φιλάκια! Όπως γράφει και ο Φραν Μπλίνμπουρι στο blog του στο www,nba.com "οι ιδιοφυΐες στον αθλητισμό, όπως ο Τεντ Γουίλιαμς στο μπέιζμπολ, ο Μπεν Χόγκαν στο γκολφ και τώρα ο Λεμπρόν στο μπάσκετ, έρχονται στη Γη για να παράγουν μεγαλοσύνη και όχι λεπτομέρειες"! Πιο κάτω στο ίδιο κείμενο, ο συντάκτης χαρακτηρίζει τον Λεμπρόν "βιρτουόζο που λογαριάζει τις στιγμές του αγώνα όπως ο (ηλεκτρονικός) "Βig Blue" στο σκάκι"! Η δική μου ταπεινότητα θα προσέθετε ότι ο Λεμπρόν εξελίσσει, αναβαθμίζει και εμπλουτίζει διαρκώς το παιχνίδι του, λειτουργώντας παράλληλα ως προπονητής μέσα στο γήπεδο και παίρνοντας όλες τις μεγάλες και σωστές αποφάσεις. Συν τοις άλλοις απαντά κιόλας στους επικριτές του, όπου κι αν τους "συλλάβει": στους περυσινούς τελικούς της Ανατολής με την Ιντιάνα τσατίστηκε με τα σχόλια κι άρχισε να κάνει λέι απ με το αριστερό χέρι και να παίζει με πλάτη στο καλάθι, τώρα κατεβάζει την μπάλα δίκην πόιντ γκαρντ και μπουμπουνάει τρίποντα στον αιφνιδιασμό και πάει λέγοντας...
Λεμπρονιάδα-3, η απόλυτη φάση: ok οι 35 πόντοι, τα 3/3 τρίποντα και τα 10 ριμπάουντ, ok και η μαγική πάσα στον Μπος, αλλά θαρρώ πως η επιτομή της αποφασιστικότητας, της ιδιοφυΐας, της ηγετικής φυσιογνωμίας, του πλουραλισμού και εντέλει της μεγαλοσύνης του ... "μπετατζή" Τζέιμς είναι μια φάση που ίσως πέρασε απαρατήρητη και πάντως δεν αναγράφεται στο play by play του αγώνα, αλλά τη μνημονεύω διότι μου έκανε τρομερή εντύπωση. Λοιπόν, δυο λεπτά και 26 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, ο Πάρκερ με τρίποντο ξαναβάζει μπροστά τους Σπερς (93-92) και οι κάμερες εστιάζουν πάνω στον Λεμπρόν που ή κατσαδιάζει τον Γουέιντ ή απλώς μανουριάζει γενικώς και αδιακρίτως για την αμυντική ολιγωρία της ομάδας του. Στη συνέχεια αστοχεί σε σουτ τριών πόντων ο Μπος και η μπάλα φτάνει στον Πάρκερ, ο οποίος προσπαθεί να διεισδύσει στη ρακέτα των Χιτ, όπου τον περιμένει (και φαντάζομαι όχι πάνω στις αλλαγές στα σκριν, αλλά επί τούτου) ο εξοργισμένος Τζέιμς.. Μπορεί ο θυμός είναι κακός σύντροφος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Λεμπρόν τον τιθάσευσε με ιδανικό τρόπο: ακολούθησε λοιπόν τον Πάρκερ, του πήρε τα βήματα και ενώ έμεναν οκτώ δέκατα του δευτερολέπτου για τη λήξη της επίθεσης των Σπερς, κτύπησε με όλη τη δύναμη του την μπάλα και καπάκωσε τον Γάλλο πόιντ γκαρντ, εξουδετερώνοντας με ρίσκο, αλλά χωρίς κόστος τον κίνδυνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου