Η ομάδα του Σάντος έπαιξε κόντρα στην Ιαπωνία, όπως ακριβώς έπρεπε. Παρά τις ατυχίες, παρά τη γκαντεμιά από νωρίς στο πρώτο ημίχρονο, δεν το έβαλε κάτω και πολέμησε τους καμικάζι από την Ιαπωνία.
Παρά τα αρνητικά στατιστικά, που μαρτυρούν πολλά αν τα δούμε ψύχραιμα και σε δεύτερο χρόνο, παρά τις λίγες πάσες που καταφέραμε να αλλάξουμε, παρά την επιθετική ανυπαρξία, μείναμε όρθιοι, αποζημιωθήκαμε για το ξενύχτι και για την πίκρα που πήραμε από τα τρία γκολ της πρεμιέρας.
Διότι όσοι κάναμε κριτική μετά την ήττα από την Κολομβία, τα ακούσαμε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να δουν οι κρίνοντες και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Τώρα βγάζουμε το καπέλο σε αυτή την εθνική, διότι δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα που μένει, είναι ο τρόπος και ο κόπος (μικρός ή μεγάλος) που θα φέρει το τελικό σκορ. Στην πρεμιέρα πέσαμε εύκολα. Σήμερα τα ξημερώματα ήμασταν εκεί. Δεν γνωρίζω τι ρόλο έπαιξε ο τσαμπουκάς των Μανιάτη-Τζαβέλλα, ξέρω ότι στο γήπεδο κατέβηκε μια ΟΜΑΔΑ με συνοχή και γνώση της κατάστασης που αντιλήφθηκε γρήγορα ότι στη ζούγκλα του Αμαζονίου έπρεπε να επιζήσει. Με την κόκκινη του Κατσουράνη, οι διεθνείς κατάλαβαν αμέσως τι έπρεπε να κάνουν. Και το έπραξαν απλά ελληνικά.
Ο Μανιάτης πήρε πάνω του προσπάθειες και έτρεξε. Ο Τοροσίδης "απάντησε" στην κόκκινη του αρχηγού με απειλή για γκολ και έδειξε γρήγορα γιατί είναι από τα ηγετικά στελέχη της Εθνικής. Ο Παπασταθόπουλος "αρχηγός" της άμυνας.
Ξέρετε κάτι; Ας αποκλειστούμε. Με αυτόν τον τρόπο, τον μαχητικό και τον παλικαρίσιο, ας αποκλειστούμε. Αυτό θέλει ο Ελληνας (σ.σ. όχι τον αποκλεισμό) με τον καθημερινό αγώνα που δίνει και τη μάχη μέρα με τη μέρα που τον περιμένει. Τώρα κανείς δε μπορεί να πει το παραμικρό και ο λόγος είναι απλός: παίξαμε, σταθήκαμε. Ετσι όπως παίξαμε, έτσι όπως καταφέραμε να σταθούμε. Με πείσμα και ανδρισμό. Με κυνήγι στο γήπεδο, πίσω από τη μπάλα, μπροστά από τον Καρνέζη, με μείον ένα παίκτη στο χόρτο. Αυτό είναι Ελλάδα, άλλωστε, κι αυτό είχαμε αποδεχτεί. Αυτό ξέραμε κι αυτό μας άρεσε, αφού δεν μπορούσαμε κάτι άλλο και στο κάτω-κάτω έτσι φτάσαμε μέχρι τη Βραζιλία.
Η διαφορά με ορισμένους (ή με τους περισσότερους ίσως) είναι στη φιλοσοφία. Ναι, είμαστε χαρούμενοι που πήγαμε στο... πανηγύρι όπως το ονομάζουν μερικοί. Επειδή, όμως, από όλους μας ζητείται να ανεβαίνει ο πήχης -διότι αυτός είναι το θέμα στη ζωή, η βελτίωση- κάποιοι δεν θέλουμε να συμμετέχουμε στο πανηγύρι με τη μορφή... αρκούδας που χορεύει, ούτε με εμφάνιση... Έφης Θώδη. Γι' αυτό γκρινιάξαμε μετά την Κολομβία. Τώρα πάλι δεν κερδίσαμε, αλλά μετά από την υπερπροσπάθεια των διεθνών, τι να πεις;
Ας παίξουν έτσι και στο φινάλε κι ας γυρίσουν πίσω. Αρκεί να είναι «έντιμος» ο αποκλεισμός. Θα χειροκροτήσουμε με τα χέρια ψηλά.
Περί Μανιάτη-Τζαβέλλα
Δεν έγραψα καθόλου για το επεισόδιο. Ειπώθηκαν πολλά. Με τα περισσότερα συμφωνώ, εκτός από την άφεση αμαρτιών που δίνουν στα «παιδιά» γιατί είναι... μικρά. Δεν είναι καθόλου μικρά. Ενήλικες μια χαρά είναι κι όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουν για συμβόλαια δεν τους πιάνουν καθόλου νεύρα. Γι' αυτό είναι αδικαιολόγητος ο τσακωμός. Διότι αν ζητούν ομοψυχία, πρέπει να τον επιδείξουν πρώτοι από όλους.
ΥΓ. Έγινε επανάσταση για την κριτική μετά το ματς του Σαββάτου. Απλά να πω στους πολιτισμένους και εξευρωπαϊσμένους, ότι η δις πρωταθλήτρια Ευρώπης και παγκόσμια πρωταθλήτρια μέσα σε μια εξαετία Ισπανία, κρίθηκε και κατακρίθηκε, όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για την ΕΙΚΟΝΑ της. Το ίδιο και οι Άγγλοι, που μέχρι (κακώς, πολύ κακώς) και τον γιο του Ρούνεϊ έβαλαν στο στόχαστρο με τα σημερινά τους πρωτοσέλιδα.
ΥΓ2. Πάνσωστη η επιλογή Καραγκούνη ως αντίδραση στην κόκκινη Κατσουράνη. Ο "Κάρα" ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να στηρίξει ψυχολογικά τους υπόλοιπους με το πάθος του.
ΥΓ3. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να ολοκλήρωνε την προσπάθειά του ο Φετφατζίδης στον αγώνα και αντί του Γκέκα να περνούσε ο Σαμαράς στην κορυφή.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου