Το πήρα
πια απόφαση ότι δεν μου τρέχουν οι όποιες μαντεψιές μου, οπότε από εδώ
και πέρα θα ασχολούμαι μονάχα με τα χειροπιαστά πράγματα!
Το εννοώ αυτό διότι μέσα σε 24 ώρες διεψεύσθην οικτρώς σε δυο από δαύτες: χθες φορούσα μια μπλούζα του Πολ Τζορτζ και προϊούσης της νυκτός οι Πέισερς έφαγαν 25 πόντους στο κεφάλι, ενώ την Πέμπτη το βράδυ πήγε περίπατο αυτό που έγραφα εδώ για (το ύφος και) το ήθος των τελικών!
Το ύφος υπάρχει, το ήθος απαυτώθηκε από την άσεμνη δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά του 'ριξαν (του ήθους εννοώ) μια σανίδα σωτηρίας μέσα στον ωκεανό οι Αγγελόπουλοι με τη δήλωση τους ότι "ο κόσμος ήταν άψογος με εξαίρεση κάποιες βρισιές και μερικά μπουκάλια με νερό και αυτό πρέπει να το ακούσουν και οι δικοί μας φίλαθλοι, ώστε την Κυριακή να στηρίξουν μόνο την ομάδα"
Α, για να μην το ξεχάσω: οι Αγγελόπουλοι είχαν ρίξει άλλη μια σανίδα σωτηρίας στο δοκιμαζόμενο ήθος των τελικών με την εντολή τους να αποβληθεί από την εξέδρα ένας οπαδός που σημάδευε με λέιζερ τους παίκτες του Παναθηναϊκού στον δεύτερο τελικό! Δεν νομίζω ότι υπάρχει σώφρων άνθρωπος, ο οποίος δεν επικροτεί αυτή τη θαρραλέα ενέργεια των αφεντικών του Ολυμπιακού, αρκεί να μην τύχει της αντιμετώπισης που είχε η απόφαση του Ντέμη Νικολαϊδη να δώσει στην Αστυνομία τις φωτογραφίες των ταραξιών οπαδών της ΑΕΚ.
Ρουφιάνο τον ανέβαζε, ρουφιάνο τον κατέβαζε τότε η "Original"!
Κλείνω εδώ την κουβέντα σχετικά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ελπίζω να μη χρειαστεί να την ξανανοίξουμε στην όποια συνέχεια των τελικών και πάμ' παρακάτω...
Παρακάτω είναι ο τρίτος τελικός, που αποτέλεσε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί ο Ολυμπιακός από 27 αμαρτίες τις οποίες είχε διαπράξει σε 21 χρόνια και να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον κατέτρυχαν από τις 8 Μαΐου του 1993, όταν με πολιορκητικό κριό τον Ζάρκο Πάσπαλι (32 πόντοι) άλωσε τη Γλυφάδα και πέτυχε το μετέπειτα απωθημένο του break. Και τότε τέθηκε ζήτημα διαιτησίας και εφαρμογής των κανονισμών από πλευράς Παναθηναϊκού, απλώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος υπήρξε πολύ πιο ευγενής από τον γιο του: δεν πετούσε χιλιάρικα (σε δραχμές, που ήταν τότε το εθνικό νόμισμα μας) στον Ράλλη και στον Κουκουλεκίδη, ούτε μίλησε στην τηλεόραση για τη γενετήσια πράξη (sic)...
Εκφράζοντας τότε την απορία, αλλά κυρίως την καχυποψία του για την ξαφνική αλλαγή διαιτητή (με τον Κουκουλεκίδη, τον οποίο στη λήξη του αγώνα, κυνηγούσε νο Παβλίσεβιτς, να αντικαθιστά τον αρχικώς ορισθένα Παπαδημητρίου), ο τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού είχε προβεί στην εξής ήπια δήλωση:
"Κάνω έκκληση στον τίμιο άνθρωπο και ευσυνείδητο καθηγητή μαθηματικών Νίκο Παπαδημητρίου να πει την αλήθεια. Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι ξαφνικά. έπαθε επιπεφυκίτιδα και διπλωπία".
Λίγες ώρες αργότερα, όμως, ο Παύλος έκανε ό,τι μετά από 21 χρόνια και ο κανακάρης του, μόνο που η δική του εντολή ήταν μακράς διαρκείας και χωρίς αναστολή! Το γράφω αυτό διότι προχθές με απόφαση του Δημήτρη ο Παναθηναϊκός αποχώρησε πριν από την έναρξη του αγώνα (σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το υπεράριθμο πλήρωμα του Ολυμπιακού), αλλά επέστρεψε στο γήπεδο μετά από δέκα λεπτά, ενώ το 1993 έφυγε μετά τον τρίτο τελικό και δεν ξαναγύρισε ποτέ!
Τότε οι "πράσινοι" (που όπως και τώρα είχαν απολέσει το πλεονέκτημα έδρας στο τρίτο ματς,) παραιτήθηκαν από τον τέταρτο τελικό και στις 11 Μαΐου, αντ' αυτών ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τον... Ολυμπιακό: μόλις οι διαιτητές έκλεισαν το φύλλο αγώνα, μηδενίζοντας (με σκορ 20-0) τον άφαντο Παναθηναϊκό και ανακηρύσσοντας πρωταθλητή τον Ολυμπιακό μετά από 15 πέτρινα χρόνια, ο Γιάννης Ιωαννίδης παρέταξε τους "κόκκινους" και τους άσπρους που έπαιξαν ένα εσωτερικό διπλό, μπροστά στους παραληρούντες οπαδούς τους και στις...χορεύτριες του κέντρου "Διογένης" οι οποίες εμφανίστηκαν φορώντας τις ζαρτιέρες τους, ενώ την ίδια στιγμή ο (γνωστός οπαδός του Ολυμπιακού) "Ροδέλας" αμόλαγε κότες στο παρκέ!
Τώρα δεν έχουμε ζαρτιέρες, αλλά το υποκατάστατο τους μπορεί να ήταν το αβυσσαλέο ντεκολτέ της Ελεονώρας Μελέτη στον πρώτο τελικό, που όντως κρίθηκε με διαφορά στήθους (59-56)!
Στα αγωνιστικά τώρα, που βεβαίως είναι πολύ πιο ευχάριστα για τον Ολυμπιακό, απ' ό,τι για τον αντίπαλο του. Μπορεί η "Πράσινη" να αποκαλεί το ΣΕΦ "εξοχικό" του Παναθηναϊκού, ωστόσο στην παρούσα φάση και με την εικόνα των δυο ομάδων, φαίνεται πως αυτό μάλλον θα κατασχεθεί από τους νομίμους ιδιοκτήτες του!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό του ΣΕΦ, επικαλούμαι ξανά την προχθεσινή δήλωση των Αγγελόπουλων, υπενθυμίζοντας ότι δυο φορές η έδρα της ομάδας τους μετατράπηκε σε κρανίου τόπο, με αποτέλεσμα να διακοπούν ισάριθμοι τελικοί και να πληρώσει ακριβά τα επίχειρα ο Ολυμπιακός...
Στις 6 Ιουνίου του 2010, ο Παναθηναϊκός που είχε το πλεονέκτημα έδρας και ήδη προηγείτο με 2-1 άλωσε το ΣΕΦ με σκορ 76-69 και στέφθηκε πρωταθλητής κατακτώντας για δεύτερη φορά (μετά τη σεζόν 1998-99) τον τίτλο με νίκη στην έδρα του αντιπάλου του. Αυτός ο τέταρτος τελικός διεκόπη οριστικώς και αμετακλήτως στις δυο παρά 13 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ενώ απέμεναν 73 δευτερόλεπτα εις βάρος του γηπεδούχου Ολυμπιακού. Είχε προηγηθεί (στην αρχή της τρίτης περιόδου) μια προσωρινή διακοπή που διήρκεσε εβδομήντα λεπτά και συνοδεύθηκε από μερική εκκένωση των εξεδρών του ΣΕΦ.
Η ιστορία επαναλήφθηκε στις 12 Ιουνίου του 2013, όταν ο τρίτος τελικός διεκόπη και πάλι εις βάρος του Ολυμπιακού, ενώ απέμεναν 86 δευτερόλεπτα και το 72-76 που αποτυπωνόταν εκείνη την ώρα σφράγισε την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο θρόνο και τη βαριά τιμωρία των γηπεδούχων...
Σε πείσμα της αφαίρεσης των δυο βαθμών από αυτή την υπόθεση και του ψυχολογικού βάρους που κουβάλαγε από τις οκτώ ήττες στα δώδεκα ματς της τελευταίας διετίας και από τις 27 σερί ήττες σε τελικούς στο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός όχι απλώς στάθηκε όρθιος, αλλά γιγαντώθηκε κιόλας μέσα σε 72 ώρες, με αποτέλεσμα να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Την περασμένη Δευτέρα πέτυχε τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη του επί του Παναθηναϊκού μετά το αλήστου μνήμης 73-38 του 1996 και την Πέμπτη έδρεψε τους (αγωνιστικούς και ψυχολογικούς καρπούς) του +25, σημειώνοντας μόλις το έβδομο "διπλό" του επί του Παναθηναϊκού από το 1995, οπότε ο "αιώνιος αντίπαλος" του μετακόμισε στο τότε νεότευκτο γήπεδο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων.
Εφόσον νικήσει αύριο και στεφθεί πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, θα είναι η πέμπτη φορά (σε σύνολο 14 μεταξύ τους σειρών) που ένας από τους δυο "αιώνιους" θα κατακτήσει τον τίτλο με σκορ 3-1 και η έκτη κατά την οποία θα ανατραπεί το πλεονέκτημα έδρας, αλλά περισσότερο από αυτά τα ιστορικά στατιστικά στοιχεία, θα πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν τα αντίστοιχα αγωνιστικά και εξηγούμαι...
Είναι προφανές ότι οι "ερυθρόλευκοι" έχουν το momentum της σειράς και περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, κινδυνεύουν από τον κακό εαυτό τους και από τα όποια κατάλοιπα του αυτοκτονικού ιδεασμού τους!
Ο Ολυμπιακός είναι ενεργητικότερος, ταχύτερος, πιο φρέσκος, βαθύτερος, ποιοτικότερος, έχει πιο ξεκάθαρες ιδέες και πιο συγκεκριμένες στοχεύσεις στο παιχνίδι του, ενώ μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τις καταστάσεις, ακόμη κι όταν στριμώχνεται στα σχοινιά, όπως συνέβη στο φινάλε του τρίτου τελικού. Συν τοις άλλοις διαθέτει και επενδύει στην αρετή που ξεχωρίζει τους πρωταθλητές: αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν determination και στα ελληνικά μπορεί να αποδοθεί ως αποφασιστικότητα.
Ασφαλώς και οι δυο ομάδες επιθυμούν σφόδρα και διακαώς τον τίτλο, απλώς μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το "θέλω" του Ολυμπιακού έχει περισσότερες δόσεις από "μπορώ" σε σύγκριση με τον αντίπαλο του Αύριο, ωστόσο, εκτός από το δεδομένο "θέλω" και το αποδεδειγμένο "μπορώ", καλείται να κουλαντρίσει και το αναπόφευκτο "πρέπει" με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς πίεσης και διαχείρισης καταστάσεων και συναισθημάτων: όντας πίσω με 2-1 ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο ΣΕΦ για να παίξει τα ρέστα του, ενώ ο έχων το προβάδισμα Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε εδώ και 14 χρόνια να στεφθεί πρωταθλητής χωρίς να χρειαστεί να υποβληθεί στη δύσκολη δοκιμασία ενός πέμπτου τελικού στο ΟΑΚΑ.
Αστειεύομαι τώρα, αλλά μπορεί να... καθίσει να χάσει επίτηδες αύριο, για να εκπληρώσει ένα απωθημένο που τον στοιχειώνει ανέκαθεν και είδε τον Παναθηναϊκό να το εκπληρώνει δυο φορές: να κατακτήσει τον τίτλο στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με δυο breaks!
Aλλά διάβολε, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα είμαστε η Basket League ΟΠΑΠ, αλλά το ΝΒΑ κι ακόμη παραπάνω!
Δεν θεωρώ τον Παναθηναϊκό ανήμπορο να νικήσει στο ΣΕΦ και να ισοφαρίσει σε 2-2, αλλά όπως εξελίσσεται η σειρά, νομίζω ότι η κατάσταση βρίσκεται στα χέρια των Πειραιωτών. Στην πραγματικότητα αύριο το βράδυ ο Ολυμπιακός καλείται να αντιμετωπίσει την υπερηφάνεια του Παναθηναϊκού, που δεν είναι απολιθωμένη και θα τον οπλίσει περισσότερο απ' όσο μπορούν να το κάνουν τα αγωνιστικά στοιχεία.
Το 1995 ο Ρούντι Τομζάνοβιτς είπε "ποτέ μην υποτιμάτε την καρδιά του πρωταθλητή" και το ίδιο θα ήθελε να επαναλάβει ο Αλβέρτης, ωστόσο κι ο ίδιος ξέρει πως σε αυτή τη σκακιστική μονομαχία, τα λευκά πιόνια ανήκουν στον Μπαρτζώκα. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού μπορεί να επικαλεσθεί το ένδοξο παρελθόν, την πειθώ, τον σεβασμό, ίσως και την ανοχή που απολαμβάνει στους κόλπους της ομάδας (άλλωστε περισσότερο γι' αυτά επιλέχθηκε αντί του Πεδουλάκη), ενώ ο ομόλογος του φρόντισε στην κρισιμότερη στιγμή να ανακατέψει την τράπουλα και να αναβαθμίσει το παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Στους πρώτους τρεις τελικούς ο Παναθηναϊκός υστερεί σε ανακλαστικά , δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς την κούραση και τις αμυντικές αδυναμίες κάποιων παικτών του, ενώ έχει σουτάρει 9 στα 50 τρίποντα: τούτο δεν οφείλεται στο κακό σημάδι, αλλά στην αμυντική κατεύθυνση του Ολυμπιακού, που ακολουθεί την τακτική την οποία λανσάρησε στη σειρά των πλέι οφς της Ευρωλίγκας με τη Ρεάλ Μαδρίτης, παίζοντας με αλλαγές στα σκριν. Εάν είναι γραφτό τους να χάσουν, οι "ερυθρόλευκοι" δεν θέλουν επ' ουδενί να συμβεί αυτό εξαιτίας της άμυνας τους στην περιφέρεια και γι αυτό προτιμούν να ρισκάρουν τα ποσταρίσματα, παρά να πάθουν νίλα από τα μακρινά σουτ, προϊόν της έξτρα πάσας και του παιχνιδιού στη weak side.
Τα υπόλοιπα αύριο επί του παρκέ και επί της μικρής οθόνης...
Το εννοώ αυτό διότι μέσα σε 24 ώρες διεψεύσθην οικτρώς σε δυο από δαύτες: χθες φορούσα μια μπλούζα του Πολ Τζορτζ και προϊούσης της νυκτός οι Πέισερς έφαγαν 25 πόντους στο κεφάλι, ενώ την Πέμπτη το βράδυ πήγε περίπατο αυτό που έγραφα εδώ για (το ύφος και) το ήθος των τελικών!
Το ύφος υπάρχει, το ήθος απαυτώθηκε από την άσεμνη δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά του 'ριξαν (του ήθους εννοώ) μια σανίδα σωτηρίας μέσα στον ωκεανό οι Αγγελόπουλοι με τη δήλωση τους ότι "ο κόσμος ήταν άψογος με εξαίρεση κάποιες βρισιές και μερικά μπουκάλια με νερό και αυτό πρέπει να το ακούσουν και οι δικοί μας φίλαθλοι, ώστε την Κυριακή να στηρίξουν μόνο την ομάδα"
Α, για να μην το ξεχάσω: οι Αγγελόπουλοι είχαν ρίξει άλλη μια σανίδα σωτηρίας στο δοκιμαζόμενο ήθος των τελικών με την εντολή τους να αποβληθεί από την εξέδρα ένας οπαδός που σημάδευε με λέιζερ τους παίκτες του Παναθηναϊκού στον δεύτερο τελικό! Δεν νομίζω ότι υπάρχει σώφρων άνθρωπος, ο οποίος δεν επικροτεί αυτή τη θαρραλέα ενέργεια των αφεντικών του Ολυμπιακού, αρκεί να μην τύχει της αντιμετώπισης που είχε η απόφαση του Ντέμη Νικολαϊδη να δώσει στην Αστυνομία τις φωτογραφίες των ταραξιών οπαδών της ΑΕΚ.
Ρουφιάνο τον ανέβαζε, ρουφιάνο τον κατέβαζε τότε η "Original"!
Κλείνω εδώ την κουβέντα σχετικά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ελπίζω να μη χρειαστεί να την ξανανοίξουμε στην όποια συνέχεια των τελικών και πάμ' παρακάτω...
Παρακάτω είναι ο τρίτος τελικός, που αποτέλεσε την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να εξαγνιστεί ο Ολυμπιακός από 27 αμαρτίες τις οποίες είχε διαπράξει σε 21 χρόνια και να ξορκίσει τα φαντάσματα που τον κατέτρυχαν από τις 8 Μαΐου του 1993, όταν με πολιορκητικό κριό τον Ζάρκο Πάσπαλι (32 πόντοι) άλωσε τη Γλυφάδα και πέτυχε το μετέπειτα απωθημένο του break. Και τότε τέθηκε ζήτημα διαιτησίας και εφαρμογής των κανονισμών από πλευράς Παναθηναϊκού, απλώς ο Παύλος Γιαννακόπουλος υπήρξε πολύ πιο ευγενής από τον γιο του: δεν πετούσε χιλιάρικα (σε δραχμές, που ήταν τότε το εθνικό νόμισμα μας) στον Ράλλη και στον Κουκουλεκίδη, ούτε μίλησε στην τηλεόραση για τη γενετήσια πράξη (sic)...
Εκφράζοντας τότε την απορία, αλλά κυρίως την καχυποψία του για την ξαφνική αλλαγή διαιτητή (με τον Κουκουλεκίδη, τον οποίο στη λήξη του αγώνα, κυνηγούσε νο Παβλίσεβιτς, να αντικαθιστά τον αρχικώς ορισθένα Παπαδημητρίου), ο τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού είχε προβεί στην εξής ήπια δήλωση:
"Κάνω έκκληση στον τίμιο άνθρωπο και ευσυνείδητο καθηγητή μαθηματικών Νίκο Παπαδημητρίου να πει την αλήθεια. Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι ξαφνικά. έπαθε επιπεφυκίτιδα και διπλωπία".
Λίγες ώρες αργότερα, όμως, ο Παύλος έκανε ό,τι μετά από 21 χρόνια και ο κανακάρης του, μόνο που η δική του εντολή ήταν μακράς διαρκείας και χωρίς αναστολή! Το γράφω αυτό διότι προχθές με απόφαση του Δημήτρη ο Παναθηναϊκός αποχώρησε πριν από την έναρξη του αγώνα (σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το υπεράριθμο πλήρωμα του Ολυμπιακού), αλλά επέστρεψε στο γήπεδο μετά από δέκα λεπτά, ενώ το 1993 έφυγε μετά τον τρίτο τελικό και δεν ξαναγύρισε ποτέ!
Τότε οι "πράσινοι" (που όπως και τώρα είχαν απολέσει το πλεονέκτημα έδρας στο τρίτο ματς,) παραιτήθηκαν από τον τέταρτο τελικό και στις 11 Μαΐου, αντ' αυτών ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τον... Ολυμπιακό: μόλις οι διαιτητές έκλεισαν το φύλλο αγώνα, μηδενίζοντας (με σκορ 20-0) τον άφαντο Παναθηναϊκό και ανακηρύσσοντας πρωταθλητή τον Ολυμπιακό μετά από 15 πέτρινα χρόνια, ο Γιάννης Ιωαννίδης παρέταξε τους "κόκκινους" και τους άσπρους που έπαιξαν ένα εσωτερικό διπλό, μπροστά στους παραληρούντες οπαδούς τους και στις...χορεύτριες του κέντρου "Διογένης" οι οποίες εμφανίστηκαν φορώντας τις ζαρτιέρες τους, ενώ την ίδια στιγμή ο (γνωστός οπαδός του Ολυμπιακού) "Ροδέλας" αμόλαγε κότες στο παρκέ!
Τώρα δεν έχουμε ζαρτιέρες, αλλά το υποκατάστατο τους μπορεί να ήταν το αβυσσαλέο ντεκολτέ της Ελεονώρας Μελέτη στον πρώτο τελικό, που όντως κρίθηκε με διαφορά στήθους (59-56)!
Στα αγωνιστικά τώρα, που βεβαίως είναι πολύ πιο ευχάριστα για τον Ολυμπιακό, απ' ό,τι για τον αντίπαλο του. Μπορεί η "Πράσινη" να αποκαλεί το ΣΕΦ "εξοχικό" του Παναθηναϊκού, ωστόσο στην παρούσα φάση και με την εικόνα των δυο ομάδων, φαίνεται πως αυτό μάλλον θα κατασχεθεί από τους νομίμους ιδιοκτήτες του!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό του ΣΕΦ, επικαλούμαι ξανά την προχθεσινή δήλωση των Αγγελόπουλων, υπενθυμίζοντας ότι δυο φορές η έδρα της ομάδας τους μετατράπηκε σε κρανίου τόπο, με αποτέλεσμα να διακοπούν ισάριθμοι τελικοί και να πληρώσει ακριβά τα επίχειρα ο Ολυμπιακός...
Στις 6 Ιουνίου του 2010, ο Παναθηναϊκός που είχε το πλεονέκτημα έδρας και ήδη προηγείτο με 2-1 άλωσε το ΣΕΦ με σκορ 76-69 και στέφθηκε πρωταθλητής κατακτώντας για δεύτερη φορά (μετά τη σεζόν 1998-99) τον τίτλο με νίκη στην έδρα του αντιπάλου του. Αυτός ο τέταρτος τελικός διεκόπη οριστικώς και αμετακλήτως στις δυο παρά 13 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ενώ απέμεναν 73 δευτερόλεπτα εις βάρος του γηπεδούχου Ολυμπιακού. Είχε προηγηθεί (στην αρχή της τρίτης περιόδου) μια προσωρινή διακοπή που διήρκεσε εβδομήντα λεπτά και συνοδεύθηκε από μερική εκκένωση των εξεδρών του ΣΕΦ.
Η ιστορία επαναλήφθηκε στις 12 Ιουνίου του 2013, όταν ο τρίτος τελικός διεκόπη και πάλι εις βάρος του Ολυμπιακού, ενώ απέμεναν 86 δευτερόλεπτα και το 72-76 που αποτυπωνόταν εκείνη την ώρα σφράγισε την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο θρόνο και τη βαριά τιμωρία των γηπεδούχων...
Σε πείσμα της αφαίρεσης των δυο βαθμών από αυτή την υπόθεση και του ψυχολογικού βάρους που κουβάλαγε από τις οκτώ ήττες στα δώδεκα ματς της τελευταίας διετίας και από τις 27 σερί ήττες σε τελικούς στο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός όχι απλώς στάθηκε όρθιος, αλλά γιγαντώθηκε κιόλας μέσα σε 72 ώρες, με αποτέλεσμα να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Την περασμένη Δευτέρα πέτυχε τη μεγαλύτερη σε έκταση νίκη του επί του Παναθηναϊκού μετά το αλήστου μνήμης 73-38 του 1996 και την Πέμπτη έδρεψε τους (αγωνιστικούς και ψυχολογικούς καρπούς) του +25, σημειώνοντας μόλις το έβδομο "διπλό" του επί του Παναθηναϊκού από το 1995, οπότε ο "αιώνιος αντίπαλος" του μετακόμισε στο τότε νεότευκτο γήπεδο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων.
Εφόσον νικήσει αύριο και στεφθεί πρωταθλητής ο Ολυμπιακός, θα είναι η πέμπτη φορά (σε σύνολο 14 μεταξύ τους σειρών) που ένας από τους δυο "αιώνιους" θα κατακτήσει τον τίτλο με σκορ 3-1 και η έκτη κατά την οποία θα ανατραπεί το πλεονέκτημα έδρας, αλλά περισσότερο από αυτά τα ιστορικά στατιστικά στοιχεία, θα πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν τα αντίστοιχα αγωνιστικά και εξηγούμαι...
Είναι προφανές ότι οι "ερυθρόλευκοι" έχουν το momentum της σειράς και περισσότερο από τον Παναθηναϊκό, κινδυνεύουν από τον κακό εαυτό τους και από τα όποια κατάλοιπα του αυτοκτονικού ιδεασμού τους!
Ο Ολυμπιακός είναι ενεργητικότερος, ταχύτερος, πιο φρέσκος, βαθύτερος, ποιοτικότερος, έχει πιο ξεκάθαρες ιδέες και πιο συγκεκριμένες στοχεύσεις στο παιχνίδι του, ενώ μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τις καταστάσεις, ακόμη κι όταν στριμώχνεται στα σχοινιά, όπως συνέβη στο φινάλε του τρίτου τελικού. Συν τοις άλλοις διαθέτει και επενδύει στην αρετή που ξεχωρίζει τους πρωταθλητές: αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν determination και στα ελληνικά μπορεί να αποδοθεί ως αποφασιστικότητα.
Ασφαλώς και οι δυο ομάδες επιθυμούν σφόδρα και διακαώς τον τίτλο, απλώς μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το "θέλω" του Ολυμπιακού έχει περισσότερες δόσεις από "μπορώ" σε σύγκριση με τον αντίπαλο του Αύριο, ωστόσο, εκτός από το δεδομένο "θέλω" και το αποδεδειγμένο "μπορώ", καλείται να κουλαντρίσει και το αναπόφευκτο "πρέπει" με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς πίεσης και διαχείρισης καταστάσεων και συναισθημάτων: όντας πίσω με 2-1 ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο ΣΕΦ για να παίξει τα ρέστα του, ενώ ο έχων το προβάδισμα Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε εδώ και 14 χρόνια να στεφθεί πρωταθλητής χωρίς να χρειαστεί να υποβληθεί στη δύσκολη δοκιμασία ενός πέμπτου τελικού στο ΟΑΚΑ.
Αστειεύομαι τώρα, αλλά μπορεί να... καθίσει να χάσει επίτηδες αύριο, για να εκπληρώσει ένα απωθημένο που τον στοιχειώνει ανέκαθεν και είδε τον Παναθηναϊκό να το εκπληρώνει δυο φορές: να κατακτήσει τον τίτλο στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με δυο breaks!
Aλλά διάβολε, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα είμαστε η Basket League ΟΠΑΠ, αλλά το ΝΒΑ κι ακόμη παραπάνω!
Δεν θεωρώ τον Παναθηναϊκό ανήμπορο να νικήσει στο ΣΕΦ και να ισοφαρίσει σε 2-2, αλλά όπως εξελίσσεται η σειρά, νομίζω ότι η κατάσταση βρίσκεται στα χέρια των Πειραιωτών. Στην πραγματικότητα αύριο το βράδυ ο Ολυμπιακός καλείται να αντιμετωπίσει την υπερηφάνεια του Παναθηναϊκού, που δεν είναι απολιθωμένη και θα τον οπλίσει περισσότερο απ' όσο μπορούν να το κάνουν τα αγωνιστικά στοιχεία.
Το 1995 ο Ρούντι Τομζάνοβιτς είπε "ποτέ μην υποτιμάτε την καρδιά του πρωταθλητή" και το ίδιο θα ήθελε να επαναλάβει ο Αλβέρτης, ωστόσο κι ο ίδιος ξέρει πως σε αυτή τη σκακιστική μονομαχία, τα λευκά πιόνια ανήκουν στον Μπαρτζώκα. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού μπορεί να επικαλεσθεί το ένδοξο παρελθόν, την πειθώ, τον σεβασμό, ίσως και την ανοχή που απολαμβάνει στους κόλπους της ομάδας (άλλωστε περισσότερο γι' αυτά επιλέχθηκε αντί του Πεδουλάκη), ενώ ο ομόλογος του φρόντισε στην κρισιμότερη στιγμή να ανακατέψει την τράπουλα και να αναβαθμίσει το παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Στους πρώτους τρεις τελικούς ο Παναθηναϊκός υστερεί σε ανακλαστικά , δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς την κούραση και τις αμυντικές αδυναμίες κάποιων παικτών του, ενώ έχει σουτάρει 9 στα 50 τρίποντα: τούτο δεν οφείλεται στο κακό σημάδι, αλλά στην αμυντική κατεύθυνση του Ολυμπιακού, που ακολουθεί την τακτική την οποία λανσάρησε στη σειρά των πλέι οφς της Ευρωλίγκας με τη Ρεάλ Μαδρίτης, παίζοντας με αλλαγές στα σκριν. Εάν είναι γραφτό τους να χάσουν, οι "ερυθρόλευκοι" δεν θέλουν επ' ουδενί να συμβεί αυτό εξαιτίας της άμυνας τους στην περιφέρεια και γι αυτό προτιμούν να ρισκάρουν τα ποσταρίσματα, παρά να πάθουν νίλα από τα μακρινά σουτ, προϊόν της έξτρα πάσας και του παιχνιδιού στη weak side.
Τα υπόλοιπα αύριο επί του παρκέ και επί της μικρής οθόνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου