Στο
πολύ «προχώ» (για τα συντηρητικά μέτρα και τις κλασικές τηλεοπτικές
νόρμες) τρέιλερ που παίζει από σήμερα ο OTE TVμε θέμα το ντοκιμαντέρ το
οποίο είναι αφιερωμένο στην πορεία της Εθνικής και θα προβληθεί την
ερχόμενη Παρασκευή, ακούγεται μονάχα μια φωνή: αυτή του Φώτη Κατσικάρη ο
οποίος μέσα σε 33 δευτερόλεπτα δίνει την πεμπτουσία της μεγάλης
επιχείρησης που έχει μπροστά της η «επίσημη αγαπημένη»...
Πηγή: gazzetta.gr
Παρεμπιπτόντως οφείλω να τονίσω ότι όντας μοντέρνος στις αντιλήψεις
του, αλλά και εξοικειωμένος (από τη θητεία του στη λίγκα ACB) με αυτές
τις εξωστρεφείς πρακτικές ο Φώτης είναι πολύ ανοικτός σε οποιονδήποτε
τέτοιο νεωτερισμό, με αποτέλεσμα να δεχτεί να φορέσει πάνω του μια
«ψείρα» μικροφώνου ώστε να γραφτούν στην κάμερα οι ήχοι μιας προπόνησης
στο ΟΑΚΑ.
Μιλάμε για πολύ προχώ κατάσταση!
Σε αυτό το τρέιλερ που από απόψεως τεχνοτροπίας, παραπέμπει σε... film noir, ο Κατσικάρης ακούγεται να λέει συγκεκριμένες κουβέντες, οι οποίες αποτελούν τον κορμό της φιλοσοφίας επί τη βάσει της οποίας επιχειρεί να διαπλάσει την Εθνική...
Διάσπαρτες λέξεις και φράσεις, που προσδιορίζουν με ακρίβεια το ύφος της ελληνικής ομάδας και τις παραθέτω όπως ακριβώς τις άρθρωσε ο ίδιος:
· Κοιτάξτε σε κάθε φάση να είστε επιθετικοί
· Διάβασε τη φάση
· Σωστές θέσεις
· Κίνηση
· Pick n' roll
· Tώρα χτυπάμε
· Γρήγορη πάσα
· Δώσ' τη
· Γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα
Θεωρώ πως ακόμη κι ένας αμύητος περί το μπάσκετ μπορεί κάλλιστα να αντιληφθεί το εννοεί ο... ποιητής και κυρίως σε ποιους συγκεκριμένους άξονες εδράζει το δόγμα της ομάδας, η οποία το μεθεπόμενο Σάββατο ρίχνεται στην (ισπανική) αρένα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το είχε μαρτυρήσει άλλωστε ο ίδιος προτού ανακοινώσει τους «εκλεκτούς» του και προτού σηκώσει τα μανίκια για να πιάσει δουλειά (και να ξεσκουριάσει κιόλας μετά από έναν χρόνο καθισιού) ότι η Εθνική θα επιδιώξει να ανεβάσει τους δείκτες της έντασης και να επιταχύνει τον ρυθμό της και στις δυο άκρες του γηπέδου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα βαράει στον γάμο του Καραγκιόζη!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στο up tempo game (και όχι σώνει καλά στο run and gun που λανσάρισε στα τέλη των 80s στο Λογιόλα Μεριμάουντ και εν συνεχεία στους Ντένβερ Νάγκετς ο «παρανοϊκός επιστήμων» Πολ Ουέστχεντ) θυμάμαι πριν από τριάντα χρόνια τον Ιωαννίδη να λέει ότι «χωρίς την μπάλα τρέχουν μονάχα οι τρελοί στο τρελάδικο»! Ωστόσο η μπάλα δεν είναι πάντοτε απαραίτητη, ούτε καν χρειαζούμενη και γι' αυτό τον λόγο θεωρείται ως μεγάλο προσόν ενός παίκτη και κατ'επέκταση μιας ομάδας το παιχνίδι χωρίς τη... πορτοκαλί θεότητα, στο οποίο η Εθνική επιδεικνύει αξιοσημείωτο ζήλο και βελτιούμενες επιδόσεις.
Παμ' παρακάτω τώρα, διότι όλα αυτά (που ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει ο Φώτης στην προπόνηση και την ώρα των αγώνων) θα τα βρει η υπηρεσία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρακάτω, λοιπόν, βρίσκεται άλλη μια σημειολογική παρατήρηση την οποία ομολογώ ότι υπέκλεψα, εισερχόμενος στα άδεια αποδυτήρια της ομάδας, μετά τον χθεσινό αγώνα...
Σε έναν λευκό πίνακα πάνω στον τοίχο ο Κατσικάρης και οι συνεργάτες του είχαν αποτυπώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο το μείζον αμυντικό ζήτημα της Εθνικής, που έχει να κάνει με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα στην αντίδραση εναντίον τουpick n' roll. Δεδομένου μάλιστα ότι οι Τούρκοι επιδίδονται πολύ στο παιχνίδι με το σκριν στην μπάλα (για να μην ανοίξω κουβέντα για τη ζώνη του Αταμάν), οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους πριν από τον αγώνα ήταν εκ των ων ουκ άνευ...
Υπάρχουν πολλές εικόνες που εκτυλίχθηκαν εντός παιδιάς στο χθεσινό ματς και αποτελούν αντικείμενο συζήτησης: από την οφθαλμοφανή ώθηση που έδωσε στην ομάδα η ενσωμάτωση του Καλάθη μέχρι τους καλπασμούς του Αντετοκούνμπο, από την προθυμία ενός εκάστου των παικτών να καλύψει και να «κουβαλήσει» τον σύντροφό του μέχρι την κατάχρηση στο passing game(είτε λόγω αλτρουϊσμού, είτε εξαιτίας της επιφυλακτικότητας) και από το αρχικό σχήμα με τον Ζήση και τέσσερις δίμετρους μέχρι τη νέα εκδοχή που παρουσίασε ο Πρίντεζης στη σπεσιαλιτέ του...
Πεταχτάρι από την κορυφή ρης ρακέτας και μάλιστα με ταμπλαδούρα έβαλε ο μπαγάσας!
Αφήνω για το τέλος το καλύτερο: τη λατρεία που δείχνει ο κόσμος στην εδώ και 25 χρόνια καλούμενη «επίσημη αγαπημένη». Δεν είναι απλώς η συνήθεια που έγινε λατρεία, αλλά ένας πολύ γερός ομφάλιος λώρος, ο οποίος συνδέει τους (παλιούς και τους νεαρότερους) φιλάθλους με την Εθνική σε μια σχέση αναλλοίωτη από τις αποτυχίες και την ύφεση των τελευταίων ετών.
Στο τέλος του αγώνα έξω από τα αποδυτήρια γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός, που ένας περαστικός θα νόμιζε ότι η εθνική είχε κατακτήσει κάποιο χρυσό μετάλλιο! Οι φίλαθλοι και κυρίως μικρά παιδιά τα οποία δεν έχουν ζήσει κιόλας τις μεγάλες στιγμές πολιορκούσαν τους παίκτες, έσπασαν τον υποτυπώδη κλοιό που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κάποια μέλη του επιτελείου της ομάδας και έκαναν ντου από παντού!
· Αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας την αφοσίωση και τη λατρεία του κόσμου κανείς παίκτης δεν διανοήθηκε να «δραπετεύσει» από την άλλη πλευρά του διαδρόμου. Ισα ίσα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου -και παρά το γεγονός ότι έξω τους περίμεναν οι γυναίκες και τα παιδιά τους ή οι φιλενάδες τους και τα φιλαράκια τους - στάθηκαν για να ικανοποιήσουν όχι απλώς με στωικότητα, αλλά με ειλικρινή ενθουσιασμό τα παλλαϊκά αιτήματα για φωτογραφίες και αυτόγραφα...
· ΥΓ : Άντε και εις ανώτερα και εις άλλα με υγεία!
Μιλάμε για πολύ προχώ κατάσταση!
Σε αυτό το τρέιλερ που από απόψεως τεχνοτροπίας, παραπέμπει σε... film noir, ο Κατσικάρης ακούγεται να λέει συγκεκριμένες κουβέντες, οι οποίες αποτελούν τον κορμό της φιλοσοφίας επί τη βάσει της οποίας επιχειρεί να διαπλάσει την Εθνική...
Διάσπαρτες λέξεις και φράσεις, που προσδιορίζουν με ακρίβεια το ύφος της ελληνικής ομάδας και τις παραθέτω όπως ακριβώς τις άρθρωσε ο ίδιος:
· Κοιτάξτε σε κάθε φάση να είστε επιθετικοί
· Διάβασε τη φάση
· Σωστές θέσεις
· Κίνηση
· Pick n' roll
· Tώρα χτυπάμε
· Γρήγορη πάσα
· Δώσ' τη
· Γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα
Θεωρώ πως ακόμη κι ένας αμύητος περί το μπάσκετ μπορεί κάλλιστα να αντιληφθεί το εννοεί ο... ποιητής και κυρίως σε ποιους συγκεκριμένους άξονες εδράζει το δόγμα της ομάδας, η οποία το μεθεπόμενο Σάββατο ρίχνεται στην (ισπανική) αρένα του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το είχε μαρτυρήσει άλλωστε ο ίδιος προτού ανακοινώσει τους «εκλεκτούς» του και προτού σηκώσει τα μανίκια για να πιάσει δουλειά (και να ξεσκουριάσει κιόλας μετά από έναν χρόνο καθισιού) ότι η Εθνική θα επιδιώξει να ανεβάσει τους δείκτες της έντασης και να επιταχύνει τον ρυθμό της και στις δυο άκρες του γηπέδου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα βαράει στον γάμο του Καραγκιόζη!
Μιας και το 'φερε η κουβέντα στο up tempo game (και όχι σώνει καλά στο run and gun που λανσάρισε στα τέλη των 80s στο Λογιόλα Μεριμάουντ και εν συνεχεία στους Ντένβερ Νάγκετς ο «παρανοϊκός επιστήμων» Πολ Ουέστχεντ) θυμάμαι πριν από τριάντα χρόνια τον Ιωαννίδη να λέει ότι «χωρίς την μπάλα τρέχουν μονάχα οι τρελοί στο τρελάδικο»! Ωστόσο η μπάλα δεν είναι πάντοτε απαραίτητη, ούτε καν χρειαζούμενη και γι' αυτό τον λόγο θεωρείται ως μεγάλο προσόν ενός παίκτη και κατ'επέκταση μιας ομάδας το παιχνίδι χωρίς τη... πορτοκαλί θεότητα, στο οποίο η Εθνική επιδεικνύει αξιοσημείωτο ζήλο και βελτιούμενες επιδόσεις.
Παμ' παρακάτω τώρα, διότι όλα αυτά (που ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει ο Φώτης στην προπόνηση και την ώρα των αγώνων) θα τα βρει η υπηρεσία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρακάτω, λοιπόν, βρίσκεται άλλη μια σημειολογική παρατήρηση την οποία ομολογώ ότι υπέκλεψα, εισερχόμενος στα άδεια αποδυτήρια της ομάδας, μετά τον χθεσινό αγώνα...
Σε έναν λευκό πίνακα πάνω στον τοίχο ο Κατσικάρης και οι συνεργάτες του είχαν αποτυπώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο το μείζον αμυντικό ζήτημα της Εθνικής, που έχει να κάνει με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα στην αντίδραση εναντίον τουpick n' roll. Δεδομένου μάλιστα ότι οι Τούρκοι επιδίδονται πολύ στο παιχνίδι με το σκριν στην μπάλα (για να μην ανοίξω κουβέντα για τη ζώνη του Αταμάν), οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους πριν από τον αγώνα ήταν εκ των ων ουκ άνευ...
Υπάρχουν πολλές εικόνες που εκτυλίχθηκαν εντός παιδιάς στο χθεσινό ματς και αποτελούν αντικείμενο συζήτησης: από την οφθαλμοφανή ώθηση που έδωσε στην ομάδα η ενσωμάτωση του Καλάθη μέχρι τους καλπασμούς του Αντετοκούνμπο, από την προθυμία ενός εκάστου των παικτών να καλύψει και να «κουβαλήσει» τον σύντροφό του μέχρι την κατάχρηση στο passing game(είτε λόγω αλτρουϊσμού, είτε εξαιτίας της επιφυλακτικότητας) και από το αρχικό σχήμα με τον Ζήση και τέσσερις δίμετρους μέχρι τη νέα εκδοχή που παρουσίασε ο Πρίντεζης στη σπεσιαλιτέ του...
Πεταχτάρι από την κορυφή ρης ρακέτας και μάλιστα με ταμπλαδούρα έβαλε ο μπαγάσας!
Αφήνω για το τέλος το καλύτερο: τη λατρεία που δείχνει ο κόσμος στην εδώ και 25 χρόνια καλούμενη «επίσημη αγαπημένη». Δεν είναι απλώς η συνήθεια που έγινε λατρεία, αλλά ένας πολύ γερός ομφάλιος λώρος, ο οποίος συνδέει τους (παλιούς και τους νεαρότερους) φιλάθλους με την Εθνική σε μια σχέση αναλλοίωτη από τις αποτυχίες και την ύφεση των τελευταίων ετών.
Στο τέλος του αγώνα έξω από τα αποδυτήρια γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός, που ένας περαστικός θα νόμιζε ότι η εθνική είχε κατακτήσει κάποιο χρυσό μετάλλιο! Οι φίλαθλοι και κυρίως μικρά παιδιά τα οποία δεν έχουν ζήσει κιόλας τις μεγάλες στιγμές πολιορκούσαν τους παίκτες, έσπασαν τον υποτυπώδη κλοιό που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κάποια μέλη του επιτελείου της ομάδας και έκαναν ντου από παντού!
· Αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας την αφοσίωση και τη λατρεία του κόσμου κανείς παίκτης δεν διανοήθηκε να «δραπετεύσει» από την άλλη πλευρά του διαδρόμου. Ισα ίσα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου -και παρά το γεγονός ότι έξω τους περίμεναν οι γυναίκες και τα παιδιά τους ή οι φιλενάδες τους και τα φιλαράκια τους - στάθηκαν για να ικανοποιήσουν όχι απλώς με στωικότητα, αλλά με ειλικρινή ενθουσιασμό τα παλλαϊκά αιτήματα για φωτογραφίες και αυτόγραφα...
· ΥΓ : Άντε και εις ανώτερα και εις άλλα με υγεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου