Αυτή η Ατλέτικο, των προσδοκιών, δεν εμφανίστηκε στο “Μπερναμπέου”. Όχι επειδή αυτή η αλλαγή πάει κόντρα στην φύση των ομάδων που μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα ο Ντιέγκο Σιμεόνε, αλλά επειδή αυτή η μεταμόρφωση δεν γίνεται με μαγικό ραβδί, έστω και αν η πορεία της Ατλέτικο στη διάρκεια των τελευταίων 3,5 ετών δημιουργεί την εντύπωση ότι ο “Τσόλο” έχει ένα τέτοιο στη βαλίτσα του.
Αυτό το καλοκαίρι, του 2014, πιθανόν να κερδίσει στο μέλλον ιστορική αναφορά. Να αποδειχθεί η καθοριστική στιγμή της “οριστικής” αλλαγής μεγέθους της Ατλέτικο. Αυτό είναι που προσπαθεί, με σχέδιο, ο Σιμεόνε. Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος στόχος που θα μπορούσε να επιτύχει ένας προπονητής στο ισπανικό ποδόσφαιρο: να πετύχει αυτό που πετυχαίνουν η Τσέλσι, η Σίτι, η Παρί, χωρίς την τσέπη Αράβων. Να ανεβάσει σε κυβισμό τη μηχανή τόσο που αυτή να φτάσει να εξελιχθεί σε παραδοσιακή ανταγωνίστρια της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα στην La Liga. Το επίτευγμά του θα είναι ιστορικό και θα εμπνεύσει προπονητές και ποδοσφαιρόφιλους, τεκμηριώνοντας τον ισχυρισμό ότι στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τα χρήματα που φέρνουν την ευτυχία και την επιτυχία με αυτή την αυτοδημιούργητη πρωταθλήτρια που δημιουργεί.
Στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν, εκεί όπου κρινόταν κατά το ήμισυ και βάλε ένας τίτλος, ο Σιμεόνε παρέταξε μια ομάδα που είχε πρώτο στόχο να υπηρετήσει ένα από τα βασικά δόγματα της προπονητικής: όταν μια ομάδα αλλάζει, χτίζεται πάνω στα θεμέλια της άμυνας. Αυτή είναι η βασική έγνοια του Αργεντινού προπονητή αυτή την εποχή. Ξέρει ότι έχει αποκτήσει πολλές και καλές λύσεις μεσοεπιθετικά, δηλαδή αρκετά κομμάτια για να φτιάξει ένα παζλ καλύτερο, με περισσότερες δημιουργικές και επιθετικές διαστάσεις στο παιχνίδι του συγκριτικά με το περσινό, εξ ου και η “έχουμε καλύτερη ομάδα από πέρσι” δήλωση του προέδρου. Και είναι η άμυνα, η καλή ανασταλτική συμπεριφορά αυτή που μπορεί να του δώσει τον χρόνο για να προσαρμοστούν οι νέοι και να ωριμάσει την εξέλιξη του δημιουργικού μέρους του παιχνιδιού της Ατλέτικο μέσα από την καθημερινή δουλειά στις προπονήσεις. Το στήσιμο της Ατλέτικο στο τερέν του “Μπερναμπέου”, η επιλογή των προσώπων, με πιο χαρακτηριστική αυτή του Σαούλ, και η τακτική στο 90’λεπτο φανέρωναν ακριβώς αυτή τη σκέψη του Σιμεόνε: γύρευε να μη χάσει από τη Ρεάλ προκειμένου να αγοράσει τον χρόνο, την ηρεμία και το κέφι που είναι αναγκαία για τη δουλειά που κάνει αυτή την εποχή, προκειμένου να συγχρονίσει και να συντονίσει μια νέα έκδοση, η οποία έχει τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί σε καλύτερη της περσινής.
“Ξόδεψε 100 εκατομμύρια ευρώ σε ένα καλοκαίρι, για να βάλει και πάλι το πούλμαν μπροστά από τη γραμμή”, είναι το ρηχό κράξιμο της επόμενης ημέρας για τον Σιμεόνε. Όσο ρηχό είναι και το “ναι, αλλά η Ατλέτικο κοστίζει όσο ο Χάμες Ροντρίγκες μόνος του”. Ο Σιμεόνε μάζεψε 74 εκατ. ευρώ από τις πωλήσεις, τα οποία προστέθηκαν στα τεράστια έσοδα της ιστορικά επιτυχημένης περσινής σεζόν, και ξόδεψε περίπου 100 εκατ. ευρώ για να πάρει 7-8 παίκτες, δηλαδή όσα ξόδεψε η Ρεάλ για να πάρει 2 παίκτες. Ο Σιμεόνε τη μικραίνει, αλλά ακόμη υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στα οικονομικά μεγέθη. Για να ξοδέψει 100 εκατ. ευρώ χρειάστηκε να χάσει στιλοβάτες της περσινής ενδεκάδας του, σε αντίθεση με τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα. Ξόδεψε 100 εκατ. ευρώ για να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερο εύρος ποιοτικών επιλογών για την ενδεκάδα συγκριτικά με πέρσι, κι έφτιαξε ένα ρόστερ που υπηρετεί τους στόχους του σήμερα και του αύριο, δηλαδή με προοπτική να αποτελεί τη βάση μιας ομάδας που θα παραμένει ανταγωνιστική στο βάθος του χρόνου. Αν και αυτό το σχέδιό του επιτύχει, ο Σιμεόνε θα έχει αλλάξει για τα καλά, θα έχει επηρεάσει την ιστορία της Ατλέτικο και θα έχει ταράξει τα ισπανικά ποδοσφαιρικά νερά, αλλάζοντας τον χάρτη της La Liga: οι δυο θα έχουν γίνει επιτέλους σταθερά τρεις. Η ισπανική αγορά θα πρέπει να προσεύχεται και να τάζει πολλά τάματα για την επιτυχία του φετινού εγχειρήματος της Ατλέτικο, με την ευχή να πολλαπλασιαστούν οι “Ατλέτικο” και να αποκτήσει το ισπανικό πρωτάθλημα λίγο απ’ το απρόβλεπτο του αγγλικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου