Ο
Κωνσταντίνος Μελάγιες θέλει και φέτος το 10-0 στην πρώτη φάση παρά το
γεγονός ότι δεν προσφέρει κάτι επί της ουσίας και σχολιάζει την
στατικότητα των Πειραιωτών απέναντι στην άμυνα ζώνης της Βαλένθια.
Με
αναφορές στην περσινή πρώτη φάση και το 10-0 του Ολυμπιακού (και την
μετέπειτα πορεία του), όλοι μα όλοι «επιθυμούν» να κάνει μία ήττα φέτος.
Λες κι αν πέρυσι έχανε από τη Ζιελόνα Γκόρα, θα νικούσε την Ρεάλ στο
πέμπτο ματς.
Εγώ πάλι, θέλω να ξανακάνει 10-0. Επί της ουσίας δε θα του δώσει το παραμικρό η πρώτη θέση στον όμιλο. Ούτε καν πλεονέκτημα στο πρόγραμμα των αναμετρήσεων του Top 16.
Αυτό που προσφέρει ένα «10-0» είναι σεβασμό και φόβο. Οι αντίπαλοι εννοείται και τρέφουν εκτίμηση για τους Πειραιώτες, αλλά αν τους βρουν αήττητους τότε αυτή η εκτίμηση μεγαλώνει.
Τώρα για το φόβο… Πείτε μου εσείς μετά ΚΑΙ το χθεσινό με τη Βαλένθια αν υπάρχει ομάδα που θα προηγείται με 7-8 πόντους στο 35’ και θα αισθάνεται άνετα; Καμία. Οι ανατροπές (είτε σε αδιάφορα ματς είτε σε τελικούς Ευρωλίγκας) είναι στο αίμα των «ερυθρόλευκων» εδώ και 3-4 χρόνια.
Και στο φινάλε φινάλε… να παίζουν για να χάσουν; Να είναι το ματς στον πόντο και να μην προσπαθούν; Πείτε σε έναν αθλητή «δε πειράζει και να χάσεις» και θα δείτε πως θα σας αγριοκοιτάξει αν σέβεται τον εαυτό του.
ΠΕΡΙ ΒΑΛΕΝΘΙΑ
Στα του ματς με τους Ισπανούς επέμενα πως είναι καλό ρόστερ και καθόλου κακή ομάδα. Πολλοί βάλθηκαν να χλευάσουν το «φόβο» μου για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Η άμυνα του Ολυμπιακού για 31 λεπτά θύμιζε αδιάφορη βόλτα στο πάρκο, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου πίστευαν λανθασμένα πως έπαιρναν ενέργεια από την επίθεση και τα καρφώματα και όχι από την πίεση στον αντίπαλο.
Όταν λοιπόν είδαν τα σκούρα στο 54-64, αποφάσισαν να γυρίσουν στη σιγουριά της άμυνας και έγινε το 6/6.
Αρκετός λόγος γίνεται και για την άμυνα ζώνης των Ισπανών ως προς τον τρόπο που εγκλωβίστηκαν οι Πειραιώτες. Άποψή μου είναι πως δεν ήταν τόσο καλή η άμυνα ζώνης της Βαλένθια, αλλά στατικοί οι παίκτες του Ολυμπιακού.
Η άμυνα ζώνης αν δεν την προλάβει ο αιφνιδιασμός, σπάει είτε με γρήγορες πάσες είτε με διείσδυση των γκαρντ στην «καρδιά» της για να δημιουργήσει ρήγμα. Οι Πειραιώτες δεν έκαναν τίποτα από αυτά και κόλλησαν.
ΑΣΤΕΙΑ ΛΑΘΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τα τελευταία 11 δευτερόλεπτα είναι να τα ξεχνάει άμεσα κάποιος που βλέπει μπάσκετ. Αρχικά ο Ρίμπας κάνει αχρείαστο φάουλ στον Σπανούλη στα 11’’ με το σκορ 76-76. Λάθος και το φάουλ και ό,τι αν ήθελε σώνει και ντε να το κάνει, έπρεπε να το κάνει νωρίτερα για να έχει μεγαλύτερη επίθεση η Βαλένθια.
Στη συνέχεια ο Ντάρντεν κερδίζει το τζάμπολ και αντί να σπρώξει τη μπάλα προς την επίθεση να κυλήσουν τα 3’’, τη σπρώχνει προς την άμυνα.
Τέλος με 1,3’’ στο ρολόι ο Ρίμπας κάνει ντρίμπλα, προσποίηση και πάσα. Προφανώς και δεν είχε την παραμικρή αίσθηση του χρόνου.
ΥΓ: Το καλάθι του Σπανούλη στα μισά του πρώτου δεκαλέπτου ήταν μαγικό.
ΥΓ 2: Το χειροκρότημα του κόσμου τουλάχιστον σε πέντε περιπτώσεις στην τρίτη περίοδο όταν ο Ολυμπιακός έχανε με διαφορά ήταν… ακόμη πιο μαγικό.
ΥΓ 3: Τον Παναθηναϊκό δεν τον είδα. Σας προλαβαίνω στα σχόλια.
ΥΓ 4: Το δίδυμο Χάντερ και Αγραβάνη στην άμυνα στο τέλος ήταν απροσπέλαστο και ορθώς έμεινε στο παρκέ παρά την εξαιρετική κατάσταση του Ντάνστον τα προηγούμενα λεπτά.
ΥΓ 5: Το αμέλησα τις τελευταίες μέρες… Να θυμάστε (κι εγώ επίσης) πως ο χειρότερος προπονητής, γνωρίζει περισσότερο μπάσκετ από τον καλύτερο δημοσιογράφο, αναλυτή, φίλαθλο.
Εγώ πάλι, θέλω να ξανακάνει 10-0. Επί της ουσίας δε θα του δώσει το παραμικρό η πρώτη θέση στον όμιλο. Ούτε καν πλεονέκτημα στο πρόγραμμα των αναμετρήσεων του Top 16.
Αυτό που προσφέρει ένα «10-0» είναι σεβασμό και φόβο. Οι αντίπαλοι εννοείται και τρέφουν εκτίμηση για τους Πειραιώτες, αλλά αν τους βρουν αήττητους τότε αυτή η εκτίμηση μεγαλώνει.
Τώρα για το φόβο… Πείτε μου εσείς μετά ΚΑΙ το χθεσινό με τη Βαλένθια αν υπάρχει ομάδα που θα προηγείται με 7-8 πόντους στο 35’ και θα αισθάνεται άνετα; Καμία. Οι ανατροπές (είτε σε αδιάφορα ματς είτε σε τελικούς Ευρωλίγκας) είναι στο αίμα των «ερυθρόλευκων» εδώ και 3-4 χρόνια.
Και στο φινάλε φινάλε… να παίζουν για να χάσουν; Να είναι το ματς στον πόντο και να μην προσπαθούν; Πείτε σε έναν αθλητή «δε πειράζει και να χάσεις» και θα δείτε πως θα σας αγριοκοιτάξει αν σέβεται τον εαυτό του.
ΠΕΡΙ ΒΑΛΕΝΘΙΑ
Στα του ματς με τους Ισπανούς επέμενα πως είναι καλό ρόστερ και καθόλου κακή ομάδα. Πολλοί βάλθηκαν να χλευάσουν το «φόβο» μου για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση.
Η άμυνα του Ολυμπιακού για 31 λεπτά θύμιζε αδιάφορη βόλτα στο πάρκο, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου πίστευαν λανθασμένα πως έπαιρναν ενέργεια από την επίθεση και τα καρφώματα και όχι από την πίεση στον αντίπαλο.
Όταν λοιπόν είδαν τα σκούρα στο 54-64, αποφάσισαν να γυρίσουν στη σιγουριά της άμυνας και έγινε το 6/6.
Αρκετός λόγος γίνεται και για την άμυνα ζώνης των Ισπανών ως προς τον τρόπο που εγκλωβίστηκαν οι Πειραιώτες. Άποψή μου είναι πως δεν ήταν τόσο καλή η άμυνα ζώνης της Βαλένθια, αλλά στατικοί οι παίκτες του Ολυμπιακού.
Η άμυνα ζώνης αν δεν την προλάβει ο αιφνιδιασμός, σπάει είτε με γρήγορες πάσες είτε με διείσδυση των γκαρντ στην «καρδιά» της για να δημιουργήσει ρήγμα. Οι Πειραιώτες δεν έκαναν τίποτα από αυτά και κόλλησαν.
ΑΣΤΕΙΑ ΛΑΘΗ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Τα τελευταία 11 δευτερόλεπτα είναι να τα ξεχνάει άμεσα κάποιος που βλέπει μπάσκετ. Αρχικά ο Ρίμπας κάνει αχρείαστο φάουλ στον Σπανούλη στα 11’’ με το σκορ 76-76. Λάθος και το φάουλ και ό,τι αν ήθελε σώνει και ντε να το κάνει, έπρεπε να το κάνει νωρίτερα για να έχει μεγαλύτερη επίθεση η Βαλένθια.
Στη συνέχεια ο Ντάρντεν κερδίζει το τζάμπολ και αντί να σπρώξει τη μπάλα προς την επίθεση να κυλήσουν τα 3’’, τη σπρώχνει προς την άμυνα.
Τέλος με 1,3’’ στο ρολόι ο Ρίμπας κάνει ντρίμπλα, προσποίηση και πάσα. Προφανώς και δεν είχε την παραμικρή αίσθηση του χρόνου.
ΥΓ: Το καλάθι του Σπανούλη στα μισά του πρώτου δεκαλέπτου ήταν μαγικό.
ΥΓ 2: Το χειροκρότημα του κόσμου τουλάχιστον σε πέντε περιπτώσεις στην τρίτη περίοδο όταν ο Ολυμπιακός έχανε με διαφορά ήταν… ακόμη πιο μαγικό.
ΥΓ 3: Τον Παναθηναϊκό δεν τον είδα. Σας προλαβαίνω στα σχόλια.
ΥΓ 4: Το δίδυμο Χάντερ και Αγραβάνη στην άμυνα στο τέλος ήταν απροσπέλαστο και ορθώς έμεινε στο παρκέ παρά την εξαιρετική κατάσταση του Ντάνστον τα προηγούμενα λεπτά.
ΥΓ 5: Το αμέλησα τις τελευταίες μέρες… Να θυμάστε (κι εγώ επίσης) πως ο χειρότερος προπονητής, γνωρίζει περισσότερο μπάσκετ από τον καλύτερο δημοσιογράφο, αναλυτή, φίλαθλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου